โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 162

หัวเสี่ยวน่าส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ ทันใดนั้นก็คิดเรื่องข่าวขึ้นมาได้ จึงเอ่ยขึ้น : "พี่สะใภ้ พี่ชายรองของฉันทำผิดในเรื่องนี้จริง แต่ฉันคิดว่าตอนนี้เขาคงจะถูกยัยผีมู่เหว่ยนั่นทำให้สับสน รอให้เรื่องเหล่านี้ผ่านไป เขาจะต้องคิดได้แน่นอน และถ้าหากเขาทำอะไรที่มันเกินไป พี่บอกฉันเลยนะ ฉันจะไปบอกให้คุณแม่จัดการให้"

จากก้นบึ้งของหัวใจ หัวเสี่ยวน่ามีความรู้สึกว่าฮั่วเทียนหลั่นนั้นแปลกไป

แต่เธอเองก็รู้ดีว่าความรู้สึกแบบนี้ทำได้แค่เก็บไว้ในใจเท่านั้น ไม่สามารถเปิดเผยออกมาได้

ผู้หญิงที่ฮั่วเทียนหลันชอบจะต้องผ่านตาของเธอก่อนเสมอ

สำหรับมู่เหว่ยนั้น เธอยังคงไม่โอเคด้วย

อันหรันยิ้ม ก่อนจะพูดขึ้น : "แบบนั้นมันจะดูขี้ฟ้องนะ นานา ฉันรู้สึกซาบซึ้งในความห่วงใยของเธอมากๆ แต่ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก"

อันหรันรู้ดีว่าฮั่วเทียนหลันไม่ได้ชอบเธอ เขาชอบแค่มู่เหว่ย

ตอนนี้เธอรู้สึกเหนื่อยกายเหนื่อยใจไปกับเมือง Z แล้ว

ถ้าถามถึงความปรารถนาสูงสุดของเธอในตอนนี้ ก็คืออยากจะหนีออกไปจากที่นี่

กลับไปอยู่ที่เมือง W ไปดูแลเลี้ยงดูลั่นลาน แม้ว่าจะไม่ร่ำรวย แต่มันเป็นชีวิตที่มีความสุขเป็นมากๆ

ลั่นลาน เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวสุดท้ายของเธอแล้ว

หัวเสี่ยวน่าตัดสินใจพูดสิ่งหนึ่งกับอันหรัน เธอเอ่ยขึ้นเสียงเบา : "พี่สะใภ้ พี่เองก็รู้ว่าคนที่เป็นน้องสาวทุกคนมักจะมีความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ได้ต่อพี่ชายของเธอ ฉันเองก็เป็นเหมือนกัน ตอนที่พี่ชายรองยืนกรานจะแต่งงานกับมู่เหว่ยในตอนนั้น ฉันและครอบครัวต่างก็เห็นเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่โอเค เพราะฉันไม่ชอบยัยนักแสดงคนนั้น ยัยนั่นทำเรื่องเลวร้ายไว้มากมาย ยังคิดว่าไม่มีใครรู้ไม่มีใครเห็น แต่ฉันแค่สืบข้อมูลดูก็รู้ความจริงทั้งหมดแล้ว แต่พี่ไม่ใช่คนแบบนั้นเลย พี่เป็นคนที่นุ่มนวลอ่อนหวานจริงๆ ทุกครั้งที่ฉันกลับไปที่บ้านแล้วได้พูดคุยกับพี่ ฉันมองว่าพี่เป็นพี่สะใภ้สองของฉันจริงๆนะ"

หัวเสี่ยวน่ากุมมือของอันหรันเบาๆ คำพูดปลอบใจทั้งหมดจบลงเพียงแค่นั้น

อันหรันดึงมือของตัวเองออกมาเบาๆ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความเหนื่อยล้า : "ฉันต้องเป็นคนพูดสอนเธอหรือเปล่า แต่ทำไมตอนนี้กลายเป็นว่าเธอมาพูดปลอบใจฉันแทนซะงั้น"

