โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 172

จางหยารีบอยากจะช่วยประคองเธอขึ้นมา แต่อันหรันส่ายหัวอย่างดื้อดึงและกล่าวว่า : "ป้าจาง ฉันขอโทษอันเฮา ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเขาคงจะเคียดแค้นฉัน ฉันต้องการขอการอภัยจากเขา"

ทันทีที่สิ้นเสียง ลมที่ลึกลับก็ปลิวไปทั่วห้องและเปลวไฟบนเทียนก็สั่นสองครั้ง

อันหรันถึงกับผงะ จางหยาก็อ้าปากค้าง และตะโกนทันที : "เสี่ยวเฮา เสี่ยวเฮา ลูกยังอยู่ในบ้านหลังนี้ไหม? ลูกช่วยออกมาให้แม่และพี่สาวเจอลูกได้ไหม? แม่มีเรื่องจะพูดกับลูกมากมาย เสี่ยวเฮา ขอโทษ! ปีนั้นแม่ไม่ควรทิ้งลูก......."

จางหยาพูดเยอะมากในการหายใจครั้งเดียว แต่ไม่มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นในบ้านเลย

หลังจากจางหยาสงบลง อันหรันก็พูดขึ้นอยากไปที่อันเฮาหลับให้สบายดูสักหน่อย

สีหน้าท่าทางของจางหยาหดหู่เล็กน้อย แต่สายตาของความหวังยังคงตรวจสอบสภาพแวดล้อม

เธอโทรศัพท์ ผ่านไป 15 นาที ข้างนอกก็มีเสียงแตร

"คนขับรถมาแล้ว พวกเราไปเถอะ! "

อันหรันประคองจางหยา ทั้งสองคนออกไปขึ้นรถ

สุสานตั้งอยู่บนเนินเขาในเขตชานเมืองซึ่งอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย แต่สถานที่ที่เลือกนั้นดีมาก ล้อมรอบด้วยภูเขาและแม่น้ำ ซึ่งสอดคล้องกับฮวงจุ้ยในประเทศแบบดั้งเดิม

ตามถนน มีทางแยกถูกซ่อม ก่อนหลุมฝังศพของอันเฮาสิบเมตร

เนื่องจากจางหยากลัวว่าถ้าอนาคตเขาแก่เกินไปจะเดินไม่ไหว ดังนั้นจึงหาสำนักทางหลวง ออกเงินทุนในการก่อสร้างเป็นพิเศษ

อันหรันลงจากรถ ท้องฟ้าก็มืดสลัวแล้ว

ในระยะทางสั้นๆ สิบเมตร ดูเหมือนเธอจะใช้พลังชีวิตของเธอ

เดิมทีเป็นอันหรันประคองจางหยา แต่คราวนี้จางหยาจูงมืออันหรันเดินไป

เมื่อมองไปที่หลุมฝังศพที่เยือกเย็น ชายหนุ่มผู้บอบบางที่ฝังอยู่ตรงกลาง อันหรันตัวสั่นไปชั่วขณะ และในที่สุดก็ฟุบลงบนพื้นอย่างอดไม่ได้

"เสี่ยวเฮา พี่สาวมาหาเธอแล้ว! "

ลมหนาวพัดมา ใบไม้และหญ้ารอบๆ สุสานก็พัดเข้ามาแทนที่คำตอบของอันเฮา

อันหรันปีนขึ้นไปสองสามก้าว ปฏิเสธการประคองของจางหยา และวางหน้าลงบนหลุมฝังศพของอันเฮา แล้วกระซิบเบาๆ : "พี่น้องของเราพึ่งพาอาศัยกันตลอดชีวิต เธอจะจากไปได้อย่างไร? ตอนนั้นเป็นความผิดของพี่เอง แต่เธอจะใจร้ายขนาดนี้ได้ยังไง ไม่ให้โอกาสพี่ยอมรับความผิดพลาด! "

"เธอมีหลานสาวที่สวยและน่ารัก ยังคงร้องเอะอะโวยวายอยากเจอคุณลุงสุดหล่อนะ! "

อันหรันไป น้ำตาไหลอาบแก้ม

จางหยากำลังท่องพระคัมภีร์อยู่ข้างๆ ใจจดใจจ่อไม่ได้ยินสิ่งที่อันหรันพูด แต่อันหรันยังคงพูดถ้อยคำรู้ใจที่เป็นของเธอและอันเฮา

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ดวงจันทร์ก็ดับลงในพริบตา และสุสานก็มืดสนิท

เสียงนกและแมลง มีความรู้สึกของความสยองขวัญ

แต่ไม่ว่าจะเป็นจางหยาหรืออันหรัน สองคนต่างก็ไม่กลัว

เพราะพวกเขารู้ว่าอันเฮาเป็นคนใกล้ชิดที่สุดของตัวเอง เขาจะเข้าใกล้พวกเธอเท่านั้น และจะไม่ทำอันตราย

สุดท้ายคนขับรถก็ไม่สามารถอยู่นิ่งได้ และเตือนสามีของเธอหลายครั้งให้จางหยากลับบ้าน และทั้งสองคนก็กลับมา

ระหว่างทางอันหรันลงจากรถ ขับรถเองกลับไปที่วิลล่าสำหรับส่วนตัว

เธอมีสถานะพิเศษ และไม่เหมาะกับการพบเจอสามีของจางหยา

อย่างไรก็ตามสามีของจางหยาไม่รู้ ว่าอันเฮาเป็นลูกชายแท้ๆของจางหยา