ตั้งแต่ที่หมิหยาฮุ่ยได้เจอกับอันหรันครั้งก่อน เขาก็รู้สึกตกหลุมรักเธอขึ้นมาทันที
ก่อนที่เขาจะรู้จักอันหรัน เขาเคยฟังเรื่องราวต่างๆนานาของเธอ เธอคนนี้มีชีวิตที่ยุ่งเหยิง ทำอะไรก็ไม่เคยประสบความสำเร็จ
แต่ว่าหลังที่ได้พบกับเธอแล้วนั้น มองเพียงแวบแรกก็รู้ว่าเธอเป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่ไร้เดียงสา ที่ธรรมดา และน่ารักคนหนึ่ง ในตอนนั้นเขารู้สึกว่าหัวใจของเขาถูกจองจำขึ้นมาโดยทันที
การชอบใครสักหนึ่งคน มันง่ายมากเลยจริงๆ
“คนในรูปนี้คือใครหรอ?” อันหรันถามด้วยน้ำเสียงที่เขินอายเล็กน้อย ชายคนนี้ได้แต่ก้มมองมาที่ตัวเอง และเหมือนกำลังต้องการที่จะพูดอะไรออกมา
ตอนนั้นหมิหยาฮุ่ยถึงกับอึ้ง ไม่คิดว่าเธอจะถามอะไรแบบนี้ เขาดูลุกลี้ลุกลน หันกลับมายิ้มพร้อมตอบกลับไปว่า “เธอเป็น เป็น เป็นเพื่อนที่โรงเรียนของฉัน”
เขามองไปที่รอยยิ้มของอันหรัน มันเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยน อดไม่ได้ที่จะพูดในใจ ว่านี่แหละคือคนที่ฉันชอบ
อันหรันพยักหน้า ไม่คิดว่าบนโลกใบนี้จะมีใครที่หน้าตาเหมือนเธอขนาดนี้
“คุณเรียนศิลปะหรอ?” อันหรันถามเพื่อเบี่ยงเบนประเด็น
หมิหยาฮุ่ยหน้าแดงพยักหน้า และส่ายหัวพูดว่า “ไม่ใช่ แต่ว่าผมชอบศิลปะ เมื่อมีเวลาว่างผมมักจะไปเรียนอะไรที่เกี่ยวกับพวกนี้”
“แต่วาดได้ขนาดนี้ ถือว่าสุดยอดมากเลยนะ”
อันหรันชมด้วยความจริงใจ เพราะเธอเรียนจบมาทางด้านนี้ เธอถึงได้ดูออกว่าคนที่วาดภาพอยู่ด้านหน้าของเธอนั้นมีความสามารถเพียงใด
หมิหยาฮุ่ยเขินเล็กน้อยและตอบกลับมาว่า “มันก็แค่งานอดิเรก ถ้าพี่หรันชอบหละก็ ผมให้!”
ประโยคนี้ ทำให้อันรันถึงกับตัวแข็งทื่อ
เธอคุ้นชินกับประโยคนี้มาก เหมือนกับตอนที่เธอพบอันเฮา เขาก็พูดแบบนี้กับเธอ
ตอนที่เขากำลังเล่นของเล่น อันหรันมองเขาเล่นอยู่เป็นเวลานานและก็พูดจาชมเชยเขา สุดท้ายอันเฮาก็ให้ของเล่นชิ้นนั้นกับเธอ
เขายังจำเสียงของอันเฮาในวันนั้นได้เป็นอย่างดี
แต่ว่าช่วงเวลาเหล่านั้นก็ช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน เร็วจนอันหรันไม่ทันได้ตั้งตัว
หลายปีที่ผ่านมานี้อันเฮาไปทำงานที่ต่างประเทศ เขาจะสบายดีไหม? และดูเหมือนว่าช่วงนี้ไม่มีข่าวคราวเกี่ยวกับเขาเลย
อันหรันกำลังใจลอย หมิหยาฮุ่ยใบหน้าที่เงียบสงบและอ่อนโยนของเธอ ทำให้เขารู้สึกได้ถึงส่วนที่นุ่มนวลที่สุดในจริงใจของตัวเอง
อันหรันยิ้ม และเลียไปที่มุมปาก ท่าทางขออันหรันดูซึมเศร้า เหมือนกับคิดเรื่องอะไรอยู่ในใจ
เขาเห็นแก้วน้ำที่เหือดแห้งของอันหรัน เขาจึงลุกขึ้นมาและคิดที่จะเติมน้ำให้กับเธอ
แต่เพียงแค่หันหน้าออกมา ก็พบว่ามีเพื่อนของเขาสองสามคนยืนข้างหลัง ดูเขาและอันหรันด้วยความสนใจ
จู่ๆก็มีเด็กหนุ่มตัวสูงๆ หน้าตาหล่อขาวพูดขึ้นมาว่า “พี่ฮุย พี่กำลังคุยอะไรกับพี่สาวคนนี้? ไม่ธรรมดาเลยนะเราอะ?”
หมิหยาฮุ่ยหยุดนิ่งไปสักพัก พูดด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลนว่า “อย่าพูดจาไร้สาระ ระวังหน่อยคำพูดหน่อย! เดี๋ยวจะเจ็บตัว”
“เดี๋ยวเจ็บตัว?” มีคนพูดประโยคนี้ออกมาก หลังจากนั้นทุกคนก็หัวเราะ เพราะว่าท่าทางการข่มขู่ของหมิหยาฮุ่ยมันช่างดูน่าเอ็นดูเสียจริง
“พี่ฮุย พี่อย่าขี้เหนียวไปหน่อยเลย! ผมไม่ได้จะมายุ่งอะไรผู้หญิงของพี่ พี่จะมาหวงพวกผมทำไม แต่บอกหน่อยได้ไหมว่าไปรู้จักกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ท่าทางดูสนิทสนม! เธอมีพี่สาวหรือน้องสาวไหม? แนะนำให้พวกผมรู้จักหน่อยสิ! ”
เด็กผู้ชายที่ย้อมผมสีเหลืองพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกวนตีน หมิหยาฮุ่ยทำท่าว่าจะต่อยเขา แต่เขาก็รีบหลบไปอยู่อีกด้านหนึ่ง
“อย่าพูดจาไร้สาระ เธอคนนี้เข้าแต่งงานแล้ว” หมิหยาฮุ่ยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงโกรธเล็กน้อย
คำพูดเหล่านี้ถ้ามาพูดกันส่วนตัวจะดีกว่า เขาไม่ได้อยากจะปิดบังอะไร แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าของอันหรันเขาไม่อยากให้เพื่อนของเขาทำอะไรให้อันหรันไม่สบายใจ
หวงเหมาพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “พี่ฮุย คุณทำแบบนี้ไม่ถูก เธอคือผู้หญิงที่แต่งงาน ถึงแม้ว่าเธอจะดูสวยกว่าคนทั่วไป แต่เธอก็มีครอบครัวแล้ว ระวังจะไปทำให้ครอบครัวของเธอแตกแยก! ”
เกาเกอะก็เห็นด้วยกับความเห็นของหวงเหมาและพูดออกมาว่า “ใช่แล้ว ใช่แล้ว พี่ก็มีหวังเฉียนอยู่แล้ว แต่กลับมาดื่มด่ำกับผู้หญิงคนอื่นอยู่ที่นี่”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง