โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 140

"คุณจะทำอะไร ปล่อยฉันนะ คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้ ฉันเจ็บ..."

อันหรันพยายามดิ้นรน แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไร

ไม่ต้องบอกว่าตอนนี้เขากำลังเมา เพราะทุกอย่างมันเหมือนกับตอนที่เขาปกติ ไม่ว่าฮั่วเทียนหลันจะบังคับให้อันหรันทำอะไร อันหรันก็ได้แต่จำใจทำ

ฮั่วเทียนหลันใช้แรงบีบไปที่ส่วนที่นุ่มนวลของอันหรัน จนทำให้เขาหายใจแบบสั่นๆ

แม้ว่าในใจเขาจะยังคงห่วงใยอันหรัน แต่ก็อยากจะอดทนต่อกลิ่นหอมที่เย้ายวนในอ้อมกอดของเขา จะมีสักกี่คนที่จะสามารถควบคุมตัวเองได้

“เธอลองมองให้ดี ว่าฉันคือใคร?” ฮั่วเทียนหลันพูด

แต่อันหรันไม่ยอมลืมตา ได้แต่ดิ้นอย่างทุรนทุราย และก็ตะโกนออกมาว่า “มีใครอยู่ไหม ที่นี่มีพวกอันธพาล นิสัยไม่ดี ลามก ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย”

เมื่อได้ยินฮั่วเทียนหลันตกใจ รีบเอามือปิดปากอันหรัน

ถึงแม้ว่าที่นี่จะมีแค่ป้าding แต่ว่าคำพูดที่อันหรันนั้นตะโกนออกไปนั้น มันเกินไปจริงๆ

ถ้าหากป้าdingได้ยิน อาจจะคิดว่าเขานิสัยไม่ดี！

“คนลามก”อันหรัน เธอตาบอดหรือเปล่า

ฮั่วเทียนหลันพยายามยื่นมือไปเพื่อเปิดดวงตาที่ปิดสนิทของอันหรัน หลังจากพยายามหลายครั้ง อันหรันก็ได้แต่ส่ายหัวไปมา ไม่ยอมหยุดนิ่ง

หลังจากพยายามเป็นเวลานาน สุดท้ายอันหรันก็ลืมตาขึ้น และจ้องมองไปที่ฮั่วเทียนหลันเป็นเวลานาน แล้วก็พูดออกมาเบาๆว่า：“อั๊ย？ คุณเป็นใครเนี๊ย หรือว่าเป็นคนที่มาส่งของ”

ฮั่วเทียนหลันนิ่งไปสักพัก และคิดว่าเขากลายเป็นคนส่งของให้อันหรันตั้งแต่เมื่อไหร่

เนื่องจากสิ่งอันหรันพูด เขาค่อยๆยิ้มที่มุมปาก และตอบกลับไปว่า: “ใช่ ฉันก็แค่คนที่มาส่งของ”

ในตอนนั้นอันหรันรู้แล้วว่าผู้ชายคนนี้คือฮั่วเทียนหลัน และเธอก็รู้สึกกังวลขึ้นมาทันที และพูดว่า: “พี่ชาย คุณรีบไปได้แล้ว คุณไม่ควรอยู่ที่นี่นาน สามีของฉันใกล้จะกลับมาแล้ว ถ้าเขาเห็นคุณเข้า คุณอาจจะตายได้นะ”

ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันแข็งทื่อ คำพูดเหล่านี้หมายความว่าอย่างไร?

คำพูดของอันหรันนั้น ส่งผลดีต่อตัวตัวของเขาเอง

แต่คำพูดเหล่านี้ทำให้ฮั่วเทียนหลันคิดถึงเรื่องหลายๆอย่าง และคิดกว่าตัวเองกำลังถูกสวมเขาอยู่

ฮั่วเทียนหลันบีบไปที่คอของอันหรันอีกครั้ง แล้วพูดว่า “เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร？ นี่เธอมีอะไรกับผู้ชายกี่คนเนี๊ย! ”

ทันใดนั้นอันหรันรู้สึกว่าเธอหายใจไม่ออก เธอขัดขืนและกระแอมออกมา “ฉัน...ฉันไม่ได้มีอะไรกับใคร...คุณรีบไปเถอะ ...สามีของฉันชอบสงสัยว่าฉันแอบแทงข้างหลัง...แต่ในความจริง ฉันรักเขามากที่สุด”

คำพูดของอันหรันทำให้ฮั่วเทียนหลันสะเทือนใจเป็นอย่างมาก ต้องปล่อยมือออกจากคอของเธอโดยไม่รู้ตัว

เขาค่อยๆก้มหัว และจูบไปที่ริมฝีปากของอันหรันอย่างเร่าร้อน

ถึงแม้ว่าอันหรันจะไม่ได้ยินยอม แต่อันหรันก็ปล่อยอารมณ์และความรู้สึกที่เขามีออกไปจนทำให้ท้ายที่สุดเธอยอมด้วยความจำนน

ตอนนี้อันหรันสามารถหายใจได้แผ่วๆ แต่ตอนนี้ปากของเขายังสัมผัสกับริมฝีปากของฮั่วเทียนหลันอยู่ ราวกับว่ามีกระแสลมที่เร่าร้อนพัดผ่านผ่านไปมา ทำให้เขารู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมาก

เขาพยายามจะหลุดจากท่วงท่านี้ แต่เขากลับถูกจับให้อยู่ในสภาพที่ไม่สามารถขัดขืนได้

อันหรันเริ่มครุ่นคิดว่าคนคนนี้เป็นใคร มีสิทธิอะไรมาทำกับเขาแบบนี้ เธออยากที่จะสาปแช่งเขา

“แฮ่ก...แฮก...นี่คุณ...ปล่อยฉันนะ” อันหรันพยายามที่จะส่งเสียงออกไป

ฮั่วเทียนหลันปล่อยอันหรันอย่างไม่ไยดี และมองไปที่แก้มอันแดงก่ำของอันหรัน ดวงตาทั้งสองข้างล้นไปด้วยน้ำตา เม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “เธอลองมองให้ดีๆ ว่าฉันเป็นใคร？”

ดวงตาของอันหรันเบิกกว้าง แต่เขาไม่ได้เพ่งไปมองที่เขา ผ่านไปสักพัก เธอก็ยังไม่รู้ว่าผู้ชายที่หน้าตาคุ้นเคยคนนี้ เป็นใครกันแน่

“คุณคือคนที่น่ารังเกียจ!”

เขาพูดออกมาด้วยความโมโห

ตอนนี้ฮั่วเทียนหลันกำลังโกรธ และกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรให้อันหรันหลาบจำ

คำพูดของอันหรัน ทำให้ฮั่วเทียนหลันเกิดความไม่พอใจ

ฮั่วเทียนหลันฉีกเสื้อผ้าของอันหรัน จากนั้นก็เอื้อมมือไปลูบไล้ร่างกายเธอ

อันหรันรู้สึกเพียงว่าร่างกายของเธอดูเหมือนกำลังสัมผัสกับอากาศ สถานการณ์ตอนนี้ ทำให้เขานึกถึงเรื่องราวที่น่าขนลุก

เธอเริ่มหวาดกลัว และรู้สึกถึงความคับแค้นใจที่ไร้ขอบเขตแขวนอยู่ในใจของเธอ

เขากรีดร้อง จากนั้นก็ร้องไห้!

สิ่งที่เกิดขึ้นทำให้ฮั่วเทียนหลันปล่อยมือ และนิ่งไปชั่วขณะ

อันหรันร้องไห้？

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกผิด และคิดว่าที่ตัวเองทำอยู่นั้นมันเกินไปหรือไม่？

ในความทรงจำของเขา อันหรันไม่ใช่ผู้หญิงที่ร้องไห้ออกมาง่ายๆ

ฮั่วเทียนหลันปล่อยมือออกจากร่างกายของอันหรัน เขาเดินไปยืนข้างหน้าของหน้าต่าง และพูดออกมาด้วยความเป็นกังวลว่า “เธอร้องไห้ทำไม ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ？”

คำพูดที่เขาพูดออกมานั้น ไม่พูดออกมาเสียยังดีกว่า เพียงแค่พูดก็ยิ่งทำให้อันหรันยิ่งร้องไห้ออกมา ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนเด็กที่ถูกรังแกมาเป็นเวลานาน ระบายอารมณ์ออกมาก

อันหรันยื่นขาออกมาเตะฮั่วเทียนหลัน ครั้งแรกเตะไม่ถึง แต่ครั้งที่สองเตะโดน ในขณะที่เตะ เขาก็ยังร้องไห้อยู่ และสะอื้นออกมาว่า “คนเลว คนลามก เหมือนกันสามีของฉันเลย ไม่มีอะไรดี ก็ได้แค่กลั่นแกล้งคนอื่น”

เมื่อได้ยินคำพูดของอันหรัน ฮั่วเทียนหลันก็ได้แค่ยืนอ้าปากค้างมองเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะดูน่าสงสาร แต่คำพูดเมื่อสักครู่ทำให้เขารู้สึกอยากจะเข้าไปบีบคอเธอให้ตาย