อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 4

ตอนนี้ฉันได้เลิกงานแล้วและลงลิฟท์มาถึงชั้นหนึ่งและเดินออกมาจากประตูเลื่อนฉันเร่งรุดไปยังประตูกระจกบานกว้างแล้วก็ได้ออกสู่อิสระท่ามกลางอากาศชื้นแต่สะอาดสดชื่น ฉันหลับตาลงก่อนจะสูบอากาศบริสุทธิ์และสะอาดเข้าไปเต็มปอดเรียกความสมดุลย์ในตัวเองเท่าที่ยังเหลืออยู่กลับคืนมาหลังจากที่มันหายไปเมื่อฉันได้พบเจอกับท่านประธาน

ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมีผลกระทบต่อฉันได้อย่างที่ท่านประธานลีโอนาร์โด บลูส์คนนี้ และฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมท่านประธานถึงมีอิทธิพลต่อฉันมากมายถึงเพียงนี้ อาจจะเป็นเพราะหน้าตาความสุภาพ ความร่ำรวย หรือเป็นเพราะว่าพลังอำนาจของเค้าก็เป็นไปได้ ฉันถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งใจที่วันนี้ได้เลิกงานกลับบ้านแล้ว

ตลอดเวลาที่ฉันทำงานอยู่ 8 ชั่วโมงภายในบริษัทของเขาฉันช่างอึดอัดใจเป็นอย่างมากและภาพที่เค้ามากระซิบข้างหูฉันยังคงวนเวียนอยู่ในใจของฉันจนไม่มีสมาธิในการทำงาน ทุกครั้งที่เลขาท่านประธานให้ฉันเดินเข้าไปในห้องท่านประธานฉันพยายามหลบหน้าเขาตลอดเพราะฉันไม่อาจมองใบหน้าของเค้าได้เลย ยิ่งได้มองเขาหัวใจฉันก็ยิ่งอ่อนระทวยสั่นไปหมดทั้งกายและใจสิ่งที่ฉันทำได้ก็คือหลบหน้าหลบตาท่านประธานนั่นเอง

"ลืมมันซะยัยเคท".... ฉันได้แต่บอกตัวเองในขณะที่กำลังนั่งอยู่บนรถไฟฟ้าและกำลังจะกลับบ้าน ฉันมองไปที่วิวโดยรอบในขณะที่รถไฟฟ้ากำลังมุ่งตรงไปที่สถานีปลายทางด้วยดวงใจที่เลื่อนลอย แล้วภาพของเค้าก็ลอยขึ้นมาบนหัวอย่างไม่มีหยุดหย่อน...เห้อ...

สวัสดีเช้าวันเสาร์ฉันขดตัวอยู่ในเตียงเหล็กสีขาวโดยพันผ้านวมเอาไว้รอบตัวตลอดเวลาที่ผ่านมาทั้งห้าวันที่ฉันได้เข้าไปทำงานที่บริษัทนี้ มันช่างเป็นช่วงเวลาที่กดดันเสียเหลือเกิน

เมื่อไหร่เวลาหลับตาฉันก็ฝันถึงบรรดาสถานที่มืดมิดประตูสีขาวเย็นเฉียยและมีผู้ชายคนหนึ่งนัยตาสีเทานั่นก็คือท่านประธานของฉันนั่นเอง

ฉันพยายามสลัดผู้ชายคนนี้ออกไปจากหัวสมองเท่าไหร่แต่ก็ไม่เป็นผล ภาพของเค้ายังคอยตามมาหลอกหลอนฉันแม้ขณะยามหลับไหล

วันนี้ฉันตื่นขึ้นมาในตอนสายสิ่งที่ฉันต้องทำเป็นอย่างแรกนั่นก็คือทานอาหารเช้าแล้วต่อด้วยจดบันทึกรายงานการทำงานเพื่อส่งไปยังอาจารย์ที่ปรึกษาเกี่ยวกับการฝึกงานที่บริษัทที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ ในขณะที่ฉันกำลังจดบันทึกเกี่ยวกับการทำงานที่บริษัทแห่งหนี้เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันคิดในใจว่าไม่มีใครอย่างแน่นอนต้องเป็นคุณพ่อของดิฉันโทรมาและแล้วมันก็จริงอย่างนั้น

"เป็นยังไงบ้างจ๊ะลูกสาวของพ่อ"

"สบายดีค่ะคุณพ่อ"...ฉันบอกพ่อ

"อย่าลืมเอาเหรียญทองมาให้พ่อด้วยนะ คริๆ"

"แน่นอนค่ะคุณพ่อ...ลูกสาวของคุณพ่อเก่งอยู่แล้วต้องได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งอย่างแน่นอนค่ะเชื่อใจได้ ลูกสาวของพ่อเก่งที่สุดโลกคะ"

"แล้วเป็นยังไงบ้างไปเริ่มงานใหม่ที่บริษัทบลูเฮ้าส์"

"ก็สบายดีค่ะคุณพ่อสนุกดีค่ะ...."

"เพื่อนร่วมงานเป็นยังไงบ้างลูก"