โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 167

ฮั่วเทียนหลันมั่นใจ เพียงแค่แม่ของเขาตรวจสอบข้อมูลของอันหรันสักนิด เธอจะรู้ถึงเรื่องสกปรกที่อันหรันเคยทำมาก่อนอย่างแน่นอน

ทันใดนั้นหลี่รูยาก็ยกมือขึ้นมา ก่อนจะตบลงไปที่แขนของฮั่วเทียนหลันอย่างแรง เธอพูดขึ้นด้วยความโกรธ : "เดรัจฉาน แกไม่ใช่ลูกชายของฉัน! จนประทั่งตอนนี้ แกยังทำลายหน้าตาของภรรยาได้ลง ตระกูลฮัวของฉันทำไมถึงได้มีคนแบบแกหลงเข้ามาแบบนี้!”

พูดจบ เธอก็หยิบชามผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา เตรียมฟาดลงใส่ฮั่วเทียนหลัน

เมื่อเห็นว่าคุณแม่กำลังจะลงมือ อันหรันก็ไม่สามารถทำเป็นมองผ่านไปได้

ถึงอย่างไรเรื่องนี้เธอก็เป็นสาเหตุ ดังนั้นเธอต้องทำให้มันสงบลง

เธอรีบคว้าจานผลไม้ แล้วดึงรั้งหยี่รูยาเอาไว้ : “คุณแม่คะ อย่าโกรธเลยนะคะ ที่เทียนหลันเลือกเขาพิจารณาอย่างดีแล้ว”

อันหรันเอ่ยคำเหล่านี้ออกมาด้วยใจที่เจ็บปวดอีกครั้ง

ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็เป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้เข้มแข็งอะไรเลย

ถูกชายที่ตนเองรักกล่าวหาว่าร้ายอย่างไม่ใยดีเช่นนี้ หัวใจของเธอก็แตกสลายจนไม่เหลือชิ้นดีอยู่แล้ว

หลี่รูยาถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอเอื้อมมือไปกุมมืออันหรันไว้แน่น ก่อนจะกล่าวขอโทษออกมา : "หรันหรัน ฉันต้องขอโทษเธอจริงๆนะ ฉันผิดเองที่เลี้ยงลูกมาอย่างผิดวิธีแบบนี้ ครอบครัวฮัวของเรารู้สึกผิดต่อเธอมาก!"

สายตาของอันหรันกวาดมองไปที่หน้าของฮั่วเทียนหลัน พบว่าเขากำลังมองมาที่เธอด้วยสีหน้าที่จะต้องการดูถูกเสียดสี อีกนิดนึงก็คงจะใส่คำว่า 'เล่นละครตบตาต่อไป' ไว้ที่ใบหน้าของเขาอีกด้วย

เธอยิ้มอย่างขมขื่นภายในใจ ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเบา : "คุณแม่คะ อันที่จริงหนูคิดว่าที่เทียนหลันพูดก็ไม่ผิดนะคะ เขาชอบมู่เหว่ย เรื่องนี้มันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ฉะนั้น การมีอยู่ของหนูในครอบครัวฮัว มันเหมือนกับการไปยึดครองที่อยู่ของคนอื่น ตอนนี้ก็ถึงเวลาที่ควรจะเดินออกมาแล้ว”

ทันทีที่อันหรันพูดจบ เธอก็ถูกหลี่รูยาตบลงไปที่หน้าทันที เขารู้สึกไม่พอใจที่คนที่เขารักพูดขึ้นมาแบบนี้ : "เจ้าเด็กโง่ เธอพูดอะไรออกมารู้ตัวไหม เธอเป็นสะใภ้ของตระกูลฮัว นี่คือสิ่งที่ทุกคนไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ นังนักแสดงคนนั้นต่างหากที่ไม่คู่ควร! "

คำพูดปลอบประโลมเช่นนี้ ไม่อาจยกคลื่นลูกใหญ่ออกจากหัวใจของอันหรันได้อีกต่อไป เธอยิ้มขึ้นเบาๆแล้วเอ่ยขึ้น : "คุณแม่คะ ผิดพลาดไปแล้วก็ปล่อยให้มันผิดพลาดไปเถอะนะ ระหว่างหนูกับฮั่วเทียนหลันนั้นคงจะไม่มีวาสนาต่อกัน และหนูก็ไม่อยากเห็นคนในครอบครัวทะเลาะกันแบบนี้ คุณแม่ได้โปรดเห็นด้วยกับสิ่งที่หนูร้องขอไป ปล่อยให้พวกเขาได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันเถอะนะ!"

อันหรันมองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างไม่คิดหลบสายตา เธออยากจะจดจำภาพของเขาเอาไว้ ให้มันตราตรึงอยู่ในหัวใจ

คุณชายฮั่ว ในที่สุดก็ถึงเวลาต้องแยกจากกันแล้ว

ถ้าหากเป็นฉันที่เป็นฝ่ายเลือกเดินจากไป คุณจะคิดถึงฉันบ้างหรือเปล่า

หลี่รูยากดอันหรันลงอย่างแรง เธอมองข้ามฮั่วเทียนหลันที่อยู่อีกด้าน ก่อนจะพูดขึ้นอย่างหนักแน่นว่า : "ฉันไม่เห็นด้วยกับทุกอย่างที่เธอพูดออกมา และเรื่องนี้ยังต้องคุยกันต่ออีกรอบ"

หลี่รูยาเคยอาบน้ำร้อนมาก่อน แค่มองดูแววตาที่อันหลันใช้มองฮั่วเทียนหลัน เธอก็รู้ทันทีว่า อันหรันนั้นรักฮั่วเทียนหลันอย่างสุดซึ้ง

ในเมื่อรักมากขนาดนี้ แล้วทำไมต้องจากไปด้วยล่ะ

เธอจะไม่ปล่อยมือไปเด็ดขาด เธอต้องการเห็นอันหรันและฮั่วเทียนหลันลงเอยกัน พร้อมทั้งใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุขในที่สุด

อันหรันไม่ได้ส่ายหน้า แต่ก็ไม่ได้พยักหน้า เธอเพียงแค่นั่งเงียบๆอยู่บนโซฟาก็เท่านั้น

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอแสดงท่าทีไม่ให้ความร่วมมือ หลี่รูยาเอ่ยพูดจนปากเปียกปากแฉะ แต่สุดท้ายอันหรันก็ยังไม่มีท่าทีใดๆแสดงออกมา

หลี่รูยารู้สึกหมดหนทาง และเริ่มรู้สึกโกรธขึ้นมาอีกครั้งจนร่างกายสั่นเทา จากนั้นจึงพูดด่าทอต่อว่าฮั่วเทียนหลันไปอีกยกใหญ่

ในระหว่างนั้น โทรศัพท์มือถือของฮั่วเทียนก็มีสายเข้ามา เขาจึงสบโอกาสยกเอาเรื่องที่บริษัทมีปัญหา มาเป็นข้ออ้างในการหนีออกไป

เดิมทีอันหรันก็ต้องการกลับแล้วเหมือนกัน แต่ถูกหลี่รูยารั้งไว้ บอกให้เธอนอนพักผ่อนที่นี้ในคืนนี้ เดี๋ยวตอนดึกฮั่วเทียนหลันก็จะกลับมา

อันหรันรู้ดี หลี่รูยากลัวว่าถ้าเธอกลับไปแล้ว อาจจะถูกฮั่วเทียนหลันใช้เป็นเครื่องมือเพื่อระบายความโกรธ เขาเป็นห่วงเธอถึงได้ให้เธอพักอยู่ที่นี่

เธอพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินขึ้นไปที่ห้องนอนชั้นบนแล้วขังตัวเองไว้ในนั้น

แม้กระทั่งถึงเวลาทานอาหารค่ำก็ยังไม่ยอมลงมา หลี่รูยาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าขึ้นมา จากครอบครัวที่อยู่กันด้วยดีมาตลอด ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ได้เพียงพริบตา

อันหรันนั่งอยู่บนเตียงในห้องนอนอยู่อย่างนั้น เธอคิดถึงเรื่องต่างๆมากมายที่เกิดขึ้น การได้มารู้จักกับมู่เหว่ย เรื่องปัญหาครอบครัวที่เกิดขึ้น รวมถึงหลังจากที่ได้มาพบกับฮั่วเทียนหลัน...