โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 146

อันหรันสีหน้าเปลี่ยนไป ประโยคเมื่อสักครู่ดูเหมือนว่ากำลังด่าใครสักคนอยู่

หมิหยาฮุ่ย เคร่งขรึม พูดด้วยอารมณ์โกรธว่า “หุบปาก!เธอจะรู้อะไร ได้แต่พูดมั่วๆ ”

พูดจบ เขาผละออกจากหวังเฉียน แล้วพูดกับอันหรัน ว่า “พี่อันหรัน พวกเราไปกันเถอะ!”

แต่ว่าเขาก็เดินออกมาไม่กี่ก้าว หวังเฉียนก็เดินมาจับไหล่ของหมิหยาฮุ่ย พูดด้วยเสียงแหลมบาดแก้วหูว่า “พี่ฮุ่ย เมื่อกี้ตะคอกใส่ฉัน คบกันกับพี่มาตั้งนาน พี่ก็ไม่เคยว่อกแว่กกับใคร แต่ทำไมกับผู้หญิงคนนี้เธอถึงได้หลงใหลมันได้ขนาดนี้!”

อันหรันถอนหายใจ ไม่คิดว่าการมานิทรรศการศิลปะ จะเกิดเรื่องทะเลาะราวกับหมากัดกันแบบนี้

เธอกำลังปริปากพูดสองสามคำ แต่พอเห็นเกาเกอะกับหวงเหมาเดินเข้ามาลากหวังเฉียนออกไป

หวังเฉียน ตะโกนออกมาอย่างไม่พึงพอใจ แต่เกาเกอะกับหวงเหมาก็จับเธอแน่ไม่ให้เธอขยับได้ แล้วนำเธอออกไปจ้นพ้นสายตาของทุกคน

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า หมิหยาฮุ่ย เป็นคนสั่งแน่นอน

“ขอโทษด้วยครับพี่อันหรัน เมื่อสักครู่เธอน่าจะเข้าใจอะไรผิด” หมิหยาฮุ่ย พูดด้วยความรู้สึกผิด

อันหรันยิ้มและหัวเราะออกมา ทำให้หมิหยาฮุ่ย รู้สึกมึนงง เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในภวังค์อะไรบางอย่าง

“ไม่เป็นไรค่ะ วัยรุ่นก็มักจะเป็นแบบนี้ เธอคนนี้ทั้งสวย ลักษณะนิสัยใจคอดูเป็นคนตรงไปตรงมา ฉันคิดว่าเธอเหมาะสมกับคุณนะคะ……”

หมิหยาฮุ่ย เงียบไปสักพัก ก็เริ่มเอ่ยปากพูดสองสามประโยค แต่รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่ไม่ตรงประเด็นเท่าไหร่

ดูก็รู้ว่าเป็นคนที่ตัวเองชอบ ตอนนี้ยังจะมาบอกว่าตัวเองชอบคนอื่น

ถ้าพูดเรื่องนี้ขึ้นมา พูดต่อไปก็เจ็บใจ

หมิหยาฮุ่ย ไม่ใช่เด็กน้อย เขาเป็นผู้ใหญ่ที่ใช้สติปัญญาตัดสินใจ ซึ่งส่วนใหญ่ความคิดบางอย่างของของเขามากจะหลบซ่อนอยู่ในใจเสมอ

วันนี้มีนิทรรศการศิลปะ มีการแสดงผลงานของมู่เหว่ย

มู่เหว่ย ลากฮั่วเทียนหลัน เพื่อมาเยี่ยมชมนิทรรศการ ฮั่วเทียนหลัน ทำอะไรไม่ได้ แม้ว่าตารางงานเขาจะยุ่งแค่ไหน เขาก็ต้องทำตัวให้เหมือนกับว่างเพื่อที่จะมาที่นี่

เขาก็รีบๆมอง และซื้อผลงานศิลปะทั้งหมดของมู่เหว่ย

มูลค่าเท่าไหร่ช่างมัน แค่มู่เหว่ย ดีใจก็พอแล้ว

งานของฮั่วเทียนหลัน ยุ่งมาก ดังนั้นเมื่อซื้อเสร็จก็รับให้คนขับรถขับกลับบริษัท

แต่ว่าตรงที่จอดรถของนิทรรศการ ฮั่วเทียนหลัน ก็เห็นรถของคุณแม่

ถ้าดูแค่รุ่นรถอาจจะบอกได้ว่ามองผิด แต่เมื่อดูไปที่ทะเบียนรถก็ชัดเจนว่ามองไม่ผิด

เขาไม่สงสัยเลยว่าแม่จะมาทำไม เพราะรู้ดีว่านี่เป็นงานดิเรกของแม่ ซึ่งเธอมักจะมาที่แบบนี้เป็นประจำ

