โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 218

เมื่อตื่นขึ้นมาตอนเที่ยงคืน อันหรันก็พบว่าข้างกายของเธอมีคนนอนอยู่ด้วยหนึ่งคน

เธอยังคงอยู่ในท่าเดิมเหมือนเมื่อวาน และเธอก็ถูกเขาคนนั้นล็อกแขนไว้แน่น

ครั้งนี้อันหรันไม่ได้ต้องการจะดิ้นออกไป เธอแค่จ้องมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน

สุดท้ายเธอก็นอนหลับอยู่นอนอ้อมแขนของเขาต่อไป

เธอไม่ได้ชอบเขา? เธอไม่เคยนึกถึงเขาเลย?

ช่วงเวลาแห่งความอ่อนโยนนี้ สามารถพิสูจน์อะไรออกมาได้หลายอย่าง

เมื่อถึงเวลาตื่นในตอนเช้า อันหรันยังคงนอนอยู่ในอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลัน และใช้มือข้างหนึ่งวาดวงกลมตรงช่วงหน้าออกของเขา แต่ไม่ได้สัมผัสกับหน้าอกโดยตรง

ฮั่วเทียนหลันยังไม่ตื่น เมื่อวานเขากลับมาตอนเที่ยงคืน

ในตอนที่อันหรันตื่นขึ้นมา ฮั่วเทียนหลันเพิ่งจะนอนลงไปและเป็นเวลาเดียวกับที่เขานำอันหรันเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน

ในฝัน เขารู้สึกได้ว่ามีคนกำลังมาเล่นอะไรบนร่างกายของเขา

ดวงตาของฮั่วเทียนหลันยังคงปิดอยู่ แล้วยื่นมือออกมาจับมือของอันหรันไว้ แล้วพูดออกมาด้วยเสียงแหบๆว่า “อย่าวุ่นวาย นอนต่ออีกหน่อย!”

ขณะที่เขาพูดเขาพลิกตัวหันไปด้านข้างและโอบอันหรันไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่นขึ้น

ผมที่ปลิวไสวของอันหรันนั้นสัมผัสไปที่ใบหน้าของเขา มีกลิ่นหอมจางๆ ซึ่งทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกสบายตัวเป็นอย่างมาก

อันหรันไม่อยากที่จะนอนต่อไปสักเท่าไหร่ เพราะเธออยากจะลุกไปเข้าห้องน้ำ

แต่เมื่อมองไปที่นาฬิกา ตอนนี้มันก็เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่าๆ

ฮั่วเทียนหลันดูเหนื่อยล้า ดังนั้นให้เขานอนพักอีกสักครู่

ในที่สุดก็แปดโมงครึ่ง สุดท้ายอันหรันก็ทนไม่ได้ที่จะพูดออกมา “คุณฮั่วคะ ตื่นได้แล้วคะ ไม่งั้นจะสายเอานะคะ!”

ฮั่วเทียนหลันโอบมือของอันหรันไว้ แล้วค่อยๆเลื่อนลงมาตรงท้องน้อยของเธอ

อันหรันสะดุ้งขึ้นมาทันที เธอรีบจับมือของฮั่วเทียนหลันไว้ พร้อมกับพูดออกมาว่า “อย่านะ....”

ฮั่วเทียนหลันปล่อยมือของอันหรันแล้วพูดออกมาว่า “ไปได้แล้ว!”

ใบหน้าของอันหรันแดงขึ้น ผู้ชายคนนี้รู้ไปเสียทุกเรื่อง ขนาดว่าเธอต้องการที่จะไปทำธุระส่วนตัว เขายังรู้เลย

หลังจากที่อันหรันกลับมา มองเห็นฮั่วเทียนหลันยังคงนอนพักผ่อนอยู่ เธอจึงถอดชุดนอนออกพร้อมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า

แต่ว่าเมื่อชุดนอนและโยนมันไปบนโซฟา เธอก้มลงเพื่อจะใส่กางเกงก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาจากด้านหลังของเธอ

เธอจึงรีบใส่กางเกงอย่างรวดเร็ว

แต่ด้วยความที่รีบเกินไป ก็ยิ่งทำให้มือไม้อ่อน

หลังจากที่มีปัญหาเกี่ยวกับการใส่กางเกง ทำให้สมดุลของอันหรันไม่มั่นคง เธอจึงล้มลงไปอยู่บนเตียง

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกไป และจับไปที่ตัวเธออีกครั้ง ดึงเธอมาขังไว้ในอ้อมกอดโดยไม่มีคำอธิบายใดๆ

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้พูดอะไร หลับตาลงพร้อมกับหายใจอย่างสม่ำเสมอ หน้าตาที่หล่อเหลา ทำให้อันหรันนั้นหวั่นไหว

ถึงแม้ว่าจะมีออร่าเปล่งประกายออกมามากมาย แต่ฮั่วเทียนหลันก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง

เขาก็เหนื่อยเป็น เจ็บเป็น และเศร้าเป็น เหมือนกับคนปกติทั่วไป

นั่นมันไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนปรารถนา แทนที่จะคิดอะไรอยู่ในใจเรื่อยเปื่อย ไม่สู้ทำเป็นเข้มแข็ง ทำทุกอย่างด้วยความรวดเร็วราบรื่นและจัดการทุกอย่างด้วยมือของตัวเอง

นี่เป็นครั้งแรกที่อันหรันเห็นฮั่วเทียนหลันนอนตื่นสาย

คิดว่าเมื่อวานเขาจะต้องไปจัดการกับเรื่องที่มันสำคัญมากๆแน่นอน เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่อยู่ในสภาพที่หมดเรี่ยวหมดแรงขนาดนี้หรอก

อันหรันไม่อยากรบกวนฮั่วเทียนหลัน แต่ในขณะนี้เธอนึกถึงเรื่องสำคัญออกมาหนึ่งเรื่อง

เธอนัดกับทันเหว่ยไว้ว่าจะไปดื่มกาแฟด้วยกันในช่วงเช้า

เธอมองไปที่นาฬิกา ตอนนี้มันก็เก้าโมงกว่าแล้ว

ทั้งสองคนควรจะต้องเจอกันตอนสิบโมง จากคฤหาสน์ไปถึงร้านกาแฟต้องใช้เวลาเดินทางถึงสามสิบนาที

ถ้าหากตอนนี้อันหรันยังไม่ยอมลุกจากที่นอน เธอจะต้องไปไม่ทันเวลาเป็นแน่