โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 148

อันหรันตกตะลึงเมื่อได้ทราบว่าไม่มีใครนำอาหารมาให้ฮั่วเทียนหลัน

ตั้งแต่มานอนโรงพยาบาล เรื่องนี้ก็เหมือนกับถูกลืม

เพราะว่าเมื่อก่อนแม่ของฮั่วเทียนหลันเป็นผู้ที่ทำอาหาร และอันหรันเป็นคนนำมาส่ง อันหรันก็เริ่มฝึกฝนในการทำอาหาร และสุดท้ายเธอก็ทำอาหารได้

แต่ว่าอันหรันก็รู้ว่าฮั่วเทียนหลันรังเกียจตนเอง ดังนั้นเธอจึงกำชับกับแม่ของฮั่วเทียนหลันว่าไม่ให้บอกว่าเธอเป็นคนทำอาหารเหล่านี้

อันหรันพูดด้วยท่าทีลังเลว่า “ไม่ใช่นะ คุณแม่เป็นคนทำ คุณแม่เป็นคนทำนะ”

คำพูดรวมถึงน้ำเสียงของเธอ ไม่ต้องเอ่ยถึงฮั่วเทียนหลันแม้แต่ป้า Ding ยังรู้ว่าอันหรันกำลังโกหก

แต่ฮั่วเทียนหลันเพียงแค่มองเธอพูดคุยกัน ทานอาหารต่อไปโดยไม่ได้ใส่ใจอะไร

อันหรันถอนหายใจยาวๆ รู้สึกเหมือนกระโดดหนีออกมาได้

และเธอก็คิดไม่ถึงว่า อาหารหกอย่างที่เธอทำมาจะรสชาติถูกปากฮั่วเทียนหลัน ซึ่งเขาก็ทานมันจนหมด

มองไปบนโต๊ะ อาหารถูกทานจนหมดเหลือแต่จานเปล่า เธอรู้สึกเหมือนราวกับฝันไป

เขากินหมดเลยหรอ

ฮั่วเทียนหลันพอทานอาหารเสร็จ ก็ไปรับโทรศัพท์ ซึ่งก็ดูเหมือนว่าเป็นเรื่องที่เร่งด่วนมาก

ระหว่างที่กำลังเก็บโต๊ะนั้น เขาก็รีบร้อนเดินออกไป

อันหรันจะไปล้างทำความสะอาด แต่ป้า Ding บอกไม่ต้องทำ ถ้าล้างมือนุ่มๆของสาวๆอย่างเธอจะลอกและแห้งเสีย

อันหรันกลับมาบนตึก มองไปบนวิวหน้าต่างของระเบียง ก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างที่ทุกข์ร้อนใจ

ฮั่วเทียนหลันไม่ชอบเธอ แถมบางทียังอาจจะรู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นคนทำอาหารมาให้ ทำไมถึงกินจนหมดนะ

นี่จะใช่สัญลักษณ์ที่แสดงว่าเราสองคนกำลังจะเกิดการเปลี่ยนแปลงทัศนคติและความสัมพันธ์กันหรือเปล่า

นี่มันช่างเป็นเรื่องราวที่คุ้มค่าที่ควรจดจำ และอันหรันก็เตรียมพร้อมที่จะจดบันทึกมันไว้

เธอเปิดไดอารีส่วนตัว เปิดผ่านและกวาดตามองไปยังหน้าที่เธอบันทึกความทรงจำที่ผ่านทุกข์และสุขมา

อันเฮามาที่บ้านของเขาครั้งแรก เขาดูกลัวมากๆ

พ่อและแม่พาเธอและอันเฮาออกไปเที่ยวเล่น เมื่อถึงที่กาสิโนพวกเขาก็เล่นกันตามอำเภอใจ เธอสนุกสนานไปกับมันมาก

ครั้งแรกที่ได้พบกับหยางจื่อหยิม หยางจื่อหยิม สารภาพรักกับเธอ เธอและเขาจูงมือกันท่ามกลางแสงแดดอันอบอุ่นในฤดูใบไม้ร่วง

พ่อกับแม่เกิดอุบัติเหตุ ครอบครัวอันเกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ อันหรันกับอันเฮาสวมชุดขาวนั่งคุกเข่าอยู่ในห้องโถงที่มีแสงสลัวๆ

เธอถูกไล่ออกจากบ้าน เธอกำเงินไปเช่าห้องเล็กๆ ที่สภาพชำรุดทรุดโทรม

อันเฮาป่วยหนักมาก ทรมานจนหน้านิ่วคิ้วขมวด

เมื่อได้พบกับฮั่วเทียนหลัน.....

ในไดอารี่ส่วนตัวของเธอนั้น เธอมักจะติดรูปถ่ายแนบไว้ด้วย

แต่ว่าเมื่อถึงตรงส่วนของฮั่วเทียนหลัน บันทึกก็เหมือนเสียงที่ถูกตัดขาดหายไป

ฮั่วเทียนหลันทำให้ชีวิตของอันหรัน กลับตาลปัตร

บางเรื่องก็ผ่านไปอย่างรวดเร็วจนอันหรันไม่แม้แต่จะบันทึก ทั้งเรื่องเปลี่ยนงาน การตั้งครรภ์ การต้องจากเมืองzไป การใช้ชีวิตอย่างสงบที่เมืองw การต้องไปหางานทำใหม่ การเลี้ยงดูลั่นลาน .....

หลายปีที่ผ่านมาก็ผ่านเรื่องราวมาเยอะแยะมากมาย

อันหรันเปิดตู้เพื่อค้นหาคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค ซึ่งด้านบนมันยังคงติดรูปของสาวสวยภาพหนึ่ง

ซึ่งคอมพิวเตอร์เครื่องนี้ได้มาจากน้ำพักน้ำแรงที่ตั้งใจของอันหรัน

สเปคและคุณภาพของเครื่องไม่สูงมาก แต่ว่าอันหรันก็ใช้งานมาได้หลายปี

นับแต่มันไม่สามารถลงโปรแกรมเพื่อใช้งานได้ อันหรันก็ไม่ได้แตะต้องมันอีกเลย

เธอเหม่ออยู่สักพัก ก็เริ่มเขียนไดอารี่ส่วนตัว

ชื่อของไดอารีเล่มนี้คือ ตลอดหลายปีที่รู้จักกับคุณฮั่ว

อันหรันจำวันที่ไม่ได้แล้ว ดังนั้นเธอจึงเขียนแบ่งออกเป็นรายปีแทน

ปีแรก

เพื่อที่จะช่วยอันเฮา ฉันจึงจำเป็นทำอาชีพขายบริการ

แต่พอได้เจอกับไอ้แก่อ้วนหมูตอน ฉันก็รู้สึกสำนึกผิด

ฉันวิ่งหนี วิ่งหนีโดยที่ไม่มีหนทางที่จะไป และฉันก็ได้พบกับชายที่มีจิตใจคนหนึ่ง