แต่ว่าผลงานทั้งหมดนั้น ล้วนถูกซื้อโดยฮั่วเทียนหลัน ไปหมดแล้ว

หรือว่า ที่จริงมันอาจจะทำให้แม่ได้เห็นความสามารถที่แท้จริงของมู่เหว่ย มันอาจจะทำให้แม่เป็นทัศนคติที่มีต่อมู่เหว่ย

เมื่อเขาเดินออกมาที่ลานจอดรถ สายตาก็เพ่งมองไปยังกลุ่มคนด้านหน้า ในใจก็คิดว่าจะเจอแม่ของเขาหรือไม่

แต่เมื่อมองผ่านประตูด้านข้างของนิทรรศการ ก็เห็นคนคนหนึ่ง

วันนี้่อันหรันสวมกระโปรงจีบสีขาว เขากำลังยิ้มตาเป็นสระอิ ดูเหมือนคนที่กำลังมีความสุข

สิ่งนี้ทำให้ฮั่วเทียนหลัน สึกกขัดแย้งกับความรู้สึกที่มีต่ออันหรัน เขาขมวดคิ้วพร้อมกับครุ่นคิด ที่จริงแล้วเธอก็เป็นผู้หญิงที่น่ารักเหมือนกัน

แต่ผ่านไปเพียงวินาที ฮั่วเทียนหลัน ก็มองเห็นอีกคนยืนอยู่ข้างกายอันหรัน

“จอดรถ!” ฮั่วเทียนหลัน พูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคือง ทำให้คนขับรถถึงกับตกใจ เท้าก็รีบแตะลงเบรกเพื่อจอดรถ

ฮั่วเทียนหลัน ไม่มีเหตุผลว่าเพราะอะไร ถึงต้องรีบเบรครถอย่างฉุกเฉิน เขาปรับกระจกรถลง แล้วมองอย่างพินิจพิจารณา

เขามองไม่ผิดจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นคือ อันหรัน

แต่คนข้างๆอันหรันนั้น ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ เพราะฮั่วเทียนหลัน เห็นเขามาตั้งแต่เด็ก

หมิหยาฮุ่ย อันหรันไปรู้จักคบค้าสมาคมกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ฮั่วเทียนหลัน มองอย่างไม่ละสายตา แถมยังพูดไปยิ้มไป สีหน้าของเขาเริ่มจะบึ้งตึง

หมิหยาฮุ่ย ยังเป็นแค่นักเรียนอยู่เลย ผู้หญิงคนนี้ก็จะจับเขาแล้วเหรอ

ต้องให้หมิหงเหวิน รับรู้ให้ได้ ว่าเขาควรจะรับมืออย่างไง

ฮั่วเทียนหลัน ลงจากรถ รีบเดินมุ่งหน้าไปหาอันหรัน

อันหรัน ยังไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องใหญ่ เมื่อสักครู่เธอเพิ่งจะหาหัวหมู่กับหัวเสี่ยวน่า แต่มองหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ

ตอนนี้ลานเล็กๆแห่งนี้เต็มไปด้วยคนจำนวนมากเดินไปเดินมา ตอนนี้เธอตาลายไปหมด

เมื่อหลี่รูยารับสาย เขาก็บอกให้เธอยืนรอตรงนั้น เดี๋ยวพวกเขาจะไปหาเธอเอง

เมื่อสักครู่อันหรัน ก็บอกให้หมิหยาฮุ่ย กลับไปก่อน

แต่หมิหยาฮุ่ย ก็บอกว่า รออันหรันไปก่อนเขาถึงจะไป

เมื่อพูดอะไรไม่ได้ อันหรันก็เลยตามเลย

อันหรันยืนนิ่งอยู่เงียบๆ หมิหยาฮุ่ย ก็เลยเล่าเรื่องตลกๆที่โรงเรียนให้เธอฟัง

ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร จิตใจของอันหรันดูกระวนกระวายผิดปกติ เหมือนรู้ว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น

ผ่านไปสักพัก เธอรู้สึกว่าไม่ได้ยินเสียงของหมิหยาฮุ่ย