โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 218

เมื่อตื่นขึ้นมาตอนเที่ยงคืน อันหรันก็พบว่าข้างกายของเธอมีคนนอนอยู่ด้วยหนึ่งคน

เธอยังคงอยู่ในท่าเดิมเหมือนเมื่อวาน และเธอก็ถูกเขาคนนั้นล็อกแขนไว้แน่น

ครั้งนี้อันหรันไม่ได้ต้องการจะดิ้นออกไป เธอแค่จ้องมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน

สุดท้ายเธอก็นอนหลับอยู่นอนอ้อมแขนของเขาต่อไป

เธอไม่ได้ชอบเขา? เธอไม่เคยนึกถึงเขาเลย?

ช่วงเวลาแห่งความอ่อนโยนนี้ สามารถพิสูจน์อะไรออกมาได้หลายอย่าง

เมื่อถึงเวลาตื่นในตอนเช้า อันหรันยังคงนอนอยู่ในอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลัน และใช้มือข้างหนึ่งวาดวงกลมตรงช่วงหน้าออกของเขา แต่ไม่ได้สัมผัสกับหน้าอกโดยตรง

ฮั่วเทียนหลันยังไม่ตื่น เมื่อวานเขากลับมาตอนเที่ยงคืน

ในตอนที่อันหรันตื่นขึ้นมา ฮั่วเทียนหลันเพิ่งจะนอนลงไปและเป็นเวลาเดียวกับที่เขานำอันหรันเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน

ในฝัน เขารู้สึกได้ว่ามีคนกำลังมาเล่นอะไรบนร่างกายของเขา

ดวงตาของฮั่วเทียนหลันยังคงปิดอยู่ แล้วยื่นมือออกมาจับมือของอันหรันไว้ แล้วพูดออกมาด้วยเสียงแหบๆว่า “อย่าวุ่นวาย นอนต่ออีกหน่อย!”

ขณะที่เขาพูดเขาพลิกตัวหันไปด้านข้างและโอบอันหรันไว้ในอ้อมแขนของเขาแน่นขึ้น

ผมที่ปลิวไสวของอันหรันนั้นสัมผัสไปที่ใบหน้าของเขา มีกลิ่นหอมจางๆ ซึ่งทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกสบายตัวเป็นอย่างมาก

อันหรันไม่อยากที่จะนอนต่อไปสักเท่าไหร่ เพราะเธออยากจะลุกไปเข้าห้องน้ำ

แต่เมื่อมองไปที่นาฬิกา ตอนนี้มันก็เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่าๆ

ฮั่วเทียนหลันดูเหนื่อยล้า ดังนั้นให้เขานอนพักอีกสักครู่

ในที่สุดก็แปดโมงครึ่ง สุดท้ายอันหรันก็ทนไม่ได้ที่จะพูดออกมา “คุณฮั่วคะ ตื่นได้แล้วคะ ไม่งั้นจะสายเอานะคะ!”

ฮั่วเทียนหลันโอบมือของอันหรันไว้ แล้วค่อยๆเลื่อนลงมาตรงท้องน้อยของเธอ

อันหรันสะดุ้งขึ้นมาทันที เธอรีบจับมือของฮั่วเทียนหลันไว้ พร้อมกับพูดออกมาว่า “อย่านะ....”

ฮั่วเทียนหลันปล่อยมือของอันหรันแล้วพูดออกมาว่า “ไปได้แล้ว!”

ใบหน้าของอันหรันแดงขึ้น ผู้ชายคนนี้รู้ไปเสียทุกเรื่อง ขนาดว่าเธอต้องการที่จะไปทำธุระส่วนตัว เขายังรู้เลย

หลังจากที่อันหรันกลับมา มองเห็นฮั่วเทียนหลันยังคงนอนพักผ่อนอยู่ เธอจึงถอดชุดนอนออกพร้อมจะเปลี่ยนเสื้อผ้า

แต่ว่าเมื่อชุดนอนและโยนมันไปบนโซฟา เธอก้มลงเพื่อจะใส่กางเกงก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่มองมาจากด้านหลังของเธอ

เธอจึงรีบใส่กางเกงอย่างรวดเร็ว

แต่ด้วยความที่รีบเกินไป ก็ยิ่งทำให้มือไม้อ่อน

หลังจากที่มีปัญหาเกี่ยวกับการใส่กางเกง ทำให้สมดุลของอันหรันไม่มั่นคง เธอจึงล้มลงไปอยู่บนเตียง

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกไป และจับไปที่ตัวเธออีกครั้ง ดึงเธอมาขังไว้ในอ้อมกอดโดยไม่มีคำอธิบายใดๆ

