โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 214

อันหรันรู้สึกละอายใจเล็กน้อย เธอแสดงออกให้เห็นชัดเจนว่าเธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองมิให้ขัดขืนกับฮั่วเทียนหลันได้

และเป็นช่วงสุดท้ายนี้ ที่เธอไม่สามารถควบคุมมันได้

ความเร่าร้อนของกระบวนท่าสุดท้าย มันช่างรุนแรงเกินคำบรรยาย เหมือนกับว่ามันเข้ามาถึงหัวใจของเธอ

แรกๆเธอคิดว่าความรู้สึกของเธอมันจะค่อยๆจางลงไป แต่นี่มันกลับรุนแรงยิ่งขึ้น

ตอนนี้เธอไม่มีแรงเหลือแล้ว และยังรู้สึกได้ถึงมีอะไรบางอย่างที่ไหลออกมาจากร่างกายของเธอ

ตอนนี้มีบางอย่างกำลังเข้าไปในปากของเธอ รสชาติของมันฝาดขม และมีน้ำพุ่งออกมา

เนื่องจากอันหรันกำลังนอนอยู่ จึงสำลักออกมาเป็นปกติ

เธอไอขึ้นมาทันทีและอาเจียนออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

เธอรู้สึกได้ว่ามีคนกำลังลูบหลังให้เธอ

มีความอบอุ่นและอ่อนโยน？

หลังจากนั้นอันหรันก็สลบไป

ฮั่วเทียนหลันมองลงไปที่อันหรัน เมื่อกี้เข้าเพิ่งจะให้เธอดื่มน้ำอันบริสุทธิ์จากตัวของเขาไป

เขาไม่เข้าใจกับความรู้สึกของเขาที่มีต่ออันหรัน

เมื่อครู่ เขาก็แค่อยากที่จะระบายมันออกมาเท่านั้น

แต่เขาก็ไม่รู้ว่าทำไมในตอนท้ายสุด เขาถึงมีความสุขที่อธิบายไม่ได้ และความสุขนี้ก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขา

เหมือนกับว่าความสุขที่เกิดขึ้นมานั้น แลกกับสภาพของอันหรันที่เป็นอยู่ตอนนี้ มันก็คุ้มค่า

ฉันไม่ได้แกล้งเธอ ฉันสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อเธอคนเดียว

เขามองไปที่ร่างกายที่ไม่มีเรี่ยวแรงของอันหรันที่กำลังสลบอยู่บนโซฟา เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ และทำให้อารมณ์ทางเพศของเขาพุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง และดูเหมือนว่าเขาจะควบคุมตัวเองไม่ได้

เขาพยายามที่จะสงบใจตัวเอง จึงลุกขึ้นมาเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา หลังจากนั้นก็เดินมาเปิดหน้าต่างเผื่อรับลม และหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ

ในที่สุดเปลวไฟที่เร่าร้อนก็สงบลง

เขาตะโกนเรียกชื่ออันหรันหลายครั้ง แต่เธอก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ

เขาฉุกคิดขึ้นมา และเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้อันหรัน

อันหรันกำลังฝัน ฉันที่อ่อนโยนมากๆ

เธอกำลังถูกคนไล่ฆ่าแต่ว่าไม่สามารถวิ่งหนีได้ คนข้างหลังก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอตื่นตระหนก แล้วคิดถึงโศกนาฏกรรมที่อาจเกิดขึ้นในวินาทีถัดไป

แต่วินาทีนั้น ก็มีคนปรากฏตัวขึ้นด้านหน้าของเธอ

เหมือนกับเทพเจ้าที่ลงมาโปรดเธอ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยแสงที่เปล่งประกาย

หากพูดถึงตนหนึ่งฮีโร่ที่อยู่ในใจของผู้หญิงหลายๆคน ผู้ที่อยู่ด้านหน้าของอันหรันในตอนนี้ ก็คือฮีโร่ในดวงใจของเธอ

เขาจัดการกับคนที่ต้องการจะทำร้ายอันหรัน จากนั้นก็อุ้มอันหรันขึ้น และก็ค่อยๆน้ำมือมาปาดผมกระจัดกระจายอยู่บนใบหน้าของอันหรันออกอย่างเบาๆ

สุดท้ายเขาก็จูบลงมาที่ริมฝีปากของอันหรันเบาๆ

หลังจากที่จูบแล้ว อันหรันถึงนึกได้ว่าเขาคนนั้นเป็นคนในครอบครัวของเธอ

เธอรู้สึกอายขึ้นมาทันทีแล้วพูดออกไปว่า “คุณทำแบบนี้ได้อย่างไร！”

