อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 37

"ผมขอโทษด้วยที่ผมปล่อยให้คุณกลับกับลูกน้องของผม เพราะผมต้องการให้เราสองคนเว้นระยะห่างให้แก่กัน เพื่อการตัดสินใจของคุณ" เค้าบอกด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบและดูเย็นชา 

"ถ้านั่นมันคือการเว้นระยะห่างแล้วตอนนี้คุณมาทวงสัญญาฉันมันคือการเว้นระยะห่างเหรอคะท่านประธาน ?? ฉันถามพร้อมกับมองไปทีนัยตาคมของเขา แพขนตาเขางอนยาว

"คือ ...ผม.... "ท่านประธานเลิกคิ้วแล้วพูดไม่ออก เขานิ่งไปชั่วครู่แล้วเอายออกมา

"ทำไมคำพูดของคุณทำให้ผมรู้สึกผิดแบบนั้นนะ "....นัยตาคมจ้องมาที่ฉัน

"ท่านประธานไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกค่ะ เพราะท่านประธานผู้คนถูกต้องเสมอ ท่านคือคนที่ถูกเสมอ คนที่ผิดตลอดนั่นมันก็คือฉันค่ะ"

นั่นไง ! ฉันประชด ฉันโกรธ ฉันโมโห ฉันอยากให้เขารับรู้ว่าฉันไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เขาทำกับฉันแบบนี้ เหมือนคนที่มีค่าแค่เซ็กส์สำหรับเขา

"ผมรับรู้ได้นะว่าคุณกำลังโกรธผมอยู่"

"ฉันไม่ได้โกรธค่ะ ฉันแค่ตกใจ ! และตั้งรับไม่ทันที่คุณทำแบบนั้นกับฉัน !

"คุณตกใจเรื่องอะไรเหรอ ?....เขาทำหน้าสงสัย

"ฉันตกใจที่ผู้ชายคนที่ฉันมอบให้ทั้งตัวและหัวใจเขากลับทิ้งฉันไว้ที่ร้านอาหารคนเดียว ฉันควรจะรักเค้ามั้ยคะ ฉันควรจะเซ็นสัญญากับเขาไหม ? คุณช่วยตอบฉันด้วยสิ "....ฉันสบตาเขา

" คุณไม่ควรรักผม เพราะผมไม่เคยรักใคร "

" อ่อ ขอบคุณที่บอก หึ ! ฉันกอดอกพร้อมจ้องหน้าเขา อารมณ์ของฉันเริ่มโมโหพรุ่งพล่าน

"ฉันเข้าใจว่าคนพิเศษของคุณคือคุณอาจจะแอบชอบฉันหรือว่ารักฉันบ้างสักนิดก็ยังดี หึ ! ขอโทษที่ฉันคิดผิด" น้ำเสียงของฉันบ่งบอกว่าฉันไม่สบอารมณ์จากการกระทำของเค้าอย่างมากและฉันก็โมโห