โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 105

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกอับอายทันที เมื่อกี้เขามัวแต่ยุ่งอยู่กับการระบายอารมณ์ เลยไม่ได้สังเกตเสียงของอีกฝ่าย

ตอนที่ลั่นลานพูดแบบนี้ เหมือนว่าเสียงของผู้หญิงเมื่อกี้ เหมือนจะมีความรู้สึกว่ามีอายุนิดหน่อย

เมื่อรถเลี้ยวไปถึงป้ายป้ายรถเมล์ ครอบครัวป้าเฉินรออยู่แล้ว

ส่วนอันรัน เธอซ่อนตัวอยู่หลังป้ายรถเมล์ และถามป้าเฉินซ้ำๆ ว่าอย่าพูดรายละเอียดอะไรของเธอ

สัญชาตญาณบอกป้าเฉินอย่างสังหรณ์ใจ ว่าอันรันต้องรู้จักผู้ชายคนนี้

แต่อันรันบอกว่าหลังจากเรื่องนี้แล้วจะบอกเธอ สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเธอในตอนนี้ คือการได้ลั่นลานกลับคืนมา

เมื่อเห็นเมอร์เซเดส - เบนซ์ใหญ่ G หยุดลง หวังถิงก็อุทานเล็กน้อยที่ด้านข้าง : "นี่คือคนที่โทรไปเหรอ? แม่ รถคันนี้ราคาสองล้านกว่าหยวน! "

สำหรับครอบครัวธรรมดา รถที่มีมูลค่ามากกว่า 2 ล้านหยวน ชีวิตนี้ก็ไม่สามารถซื้อได้ด้วยรายได้เงินเดือน

ฮั่วเทียนหลันลงจากรถ แล้วอุ้มลั่นลานลงมา

ทันทีที่เธอเห็นป้าเฉิน ลั่นลานก็กระโจนไปข้างหน้าด้วยความร่าเริงพร้อมกับตะโกนอย่างไพเราะในปากของเธอว่า : "ป้าเฉิน....."

เมื่อป้าเฉินเห็นลั่นลาน เธอก็มีความสุขมาก เธอจึงรีบกอดลั่นลานไว้ในอ้อมแขน

"ที่รักน้อยของฉัน ป้าอยากจะตายแล้ว......" ป้าเฉินกอดหลานไว้แน่น เด็กหายแล้วกลับมา เธอตื่นเต้นจนน้ำตาไหล

วังเทียจุนเป็นทหารที่เกษียณอายุแล้ว บุคลิกของเขาค่อนข้างหมองคล้ำและใบหน้าของเขาตื่นเต้นเล็กน้อย : "ขอบคุณ ขอบคุณคุณผู้ชาย ลั่นลานเด็กคนนี้ยังเด็ก จึงทำให้คุณลำบากแล้ว"

ฮั่วเทียนหลันยิ้ม และมอบกระเป๋านักเรียนของลั่นลานให้แล้วถามว่า : " แม่ของลั่นลานไม่ได้อยู่ในเมือง W หรอครับ? "

วังเทียจุนตะลึงไปชั่วขณะ เขาไม่คาดคิดว่าสุภาพบุรุษคนนี้จะถามคำถามนี้ เขากำลังจะตอบ ป้าเฉินก็ตอบสนอง เมื่อนึกถึงสิ่งที่อันรันพูดในเมื่อกี้ เธอก็รีบพูดแทรก : "แม่ของลั่นลานไปทำธุระที่ต่างจังหวัดบ่อยๆทั้งปี มีแค่ช่วงเทศกาลถึงจะกลับมา"

ฮั่วเทียนหลันพยักหน้าอย่างครุ่นคิด และลั่นลานรู้สึกว่าสิ่งที่ป้าเฉินพูดนั้นไม่ถูกต้อง แม่ของเธออยู่กับเธอมาตลอดตั้งแต่เธอยังเด็ก แค่เธอบอกกับตัวเองว่าปีนี้มีธุระ จากนั้นเธอก็หายไป นี่น่าจะเป็นการไปต่างจังหวัดที่ป้าพูด? "

เธอจึงอ้าปากพูดว่า : "คุณลุงคะ แม่ของหนู......"

ป้าเฉินรู้ว่าเด็กคนนั้นจะพูดความจริง เธอจึงรีบปิดปากลั่นลานและพูดว่า : "ลั่นลาน แม่ของเราไปทำธุระที่ต่างจังหวัด เราไม่ดื้อนะ"

ลั่นลานหันมาพร้อมกับดวงตากลมโต ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง จากนั้นก็หันกลับมาและยิ้มหวานให้กับฮัวเทียนหลัน และกล่าวว่า : "ขอบคุณค่ะคุณลุง ที่มาส่งลั่นลานกลับมา รอแม่กลับมา หนูจะให้แม่พาไปเลี้ยงคุณลุงกินข้าวที่อร่อยแบบเมื่อวาน"

ฮั่วเทียนหลันนึกถึงสิ่งที่เขากินเมื่อวาน มันคืออาหารตะวันตก ลั่นลานรู้ว่าเธอต้องพึ่งพาแม่ของเธอเลี้ยง พูดจาอย่างมีเหตุผล ซึ่งเป็นที่ชื่นชอบจริงๆ

เขาลูบใบหน้าที่ขาวเนียนและอ่อนโยนของลั่นลานเบาๆ และพูดว่า : "อื้ม ลั่นลานเป็นเด็กดีนะ รอครั้งหน้าลุงมาที่เมือง W ลุงจะพาหนูออกไปกินข้าว หลังจากกินเสร็จก็จะพาไปเล่นนะ"

ลั่นลานตอบอย่างอ่อนหวาน เอื้อมมือไปจับมือของฮัวเทียนหลัน มีความอาลัยอาวรณ์ไม่ยอมปล่อย

ฮั่วเทียนหลันรู้ว่าเขาควรจะไปแล้ว อย่างไรพรุ่งนี้ก็ยังมีบางสิ่งที่ต้องจัดการ

หลังจากขอบคุณป้าเฉิน วังเทียจุนและคนอื่นๆ ไม่กี่คำ เขาก็ดึงมือออกเล็กน้อย และอดไม่ได้ที่จะมองตาแดงก่ำของลั่นลาน แล้วก็ขึ้นรถออกไป

รถเริ่มขับไปบนถนน มองไปที่ครอบครัวลั่นลานที่หายไปในกระจกหลัง ฮัวเทียนหลันก็สูดหายใจเข้าลึกๆ และคายมันออกมาเป็นเวลานาน

พูดแล้วก็แปลกมาก เขาลังเลเล็กน้อยที่จะยอมแพ้เด็กคนนี้ เหมือนอยู่ในความมืดที่มีความเชื่อมโยงระหว่างทั้งสอง

ป้าเฉินวางลั่นลานลง ชี้ไปที่ป้ายรถเมล์ แล้วพูดว่า : "ลั่นลาน รีบมาดูสิ ป้าเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ให้ด้วยนะ!

ลั่นลานเอียงศีรษะของเธอ อันที่จริงเธอสังเกตเห็นเท้าใต้ป้ายรถเมล์แล้ว

เธอรู้ว่ามีใครบางคนอยู่ข้างหลัง แต่ใครจะทำให้เธอประหลาดใจล่ะ?