และแสงไฟที่ส่องสว่างมาจากคนคนนั้นก็ค่อยๆจางหายไป

ใบหน้าที่คุ้นเคย ทำให้อันหรันถึงกับขนลุกขึ้นมา

“คุณ คุณฮั่ว.....ไม่ใช่ ไม่ใช่ สามีของฉัน！”

อันหรันส่งเสียงกรีดร้อง และลุกขึ้นมาทันที

ร่างกายของถูกปกคลุมไปด้วยผ้า และเหมือนกับว่าเธอกำลังเคลื่อนที่อยู่ตลอดเวลา

เธอรีบมองไปรอบๆ จึงรู้ตัวว่าเธอกำลังนั่งอยู่บนรถ จากนั้นเธอถึงถอนหายใจออกมายาวๆ

แต่ในวินาทีต่อมาเธอก็นึกได้ว่าเธอหลับไปตอนที่กำลังนอนเปลือยอยู่บนโซฟา

แต่ตอนนี้เธอกำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ เป็นไปได้ไหมว่า...？

อันหรันแหงนหน้าขึ้นไปมอง เห็นฮั่วเทียนหลันที่กำลังขับรถอยู่

เสียงเพลงที่ไพรเราะ เข้ามาพร้อมกับเสียงของฮั่วเทียนหลัน “ตื่นแล้วหรอ？”

ไม่ทันรอให้อันหรันตอบรับ เขาก็พูดต่ออีกว่า “ฉันเป็นคนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอเอง ก่อนจะใส่ให้ก็เช็ดตัวให้สะอาดแล้วด้วย”

ประโยคที่ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาดูเหมือนว่ามันจะเป็นแค่เพียงเรื่องเล็กน้อย แต่นั่นก็ทำให้ใบหน้าของอันหรันแดงขึ้นมาได้

ในใจของเธอมีความรู้สึกหนึ่งเกิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นี่หรือว่า ผู้ชายคนนี้กำลังดูแลเธออยู่？

หลังจากตอนนั้นจนกระทั่งขับรถมาถึงคฤหาสน์ ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย

อันหรันก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกมาเหมือนกัน ความเงียบแบบนี้สำหรับเธอแล้วมันดีมาก ดังนั้นเธอจึงเลือกที่จะทำเป็นคนใบ้

ตอนที่ลงรถ เธอเปิดประตูรถออกไป ขาข้างหนึ่งของเธอกำลังจะแตะลงที่พื้น จู่ๆก็รู้สึกว่าเธอไม่มีเรี่ยวแรงที่สามารถพยุงตัวเองได้ อีกนิดเดียวเธอก็จะล้มลงไปแล้ว

ยังดีที่เธอใช้มือจับประตูรถไว้แน่น จึงทำให้เธอไม่ล้มลงไป

ฮั่วเทียนหลันจึงรีบลุกขึ้นมาจากที่นั่งคนขับ เพื่อมาพยุงอันหรันขึ้นแล้วอุ้มเธอขึ้นมา

อันหรันก็มองไปที่ผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาที่ขมขื่น แน่นอนว่ามันเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ

ถ้านานกว่านี้ เขาจะรู้สึกตัวได้

เมื่อเข้ามาในบ้าน อันหรันก็ทานข้าวเย็นไปสองสามคำ จากนั้นก็พยุงบันไดเขินขึ้นไปชั้นบน

ตอนแรกฮั่วเทียนหลันก็เดินตามหลังของเธอมา แต่ถูกป้าdingเรียกไว้ และก็ได้ยินที่ป้าdingพูดกับฮั่วเทียนหลันแบบไม่ชัดถ้อยชัดคำว่าทำอะไรก็ให้อยู่ในขอบเขต

หน้าของอันหรันก็แดงขึ้นมาทันที หลังจากที่เธอเข้ามาให้ห้องก็นอนคว่ำและนำผ้าห่มมาห่อตัวไว้

นอนไปแบบนั้น อันหรันเองก็ไม่รู้ว่าเธอหลับไปได้อย่างไร

วันรุ่งขึ้นตื่นขึ้นมา ก็พบว่าเธอนอนอยู่ในอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันกอดเธอไว้ เธอนอนอยู่บนท่อนแขนของเขา ด้วยท่าทางของพวกเขาทั้งสองคน ถ้าหากบอกว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขาไม่ดี ก็ไม่มีใครอยากจะเชื่อ

ร่างกายของอันหรันแข็งทื่อ เธอกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรถึงจะหลุดไปจากอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลัน