โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 139

หน้าของฮั่วเทียนหลันนิ่งขรึมลงในทันที

ผู้หญิงคนนี้กล้าตอบโต้กับตัวเองได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ

ครู่หนึ่งป้าDingก็ตามขึ้นมา เห็นฉากที่ทั้งสองคนอยู่ในห้องนอนพอดี

เขาลังเลอยู่สักพักก่อนจะพูดขึ้น : “เทียนหลัน คุณหนูเธอคงดื่มไปเยอะ ปล่อยให้เธอนอนไปก่อน พรุ่งนี้ตื่นมาก็คงจะดีขึ้นเอง”

ฮั่วเทียนหลันมองจ้องไปที่อันหรันด้วยสายตาแวววาว พลันเอ่ยกับตัวเองเสียงเบา : “นี่ฉันปล่อยเธอขนาดนี้เลยเหรอ”

ป้าDing เหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา เพราะเธอคิดว่าเรื่องบางเรื่องเธอก็ไม่สามารถพูดได้ ความรู้สึกของทั้งคู่เธอเองก็รู้เห็นมาด้วยเสมอมา

แต่ถ้าหากว่า ป้าDing มีลูกชายอย่างฮั่วเทียนหลัน ที่มีนิสัยดื้อรั้นเอาตัวเองเป็นตัวตั้งแบบนี้ล่ะก็ เธอคงจะฟาดสักสองสามทีเพื่อสั่งสอนสักหน่อย

ฮั่วเทียนหลันหันกลับไปมองป้าDing ก่อนเอ่ยขึ้น : “ป้าDing ป้าได้ยินไหมครับ”

ป้าDing สีหน้าผะอืดผะอมขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะพูดไกล่เกลี่ยขึ้น : “เทียนหลัน คุยกับคนเมาก็แบบนี้ คนเมาเขาไม่ได้มีสติมากพอจะคิดอะไรหรอก เพราะฉะนั้นเขาอยากจะพูดอะไรก็พูดออกมาตามตรง”

ฮั่วเทียวหลันครุ่นคิดสักพัก ก่อนพูดขึ้น : “ถ้าแบบนี้ล่ะก็ เมื่อดื่มเหล้าแล้วสามารถพูดความจริงออกมาได้ งั้นก็แสดงว่าสิ่งที่เขาพูดออกมานั้นก็เป็นสิ่งที่อยู่ในใจเขาใช่ไหมครับ”

ทันใดนั้นเองป้าDing ก็รู้สึกว่าคำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจของตัวเอง จะทำให้ความรู้สึกของทั้งสองแตกหัก เธอจึงรีบพูดขึ้น : “จะเป็นไปได้อย่างไร...คุณหนูเขารู้สึกดีกับคุณมากเลยนะ”

“โอเคครับ ป้าDing ครับ ป้าไปเถอะ เดี๋ยวผมจะคุยกับเขาสักพัก” ฮั่นเทียนหลันพูดขึ้นเสียงเรียบ

ป้าDing ยังอยากที่จะพูดเกลี้ยกล่อมอีกสักหน่อย แต่เธอก็รู้ดีว่าในตอนนี้ฮั่นเทียนหลันมีความคิดอยู่ในใจของเขาอยู่แล้ว ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเดินออกไปแล้วปิดประตู แต่เธอไม่ได้ปิดสนิท เพราะเธอคิดว่าถ้าหากมีอะไรเกิดขึ้น เธอจะได้มาช่วยไว้ได้ทัน

อันหรันมองดูคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ รูปร่างของเขาสูงใหญ่

บนตัวคล้ายกับว่ามีกลิ่นน้ำหอมอยู่จางๆ แต่กลิ่นนี้กลับเป็นกลิ่นที่เขาไม่ชอบสุดๆเลย มันทำให้เขานึกถึงใครบางคนแล้วเกิดอาการคลื่นไส้

“ทำไมเธอถึงยังอยู่ที่นี่อีก รีบหนีไปเร็ว！”

อันหรันพลิกตัวกลับมา ชี้ไปที่ฮั่วเทียวหลันอย่างอ่อนแรง แต่ยันแขนขึ้นมาได้ไม่เท่าไหร่ ก็ไม่สามารถยันตัวเองลุกขึ้นได้ สุดท้ายก็ล้มลงไปที่เตียงอีกรอบ

“เธอจำฉันไม่ได้แล้วเหรอ” ฮั่วเทียนหลันพยายามเก็บกดอารมณ์โกรธเมื่อครู่นี้แล้ว แต่ว่ายิ่งเงียบเท่าไหร่ ก็ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความโมโหที่อยู่ในใจของเขามากขึ้นเท่านั้น

อันหรันเงยหน้าขึ้นมองคนแปลกหน้าที่อยู่ตรงหน้าเธอ ขยี้ตาไปมาเพื่อที่จะมองให้ชัด แต่ภาพตรงหน้ากลับยิ่งเบลอ

เธอแค่ต้องการจะนอน แต่ว่าคนคนนี้กลับไม่ยอมให้เธอนอนสักที

เขาพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล เพื่อที่จะไปดูให้ชัดว่าคนคนนี้คือใครกันแน่ ถึงได้กล้ามาขัดขว้างการนอนหลับฝันของเธอ

หรือเขามองว่าเธออารมณ์ดี น่ากลั้นแกล้ง แต่บอกไว้ก่อนเลยว่าเธอก็มีอารมณ์หงุดหงิดหลังจากตื่นนอนได้เหมือนกัน!

แต่ทันทีที่ก้าวลงไป เธอก็สะดุดเท้าอีกข้างของตัวเอง อันหรันตกใจร้องขึ้นมาก่อนจะพุ่งไปข้างหน้า

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกไปรับอันหรันไว้ทันพอดี

อันหรันรู้สึกได้ถึงมืออันทรงพลังที่ตอนนี้วางอยู่ในตำแหน่งที่ไม่ควรจะวาง

“อ..ไอ้คนลามก ปล่อยตัวฉัน แล้วรีบออกไปซะ!”

มือทั้งสองข้างของอันหรันพยายามพยุงตัวเองขึ้น เธอต้องการจะลุกขึ้นจากตรงนี้

ฮั่วเทียนหลันเพียงแค่เอามือมายันตัวเธอไว้ มือทั้งสองข้างของเขาแทบจะไม่มีที่ค้ำเลยด้วยซ้ำ

อันหรันแยกเขี้ยวยิงฟันสู้อยู่ครู่หนึ่ง ก็ยอมแพ้ไปในที่สุด

ตอนนี้เธอรู้สึกง่วงเป็นอย่างมาก ช่างมันแล้วกัน ถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ แต่ก็พอนอนได้

คราแรกฮั่วเทียนหลันคิดว่าอันหรันคงจะยอมแพ้แล้วพูดขอร้องให้ยกโทษให้ ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็จะปล่อยเธอไป