โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 169

โลกของอันหรันเปลี่ยนเป็นสีดำฉับพลัน เธอรู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก ร่างกายของเธอพยายามต่อสู้ดิ้นรนอย่างสุดกำลัง

แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการถูกจู่โจมที่ยิ่งเพิ่มความรุนแรงขึ้นมาจากฮัวเทียนหลัน

จนในที่สุดร่างกายของอันหรันก็ไม่รับรู้ถึงความรู้สึกใดๆ เธอรู้สึกเพียงว่ามีอะไรบางอย่างไหลผ่านเข้ามาในร่างกายของเธออย่างรวดเร็ว

ความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงมีมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าโลกกำลังหมุน และเธอกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ

แต่แล้ว แท่งร้อนนั้นก็ดึงอันหรันกลับจากอาการเป็นลมหมดสติอีกครั้ง

มือที่ชาทั้งสองข้างถูกปล่อยให้เป็นอิสระ หัวใจอันหรันเต้นด้วยความเร็วสุดขีด มือที่ไร้เรี่ยวแรงทั้งสองข้างค่อยๆเอื้อมขึ้นมายกหมอนออกจากใบหน้าอย่างช้าๆ

ก่อนที่เธอจะหยิบปลอกหมอนออกจากปาก ก็เหลือบไปเห็นสายตาเย็นชาของฮั่วเทียนหลันที่กำลังจ้องมองมาที่เธอ

อันหรันใจสั่นรัว เธอพยายามดึงปลอกหมอนออกจากปาก ก่อนพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก : "คุณ คุณชายฮั่วคะ...ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะนะ!"

"ปล่อยเธอไปงั้นเหรอ" ฮัวเทียนหลันราวกับกำลังฟังเรื่องตลก เขาพูดขึ้นเสียงแข็ง : "เธอเป็นภรรยาของฉัน ฉันเอาเธอมันก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ เธอคิดว่าตำแหน่งภรรยาฮั่วนี่เป็นได้ง่ายๆหรือไง เธอสามารถครองตำแหน่งนี้ต่อไปได้นะ ไม่ต้องหนีไปไหน แต่เงื่อนไขคือ อย่าถูกฉันเอาจนตายไปก่อนละกัน!”

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันพูดจบ เขาก็ออกแรงอ้าขาทั้งสองข้างของอันหรันที่เธอพยายามหนีบไว้ออกอีกครั้ง

แต่ทันใดนั้น เลือดสีแดงสดตรงหน้าก็ทิ่มแทงเข้ามาที่ตาของเขา

เลือดสีแดงสดเปียกชุ่มผ้าปูที่นอนผืนใหญ่ และยังมีบางส่วนที่ไหลออกมาจากตัวของเธอไม่หยุด

เขามองขึ้นไปมองหน้าอันหรัน พบว่าอันหรันกำลังพยายามยกศีรษะขึ้นมามองเขาอย่างยากลำบาก สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยและอิดโรย

เธอตัวสั่นเทาพยายามที่จะเอ่ยอะไรบางอย่างขึ้น แต่กลับไม่มีเสียงออกมา

เดิมทีฮั่วเทียนหลันต้องการเพียงทรมานอันหรันเท่านั้น ถึงได้ทำเรื่องเช่นนี้

แต่เมื่อเห็นอันหรันอยู่ในสภาพนี้ เขาก็รีบลุกขึ้น ก่อนจะดึงพรมมาคลุมตัวไว้แล้วตรงไปที่ห้องน้ำ

อันหรันยังคงรู้สึกได้ถึงความอุ่นที่มันไหลออกมาจากร่างกายส่วนล่างของเธอ เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่า ตัวเองแต่งงานเข้ามาในบ้านตระกูลฮัวเพียงระยะเวลาสั้นๆ จะต้องมาตกอยู่ในอันตรายจากการนอนตายบนเตียงอย่างนี้หลายต่อหลายครั้ง

เธอทำอะไรผิดนักหนา ทำไมพระเจ้าถึงได้ปฏิบัติต่อเธอเช่นนี้

เธออยากจะลุกขึ้นมาจัดการตัวเอง แต่ร่างกายกลับสูญเสียการควบคุม นานสองนาน แต่กลับทำได้แค่เอาผ้าขนหนูมาคลุมส่วนล่างเอาไว้

หลังจากฮั่วเทียนหลันออกมาจากห้องน้ำ ก็เห็นอันหรันนอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนแรง ใบหน้าของเธอขาวซีด ราวกับว่าจะช็อคไปได้ทุกเมื่อ

เขาหัวเราะเยาะ ผู้หญิงคนนี้ยังเสแสร้งไม่หยุด

แสร้งทำเป็นน่าสงสาร คิดจะทำให้เขารู้สึกเห็นใจ ทำให้เขามองเธอใหม่อย่างนั้นเหรอ

แต่น่าเสียดาย เพราะสิ่งที่เธอทำมันโหดร้ายเกินกว่าจะให้อภัยได้ มู่เหว่ยถูกเธอผลักลงไปอย่างแรง ยังดีที่เขายกมือขึ้นมารองใบหน้าไว้ มีเพียงแค่แขนที่หักกับจมูกที่โดนกระแทกเท่านั้น

มิฉะนั้น เขาจะทำให้อันหรันชดใช้ให้ถึงที่สุด

ที่เธอเลือดออกแบบนี้ ก็ถือเป็นการชดใช้เล็กๆน้อยๆก็แล้วกัน!

ฮั่วเทียนหลันสวมใส่เสื้อผ้าเสร็จ ก็เตรียมเดินออกไปจากห้องทันที ไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามอง

ขณะที่เขากำลังจะเปิดประตูออกไป เสียงอ่อนแรงของอันหรันก็ดังขึ้นมาจากด้านหลัง : "คุณชายฮั่ว ได้โปรด ช่วยพาฉันไปส่งที่โรงพยาบาลทีได้ไหม..."

อันหรันรู้สึกว่าในสมองของเธอตอนนี้ว่างเปล่าไปหมด เธอกลัว ถ้าเลือดยังไหลออกมาอย่างนี้ไปเรื่อยๆ พรุ่งนี้เช้าเธอต้องกลายเป็นศพแน่

แต่สิ่งที่เธอร้องขอ กลับได้รับกลับมาเพียงท่าทีที่ไม่คิดจะแยแสใดๆของฮั่วเทียนหลัน : "อันหรัน มาถึงตรงนี้แล้ว เธอยังจะเสแสร้งแกล้งทำเป็นน่าสงสารอยู่อีกเหรอ ฉันจะบอกอะไรให้นะ ต่อไปฉันจะทรมานเธอทุกๆวัน จนกว่าเธอจะไปบอกกับคุณแม่ว่าเธอมันเป็นผู้หญิงชั้นต่ำ ไม่คู่ควรกับฉัน และต้องหย่ากับฉันก่อนเท่านั้น! "

ทันทีที่สิ้นเสียง ประตูห้องก็ถูกปิดเสียงดังปัง

อันหรันจ้องมองเพดานสีขาวหม่นด้วยสายตาว่างเปล่า และหัวใจที่ไร้ความรู้สึก

ความเจ็บปวดทางร่างกาย เทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดภายในใจเลยสักนิด

เธอทำผิดพลาดตรงไหนกันแน่ ทำไมถึงต้องทุกข์ทรมานมากมายขนาดนี้

เธอคิดมาตลอดว่าความพยายามของเธอ จะสามารถทำให้ฮั่วเทียนหลันเกิดเปลี่ยนใจ