อ้อนรักท่านประธานซาดิสต์ นิยาย บท 94

"คุณได้โปรดปล่อยฉันไปเถอะนะคะอย่าเหนี่ยวรั้งฉันเอาไว้เลยคะ...ได้โปรด"...สเตฟานี่ผลักอกแกร่งเขาอย่างแผ่วเบา

และเค้าก็ยอมปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระแต่โดยดี เมื่อได้เห็นน้ำตาของเธอแล้วเค้าไม่มีแรงที่จะบีบบังคับฝืนใจเธออีกต่อไปแล้ว

ลีโอนาร์โดได้แต่มองสเตฟานี่ค่อยๆเดินจากไปจนลับตาหายเข้าไปในคอนโด เธอไม่หันหลังกลับมามองเขาอีกเลย

สเตฟานี่ เดินจากเขามาและน้ำตาก็ไหลอาบสองแก้ม หญิงสาวรีบปาดน้ำตาออกไปกดลิฟต์ขึ้นห้องของตัวเองทันที

เมื่อมาถึงห้องนอนสเตฟานี่ล้มตัวลงนอนและร้องไห้จนตัวโยน

"ฮือออออออ"

"ลืมเค้าสิสเตฟานี่...เธอคิดถึงเขาทำไมผู้ชายใจร้ายคนนั้น....ลืมไปแล้วเหรอว่าเค้าทำอะไรกับเธอบ้าง....อย่าปล่อยให้เขามาครอบงำใจเธอได้สิ"

หญิงสาวยังคงร้องไห้อยู่แบบนั้นจนกระทั่งเผลอหลับไปในที่สุด

ลีโอนาร์โดเอง ก็ยังไม่กลับบ้านของตัวเอง เขายังคงนั่งในรถและมองที่ห้องของหญิงสาว เขาแปลกใจว่าห้องสเตฟานี่ยังเปิดไฟอยู่เค้าจึงเอะใจกลัวว่าหญิงสาวเป็นอันตราย หรือว่ามีอะไรหรือเปล่าทำไมดึกป่านนี้แล้วสเตฟานี่ทำไมถึงยังไม่ปิดไฟนอน

เขาจึงลงจากรถเดินตรงไปที่คอนโดด้วยความร้อนใจ แต่เมื่อเปิดประตูเข้ามาแล้วเขาก็ได้เห็นว่าหญิงสาวหลับอยู่บนเตียงนอน

โดยเสื้อผ้าชุดทำงานยังอยู่ครบดี ลีโอนาร์โดได้แต่มองใบหน้างามที่กำลังนอนหลับไหลในห้วงนิทรา

เค้าถึงได้หยิบผ้าห่มมาคลุมร่างบางแล้วจูบไปที่ปอยผมของหญิงสาวแล้วนอนกอดเธอเอาไว้แล้วเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง คืนนี้เค้านอนกอดหญิงสาวจนกระทั่งเช้าของอีกวัน

ลีโอนาร์โดตื่นมาในตอนเช้าเค้าได้มองไปที่ใบหน้านวลของสเตฟานนี่ ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วหยิบเสื้อผ้าของตัวเองแล้วเดินจากห้องของหญิงสาวออกไปอย่างเงียบๆ โดยที่หญิงสาวยังนอนหลับอยู่

หลังจากที่ลีโอนาร์โดออกไปไม่นานสเตฟานี่ก็ตื่นมาในตอนเช้าแล้วก็ไปทำงานปกติ ส่วนลีโอนาร์โดเองแต่เค้ายังไม่ได้กลับไปที่บ้านของตัวเองแต่เขายังคงนั่งอยู่ในรถคันงามเฝ้าดูการกระทำของสาวอยู่จนกระทั่งเขาเห็นว่าเธอขับรถไปทำงานเค้าเองขับรถกลับบ้านตัวเอง

ลูกน้องและบอดี้การ์ดของลีโอนาร์โดได้แต่มองการกระทำของเจ้านายตัวเองด้วยความไม่เข้าใจเพราะเจ้านายของพวกเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน เขาไม่เคยเฝ้าดูผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อนเลย