โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 160

คำพูดแดกดันของอันหรันทำให้ฮั่วเทียนหลันไม่กล้าที่จะพูดต่อ

เขารู้ตัวว่ากำลังเยียดหยาม และแน่นอนว่าอันหรันก็สามารถที่จะพูดประโยคนี้ขึ้นมาได้อย่างไม่ต้องแคร์ใคร

คนในครอบครัวของเธอเสียชีวิตไปจนหมด เธอไม่มีพ่อแม่ ไม่มีพี่น้อง ไม่มีใครเลยในตอนนี้

และเรื่องจะตายดีไม่ดี ตกนรก 18 ขุมอะไรนั้น ฮั่วเทียนหลันก็อดไม่ได้ที่จะพูดเยาะเย้ยขึ้นมา

เขาเป็นคนไม่เชื่อในพระเจ้า และคิดว่าสิ่งเหล่านี้คือเรื่องไร้สาระสิ้นดี

"ต้องการให้ฉันสาบานงั้นเหรอ เหอะ เธอมันไม่คู่ควรสักนิด!" ฮั่วเทียนหลันพูดจบ ก็ผลักอันหรันออกให้พ้นทาง ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกไป

อันหรันทรุดตัวลงกับพื้น แต่ทันใดนั้นเธอก็ฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ ก่อนจะตะโกนตามหลังฮั่วเทียนหลัน : "คุณชายฮั่ว ระหว่างฉันกับหยางจื่อหยินมันไม่มีอะไรทั้งนั้น คุณห้ามทำอะไรกับเขานะ!"

ฮั่วเทียนหลันที่กำลังจะก้าวผ่านประตูไปชะงักฝีเท้าลงทันที ความโกรธภายในใจเริ่มพรั่งพรูออกมาไม่หยุด

ผู้หญิงคนนี้กำลังพูดแก้ตัวให้กับชายชู้ตัวเองอยู่อย่างงั้นเหรอ

อันหรันกลับไปที่บ้านพักด้วยความสิ้นหวัง เดิมทีหลี่รูยาจะรออันหรันและพาเธอกลับไปที่คฤหาสน์ฮัวด้วยกัน

แต่พอเห็นท่าทางเศร้าหมองของอันหรันในตอนนี้ มองยังไงก็รู้ว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น

แต่ครั้งนี้อันหรันดูแน่วแน่มาก เธอบอกกับหลี่รูยาว่าเธออยากอยู่เงียบๆสักพัก มีหลายเรื่องที่เธอยังไม่เข้าใจ

ผู้หญิงมักจะรู้จักผู้หญิงด้วยกันดี แน่นอนว่าหลี่รูยาเองก็เข้าใจความรู้สึกของอันหรันในตอนนี้เป็นอย่างมาก

เธอจึงทำได้แค่กอดอันหรันแน่นๆ และบอกกับอันหรันว่า ถ้าหากว่ามีอะไรที่คิดไม่ออกก็ขอให้โทรหาเธอ

ในบ้านที่ไม่มีป้า Ding นั้น มันช่างไร้ชีวิตชีวาเสียเหลือเกิน

อันหรันพยุงตัวเองเดินขึ้นไปยังชั้นสอง และกลับไปที่ห้องนอนอีกครั้ง บรรยากาศที่เย็นเหยียบทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ

เธอกำลังจะทรุดตัวนอนลงบนเตียง แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าฮั่วเทียนหลันเคยนอนที่เตียงนี้ นั่นจึงทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงขึ้นมา

จึงเปลี่ยนสถานที่ไปนอนที่โซฟาแทน

เธอนอนขดตัวอยู่บนโซฟาคนเดียว แต่กลับรู้สึกปลอดภัยอย่างอธิบายไม่ถูก

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ก่อนจะกดเข้าไปส่องที่ WeChat

มีข้อความที่ยังไม่ได้อ่านอยู่หลายข้อความ ข้อความที่ส่งมาแรกๆคือเหลียวซิรงส่งมาถามว่าเธออยู่ที่ไหน และนัดเธอออกไปที่คลับด้วยกัน

