โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 188

คำพูดเหล่านี้หมายความว่าไง หรือว่าเธอฝันก็เลยละเมอออกมา

ฮั่วเทียนหลันมีสีหน้าสงสัย สักพักอันหรันก็พูดขึ้นอีกว่า“ฮั่วเทียนหลัน ทำไมคุณจำฉันไม่ได้ พวกเรา……”

คำพูดที่มันปะติดปะต่อกัน ทำให้ฮั่วเทียนหลันพอจับใจความได้

เขาดูแปลกใจเล็กน้อย เมื่อหญิงคนนนี้ฝันถึงเขา

ตัวเขาเองทำไมต้องจำเธอได้ด้วย？

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ใบหน้าของอันหรัน บอกได้เลยว่า เธอเป็นคนที่สวย อ่อนโยน ใครที่เห็นก็ย่อมต้องหลงใหล

หรือว่าตัวเขาเอง อาจมีความรักให้เธอบ้าง

ความรู้สึกนี้มันค่อยๆพัฒนา เพราะวันนี้ที่อันหรันบอกว่าเธอถูกบังคับ มันทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกเจ็บปวดใจ

ฮั่วเทียนหลันดูภาพวงจรปิดวันนั้นอยู่หลายสิบรอบ

ยิ่งดู เขายิ่งนึกถึงคำพูดของฮัวเส้าซู่

อันหรัน หรือว่าเธอจะถูกใส่ความ

มู่เหว่ย เป็นคนก่อเรื่อง

ความรู้สึกที่ฮั่วเทียนหลันมีให้กับมู่เหว่ย นั้นซับซ้อนมาก นี่เป็นครั้งแรกที่ตัวเองคิดไม่ตรงกันกับเธอ

ทั้งๆที่รู้อยู่ว่ามู่เหว่ย ดูแลและเอาใจใส่เขาเป็นอย่างดี แต่การเอาใจใส่บางที่ก็เป็นเรื่องไม่ดีกับเขา บางทีเขาก็คิดว่าสุดท้ายแล้วมู่เหว่ย อาจจะเป็นผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขาที่สุดในชีวิต

แต่ตอนนี้ ทุกอย่างกลับดูวุ่นวายไปหมด

นี่เป็นครั้งแรกที่ฮั่วเทียนหลัน รู้สึกว่าตนเองมีชีวิตที่วุ่นวายยุ่งเหยิง

เขามองอันหรัน จัดผ้าห่มให้เธอ ค่อยๆลูบคิ้วของเธออย่างเบามือ สัมผัสกับลมหายใจของอันหรัน ซึ่งดูเหมือนว่าเธอหลุดพ้นจากฝันร้ายนั้นแล้ว เขาค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินออกไปที่ระเบียง

หลังจากออกมาที่ประตู เขาก็ทอดมองไปยังแสงจันทร์ด้านนอก ในใจของฮั่วเทียนหลันเหมือนกำลังสู้รบกันเอง

เขาเป็นคนไม่เคยเชื่อในความรักนิรันดร์ ดังนั้นครั้งแรกที่เจออันหรัน จึงรู้สึกว่าเป็นเรื่องไร้สาระ

เห็นได้ชัดว่าสิ่งต่างๆด้านดีและไม่ดีที่ผ่านเขามาด้วยน้ำมือของเขา มันทำให้ชีวิตของอันหรันต้องวุ่นวาย

วันเวลาก็ผ่านไป เขาก็รับรู้ว่าสิ่งต่างๆเหล่านี้ เขาสร้างมันมาและทำให้มันเกิดความวุ่นวาย

วันนี้อันหรันบอกกับเขาเอง ว่าเธอถูกบังคับ

ในใจของฮั่วเทียนหลันนั้น อันหรันเป็นผู้หญิงที่มีค่าสำหรับเขา

เขาเริ่มสงสัยเป็นครั้งแรก ว่าตัวเองทำสิ่งผิดพลาดมากมายเลยใช่ไหม

อันหรันตื่นขึ้นมา เวลาประมาณ9โมงเช้า

เธอลงมาข้างล่าง มองไปรอบๆไม่เห็นฮั่วเทียนหลัน ในใจก็รู้สึกแปลกๆ

เมื่อวานได้พูดความจริงออกมา แต่ที่จริง ความจริงก็ยังมีอีกมากมาย

เธอถูกบังคับจริงๆ และก็หลงรักฮั่วเทียนหลันจริงๆเช่นกัน

ขณะทานอาหารเช้า ป้าDingบอกว่าฮั่วเทียนหลันออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว

อันหรันนิ่งไป เพราะเธอคิดว่าฮั่วเทียนหลันเมื่อคืนไม่ได้นอนที่บ้านแน่ๆ

แต่ว่าจากการที่ได้ฟังที่ป้าDingพูดเมื่อครู่ ก็รู้ว่าฮั่วเทียนหลันนอนที่บ้านเมื่อคืน และนอนที่ห้องนอนกับเธอด้วย

อันหรันพูดไม่ออก เพราะสิ่งที่เธอต้องการสื่อออกไป ไม่ได้ต้องการให้ฮั่วเทียนหลันหันมาใส่ใจดูแลเธอ

พูดว่าไม่ต้อง แต่พูดตรงๆคือไม่กล้า เธอกลัวฮั่วเทียนหลันจะกลับมาทำร้ายเธออีก

ดาหลางถูกปล่อยออกมา ลักษณะของมันดูสง่า รับหน้าที่คอยดูแลบ้าน

อันหรันตะโกนเรียกมัน มันก็ดีใจรีบวิ่งเข้ามาเบียดอยู่ตรงขาของอันหรัน

หางกระดิกไปมา ทำให้อดไม่ได้ที่จะเข้าไปกอดลูบ

อันหรันคีบแฮมมาหนึ่งชิ้น ป้อนเข้าปากดาหลาง

ดาหลางค่อยๆอ้าปากงับ แล้วกินอย่างรวดเร็ว

มันยังตัวเล็ก แต่กินเยอะมาก

อันหรันนำเนื้อสัตว์ที่อยู่ในจานอาหารเช้าของเธอให้มันจนหมด

ที่ไทม์สแควร์ มู่เหว่ย กับมิลลี่ได้รับการต้อนรับไปที่ห้องรับรองวีไอพี

เรียกว่าเป็นการต้อนรับก็ไม่เชิง ที่จริงแล้วจะว่าถูกบังคับก็ได้

เพราะมู่เหว่ย ให้มิลลี่ไปหาคนมาช่วยเหลือเพื่อที่จะได้เข้ามาในห้องดังกล่าว

เข้าไปในห้องรับรอง มู่เหว่ย ก็ตกใจเล็กน้อย

เธอไม่คิดว่า ผู้บริหารระดับสูงของครอบครัวฮั่วจะมาที่นี่ด้วย

เธอทำสีอ่อนแรง แล้วพูดเบาๆว่า “ คุณป้า มายังไงคะ？”