โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 221

ยิ่งอันหรันคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกเป็นจริง

เธอต้องการห้ามปรามทันเหว่ย น้ำในตระกูลฮัวลึกเกินกว่าที่จะก้าวเดินได้ง่าย

แต่คำพูดต้องพูดออกไป แต่เธอก็ถูกชีวิตของเธอบดขยี้

คำห้ามปราบของเธอ ดูอ่อนแอ

ถึงอย่างไรตัวตนในปัจจุบันของเธอ ก็คือคุณนายของตระกูลฮัว

ครั้งหนึ่งเธอเคยคิดว่าจะไม่สามารถมีชีวิตรอดได้ และหลายครั้งที่เธอคิดว่าเธออาจจะไม่สามารถทนตายในเงื้อมมือของฮั่วเทียนหลันได้

แต่หลังจากผ่านไปหลายครั้ง เธอก็พบว่าตอนนี้เธอได้รับตำแหน่งคุณนายน้อยแล้ว

ส่วนใครเป็นมือที่สาม * และใครเป็นเมียหลวง อันหรันก็ยิ่งมองได้ง่ายมากขึ้นเรื่อย ๆ

ความรัก แค่ใครสามารถได้ใจผู้ชาย คนนั้นก็คือคนสุดท้ายที่ชนะ

อันหรันยื่นมือออกไป และจับมือของทันเหว่ยเบาๆ

ในขณะนี้ เธอพบว่ามือของทันเหว่ยกำลังสั่นเล็กน้อย

เธอพูดว่า : "เมื่อเธอไปต่อไม่ได้ โปรดจำไว้ว่าฉันยังคงอยู่ข้างๆเธอ แค่เธอพูดสักคำ ฉันก็จะไปปรากฏตัวที่ข้างเธอทุกเมื่อ"

ทันเหว่ยมองไปที่อันหรันด้วยความประหลาดใจ ราวกับว่าประหลาดใจกับคำตอบของอันหรัน แต่สำหรับคำตอบของอันหรันตอบไม่ตรงคำถาม เธอไม่ได้หยุดเพียงแค่นั้น แต่ยังคงพูดต่อไป : "เธอว่า ถ้าฉันล้มเหลวล่ะ? "

อันหรันพูดไม่ออก ล้มเหลวรู้สึกอย่างไร?

เธอนึกถึงช่วงเวลายี่สิบปีที่ผ่านมา วันที่ดูมีความสุข สิ่งเดียวที่เธอจำได้คือตอนที่พ่อแม่ของเธอยังอยู่ เมื่ออันเฮายังอยู่ และเมื่อลั่นลานอยู่ข้างๆเธอ

แม้ว่าตอนนั้นจะเป็นเรื่องยาก แต่เธอก็รอดมาได้

เมื่อตอนนี้นึกถึง ก็รู้สึกมีความเหลือเชื่อ

"ล้มเหลวแล้ว เริ่มใหม่อีกครั้งไม่เห็นเป็นอะไร หลายครั้งก่อนหน้านี้ฉันก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีความหวังและยอมแพ้ด้วยซ้ำ แต่หลังจากที่ฉันผ่านมันมาได้ และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อออกจากสถานการณ์นั้น ฉันมองย้อนกลับไปก็รู้สึกว่ามันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย"

"พี่เหว่ย บางทีการเดินไปข้างหน้า ไม่จำเป็นต้องเป็นทิศทางที่ถูกต้องที่สุด ชมทิวทัศน์ริมถนนให้มากขึ้น ครุ่นคิดถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้น

ก็ดีเหมือนกัน"

ทันเหว่ยมองไปที่อันหรัน ด้วยความชื่นชมในดวงตาของเธอ

เธอรู้จักชีวิตของอันหรันในครอบครัวฮัว ซึ่งเป็นนามคุณนายน้อย แต่เธอถูกมือที่สามบีบบังคับให้สละตำแหน่ง กลายเป็นแค่ของประดับตกแต่ง

ครอบครัวแรกเกิดตระกูลอัน มองว่าเธอเป็นต้นกวักเงินกวักทอง ช่วยหนุนหลังก็ไม่เคยได้มาก่อน แต่เรียกร้องไม่หยุด ก็ไม่เคยสิ้นสุดเลย

ยิ่งไปกว่านั้น เธอได้ตรวจสอบการแต่งงานของอันหรันและฮั่วเทียนหลันเป็นการส่วนตัว การแต่งงานครั้งนี้มีจุดมุ่งหมายเพื่อแทนที่อันชิงในนามอันหรัน

แต่บังเอิญอยู่ดีๆอันชิงก็เสพยาและสำส่อนในตอนนั้น เธอรู้สึก็ยุ่งเหยิง ทำไม่ได้อยู่แล้ว

ดังนั้นการแต่งงานถูกมอบให้กับอันหรัน แต่ข้อมูลลวกๆของอันชิงก็ถูกแขวนไว้ที่อันหรันเช่นกัน

อันหรันในช่วงทุกวันนี้ น่าจะยากลำบากมาก!

