โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 138

รอจนงานเลี้ยงเลิกลา สติของอันหรันก็เลือนรางจนควบคุมตัวเองไม่ได้ เธอเอนตัวพิงเข้ากับโซฟา ภาพของเหลียวซิรงและหลี่เฉียนตรงหน้าเบลอขึ้นไปเรื่อยๆ

หลี่เฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อยพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ ：“ซิรง ฉันบอกแล้วว่าอย่าให้อันหรันดื่มเยอะ เห็นไหมตอนนี้เธอเมาจนไม่มีสติแล้ว！”

เหลียวซิรงมองไปที่ใบหน้าเล็กของอันหรันที่ตอนนี้มีสีแดงระเรื่อ เธอเมาจนไม่เหลือสติ แต่กลับดูน่ารักขึ้นเป็นพิเศษซะอย่างงั้น ："เมาก็ดีแล้ว เธอดูอันหรันสิ เห็นได้ชัดเลยว่าสภาพจิตใจของเขาไม่ค่อยจะดี เพราะในวงการต่างก็พากันพูดถึงเรื่องที่ฮั่วเทียนหลันไม่ชอบเธอ เรื่องแบบนี้ไม่ใช่ว่าจะเอามาพูดเล่นซี้ซั้ว มันจะต้องมีหลักฐานอยู่แล้ว ทุกวันนี้การที่ได้อยู่ในตระกูลที่ดีร่ำรวยที่มีอิทธิพลแบบนี้ ถ้าไม่มีครอบครัวที่ดี ก็ทำจะให้อยู่ในสังคมแบบนี้ยาก!"

พวกเขาทั้งสองคนเป็นเพื่อนของอันหรัน ดังนั้นพวกเขารู้ดีว่าครอบอันเป็นเช่นไร และทำอะไรกับอันหรันไว้บ้าง

หลี่เฉียนไม่ได้ดื่มเหล้าจึงต้องทำหน้าที่สารถี ส่วนเหลียวซิรงก็ได้ประคองร่างของอันหรันไว้ ยืนรอหลี่เฉียนขับรถมาที่ด้านหน้าโรงแรม

มองไปที่รถคันตรงหน้า อันหรันเริ่มมีท่าทางใจลอย มองเห็นคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นภาพซ้อนกันหลายๆคน เขาพูดต่อ：“ ฉ…เฉียน เฉียนเฉียน ทำไม…เยอะขนาดนั้นล่ะ เธอ…”

หลี่เฉียนสีหน้าไม่ค่อยดี เพราะอันหรันที่มีสภาพเมาไร้สติแบบนี้ คนที่มาร่วมงานต่างได้เห็นสภาพเมาไร้สติของเธอ

เพื่อไม่ให้งานเลี้ยงเปลี่ยนเป็นฉากละครมอมเมา หลี่เฉียนและเหลียวซิรงจึงรีบอุ้มอันหรันยัดเข้าไปในรถทันที

อันหรันไม่ได้ขันขืน แต่กลับกลายเป็นว่าคว้าอะไรได้ก็คว้า

ยังดีที่ตัวเธอไม่หนักนัก แต่ถึงอย่างนั้นสองคนที่ช่วยพยุงอันหรันอยู่นาน เมื่อจัดการวางเธอลงที่ได้ หน้าผากก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อไม่น้อย

หลี่เฉียนใช้มือปาดเหงื่อที่หน้าผาก หลังจากขึ้นรถแล้วก็ให้เหลียวซิรงนั่งเบาะหลังเพื่อดูแลอันหรัน ไม่นานก็นึกขึ้นมาได้ว่าปัญหาสำคัญในตอนนี้คือพวกเขาไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหนดี

พวกเขาสองคนมองกันไปมาอยู่พักหนึ่ง เหลียวซิรงก็หยิบโทรศัพท์มือถือของอันหรันขึ้นมา ปลดล็อคด้วยใบหน้า จากนั้นดูข้อมูลการติดต่อในโทรศัพท์มือถือของเธอ มีเบอร์โทรหนึ่งซึ่งเป็นเบอร์โทรติดต่อล่าสุด นั่นก็คือเบอร์ของป้าDing เห็นดังนั้นเขาจึงรีบกดโทรออก

หลังจากรู้ที่อยู่จากป้า Ding แล้ว หลี่เฉียนก็ขับรถตรงไปยังคฤหาสน์หลังนั้นทันที

ป้า Ding ออกมายืนรอพวกเขาที่หน้าบ้าน มองเห็นอันหรันในสภาพเมาเละเทะไร้สติแบบนั้น ก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น：“เฮ้อ นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรือคะ ทำไมคุณหนูถึงได้ดื่มเยอะขนาดนี้！”

เหลียวซิรงและหลี่เฉียนมองตากันอยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าของพวกเขาทั้งสองแฝงไปด้วยรอยยิ้มเก้อเขิน จากนั้นก็เริ่มหาข้ออ้างเพื่อที่จะขอตัวลากลับก่อน

แต่ทว่าเหลียวซิรงยังไม่ทันได้ก้าวเท้าเดินออกไป เสื้อของเขาก็ถูกจับเอาไว้อย่างแน่น อันหรันรู้สึกเพียงว่ารอบตัวเธอกำลังหมุน แต่ในความรู้สึกก็ยังจำได้ว่ามีคนสองคนพาเธอมาส่ง

“เฉียน เฉียนเฉียน เข้ามาดื่มกาแฟสักแก้ว แล้วค่อยกลับละกัน”

อันหรันพูดจบ ก็รู้สึกว่าลิ้มของเธอเริ่มไม่ฟังคำสั่งเอาเสียแล้ว

สักพักหนึ่งหลี่เฉียนก็หันหลัง จับมือของอันหรันอย่างเบาที่สุดจากบนเสื้อของเธอวางลง แล้วจึงเอ่ยขึ้น：“หรันหรัน เธอพักผ่อนเยอะๆนะ ทีหลังถ้าดื่มไม่ได้ ก็ไม่ต้องดื่มแล้ว เธอดูสภาพตัวเองในตอนนี้สิ ทุกคนต่างเป็นห่วงเธอทั้งนั้นเลยนะ！ ”

ได้ยินเขาพูดมาแบบนั้น ปกติหลังจากที่ดื่มเหล้าก็จะมีอารมณ์เปราะบางอยู่แล้ว ทันใดนั้นอารมณ์ของอันหรันก็เริ่มประทุขึ้นมาเล็กน้อย

“ใครเป็นห่วง ไม่เห็นมีใครเป็นห่วงฉันเลย ฉันทำอะไรด้วยตัวเองตลอด ที่นี่ก็มีแต่ป้า Ding เท่านั้นแหละที่ดีกับฉันน่ะ ถ้าพวกเธอมีหนุ่มหล่อก็แนะนำมาให้ฉันหน่อยละกันนะ สามีของฉันก็เป็นแค่ของวางตกแต่ง....”

อันหรันยังไม่ทันพูดจบก็ถูกป้า Ding ที่กำลังเริ่มจะทนไม่ไหว ยื่นมือขึ้นมาปิดปากของเธอเอาไว้

หากเธอยังพูดต่อไป ยิ่งจะทำให้ตระกูลฮัวอับอายขายขี้หน้าขึ้นไปใหญ่

ป้า Ding หัวเราะขึ้นก่อนจะเอ่ยลา：“ดึกขนาดนี้ ลำบากพวกคุณสองคนแย่ เดี๋ยวป้าขอพาคุณหนูขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะคะ”

เธอพูดจบ ก็พยายามบังคับลากพาตัวอันหรันเดินเข้าไปในบ้าน

หลี่เฉียนและเหลียวซิรงยังคงยืนอยู่ที่เดิม เมื่อเห็นว่าอันหรันเข้าไปในบ้านแล้ว พวกเธอถึงขึ้นรถเตรียมขับออกไป

แต่เพิ่งสตาร์ทรถได้สักพัก แสงสว่างจ้าด้านหน้าส่องเข้ามาในตาของพวกเธอ ตามมาด้วยเสียงเครื่องยนต์ที่เริ่มชัดขึ้นมาเรื่อยๆ