โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 206

อันหรันขนลุกขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ นี่นับเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นท่าทางอาฆาตแค้นของฮั่วเทียนหลันเช่นนี้

มนุษย์ทุกคนย่อมมีบาดแผล ครอบครัวฮัวเองก็เช่นกัน บาดแผลอันเกิดจากการสูญเสียสมาชิกในครอบครัวอันเป็นที่รักไปพร้อมกันถึงทั้งสามคนเช่นนี้นั้น ต่อให้รักษาด้วยวิธีใดแผลก็ไม่อาจจะสมานดี

หลายปีที่ผ่านมาครอบครัวฮัวได้ทำการสืบหาเบาะแสเรื่องนี้มาโดยตลอด อันหรันเองก็เคยได้ยินฮั่วเทียนหลันและหลี่รูยาพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ และดูเหมือนว่าพวกเขาจะพบเบาะแสอะไรบางอย่างที่เกิดในปีนั้นมาบ้างแล้ว

"คุณ คุณชายฮั่วคะ... " อันหรันเอ่ยเรียกฮั่วเทียนหลันเสียงสั่น

ฮั่วเทียนหลันมองใบหน้าที่คล้ายว่ากำลังเป็นห่วงเขาของอันหรัน เขาก็รู้ดีข้างในใจว่าเธออยากจะเอ่ยอะไรออกมา

เขายิ้มแล้วเอ่ยขึ้น : "ไม่ต้องห่วงฉันนะ"

ทันทีที่เขาเอ่ยจบ โทรศัพท์มือถือก็ส่งเสียงดังขึ้นมาพอดี

เสียงเรียกเข้าในโทรศัพท์นี้ไม่ใช่ของอันหรัน เธอจึงมองไปที่ฮั่วเทียนหลันขวับ

มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะโทรหาฮั่วเทียนหลันในเวลานี้

อันหรันทราบดี ฮั่วเทียนหลันเองก็เช่นกัน

ฮั่วเทียนหลันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดู แต่ก็ไม่ได้กดรับสายในทันที

อันหรันจึงเอ่ยขึ้น : "งั้นเดี๋ยวฉันออกไปข้างนอกก่อน!"

ฮั่วเทียนกดรับสายตั้งแต่อันหรันยังไม่ทันเอ่ยจบประโยค

อันหรันก้าวเท้าไปสองสามเก้า แต่สุดท้ายเธอก็ยังไม่ได้เดินออกไปแต่อย่างใด

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้บอกให้ออกไปนี่นา ก็แปลว่าเธอสามารถนั่งอยู่ในห้องนี้ต่อไปได้น่ะสิ

ภายในห้องเงียบจนอันหรันที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนั้นได้ยินเสียงของมู่เหว่ยดังออกมา

“เทียนหลันคะ ทำไมถึงยังไม่กลับมา!”

ถ้อยคำที่มู่เหว่ยเอ่ยออกมานั้น ทำให้อันหรันเกิดความรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในใจ

แต่ฮั่วเทียนหลันกลับทำหน้านิ่งราวกับไม่ได้คิดอะไร : "คืนนี้ฉันมีอะไรธุระนิดหน่อย คงจะไม่กลับไปแล้ว"

พูดจบเขาก็กดตัดสายทันที ก่อนจะมองมาที่อันหรัน

ในตอนนี้อันหรันไม่ได้เหล่มองไปทางด้านข้างใดๆ เธอมองตรงไปข้างหน้าอย่างใจจดใจจ่อ ราวกับต้องการบอกฮั่วเทียนหลันว่า 'ฉันไม่ได้แอบฟังนะ ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย'

จากที่เขาได้เรียนรู้อันหรันมาสักพัก เขาก็รู้สึกได้ว่าเธอน่าสนใจมากเลยทีเดียว

เธอเป็นคนใสซื่อ ถึงบางครั้งจะโกหกตบตาเขาบ้างแต่ก็มักจะถูกจับได้ง่ายๆ

ข้อมูลที่ให้โจวหยวนคอยตรวจสอบเกี่ยวกับเธอ ในตอนนี้ยังไม่มีความคืบหน้าใดๆเพิ่มเติม

