โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 106

อันรันตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ป้าเฉินเดาได้อย่างไร?

เธอรู้ว่าป้าเฉินเกษียณจากครูสอนชีววิทยา แต่เธอไม่เคยคาดคิดว่าความสามารถของป้าเฉินในการตัดสินและคำพูดนัยยะนั้น ใกล้เคียงกับความจริง 100%

เรื่องนี้อยู่ในใจมาหลายปีแล้ว

อันรันรู้สึกว่าถึงเวลาที่ต้องหาคนคุยด้วยแล้ว

เธอพูดเบาๆ : "ป้าเฉิน อันที่จริงผู้ชายคนนั้น คือพ่อของลั่นลานจริงๆ......"

ป้าเฉินตะลึงไปชั่วขณะ อันที่จริงสิ่งที่เธอพูด แต่เดิมหมายถึงการหยอกล้อและผ่อนคลาย แต่เธอก็ไม่ได้จริงจังอะไรมาก บนโลกนี้จะมีเรื่องบังเอิญมากมายได้อย่างไร?

แต่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน เธอหันศีรษะไป และทำให้อันรันตกอยู่ในสภาพที่อับอาย

"นี่ นี่......" ป้าเฉินชะงักไปทันใด เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

อันรันยังยิ้มและพูดว่า : "ฉันรู้ว่ามันยากที่จะยอมรับมัน เรื่องเป็นแบบนี้......"

อันหรันยกประเด็นสำคัญขึ้นมา และพูดคุยเรื่องต่างๆของปีนั้นและเรื่องของการแต่งงาน

ป้าเฉินตกตะลึง เธอคิดมาตลอดว่าเรื่องแบบนี้มีอยู่แค่ในละครโทรทัศน์เท่านั้น

แต่ไม่คาดคิดว่าสิ่งแปลก ๆ เหล่านี้จะเกิดขึ้นในความเป็นจริง

เธอเป็นห่วงอันรัน แต่เธอรู้ว่าสิ่งเดียวที่เธอสามารถช่วยอันรันลดความเครียดได้ คือการดูแลลั่นลานให้ดี

เธอกล่าวว่า : "รันรัน เธออยู่ข้างนอกดูแลตัวเองให้ดี จะไม่ต้องกังวลกับสิ่งต่างๆที่นี่ หลังจากนี้ฉันสัญญากับเธอว่าเรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง"

อันรันคุยกับป้าเฉินสักพักแล้วก็กลับบ้าน แต่ไม่ได้กลับไปที่ห้องเธอ และนั่งข้างเตียงลั่นลานโดยที่ไม่ได้นอนเลย

ลั่นลานคือชีวิตทั้งหมดของเธอ แต่เธอไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนพาเธอเติบโตได้ในตอนนี้

ความรู้สึกสูญเสียนี้ ทำให้อันรันรู้สึกเสมอว่าเธอติดหนี้มากเกินไป

เช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่ลั่นลานตื่นขึ้นมา อันรันยังคงดูแลลั่นลานให้อาบน้ำก่อน แล้วให้เธอไปนั่งที่โต๊ะเพื่อทานอาหารเช้า

ในขณะที่ทานอาหาร อันรันพูดเบาๆ : "ที่รัก วันนี้แม่ต้องไปแล้ว หนูต้องเป็นเด็กดีนะ รู้ไหม? "

ลั่นลานมีความสุขเพราะแม่ของเธอกลับมา แต่ทันทีที่ได้ยินว่าแม่กำลังจะไป ปากของเธอก็ทรุดลงและน้ำตาก็ไหลลงมาทันที

"แม่.....ลั่นลาน....." ลั่นลานไม่พูดอะไรต่อ เธอเพียงผลักชามข้าวของเธออย่างกะทันหัน จากนั้นก็รีบเข้าไปในห้องนอนของเธอและปิดประตูอย่างรุนแรง

เสียงดังปั่ง ทำให้หัวใจของอันรันตกใจ

ลั่นลานไม่อยากจากตัวเอง เธอรู้ดีในใจของเธอ ในความเป็นจริงเธอก็ไม่อยากจากลั่นลาน แต่ชีวิตมักจะทำให้เธอไม่มีทางเลือก

เธอลุกขึ้นเคาะประตูห้องนอนของลั่นลาน และพูดเบาๆ ว่า : "ที่รัก เปิดประตูออกมาทานอาหารเช้า อีกสักพักจะสายแล้ว....."

เมื่อก่อนเมื่อตอนลั่นลานมีอารมณ์โกรธเล็กน้อย และเมื่ออันรันพูดเช่นนี้ ลั่นลานก็ออกมาอย่างเชื่อฟัง

แต่วันนี้ลั่นลานพิงหลังประตูและพูดด้วยความโกรธว่า : "ไม่ออกไป สายก็สาย แม่จะไปแล้ว ลั่นลานอาลัยอาวรณ์ ลั่นลานไม่ให้แม่ไป....."

หัวใจของแม่อย่างอันรันดวงนี้ กำลังจะร้องไห้แล้ว

เธอพยายามเกลี้ยกล่อมต่อไป แต่ลั่นลานมีทิฐิสูง

มีเพียงข้อกำหนดเดียว นั่นคืออันรันต้องอยู่ อยู่กับเธอสักสองสามวัน

เห็นได้ชัดว่าการใช้เหตุผลกับเด็ก ๆ มันไม่ได้ผล

ไม่มีทางเลือก อันรันได้แค่โทรหาป้า Ding เท่านั้น

ทันทีที่โทรติดเสียงของป้า Ding ก็ดังมาจากที่นั่น และพูดว่า : "คุณนายน้อย มีอะไรหรือเปล่าคะ? "

อันรันหยุดและพูดว่า : "ป้า Ding ฉันมีอะไรต้องทำอยู่ที่เมือง W อาจจะยังกลับไปอีกสักพัก ดังนั้นโปรดอย่าบอกคนในครอบครัวนะ"

ป้า Ding อยู่กับอันรันและฮัวเทียนหลัน เธอมีหน้าที่ตรวจสอบเพียงครึ่งเดียว

เธอนึกถึงท่าทางที่รีบร้อนของอันรันตอนออกไป เธอจึงถามว่า "คุณนายน้อย คุณยังไม่ได้จัดการเรื่องด่วนของคุณหรอ? "

อันรันกล่าวว่า : "จัดการแล้ว มันเป็นเพราะภาระที่เหลือ ฉันเลยต้องเลื่อนออกไปสองสามวัน"

พูดทุกอย่างถึงตรงนี้แล้ว ป้า Ding ก็ไม่ได้สนใจอีกต่อไป