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้พูดอะไร หลับตาลงพร้อมกับหายใจอย่างสม่ำเสมอ หน้าตาที่หล่อเหลา ทำให้อันหรันนั้นหวั่นไหว

ถึงแม้ว่าจะมีออร่าเปล่งประกายออกมามากมาย แต่ฮั่วเทียนหลันก็เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง

เขาก็เหนื่อยเป็น เจ็บเป็น และเศร้าเป็น เหมือนกับคนปกติทั่วไป

นั่นมันไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนปรารถนา แทนที่จะคิดอะไรอยู่ในใจเรื่อยเปื่อย ไม่สู้ทำเป็นเข้มแข็ง ทำทุกอย่างด้วยความรวดเร็วราบรื่นและจัดการทุกอย่างด้วยมือของตัวเอง

นี่เป็นครั้งแรกที่อันหรันเห็นฮั่วเทียนหลันนอนตื่นสาย

คิดว่าเมื่อวานเขาจะต้องไปจัดการกับเรื่องที่มันสำคัญมากๆแน่นอน เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงไม่อยู่ในสภาพที่หมดเรี่ยวหมดแรงขนาดนี้หรอก

อันหรันไม่อยากรบกวนฮั่วเทียนหลัน แต่ในขณะนี้เธอนึกถึงเรื่องสำคัญออกมาหนึ่งเรื่อง

เธอนัดกับทันเหว่ยไว้ว่าจะไปดื่มกาแฟด้วยกันในช่วงเช้า

เธอมองไปที่นาฬิกา ตอนนี้มันก็เก้าโมงกว่าแล้ว

ทั้งสองคนควรจะต้องเจอกันตอนสิบโมง จากคฤหาสน์ไปถึงร้านกาแฟต้องใช้เวลาเดินทางถึงสามสิบนาที

ถ้าหากตอนนี้อันหรันยังไม่ยอมลุกจากที่นอน เธอจะต้องไปไม่ทันเวลาเป็นแน่

เธอจะนอนอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว จึงรีบจะลุกขึ้นจากเตียง

ฮั่วเทียนหลันแค่หลับตาไว้ เขาไม่ได้หลับจริงๆ

เขาเป็นคนที่ทำงานตอนกลางวัน และพักผ่อนในตอนกลางคืน ไม่ว่าตอนกลางคืนเขาจะนอนไปกี่ชั่วโมง ถ้าหากในตอนกลางวันเขาตื่นขึ้นมาแล้วมันก็ยากที่เขาจะนอนหลับต่อไป

เขาพูดออกมาว่า “เธอมีเรื่องอะไร?”

อันหรันอยู่นิ่งพร้อมกับพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยน “คุณฮั่ว พวกเราควรจะตื่นได้แล้วไหม? เพราะว่าวันนี้ฉันนัดเจอเพื่อนไว้ตอนสิบโมง ถ้าหากยังไม่ยอมลุกจากที่นอน จะต้องไปสายแน่ๆ”

ฮั่วเทียนหลันขานรับ แต่ก็ยังไม่ได้ปล่อยให้อันหรันลุกไป และถามออกมาด้วยความสงสัย “เธอนัดใครไว้?”

เรื่องนี้ไม่มีอะไรที่จะต้องปิดบังกับฮั่วเทียนหลัน ดังนั้นอันหรันจริงตอบไปแบบตรงๆ “ทันเหว่ย เพื่อนเก่าของฉันเอง”

ทันเหว่ย?

ดวงตาของฮั่วเทียนหลันเบิกกว้าง และจ้องไปที่หน้าของอันหรัน

เขาเคยได้ยินชื่อของคนคนนี้ ฮัวเส้าซู่พยายามปกปิดเรื่องราวต่างๆของเธอ แต่ว่าไม่ว่าเขาจะพยายามปกปิดมันมากแค่ไหน ฮั่วเทียนหลันก็มีคนคอยสืบหาข้อมูลและรายงานเขาอยู่ตลอดเวลา

ซื้อบ้านให้ทันเหว่ย และก็ชอบไปหาเธอที่นั่นในเวลากลางคืน และทุกครั้งที่กลับมาถึงบ้านก็จะบอกแม่ว่าไปช่วยงานที่บริษัทจนกลับดึก

ฮั่วเทียนหลันแกล้งเป็นว่าไม่รู้ไม่เห็นอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่การที่ฮัวเส้าซู่ไปซื้อบ้านเอาไว้ มันก็ไม่ได้เป็นเรื่องที่ไม่ดีอะไร