ราวกับว่าข้อมูลของเธอเมื่อก่อนนั้นมีแค่เรื่องที่ไปยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์รักของคนอื่นเพียงเท่านี้

แต่สัญชาตญาณของฮั่วเทียนหลันกลับบอกว่าอันหรันอาจเป็นแค่ผู้หญิงบริสุทธิ์คนหนึ่งเท่านั้น

เขาส่ายหัวโยนความคิดนี้ออกไปจากสมอง

เพราะถึงยังไง คนแรกของอันหรันก็ไม่ใช่เขา

และนั่นมันคือรอยเปื้อนของเธอ มันยังเป็นภาพสะท้อนของอดีตของเธออีกด้วย

“ฉันให้เธอขึ้นมาทำอะไรนะ”

ฮั่วเทียนหลันใช้น้ำเสียงเดิมที่เคยพูดตอนที่อยู่ชั้นล่าง อันหรันสะดุ้งนิดหน่อย จากนั้นจึงรีบเดินไปที่เตียงนอนอย่างรวดเร็ว ก่อนจะลงมือจัดการเตรียมที่นอน

เธอเป็นคนละเอียดอ่อนและจริงจังในการทำสิ่งต่างๆ ทำให้ฮั่วเทียนหรันอดไม่ได้ที่จะแอบชำเลืองมองเธออยู่บ่อยๆอย่างห้ามไม่ได้

ไม่อยากยอมรับก็ต้องยอมรับว่าอันหรันในตอนนี้ทำให้คนมองสามารถรู้สึกได้ถึงความงดงามที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวเธอ

"คุณชายฮั่วคะ ฉันเตรียมที่นอนเรียบร้อยแล้วค่ะ" หลังจากอันหรันพูดจบเธอก็เดินไปอยู่ด้านข้าง ราวกับรอให้เขาออกคำสั่งเรื่องต่อไป

ฮั่วเทียนหลันคิ้วขมวดเข้ม เขาไม่ชอบท่าทางที่แท็งทื่อเหมือนต้นไม้ของเธอในตอนนี้

เขาเอ่ย : "ไปอาบน้ำเถอะ!"

เวลานี้ถ้าหากอยู่ที่วิลล่าอันหรันก็คงนอนหลับไปแล้ว

ดังนั้นตอนนี้เธอจึงรู้สึกง่วงนอนเป็นอย่างมาก ทั้งยังรู้สึกอยากจะไปอาบน้ำเต็มทน

แต่ที่นี่ไม่หมือนวิลล่าที่เธออยู่ ชุดนอนของเธอสักชุดก็ไม่มี

ในห้องน้ำมีชุดคลุมอาบน้ำเพียงชุดเดียวเท่านั้น ซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นของฮั่วเทียนหลันอย่างไม่ต้องสงสัย

อันหรันกอดอกอย่างประหม่า เธอเอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา : "คุณ คุณชายฮั่วคะ ฉันไปนอนที่ห้องนั่งเล่นได้ไหม"

ฮั่วเทียนหลันตอบกลับคำถามเธอด้วยการกระทำของเขา

เขาก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ก่อนจะคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของอันหรัน จากนั้นทำการลากเธอเข้าไปในห้องน้ำ : "ใส่ชุดคลุมอาบน้ำของฉันไปสิ!"

เขาเดินออกมาก่อนจะจัดการล็อกประตูห้องน้ำจากด้านนอกอีกทีนึง

การกระทำนั้นของเขากำลังบ่งบอกว่าถ้าหากอันหรันไม่ยอมอาบน้ำดีๆ เขาก็จะปล่อยให้เธอนอนในห้องน้ำไปอย่างนั้น

อันหรันใช้มือหมุนลูกบิดประตูอยู่สองครั้ง แต่ทว่ากลับไม่สามารถเปิดออกได้

เธอหัวเราะอย่างเหลืออดและทำได้เพียงเดินไปอาบน้ำตามคำสั่ง

สักพักเสียงน้ำไหลก็ดังขึ้นมาจากห้องน้ำ

อันหรันล้างตัวอยู่ครู่นึง แล้วจึงลงไปแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