โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 168

"เปล่านะ ฉันไม่ได้ทำ คุณชายฮั่วคะ ฉันสาบานได้ เธอล้มลงไปเอง ส่วนเรื่องโดนแบนฉันไม่เข้าใจว่าคุณกำลังพูดถึงอะไรอยู่"

อันหรันตอบออกไปตามความจริง อารมณ์ของเธอในตอนนี้เริ่มจะสงบลง

ครั้งแรกที่เธอไม่ได้รับความเป็นธรรม เธอจะเถียง

ครั้งที่สองที่เธอไม่ได้รับความเป็นธรรม เธอก็จะเถียง

แต่ครั้งที่สาม ครั้งที่สี่ ครั้งที่ห้า

พอไม่ได้รับความเป็นธรรมบ่อยขึ้น เธอเองก็เริ่มจะชินกับมันไปแล้วล่ะ คงเหลือเพียงความพยายามที่อยากจะอธิบายในสิ่งที่ถูกต้อง แต่เขาจะเหลือหรือไม่เชื่อนั้นก็ตามแต่

"มาถึงขั้นนี้แล้วเธอยังจะไม่ยอมรับอีกเหรอ! ถ้าเกิดว่าฉันไม่อยู่ตรงนั้น เธอคงจะผลักเขาจนนอนอาบเลือดตายไปแล้ว!" คำพูดเชิงประณามของฮั่วเทียนหลัน ทำให้อันหรนอยากโต้แย้งขึ้นมา แต่เมื่อมองดูแววตาราวกับจะฆ่ากันให้ตายของฮั่วเทียนหลันแล้ว เธอจึงทำได้แค่ยิ้มอย่างขมขื่น

"ในเมื่อคุณชายฮั่วคิดเช่นนั้น งั้นก็ตามนั้นเลยค่ะ ถึงอย่างไรสำหรับคุณแล้ว ฉันก็เป็นได้แค่ผู้หญิงจอมวางแผน!"

ในเมื่อพวกเขากำลังจะแยกทางกัน อันหรันก็ไม่คิดที่จะทนอีกต่อไป

ความโกรธที่มีอยู่กำลังจะเผาผลาญสติของฮั่วเทียนหลันไปจนหมดสิ้น เขาใช้มือข้างเดียวกำไปที่ต้นคอของอันหรัน ราวกับจะกดล็อคมันได้ทุกเมื่อที่ต้องการ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยความโกรธ : "เธอ... "

อันหรันยกศีรษะขึ้น ก่อนจะมองไปที่ฮัวเทียนหลัน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดื้อรั้น

เมื่อเห็นท่าทางดื้อรั้นของอันหรัน ในใจของฮั่วเทียนหลันก็เกิดความรู้สึกบางอย่างขึ้นมา

หรือว่าเขาเข้าใจเธอผิดอย่างนั้นหรือ

ไม่จริง เป็นไปไม่ได้! เขาเห็นมันกับตา อันหรันเป็นคนทำอย่างแน่นอน

ผู้หญิงคนนี้ช่างแสดงละครเก่งจริงๆ!

เขาผลักอันหรันออก แล้วพูดขึ้นเสียงแข็ง : "ไสหัวลงไปเดี๋ยวนี้ อย่าทำให้เตียงของฉันต้องแปดเปื้อน!"

อันหรันที่กำลังจะลุกขึ้น กลับนึกอะไรขึ้นมาได้ คำพูดที่ฮั่วเทียนหรันเคยพูดเอาไว้เมื่อก่อน แล้วเธอจึงนั่งลงไปดังเดิม : "คุณชายฮั่วเคยบอกว่า ฉันสามารถนอนพักผ่อนอยู่บนเตียงได้ อีกอย่างเราสองคนก็เป็นสามีภรรยากัน ... "

อันหรันยังไม่ทันได้เอ่ยจบ ก็ถูกฮั่วเทียนหลันจับเข้าที่ข้อมือแล้วกดให้ล้มลงกับเตียง เขาจ้องมองเธอด้วยความโกรธอย่างไม่ละสายตา : "สำหรับฉัน เธอก็เป็นได้แค่รองเท้าขาดคู่หนึ่งเท่านั้น! ไม่ว่าจะตั้งแต่ตอนแต่งงาน หรือว่าหลังจากที่แต่งงานแล้ว เธอก็ยังเป็นได้แค่นั้น เธอคิดว่าการที่เธอทำให้คุณแม่ของฉันหลงเธอจนหัวปักหัวปำแบบนี้ แล้วเธอจะสามารถนั่งอยู่บนแท่นได้อย่างมั่นคงอย่างงั้นเหรอ อันหรัน ฉันจะบอกอะไรให้นะ ตั้งแต่วันนี้ที่เธอผลักมู่เหว่ยตกลงไป ที่ข้างๆฉันทุกๆที่ก็ไม่มีทางที่จะมีเธออยู่ได้อีกต่อไป!

“ฉันไม่ได้ผลักนะ มู่เหว่ยเธอล้มลงไปเอง” อันหรันโต้กลับอย่างหัวแข็ง

"เหอะๆ... ยังไม่ยอมรับอีกนะ ผู้หญิงร้ายกาจอย่างเธอ แค่เผลอโดนตัวนิดหน่อย ฉันก็รู้สึกอยากจะอ้วกแล้ว!"

อันหรันมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน ใบหน้าที่อึมครึ้ม ดวงตาที่เย็นเยียบ มันทิ่มแทงหัวใจของเธอจนเจ็บไปหมด

ความรู้สึกเจ็บปวดในใจเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกับจะวูบลงไปเต็มที

เธออ้าปากขึ้น แต่คำพูดของเธอกลับดูไร้ซึ่งเรี่ยวแรง : "ไม่ใช่ มันไม่ใช่แบบนี้ ... "

“แล้วมันแบบไหน” มือของฮั่วเทียนหลันวางอยู่บนตัวของอันหรัน ก่อนจะทื่อไปลงอย่างแรง

อันหรันเจ็บปวด แต่กลับไม่ยอมร้องออกมา

หากเป็นเรื่องที่เธอไม่เคยทำล่ะก็ เธอก็พร้อมที่จะโต้แย้งอย่างหัวชนฝา แม้ว่าฮั่วเทียนจะไม่เชื่อเธอเลยก็ตาม

"ทำไมไม่พูดต่อล่ะ ปฏิเสธออกมาสิ ไม่ปั้นน้ำเป็นตัวแล้วเหรอ" ทุกคำทุกพูดของฮั่วเทียนหลัน ราวกับต่อยเข้ามาที่หัวของอันหรัน

รอบดวงตาของอันหรันเริ่มชื้นขึ้นมา แต่เธอจะไม่ยอมแพ้เด็ดขาด