ถ้าลองมองดูดีๆ สำหรับนิสัยของฮัวเส้าซู่แล้ว ถ้าให้เขาแต่งานอาจจะแก้ปัญหาได้มากเลยทีเดียว

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ฮั่วเทียนหลันเองก็รู้แล้ว

ลูกสาวคนโตของตระกูลฉิน ฉินฟาง ถึงแม้เธอจะเป็นคนที่ค่อนข้างไร้เหตุผล แต่แม่ของพวกเราก็ชอบเธอมาก

ถ้าหากไม่เกิดเรื่องอะไรที่ไม่คาดคิด ภายหลังเธอจะต้องกลายมาเป็นน้องสะใภ้ของเขา

แต่ทันเหว่ยก็กล้าที่จะไปยั่วยุเธอ และยังต้องให้ฮัวเส้าซู่มาคอยสะสางเรื่องราวให้ด้วย

นี่ถ้าไม่ใช่เพราะฮั่วเทียนหลันช่วยไว้หละก็ เรื่องราวมันก็คงไม่จบลงง่ายดายขนาดนี้หรอก

“ทันเหว่ยจะมาพบเธอด้วยเรื่องอะไร?” ฮั่วเทียนหลันถาม

ฮั่วเทียนหลันตกใจ เพราะฮั่วเทียนหลันไม่ใช่คนที่พูดเรื่องอะไรออกมาโดยไม่มีเหตุผล

เขาถามเกี่ยวกับเรื่องของทันเหว่ย แสดงว่าทันเหว่ยต้องไปทำเรื่องอะไรมาแน่ๆ ถึงทำให้ฮั่วเทียนหลันสนใจในตัวเธอ

อันหรันตอบกลับไปว่า “ก็แค่ไปเจอกับเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันมานาน ไปถามเกี่ยวกับสารทุกข์สุกดิบ”

เมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนั้น ฮั่วเทียนหลันก็หันหน้าเข้าหาอันหรันพร้อมกับโน้มตัวเธอเข้ามาด้วย

ในตาของเขาราวกับว่ามองทะลุได้ทุกอย่าง ทำให้อันหรันรู้สึกกังวลขึ้นมา

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันจ้องอันหรันเป็นเวลาหลายนาที ถึงจะปล่อยมือจากเธอและพูดออกมาว่า “ฉันจะให้โจวหยวนไปกับเธอด้วย”

โจวหยวนไปด้วย จะได้ปกป้องอันหรัน

อันหรันคิดว่าเรื่องเล็กแค่นี้ทำไมต้องทำให้มันวุ่นวายด้วย ทันเหว่ยก็เป็นเพื่อนของเธอคนหนึ่ง เขาจะทำร้ายเธอได้อย่างไร

ดังนั้นเธอจึงแสร้งทำเป็นลำบากใจ และในตอนที่เธอกำลังจะพูดอะไรออกมาก็ถูกฮั่วเทียนหลันเอามือไปปิดปากไว้

คำพูดที่เธอจะพูดออกมากลับกลายเป็นเสียง อื้ออื้อ

ฮั่วเทียนหลันเอามือปิดปากของเธอไว้ตลอดห้านาที จะกระทั่งอันหรันทำหน้าตาน่าสงสารเพื่ออ้อนวอนเขา เขาจึงปล่อยมือออก

“ยังอยากจะพูดอะไรอีกไหม?”

อันหรันหดตัวลงและส่ายหัวอย่างรวดเร็ว

เธออยากจะไปพบกับทันเหว่ยดีๆ แต่ถ้าหากเธอไม่เชื่อฟังฮั่วเทียนหลัน เขาก็คงรั้งเธอเอาไว้ แล้วเธอจะออกไปได้อย่างไร?

เมื่อฮั่วเทียนหลันปล่อยมือ อันหรันจึงรีบกระโดดออกมาจากอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลัน

เธอกลัวฮั่วเทียนหลันจะเปลี่ยนใจ เธอจึงใช้เวลาไม่กี่นาทีในการอาบน้ำแต่งตัว

เมื่อลงมาที่ชั้นล่างก็กัดขนมปังไปหนึ่งคำ แล้วก็รีบวิ่งออกนอกประตูไป และขับรถไปทางร้านกาแฟบลูเมา

โชคดีที่ช่วงเวลานี้เมืองz เป็นช่วงเวลาที่รถไม่ติด

เมื่ออันหรันไปถึงสถานที่นัดพบ เธอมองมาที่นาฬิกา โชคดีตอนนี้เพิ่งจะ 9 โมง 55 นาที

เมื่อเธอเข้าไปในร้านกาแฟ ก็เห็นทันเหว่ยนั่งอยู่ไม่ไกล กำลังโบกมือทักทายเธออยู่