โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 187

อันหรันเมื่อพูดจบ น้ำตาแห่งความผิดหวังก็ไหลออกมา

เธอรู้สึกเสียใจ เสียใจที่ตัวเองต้องเปิดเผยความจริงทั้งหมดให้กับฮั่วเทียนหลันฟัง แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกตื่นเต้น แต่อีกใจก็รู้สึกดีแปลกๆ

แต่ทุกคนย่อมมีหนทางเดินที่แตกต่างกันออกไป

ในครอบครัวก็เหลือเธอเพียงคนเดียว ตราบใดที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับลั่นลาน แต่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็คงต้องยอมรับมัน

สีหน้าฮั่วเทียนหลันค่อยๆหม่นลง ความรู้สึกผิดหวังนี้มันชี้เป้าไปที่อันหรัน แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อไป

เขาพยายามดูอันหรันว่าพยายามแกล้งพูดขึ้น เพื่อที่จะตีจากเขาไปหรือเปล่า แต่น่าเสียดาย ความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่แบบนั้น

อันหรันสงบนิ่งมาก ราวกับว่าประโยคที่เธอพูดมาเมื่อครู่ พูดออกมาจากใจจริงของเธอ

แท้จริงแล้ว เธอถูกบังคับให้แต่งงานกับตัวเองจริงๆ

พูดได้ว่า บางทีความรู้สึกของเขากับอันหรันอาจจะไม่เกิดขึ้น อาจจะไม่ใช่เรื่องจริงก็ได้

อันหรันเหมือนคนหมดเรี่ยวแรง เธอถอนหายใจ แล้วปลีกตัวเดินขึ้นไปด้านบน

เธอเหนื่อย แต่ความคับข้องใจทั้งหมดก็ถูกระบายออกมาหมดแล้ว มันทำให้เธอรู้สึกเวียนหัว เพราะใช้แรงไปเยอะเหลือเกิน

มีเรื่องให้ปวดหัวไม่หยุดหย่อน มันก็เลยระบายออกมาให้หมดซะทีเดียว

แต่เธอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็มีมือมาคว้าเธอ และดึงเธอกลับมา

อันหรันทรงตัวไม่อยู่ เกือบจะล้มไปโดนโต๊ะรับแขก

สีหน้าเธอโกรธจัด พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “คุณฮั่ว คุณต้องการจะทำอะไร！”

ฮั่วเทียนหลันไม่พูดอะไรออกมาสายตามองไปที่อันหรัน เธอโกรธเหมือนกับไฟที่กำลังปะทุอย่างต่อเนื่อง

“สิ่งที่ฉันพูดได้ ก็พูดมาหมดแล้ว คุณยังต้องการอะไรอีก ฉันก็ไม่มีอะไรติดค้างคุณแล้ว แถมยังไม่ได้คิดร้ายต่อครอบครัวฮั่วด้วย คุณฮั่ว ฉันขอร้องหล่ะค่ะ ปล่อยฉันเดินไปตามทางของฉันเถอะ ”

อันหรันพูดออกไปด้วยเสียงสั่นเครือ เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เหมือนตายทั้งเป็น

แม้แต่คนที่มีจิตใจเย็นชาอย่างฮั่วเทียนหลัน ก็สัมผัสได้

เขาถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า “ฉันรู้แล้ว”

อันหรันดูท่าทีที่สงบของเขา แม้ในใจจะเจ็บปวดแต่ก็นึกขำ

ตัวเองพูดไปเยอะแยะมากมาย เกรงจะถูกหาว่าเล่นละครตบตา

เธอจึงพูดขึ้นว่า “อย่างงั้นฉันขอตัวไปพักผ่อนได้ไหมคะ”

ฮั่วเทียนหลันไม่พูดอะไร แต่อันหรันก็รู้ดีว่า ท่าทางแบบนี้เขาน่าจะยอมให้เธอไปได้

เธอลุกขึ้น เพื่อที่จะเดินขึ้นไปยังห้องนอนของเธอ

แต่อาจเป็นเพราะเธอใช้แรงมากเกิน หรือใช้อารมณ์มากเกินไป ทุกย่างก้าวของเธอทำให้เธอรู้สึกเวียนหัว

ราวบันไดอยู่ห่างจากมือแค่เอื้อม อันหรันอยากจะจับมันเพื่อพักสักครู่

แต่รู้สึกถึงระยะห่างออกไป เธอต้องใช้แรงมากขึ้น แต่ก็ไม่ทัน

เสียงดังโครม เหมือนของตกลงมา ทำให้ฮั่วเทียนหลันต้องรุดเข้ามาดู

อันหรันหมดสติไป แม้แต่ตอนที่ล้มลงเสียงร้องสักแอะ ก็ไม่มี

ฮั่วเทียนหลันรีบประคองอันหรัน แล้วพูดขึ้นว่า “เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

อันหรันเป็นลมไปแล้ว เธอยังคงได้เสียงเหมือนมีคนมาพูดกับตัวเองเบาๆ

ทันทีที่เธอค่อยๆได้ยินเสียงชัดขึ้น เธอก็หมดสติลง

ฮั่วเทียนหลันอุ้มอันหรันออกไปจากตรงนั้น เพื่อพาเธอขึ้นรถไปโรงพยาบาล

ในห้องผู้ป่วย หลังจากที่หมอตรวจวินิจฉัยเสร็จ ก็แจ้งว่า คุณครับ ภรรยาของคุณร่างกายอ่อนแอ พักผ่อนสักครู่คงอาการดีขึ้น ไม่ควรให้สภาพอารมณ์ หรือจิตใจแปรปรวน อาจทำให้เธอเป็นลมได้ง่ายขึ้น”

คุณหมอพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องตรวจไป

พยาบาลที่อยู่ข้างๆเธอ ก็แอบส่งรูปที่แอบถ่ายไว้ไปในสตอรี่ของตัวเอง

เป็นภาพที่ฮั่วเทียนหลันกำลังมองอันหรัน ด้วยความกังวลใจ

พร้อมกับเขียนแคปชั่น“หวังว่าสามีของฉัน ต่อไปจะดูแลภรรยาได้ดีเหมือนกับคุณฮั่ว！”

เมื่ออันหรันตื่นขึ้นมา ก็เห็นสีหน้าแววตาอันเหนื่อยล้าของฮั่วเทียนหลัน กำลังจ้องมองมาที่ใบหน้าของเธอ

เธอนิ่งแล้วพูดขึ้นว่า “ขอโทษค่ะ คุณฮั่ว ฉันสร้างปัญหาให้คุณอีกแล้ว”