อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 36

ตอนนี้ฉันหลับตานอนหอบหมดเรี่ยวแรงอยู่บนโต๊ะอาหาร

ในขณะที่เขาค่อยค่อยถอนแก่นกายออกจากร่างฉัน เค้าลุกขึ้นและแต่งตัวทันที

เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยเค้าก็ลงไปนั่งที่เก้าอี้แล้วเค้าก็มองร่างเปลือยเปล่าของฉันที่บนโต๊ะอาหาร

แล้วเค้ากินค่อยค่อยแกะเนคไทด์ออกอย่างนุ่มนวลและเขาก็กำลังแต่งตัวให้กับฉันอยู่แล้ว เขาก็เอาชุดสูทของตัวเองมาคลุมตัวให้กับฉัน

แล้วเขาก็หยิบเครื่องเพชรมาประดับร่างกายฉันดังเดิมรวมถึงศีรษะของฉันด้วย

เค้าทำผมให้ฉันเป็นเหมือนเดิมหลังจากที่ผมของฉันกระเซอะกระเซิงเพราะทำกิจกรรมทางเพศอย่างรุนแรงกับเขาผ่านมา

เค้าช่างดูช่ำชองเหลือเกินแม้กระทั่งตอนที่เขาทำผมให้กับฉัน ตอนนี้ฉันจ้องมองเขาด้วยความรู้สึกที่สับสน ที่สุดแล้วเขาก็ยิ้มหยอกๆ

"คุณรู้หรือยังว่าเป็นผู้หญิงของผมมันดียังไง ขึ้นเตียงกับผมมันวิเศษแค่ไหน ผมอยากให้คุณคิดใหม่แล้วเซ็นสัญญานั้นลงไปนะ"...เขาออกคำสั่งยิ้มกวน

"ค่ะ มันช่างดีวิเศษเหลือเกิน".....ฉันบอกกับเขาและยิ้มอย่างเขินอาย

"สัญญาของผมมันเป็นผลดีต่อคุณเป็นอย่างมากเลยนะ เซ็นสัญญานั้นซะแล้วเราก็กลับไปเป็นเหมือนเดิม ไม่ต้องขุ่นข้องหมองใจกันอีก"

เค้าบอกกับฉัน ในขณะที่เขากำลังทำผมและใส่ชุดให้ฉันอยู่และไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย

"คืนนี้ผมจะให้คุณกลับไปคิดใหม่และลูกน้องของผมจะเป็นคนไปส่งคุณเองที่คอนโด ผมให้ระยะห่างระหว่างคุณกับผมนะคุณคิดดูให้ดี พรุ่งนี้ผมรอคุณอยู่เพื่อที่จะให้คุนเซ็นสัญญา"

เมื่อพูดจบเขาก็เดินจากไปทันที ฉันไม่เข้าใจเค้าเลยจริงๆแทนที่เค้าจะเป็นคนไปส่งฉันที่คอนโดถ้าเค้าอยากให้ฉันเซ็นสัญญา

แต่เขากลับมีอะไรกับฉันแล้วปล่อยฉันไว้ที่ร้านอาหารคนเดียวแล้วให้ลูกน้องคนไปคนสนิทไปส่งฉันเนี่ยะนะฉันไม่เข้าใจเค้าเลยจริงๆ....

นี่ขนาดยังไม่เป็นทาสเขานะ เขายังสั่งๆๆๆฉันไม่ต่างจากทาสเลย เขาเล่นกับเรือนร่าง)ันจนสมใจเขาแล้วเขาก็ทิ้งฉัน ตอนนี้ฉันต่างจากทาสตรงไหน ฉันได้แต่มองร่างบึกบึนเขาด้วยความไม่พอใจ

"ผมคงผิดหวังมากถ้าคุณไม่สนใจที่จะเซ็นมันลงไป"

"ตอนนี้ฉันยังตัดสินใจไม่ได้ค่ะฉันสับสน...แล้วถ้าฉันไม่เซ็นสัญญานั้นคุณจะใส่ปลอกคอฉันหรือเปล่าคะ"...ฉันส่งสายตาท้าทาย

"แล้วคุณเคยโดนใส่ปลอกคอไหมล่ะ ถ้าเกิดว่าคุณไม่เคยใส่ผมจะเป็นคนใส่ให้"......เค้าพูดเพื่อจงใจจะมั่วยั่วโมโหฉันรึไงนะ

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันจะผ่านเรื่องปลอกคอนี้ไปด้วยตัวเอง...ขอบคุณมาก"

ฉันสวนกลับแล้วส่งสายตามาที่เอกสารที่ฉันต้องทำงานอยู่ฉันไม่สนใจมองเขาอีกต่อไป

"ทำไมเช้านี้ผมรู้สึกว่าคุณอารมณ์ไม่ดีเลยล่ะ"

"แน่นอนค่ะท่านประธาน เมื่อวานฉันจำได้ว่ามีใครบางคนเสร็จสมอารมณ์หมายแล้วปล่อยให้ฉันกลับบ้านไปกับคนอื่น...ซึ่งฉันไม่พอใจเป็นอย่างมาก...เค้าทำเหมือนกับฉันไม่มีคุณค่า"