โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 159

หยางจื่อหยิมมองอันหรันด้วยความรู้สึกเจ็บปวด เขารู้ดีว่าอันหรันต้องการที่จะผลักเขาออก

และในใจของเขาก็ไม่ชอบเอามากๆ ทำไมผู้หญิงคนนี้ช่างโง่เสียเหลือเกิน มาถึงขั้นนี้แล้วยังคิดที่จะทิ้งระยะระหว่างเขากับตัวเธอ นี่มันจะเปลี่ยนความคิดของฮั่วเทียนหลันได้จริงเหรอ?

เขากอดอันหรันอย่างแน่น เงยหน้าขึ้นมามองฮั่วเทียนหลัน แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มๆว่า “ฮั่วเทียนหลันคุณยังเป็นลูกผู้ชายอยู่ไหม? นี่คือภรรยาของคุณ คุณคิดจะฆ่าภรรยาของคุณด้วยน้ำมือของตัวเองเลยเหรอ?”

ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท “ปล่อยมือจากเธอซะ!”

อันหรันอยากจะดูอะไรออกมา แต่เสียงนั้นดังอยู่แต่ในลำคอของฉัน แม่แต่พยางค์เดียวก็พูดออกมาไม่ได้

หยางจื่อหยิมยิ้มอย่างเยือกเย็นและพูดว่า “ปล่อยมือ? ปล่อยมือแล้วยืนดูนายฆ่าอันหรันอย่างนั้นหรอ?”

ฮั่วเทียนหลันก้าวมาข้างหน้าพร้อมกับที่มาที่หน้าของหยางจื่อหยิม ฉันจะเตือนนายอีกแค่ครั้งเดียว “ความอดทนฉันมีจำกัด คุณกำลังทำตัวเป็นชู้ของเมียชาวบ้าน ถ้าคุณยังอยากให้ครอบครัวหยางอยู่ในเมืองz นี้ต่อไป ก็รีบไสหัวไปซะ! ”

หยางจื่อหยิมพยุงอันหรันขึ้นมาเพื่อเตรียมที่จะออกไปพร้อมพูดว่า “ตอนแรกฉันทำผิดกับเธออย่างมหันต์ คือการที่เห็นเงินดีกว่าเธอ นั่นเป็นเพราะในตอนนั้นฉันยังไม่มีสิทธิที่จะเลือก จึงจำเป็นต้องทำแบบนั้น แต่ตอนนี้ฉันมีอำนาจในการตัดสินใจแล้ว วันนี้ฉันจะบอกคุณเอาไว้ ฮั่วเทียนหลัน ฉันสามารถยอมทิ้งได้ทุกอย่าง เพื่อที่จะปกป้องอันหรันคนนี้! ”

คำพูดที่เด็ดขาดนี้ ทำให้หัวใจของฮั่วเทียนหลันหวั่นไหวอย่างบอกไม่ถูก

นี่ทำให้เขาโกรธเป็นอย่างมาก ในตอนนี้ไม่สามารถใช้เหตุผลคุยกับเขาได้แล้ว

“ดี ดี ดี! พวกคุณรักกันมากขนาดนี้ ดูเหมือนว่าฉันคงเป็นมือที่สามไปเสียแล้ว ”

ฮั่วเทียนหลันเดินมาข้างหน้า แล้วคว้าไปที่ข้อมืออันหรัน เพื่อที่จะดึงอันหรันออกมาจากอ้อนแขนของหยางจื่อหยิม

ตอนนี้ร่างกายของอันหรันไม่มีแรง ถูกดึงไปทางไหนก็ไปอยู่ทางนั้น

เมื่อฮั่วเทียนหลันออกแรงดึงอันหรันที่อยู่ในอ้อมกอดของหยางจื่อหยิม ในตอนนั้นหยางจื่อหยิมก็ยิ่งออกแรงมากขึ้นเพื่อไม่ไหนอันหรันหลุดมือไป

อันหรันเป็นกังวลอย่างมาก และในที่สุดก็ไอออกมาเสียงดังสองสามครั้ง จึงทำให้สถานการณ์เบาลง

เธอมองผู้ชายที่ตรงหน้า ผู้ที่อยากจะปกป้องเธอ แต่อีกคนคือผู้ชายที่อยู่กับเธอตามสิทธิของกฎหมาย

อันหรันยิ้มออกมาอย่างทรมาน “หยางจื่อหยิม คุณกลับไปเถอะ นี่เป็นเรื่องของครอบครัว มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”

พูดเสร็จ อันหรันก็สะบัดตัวออกจากออมแขนของหยางจื่อหยิม จากนั้นก็ใช้แรงที่เหลือเดินอย่างสะบักสะบอมมายืนอยู่ข้างๆฮั่วเทียนหลัน

หยางจื่อหยิมมองไปที่อันหรันอย่างไม่อยากจะเชื่อ “หรันหรัน คุณพูดอะไรออกมา? นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ เมื่อกี้ผู้ชายคนนี้เพิ่งคิดที่จะฆ่าเธอด้วยน้ำมือของตัวเองเลยนะ!”

เรื่องที่ฮั่วเทียนหลันคิดจะฆ่าเธอนั้น เธอเองก็รู้ดี

แต่แล้วมันอย่างไงหละ? ชีวิตของเธอมันไม่มีทางเลือก

เขาคือพ่อของลั่นลาน เป็นผู้ชายคนแรกที่เธออยากฝากชีวิตไว้ด้วย อันหรันรักฮั่วเทียนหลันจนเข้ากระดูกดำ ก็เหมือนกับที่ฮั่วเทียนหลันรักมู่เหว่ย ต่อให้ตายก็ไม่สามารถพรากจากกันได้

“หยางจื่อหยิม คุณรีบไปเถอะ! คุณจะมาหน้าด้านอยู่นี่เพื่ออะไร? ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับคุณ มีแต่ความเกลียดชังเท่านั้น ทำไมคุณยังตามมาหลอกหลอนฉันอยู่เรื่อยๆ ฮั่วเทียนหลันเป็นสามีของฉัน เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน ใจของฉันเป็นของเขาแล้ว!”

หยางจื่อหยิมก้าวถอยหลังกลับมาสองสามก้าวด้วยความรู้สึกที่สะเทือนใจอย่างมาก หัวใจของเขาถูกอันหรันทำให้แตกเป็นเสี่ยงๆ ตอนนี้เขาใช้มือจับประตูเพื่อประคองตัวเองอยู่