โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 123

หลังทานอาหารเช้า ตรงหน้าอันหรันถูกวางด้วยชามซุปยาดำ

อันหรันมองซุปยาที่อยู่ตรงหน้าเธอด้วยความเศร้า จากประสบการณ์ก่อนหน้านี้เธอรู้แล้วว่ามันคืออะไร

หลี่รูยามองเธอด้วยรอยยิ้มและพูดว่า : "รีบดื่มเถอะ ดื่มยาบำรุง ดีต่อสุขภาพของเธอ......"

สายตาของฮั่วเทียนหลันเปลี่ยนไป แปลกใจเล็กน้อยราวกับว่าเขาไม่เข้าใจว่าทำไมอันหรันถึงต้องดื่มซุปยา

อันหรันทำได้เพียงกัดฟัน และดื่มซุปทั้งชามที่ขมจนไม่สามารถดึงลิ้นได้

หลังจากดื่มแล้วเธอก็หยิบน้ำอุ่นที่หลี่รูยาเตรียมไว้แล้วบ้วนปากสักพัก แต่ความขมในปากของเธอยังคงแพร่กระจายอยู่ เธอรู้สึกว่ามีน้ำตาไหลออกมา

หลี่รูยาดูอันหรันดื่มด้วยความพึงพอใจ จากนั้นจึงศึกษาผลงานก่อนหน้านี้กับอันหรัน

ฮั่วเทียนหลันอยู่บ้านสักพัก ทิ้งข้ออ้างในหลายๆ อย่างของ บริษัท

เขาไม่ได้หนักใจมากนัก แต่เมื่ออยู่บ้านต้องเผชิญกับแม่ของเขาที่จ้องมองเขาตลอดเวลา เขาต้องแสดงความรักกับอันหรันเป็นครั้งคราว ซึ่งทำให้เขาอึดอัดมาก

ไม่นานหลังจากที่ฮั่วเทียนหลันออกไป ฮัวเสี่ยวน่าก็ทะเลาะกับเกาฮั่น

ฮัวเสี่ยวน่าโกรธมาก แต่เกาฮั่นมองเธอด้วยรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าราวกับว่าเขาไม่ได้รับผลกระทบจากอารมณ์ของฮัวเสี่ยวน่าเลย

คู่หนุ่มสาวทะเลาะกัน หลี่รูยาที่เป็นแม่ยาย ก็ไม่ดีที่นะเข้าไปผสม จะอยู่ข้างใคร มันก็ไม่ดี

เธอกระแอมไอและพูดว่า : "นานา กลับมาครั้งนี้ยังไม่ได้ไปที่นั่นใช่ไหม? "

ฮัวเสี่ยวน่ากำลังโกรธ เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อยเมื่อได้ยินแม่ของเธอพูด

แต่แล้วเธอก็มีปฏิกิริยา แม่ของเธอพูดคือที่ไหน

ความจริงแล้วอาการคิดถึงบ้านเป็นส่วนหนึ่งของการกลับบ้านของฮัวเสี่ยวน่าในครั้งนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คืออยู่ในครอบครัวของเกา เธอและแม่ของเกาไม่ถูกกัน และเกาฮั่นก็มักจะจมปลักอยู่กับโคลน แต่เดิมฮัวเสี่ยวน่ารู้สึกผิดที่ต้องแต่งงาน เธอสามารถยอมรับได้แค่ในวันสองวัน แต่หลังจากนั้นไม่นานความขัดแย้งก็สะสมจนถึงจุดหนึ่ง ในที่สุดเธอก็เลิกราและกลับไปที่บ้านเกิดของเธอ

เกาฮั่นตามมากับเธอในภายหลัง แต่เพียงแค่กลัวว่าฮัวเสี่ยวน่าจะอยู่ที่บ้านฮัวตลอดไป และจะไม่กลับมา ซึ่งจะดูไม่ดีต่อทั้งสองครอบครัว

ฮั่วเสี่ยวน่าอื้ม เพราะความโกรธเมื่อกี้ และออร่าที่สูงของเธอมันจะต่ำลงเล็กน้อยและพูดว่า : "พรุ่งนี้ฉันจะไป! "

หลี่รูยาบีบแขนอันหรันเบาๆ และอันหรันก็ตอบสนองทันที

เธอกระซิบ : "นานา เธออยากไปไหน? ยังไงวันนี้ก็ไม่มีอะไร ฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอ"

ฮัวเสี่ยวน่ามองไปที่อันหรัน ดวงตาของเธอประหลาดใจเล็กน้อย แต่เมื่อเธอเห็นแม่ของเธอพยักหน้าเบา ๆ เธอก็เห็นด้วย

ทั้งสองออกไปโดยเร็ว ส่วนเกาฮั่นเขาต้องการตามไป แต่หลี่รูยาขอให้ฮัวเส้าซู่ช่วยดึงเขาไว้

อันหรันไม่รู้ว่าหลี่รูยาพูดถึงอะไร เธอจึงถามหลังจากขึ้นรถ : "นานาเราจะไปไหนกัน? "

ฮัวเสี่ยวน่าพูดที่อยู่ อันหรันก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย สถานที่นี้ไม่ใช่บ้านพักคนชราหรอ?

เมื่อเห็นดวงตาที่งงงวยของอันหรัน ฮั่วเสี่ยวน่าก็ยิ้มและเล่าเรื่องราวให้ฟัง

ฮัวเสี่ยวน่าไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของหลี่รูยา อันนี้อันหรันรู้

เมื่อเธอยังเด็กเธอเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย แต่พ่อของเธอหมกมุ่นอยู่กับการพนันและสูญเสียทรัพย์สินทั้งหมดของครอบครัวไป

แม่ซึ่งอยู่บ้านกับสามีและลูกชายมาโดยตลอด ก็ถูกบังคับให้ไปทำงานเพื่อเลี้ยงดูฮัวเสี่ยวน่า

อย่างไรก็ตามเมื่อเจอกับคำวิงวอนซ้ำๆ ของแม่ พ่อของฮัวเสี่ยวน่าก็ไม่เต็มใจที่จะกลับใจ และเล่นการพนันอย่างจริงจังมากขึ้น

ไม่มีเงินแล้ว? จากนั้นเสียภรรยาและลูก

ในที่สุด เมื่อแม่ของฮัวเสี่ยวน่าพ่อของเธอส่งไปชดใช้ แพ้แล้วก็จะต้องมอบแม่ของฮัวเสี่ยวน่าให้ไปชนะโดยธรรมชาติ

วันนั้นแม่ของฮัวเสี่ยวน่าร้องไห้กลายเป็นคนเจ้าน้ำตา เธอถูกลากขึ้นรถ ฮัวเสี่ยวน่าวิ่งตามเธอไป แต่สุดท้ายเธอก็ล้มลงบนถนน มองดูแม่ของเธอออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ

พ่อของฮัวเสี่ยวน่าสูญเสียภรรยาไป แต่ต้องการอยากจะส่งลูกสาวของเขาไปที่โต๊ะพนัน ในที่สุดฮัวเสี่ยวน่าทนไม่ได้ ก็หาโอกาสไปที่สถานีตำรวจเพื่อแจ้งความกับตำรวจ

ต้องเผชิญกับคดีที่เลวร้ายเช่นนี้ แม้กระทั่งการค้ามนุษย์ ตำรวจจึงคลี่คลายคดีได้เร็วมาก