โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 36

หลังจากพูดจบฮัวเทียนหลันก็หันกลับไป และไปที่ห้องน้ำ สักครู่ก็มีเสียงน้ำไหล

อันรันนอนลงบนเตียง ยื่นมือออกมาอย่างแรง ดึงผ้าห่มมาคลุมร่างของเธอ

น้ำตาบนใบหน้าของเธอได้ไหลออกมาแล้ว เช่นเดียวกับความหวังเล็กน้อยในใจของเธอก็แตกเป็นเสี่ยงๆ และหายไป

ไม่ว่าเธอจะทำอะไร เธอพูดอย่างไรระมัดระวังแค่ไหน มุมมองของฮัวเทียนหลันที่มีต่อเธอมักจะมุ่งคิดไม่ดี และไม่ปรานี

เมื่อฮัวเทียนหลันออกมาจากห้องน้ำเขาก็เห็นอันรันมีใบหน้าซีดเซียว

เลือดบนเตียงน่าตกใจ และดูเหมือนจะบ่นอย่างเงียบๆ ความหยาบคายเมื่อกี้ของฮัวเทียนหลัน

ฉากที่เลวร้ายนี้ทำให้หัวใจของฮัวเทียนหลันสั่นเล็กน้อย

แต่แล้วเขาก็เอาสิ่งที่ทำให้ใจอ่อนไปไว้ข้างหลัง

ผู้หญิงคนนี้ ไม่สมควรได้รับความเห็นใจ ยังหลอกแม่ บอกว่าเอาอาหารมาให้ทุกวัน

เขาก้าวไปข้างหน้า เตะที่นอน และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : "ยังไม่ไปอีก? "

อันรันตัวแข็งทื่อ เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย และมองไปที่ฮัวเทียนหลัน

ความเย็นชาในดวงตาของชายคนนั้น ทำให้เธอรู้สึกว่าไม่มีวันมีการได้ตลอดชีวิต

"คุณฮัว คุณเกลียดฉันขนาดนี้เลยหรอ? เธอพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

ฮัวเทียนหลันขมวดคิ้ว แม้แต่คนที่มีจิตใจเยือกเย็นที่สุดก็ยังสัมผัสได้ เมื่อเห็นอันรันที่ดูเหมือนจะพังทลายลงในวินาทีต่อมา

แต่วินาทีต่อมาฮัวเทียนหลันยังคงเอ่ยปากอย่างเย็นชา : "ไม่ใช่แบบนี้หรอ อันรัน เธอทำอย่างชัดเจนมาโดยตลอด เวลาครึ่งปี ฉันจะแนะนำความซื่อสัตย์ให้เธอนิดนึง ยังจำมู่ซีได้ไหม? มันยากมากที่เธอจะเข้าใกล้ฉันโดยเจตนา ถ้าเธอทำให้ฉันหงุดหงิด ฉันจะส่งคุณกลับไปทำอาชีพเดิม! "

อาชีพเดิมนี้ ทำร้ายจิตใจอันรันอย่างสุดซึ้ง

เธอเบิกตากว้างและน้ำตาไหลที่กรอบแว่นก็ไหลย้อนกลับเข้าตาอีกครั้ง แต่หลังจากนั้นไม่นานเธอก็หัวเราะเบาๆ และพูดเบาๆ : "ถึงแม้คุณฮัวจะรู้ว่าฉันทำอะไร ฉันจะเลิกให้บริการโดยไม่ให้เงินฉันได้อย่างไร?"

คำพูดของอันรันดูคล่องแคล่วมาก แต่น้ำตาก็ไหลอาบแก้มอย่างไม่สามารถควบคุมได้

ฮัวเทียนหลันกำหมัดแน่น ผู้หญิงคนนี้กล้าที่จะเป็นโสเภณี?

โอเค นั่นเป็นไปตามที่เธอต้องการ

ฮัวเทียนหลันดึงเช็คเปล่าออกมาจากกระเป๋าเอกสารบนโต๊ะทำงาน เซ็นชื่อ แล้วโยนมันทิ้งต่อหน้าอันรัน

อันรันเหลือบมองเช็ค พยายามทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าแย่ลงและพูดว่า : "คุณฮัว นี่คือคุณต้องการให้ฉันกรอกเองหรอ? "

"พอแล้ว ลงไปซะ! เห็นหน้าเธอฉันกินอาหารเย็นแล้วคงจะอ้วกออกมา" ฮัวเทียนหลันพูดอย่างเย็นชา

อันรันคว้าเสื้อผ้าที่หลุดแล้วยกผ้าห่มขึ้นโดยไม่สนใจการพิจารณาที่เปลือยเปล่าของฮัวเทียนหลันที่สแกนตัวเธอไปมา

ไม่มีความรักในสายตาของเขา มีแค่ความเย็นชาและความรังเกียจ

เธอลุกจากเตียงหลังจากแต่งตัว และมีอาการเจ็บแปลบที่หว่างขา เดินโซซัดโซเซไปสองสามก้าวเพื่อคว้าสิ่งของที่สามารถรองรับได้

แต่มีเพียงฮัวเทียนหลันอยู่ข้างๆ แต่เขากระพริบตาสองสามครั้ง ก็ปล่อยให้อันรันล้มลงกับพื้น

การปฏิบัติต่อความเย็นชาที่ไม่หยุดยั้งดังกล่าว ทำให้อันรันเสียใจและโกรธมาก

เธอจ้องไปที่ฮัวเทียนหลันและกัดฟัน

สิ่งที่ฮัวเทียนหลันโยนให้เธอคือผ้าห่มที่เปื้อนเมื่อกี้

ฮัวเทียนหลันนอนอยู่บนเตียง แต่ไม่ได้ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออก

อันรันรู้ดีว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้ เพราะฮัวเทียนหลันรู้สึกสกปรกที่เธอนอนบนเตียง

ชายคนนี้ ทุกย่างก้าวของเขา เผยความรังเกียจจากใจ

เธอดึงผ้าห่มด้วยความยากลำบาก พยุงพื้นด้วยมือข้างเดียวแล้วลุกขึ้นยืน

อันรันหยิบยาออกมาจากตู้ โดยไม่สนใจการจ้องมองข้างหลังของเธอ จากนั้นก็วางผ้าห่มลงบนพื้น และนั่งลงที่มุมหนึ่งข้างห้องน้ำที่ฮัวเทียนหลันมองไม่เห็น