โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 147

ฮั่วเทียนหลันมองหมิหยาฮุ่ยเหมือนมีความหมายอะไรลึกซึ้ง ในใจก็คิดว่าควรที่จะไปคุยกับหมิหงเหวินไหม

หรือว่าจะให้ไอ้เด็กคนนั้นหลอกอันหรัน เพราะผู้หญิงคนนี้ก็ทำอะไรไว้ก็หลายต่อหลายเรื่อง

หมิหยาฮุ่ยมองพวกเขาสักพักก็เดินจากไป ในใจก็รู้สึกโล่งอกก็เลยถอนหายใจเฮือกใหญ่

ดีที่เมื่อกี้มีไหวพริบ คงต้องรอพี่อันหรันสนิทสนมกับเรากว่านี้อีกหน่อย พวกเราก็คงจะได้มาพูดคุยกันอีกบ่อยๆ

แล้วเงาของอันหรัน ก็หายไปอย่างรวดเร็วจากฝูงคนจำนวนมาก

หมิหยาฮุ่ยรู้สึกจิตตกเล็กน้อย เขาก้มหัวลง แล้วก็พบว่าหวังเฉียนกำลังจ้องมองเขาด้วยใบหน้าที่โกรธเคือง

หมิหยาฮุ่ยยิ้มแบบละอายใจ แล้วกล่าวว่า “ถ้าอย่างงั้น……หวังเฉียน เราสองคนมาตกลงกันเถอะ ฉันจะปล่อยเธอไป แต่เธอก็ต้องไม่เอะอะโวยวาย”

หวังเฉียนส่ายหัวด้วยความเด็ดขาด ทั้งชีวิตของเธอ ไม่ยอมใครคาบของของเธอไปกินง่ายๆ ดังนั้น การที่หมิหยาฮุ่ยจะมาบอกให้เธอทำอย่างงั้นอย่างงี้จะเป็นไปได้อย่างไร

หมิหยาฮุ่ยขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “งั้นฉันก็ไม่ปล่อยแล้ว！”

หวังเฉียนจ้องมอง พร้อมทำเสียงแงๆ แงๆ

หวังเฉียนเป็นดาวของโรงเรียน คนที่คลั่งไคล้เธอมีอยู่ไม่น้อย ส่วนหมิหยาฮุ่ยนั้นก็ไม่แพ้กัน หล่อขั้นเทพ

พวกเขาสองคน ชอบเรียกร้องความสนใจจากผู้คน

เมื่อหวังเฉียนมองหมิหยาฮุ่ยด้วยแววตาโกรธเคือง เขาก็ได้แต่พยักหน้า

หมิหยาฮุ่ยขอให้เกาเกอะกับหวงเหมาช่วยบังเขาไว้ หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยหวังเฉียน แล้วรีบวิ่งไป

หวังเฉียนก็หันหลังตะโกนไปว่า “หมิหยาฮุ่ย รอฉันก่อน! ”

อันหรันไปกับหัวหมู่ ด้วยความระมัดระวัง สายตาก็จ้องมองไปยังฮั่วเทียนหลันอยู่บ่อยครั้ง สีหน้าของเขาเคร่งขรึม ซึ่งมันทำให้ใจของเธอสั่นระรัว

จริงๆแล้วเธอมาต้องการไปลานจอดรถกับหัวหมู่ แต่ว่าเมื่อเดินไปถึงทางแยก ฮั่วเทียนหลันก็หยุดนิ่ง มองไปยังอันหรัน แล้วพูดว่า “แม่ครับ แม่กับน้องกลับไปก่อน ผมยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกับอันหรันครับ”

อันหรันเนื้อตัวสั่นเทา รู้ว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ

หลี่รูยามองดูก็สงสัยว่าทั้งสองมีท่าทีแปลกๆ จึงพูดกำชับ “โอเค，เทียนหลัน，แต่ห้ามแกล้งหรือทำอะไรอันหรัน เข้าใจไหม”

ฮั่วเทียนหลันตอบรับ ส่วนอันหรันก็ได้แต่มองหัวหมู่ กับหัวเสี่ยวน่า เดินออกไป

มือของเธอก็ถูกลาก โดยที่ไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว แล้วก็ไปหยุดตรงรถที่อยู่ริมถนน

เปิดประตูรถ แล้วจับอันหรันดันเข้าไป ทำเฉกเช่นเธอเหมือนกับสัมภาระชิ้นหนึ่งเท่านั้น

อันหรันย่อตัวลดลง เพื่อไม่ให้ฮั่วเทียนหลันแตะเนื้อต้องตัว

เธอไม่เข้าใจว่าฮั่วเทียนหลันโกรธอะไรเธอ แต่ว่าขณะที่เขาโกรธ เธอจำเป็นต้องระมัดระวัง และหลีกเลี่ยงที่จะให้เขาระบายความโกรธกับเธอ

ฮั่วเทียนหลันมองดูอันหรันที่กลัวหัวหด ก็รู้สึกว่าความโกรธภายในนั้น บางครั้งมันก็อดกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว เขาพูดด้วยเสียงเข้ม “กลับบ้าน!”

คนขับรถงงว่า เมื่อสักครู่จะกลับบริษัทไม่ใช่เหรอ

แต่อย่างไรก็ตามเขาก็มองสีหน้าที่เคร่งขรึมของฮั่วเทียนหลันแม้จะรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นแต่ก็ไม่ควรที่จะพูดออกมา ได้แต่กลับรถเพื่อมุ่งหน้ากลับบ้าน

เมื่อถึงบ้าน ป้าDingก็กำลังทำอาหารกลางวันอยู่พอดี

ที่คฤหาสน์แห่งนี้ ป้าDingมักจะทานข้าวคนเดียวมาโดยตลอด

ดังนั้นอาหารกลางวันของป้าDingก็จะง่ายๆ มีบะหมี่พะโล้ และผักเคียงเท่านั้น

ป้าDingนั่งโต๊ะทานข้าวสักพัก ก็ได้ยินเสียงกริ่ง

เวลานี้ ใครมากันะ

ป้าDingเปิดประตูด้วยความสงสัย มองในตาแมวของประตูก็เห็นใบหน้าของฮั่วเทียนหลัน