อันหรันยิ้มอย่างขมขื่น ดูสภาพเธอตอนนี้สิ ออกไปให้คนเขาดูถูกเหยียดยามหรืออย่างไรกัน

เธอจึงตอบข้อความไปว่า : "ฉันรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย ไม่อยากออกไปข้างนอก"

หลังจากได้รับข้อความ เหลียวซิรงก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ที่เธอนัดอันหรันออกมาวันนี้ก็เพราะว่าเธอเห็นข่าวนี้นี่แหละ

"งั้นก็ไม่เป็นไร ว่าแต่ตอนนี้เธออยู่ไหนเหรอ พรุ่งนี้เช้าฉันจะเข้าไปหา" หลังจากที่เหลียวซิรงส่งข้อความไปแล้ว เธอก็รอคำตอบของอันหรัน

อันหรันคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะนิ่งไปสักพัก เอาตามตรงเธอไม่อยากเจอใครเลยในช่วงนี้

เพราะหัวใจที่บอบช้ำดวงนี้ก็ต้องการที่จะพักฟื้นตัว แต่เมื่อเห็นความห่วงใยของเพื่อนที่มีต่อเธอแล้ว ทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธได้

อันหรันรู้ดีว่าตอนนี้ตัวเธอต้องการความอบอุ่นมากจริงๆ

เธอจึงกดส่งโลเคชั่นวิลล่าตไปให้ และกล่าวราตรีสวัสดิ์

เมื่อคืนนี้หลับไปได้อย่างไร อันหรันเองก็ไม่รู้ แต่ฝันร้ายเมื่อคืนทำให้เธอนอนพลิกตัวไปมาอย่างทุกข์ทรมาน

เธอฝันว่ามู่เหว่ยใช้กรรไกรทิ่มลงที่หัวใจของเธอ แล้วตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่าจะฆ่าเธอให้ตาย

และยังฝันว่าอันเฮาเหลือแต่โครงกระดูก เสียงอันคุ้นเคยของเขาเอ่ยถามอันหรันว่าทำไมถึงทิ้งเขาไปอย่างนี้

เธอยังฝันอีกว่าฮั่วเทียนหลันบีบคอเธอแน่น แล้วโยนเธอลงจากหน้าต่าง

ตกลงไปที่พื้นด้วยความเจ็บปวด มันเจ็บจนอันหรันรู้สึกว่าแขนขาทั้งหมดของเธอจะไม่สามารถขยับได้อีก

เธอร้องกรี๊ดขึ้นมา ก่อนจะลุกขึ้นนั่งจากโซฟาอย่างเร็ว แล้วมองไปรอบๆด้วยความตกใจ ถึงได้พบว่าตัวเธอตอนนี้นอนอยู่บนเตียงในห้องนอน

เมื่อใจของเธอสงบลงแล้ว จึงรู้สึกว่าร่างกายเริ่มแข็งทื่อและชาจนไม่สามารถควบคุมได้

เธอขยับร่างกายเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ในท่าเดียวและหลับไปทั้งคืน จนร่างกายของเธอแข็งทื่อแบบนี้

ทันใดนั้นเสียงออดก็ดังขึ้นจากชั้นล่าง อันหรันผงะไปชั่วขณะ เธอจำได้ว่าเหลียวซิรงบอกว่าจะมาหาเธอวันนี้

เธอเหลือบมองเวลา ตอนนี้พึ่งจะ 7:30 เอง ทำไมเขาถึงมาเช้าขนาดนี้ล่ะ

ไม่ทันได้ไตร่ตรองอะไรมากนัก อันหรันก็ลงไปที่ชั้นล่าง ก่อนจะมองดูผ่านตาแมว พบว่าคนที่อยู่ข้างนอกแต่งชุดเต็มยศ สวมหมวกบดบังใบหน้าจนมองไม่ออกว่าเป็นใคร แต่มองจากรูปร่างของเขาแล้ว ก็น่าจะเป็นเหลียวซิรงนั่นแหละ