หัวเสี่ยวน่ากำลังจะเอ่ยปากขึ้น แต่อันหรันยกมือขึ้นห้ามไม่ให้เธอโพล่งออกมาซะก่อน จากนั้นจึงเอ่ยขึ้น : "ฉันรู้หน่าว่าเธออยากจะพูดอะไร แต่ว่าระหว่างฉันกับพี่ชายรองของเธอมันไม่ได้ถูกลิขิตไว้ให้อยู่ด้วยกัน และตอนนี้เธอก็เห็นแล้วนี่ว่ามันเป็นยังไง ฉันไปยึดเอาตำแหน่งภรรยาของฮั่วเส้ามา ทำให้มู่เหว่ยไม่สามารถอยู่ในตำแหน่งนี้ได้ พี่ชายรองของเธอถึงได้เกลียดฉันมากมายแบบนี้ไง"

หัวเสี่ยวน่าอยากจะพูดปลอบอีกสักหน่อย แต่พอเห็นสีหน้าเศร้าหมองของอันหรันแล้ว เธอก็ทำแค่เพียงถอนหายใจออกมาแค่นั้น

ทุกครอบครัวต่างก็มีปัญหาที่ยากจะอธิบาย นับประสาอะไรกับเรื่องชายหนุ่มหญิงสาวอะไรพวกนี้

อันหรันตกอยู่ในความทรงจำชั่วขณะ ก่อนจะฟื้นขึ้นมาสู่สภาพเดิม

เธอเป็นลูกผู้หญิงอย่างแท้จริง ไม่อย่างนั้นเธอคงจะไม่สามารถอดทนเลี้ยงดูลั่นลานตัวคนเดียวเป็นเวลานานหลายปีจนลั่นลานเติบโตขึ้นขนาดนี้ได้หรอก

อันหรันไม่อยากพูดถึงเรื่องของตัวเองต่อไปแล้ว เธอมองออกว่าเกาฮั่นชอบหัวเสี่ยวน่าจริงๆ

และเธอหวังว่าคนรักกันจะต้องได้แต่งงานกันในที่สุด หัวเสี่ยวน่าตอนนี้อาจจะยังไม่เข้าใจในตัวเกาฮั่น พวกเขาสองคนใช้เวลาเข้าหากันค่อนข้างน้อย

แต่วิธีที่เข้าหากันนี้ ก็อาจจะเป็นชนวนทำให้ทั้งสองคนต่างไม่เข้าใจกัน

ดังนั้นเธอจึงครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "นานา ฉันคิดว่าเธอควรกลับไปนะ เปิดใจหน่อย แล้วก็พูดกับเกาฮั่นดีๆ พยายามคิดถึงสิ่งที่เขาทำดีกับเธอเยอะๆ แม่ของเขาคือญาติพี่น้องร่วมสายเลือด และเธอเป็นผู้หญิงที่เขารักที่สุด หากเกิดความขัดแย้งระหว่างเธอสองคนขึ้นมา แล้วเขาอยู่ระหว่างกลาง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของความรู้สึกหรือเรื่องของเหตุผล ต่างก็พูดยากเหมือนกันทั้งนั้น ก็เหมือนกับแม่แท้ๆของตัวเองและภรรยาตกลงไปในแม่น้ำ... "

อันหรันพูดอบรมมาได้ครึ่งทาง ก็ถูกมือของหัวเสี่ยวน่ายื่นมาปิดปากของเธอไว้ ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "โอเคๆ พี่สะใภ้ พอแล้ว หยุดแค่นี้แหละ"

อันหรันรู้ว่าตัวเองไม่ควรพูดไปมากกว่านี้ เพราะมันจะยิ่งทำให้ฮัวเสี่ยวน่าเกิดความรู้สึกดื้อรั้นไม่ยอมทำตาม