คำพูดของหลี่รูยาทำให้ความโกรธของฮั่วเทียนเริ่มปะทุขึ้นมาในใจ
คุณแม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่มีเหตุผลแบบนี้ ต้องเป็นเพราะโดนอันหรันเป่าหูมาแน่ๆ
ผู้หญิงคนนี้นี่มันสุดยอดจริงๆ คิดไม่ถึงเลยว่าจะแอบรายงานเรื่องนี้ให้คุณแม่ทราบ ที่เตือนไปเมื่อวาน เธอลืมไปจากสมองแล้วหรือไงกัน
"เรื่องนี้ผมจะพิจารณาดูนะครับ แต่คุณแม่ครับ เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างเราสองคน คุณแม่ได้โปรดอย่าเข้ามายุ่งอีกเลยได้ไหม" เสียงของฮั่วเทียนหลันเย็นชาเล็กน้อย
ทำให้หลี่รูยาที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์รู้สึกโกรธจนตัวสั่นขึ้นมา เธอเอ่ยขึ้นอย่างเคร่งขรึม : "เรื่องนี้ไม่ต้องถึงมือแกหรอก มาใช้ชีวิตอยู่กับอันหรันดีๆ แล้วมีหลานชายตัวอ้วนให้ฉันได้แล้ว แกต้องทำตามที่ฉันบอก เข้าใจไหม"
ความกดดันจากหลี่รูยาไม่ได้ทำให้ฮั่วเทียนหลันเกิดความประนีประนอมใดๆเลย เขากลับพูดขึ้นว่า : "คุณแม่ครับ ตอนนี้ผมยุ่งอยู่ ไว้ค่อยคุยกันทีหลังนะครับ!"
พูดจบ ฮั่วเทียนหลันก็กดวางสายทันที
เขาเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย ก่อนจะชำเลืองมองไปทั่วร่างของโจวหยวน แล้วเอ่ยขึ้น : "นายยืนทำบื้ออะไรอยู่ตรงนี่"
โจวหยวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นเบาๆ : "ท่านประธานฮั่วครับ จริงๆแล้วผมคิดว่านายหญิงเป็นคนดีมากคนหนึ่งเลยนะครับ... "
ฮั่วเทียนหลันหน้านิ่ง ก่อนจะยกมุมปากขึ้น แล้วกล่าวว่า : "ไหนลองบอกมาซิว่าเธอทำอะไรให้นายบ้างเหรอ ถึงทำให้นายพูดถึงเธอในทางที่ดีแบบนี้"
"ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ ท่านประธานฮั่ว ก็แค่... " โจวหยวนยังไม่ทันจะพูดจบ ก็ถูกสายตาพิฆาตของฮั่วเทียนหลันมองมา
“โจวหยวน นายอยู่เคียงข้างฉันมาก็หลายปีแล้ว นายไม่เข้าใจกฎของฉันเหรอ” หลังจากที่ได้ยินประโยคนี้ของฮั่วเทียนหลัน ใบหน้าของโจวหยวนก็หม่นหมองลงทันที
อย่าถามในสิ่งที่ไม่ควรถาม อย่าพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูด นี่เป็นแนวทางปฏิบัติที่ฮั่วเทียนหลันใช้มาตลอด
เขาก้มหัวลงเล็กน้อย แล้วจึงเอ่ยขึ้น : "เข้าใจแล้วครับ"
"งั้นก็ดี ลงไปสำนึกผิดด้วยตัวเองไป!"
บอกจบฮั่วเทียนหลันก็กลับมาสนใจเอกสารตรงหน้า ไม่ได้ใส่ใจโจวหยวนอีกต่อไป
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อฮัวเทียนหลันเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง ก็เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว
เขาคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู พบว่ามู่เหว่ยส่งข้อความมามากมายใน WeChat ถามว่าเขาจะกลับมากี่โมง
ฮั่วเทียนหลันกำลังจะตอบกลับไปว่าอีกสักพัก แต่เมื่อนึกถึงคำสั่งของแม่แล้ว เขาก็เกิดความลังเลขึ้นมา
เขาจึงตอบกลับไปว่า: "คืนนี้ฉันมีธุระนิดหน่อย คงจะไม่ได้ไปแล้ว"
เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปที่ลานจอดรถใต้ดิน ก่อนจะขับรถกลับไปยังบ้านพัก
เขาจอดรถเสร็จ ก็พบว่าตอนนี้ภายในบ้านมืดสนิด
เขาเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน เมื่อเปิดไฟขึ้นก็เห็นอันหรันนอนขดตัวอยู่บนโซฟา เธอหลับไปแล้ว
อันหรันนอนกระสับกระส่ายเล็กน้อย หลังจากรู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวรอบตัว เธอก็ลืมตาขึ้นทันที
แต่แสงสว่างจ้าทำให้เธอต้องหลับตาลงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว
ยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไร ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน : "ทำไมไม่ไปนอนบนเตียงดีๆ"
อันหรันชะงักไปชั่วขณะ ฮั่วเทียนหลัน ทำไมคืนนี้เขาถึงกลับมาล่ะ
เขาเกลียดเธอมากไม่ใช่เหรอ แล้วยังจะกลับมาอีกทำไม
เธอเอ่ยตอบเสียงเบา : "เตียงเป็นของคุณชายฮั่วค่ะ คุณชายฮั่วไม่ชอบให้ฉันขึ้นไปบนนั้น"
คำพูดของเธอทำให้ฮั่วเทียนหลันหน้าขลึมยิ่งกว่าเดิม เขาเกือบจะหัวเราะเยาะออกมาแล้ว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง