โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 189

เขาลากมู่เหว่ยไปที่รถ โดยมิลลี่เดินตามมาติดๆ แต่ว่ามู่เหว่ยก็จ้องมองด้วยสายตาดุดัน มิลลี่ก็รู้สึกกดดันจึงทำได้แค่เพียงยืนอยู่ข้างรถ

ฮั่วเทียนหลันขับรถมุ่งตรงไปยังโรสเฮาส์ มู่เหว่ยนั่งอยู่ข้างๆ เมื่อถึงตรงที่มีสัญญาณไฟจราจร เธอถือโอกาสซบลงไปที่ไหล่ของเขา “เทียนหลัน ถ้าวันนี้คุณไม่มาล่ะก็……”

เธอหยุดพูด แต่ก็รู้ดีว่าเธอต้องการจะสื่อออกไปนั้น คืออะไร

ฮั่วเทียนหลันจึงพูดขึ้นว่า“ เรื่องนี้ไม่ว่ามันจะจบยังไง เธอก็ไม่ต้องคิดมากหรือเป็นกังวลไป ยังไงฉันก็จะเลี้ยงดูเธอเอง”

ใจของเธอเหมือนถูกหนามทิ่มแทง เมื่อไม่ได้ยินประโยคดังกล่าว

ฮั่วเทียนหลันรู้ดีว่า ครั้งนี้มู่เหว่ยน่าจะเล่นละครตบตา เลยดึงคนทุกคนมาเป็นตัวละครประกอบฉากของเรื่อง

ฮั่วเทียนหลันไม่มีทางที่ไปลงโทษหรือทิ้งมู่เหว่ยได้

ตั้งแต่ที่เจอเธอครั้งแรก ก็หวังไว้กับตัวเองเสมอว่า

หากไม่มีอันหรัน ตำแหน่งภรรยาของเขาคงหนีไม่พ้นเธอแน่นอน

เธอปกติดี ไม่มีพิษสงอะไร

เมื่อก่อนไม่ว่ามู่เหว่ยทำผิดอะไรเล็กๆน้อยๆ ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้ไปใส่ใจอะไร

เขาก็แค่คอยดูๆไปก็แค่นั้น

หนึ่งเดือนเต็มๆ ที่ฮั่วเทียนหลันไม่กลับบ้านของเขา

อันหรันคิดว่าเขาคงจะพักอยู่ที่บ้านของมู่เหว่ย แต่จริงๆแล้วมู่เหว่ยก็อยู่กับฮั่วเทียนหลันแค่ในเวลากลางวัน กลางคืนก็แยกย้ายกันไป

ฮั่วเทียนหลันซื้อบ้านหลังหนึ่งไว้บนภูเขา ตอนนี้รู้สึกว่าร่างกายต้องการพักผ่อน พร้อมกับคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ

เขาเก็บซ่อนความรู้สึกของเขาไว้ในใจ เพราะไม่อยากให้ใครรับรู้มัน

ขณะนั้นหลี่รูยาพยายามจะโทรศัพท์ติดต่อเขา แต่เขาก็แข็งใจที่จะไม่รับโทรศัพท์

คืนนี้ โทรศัพท์ของอันหรันดังขึ้น

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นหลี่รูยาโทรมา หลี่รูยาโทรมาทำไมนั้นเธอเองก็รู้ดีเป็นอย่างยิ่ง เธอรับโทรศัพท์พร้อมกับพูดว่า “เทียนหลันยังไม่กลับมาค่ะคุณแม่ คุณแม่ไม่ต้องกังวลไปนะคะ ยังไงเขาดูแลตัวเองเป็นอย่างดีแน่ๆค่ะ”

หลี่รูยาทั้งโกรธและผิดหวัง เธอพูดขึ้นว่า“ไอ้เจ้าลูกชายคนนี้นี่นะ！หรือว่ามันจะโกรธฉันหรือเปล่า？”

“ไม่น่าจริงมั้งคะ อันที่จริงเทียนหลัน…..” อันที่จริงอันหรันอยากจะพูดชมฮั่วเทียนหลันออกมา แต่ฟังจากน้ำเสียงโกรธของหลี่รูยาตอนนี้แล้ว ไม่ว่าพูดอะไรออกมาเธอก็คงคิดว่าฮั่วเทียนหลันไม่ใช่คนแบบนี้แน่นอน

“โอเค เธอไม่ต้องออกรับแทนเขาเลย ช่วงนี้ก็ช่วยกันดูด้วยหล่ะว่าเขาไปหลบอยู่ที่ไหน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็แล้วแต่ ถ้าเขากลับมาต้องให้เขามาพบฉันให้เร็วที่สุด”

อันหรันไม่รู้ว่าหลี่รูยาสั่งให้ฮั่วเทียนหลันรีบไปพบทำไม แต่เธอก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

ที่จริงแล้วเธอก็ยังแปลกใจอยู่ว่าฮั่วเทียนหลันไปอยู่ที่ไหนกัน ไปหลบซ่อนอยู่จริงหรือเปล่า

วันนี้เธอมีนัดกับฉีหลาน ผ่านไปสักพักก็ใกล้จะถึงเวลานัด เธอจึงรีบเตรียมตัวที่จะออกจากบ้าน

พอออกจากบ้าน เธอก็เห็นรถเบนซ์s450เบรกต่อหน้าเธอ ฝุ่นฟุ้งกระจัดกระจาย

อันหรันขมวดคิ้ว ยังไม่ทันพูดอะไร กระจกรถก็ปรับลดลง และพูดว่า "ขึ้นรถ!"

เสียงที่คุ้นเคย ใบหน้าที่คุ้นเคยทำ ทำให้อันหรันทั้งตกใจ ทั้งประหลาดใจ ฮั่วเทียนหลันกลับมาได้อย่างไร?

"คุณฮั่ว คุณแม่เพิ่งจะโทรหาคุณ" อันหรันไม่ได้รีบขึ้นรถแต่อย่างใด เธอพูดถามในสิ่งที่จำเป็นก่อน

ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันดูไม่ค่อยดีนัก ดูเหมือนว่าวันนี้เขาจะอารมณ์ไม่ดี อันหรันยังไม่กล้าจะขัดขืนอะไร

เขาเปิดประตูรถและใช้แรงนำตัวอันหรันดันเข้าไปที่เบาะหลัง