เมื่อเทียบกับสิ่งเหล่านี้เกี่ยวกับเธอ เธอเป็นมีความเสแสร้งเล็กน้อยแล้ว!

คำพูดมากมาย ทันเหว่ยบีบมืออันหรันกลับ และพูดว่า : "ขอบคุณนะ นั้นพวกเรามาสู้ด้วยกันเถอะ!"

อันหรันดูเหมือนจะเห็นทันเหว่ยตอนที่ไปโรงเรียน มีความกระตือรือร้นและมองโลกในแง่ดี ไม่กลัวความยากลำบากและอุปสรรคใด ๆ สู้ สู้ สู้ตลอด!

นวดครึ่งชั่วโมง ทำให้คนสองคนผ่อนคลายทั้งร่างกายและจิตใจ

อันหรันเหลือบมองเวลา เวลานี้เป็นเวลาหกโมงเย็นแล้ว เธอจะต้องกลับแล้ว

ทักทายทันเหว่ย และหลังจากบอกเจอกันครั้งหน้า อันหรันก็ขับรถกลับบ้าน

ระหว่างทาง จู่ๆเธอก็นึกถึงดาหลาง ที่ไป garden Jinxiu

วนรอบใหญ่ ไปที่ garden Jinxiu

ทันทีที่รถหยุดที่ประตู ก็ได้ยินเสียงเห่าอย่างตื่นเต้นของดาหลางในบ้าน

ดาหลางเติบโตขึ้นแล้ว ฟูกุ้ยสัตว์เลี้ยงพิเศษ ประตูเล็กดาหลางไม่สามารถออกมาได้

ฟูกุ้ยชะโงกหัว ต้องมองอย่างระมัดระวังที่ประตูเล็ก

หลังจากพบว่าคืออันหรัน รีบร้องเหมียวๆ กระโดดเข้าไปในอ้อมแขนของอันหรันด้วยความเร็วที่ไม่เข้ากับร่างกายของเธอ

อันหรันยิ้มบนใบหน้าของเธอ อุ้มฟูกุ้ย และสัมผัสขนนุ่มๆของเขา

หลังจากเตรียมขนมให้ฟูกุ้ย อันหรันก็พาดาหลางเข้าบ้าน

ดาหลางอยู่กับฟูกุ้ยช่วงหนึ่ง ยังมีความอาลัยอาวรณ์ฟูกุ้ย

แต่เนื่องจากโครงของฟูกุ้ยกีดกันดาหลาง เมื่อเห็นว่าดาหลางไม่ยอมไปเขาจึงต่อต้านเล็กน้อย ฟูกุ้ยยกอุ้งเท้าของเขาในการประท้วง

ในช่วงเวลานี้ดาหลางถูกฟูกุ้ยจัดการมากเกินไป รีบกลัวทันที และตามอันหรันเพื่อออกจากห้อง

เมื่อกลับไปที่คฤหาสน์ ป้า Ding ได้เตรียมอาหารเย็นไว้แล้ว

ฮั่วเทียนหลันยังไม่กลับมา ดังนั้นอันหรันจึงส่งข้อความไปหาฮั่วเทียนหลัน เพื่อถามว่าเขาจะกลับมาทานอาหารเย็นตอนเย็นไหม

ผ่านไปสักพัก ข้อความของฮั่วเทียนหลันก็ตอบกลับมา

บนนั้นมีแค่คำเดียว ไม่

แค่คำสั้นๆแต่เข้าใจ อันหรันบอกป้า Ding ทันทีว่าพวกเขาสามารถทานอาหารเย็นได้เลย

หลังจากช้อปปิ้งข้างนอกในช่วงบ่าย อันหรันก็เหนื่อยมาก

มื้อเย็นเธอกินโจ๊กเต็มชามสองชาม และในที่สุดเมื่อเธอรู้สึกอิ่ม ท้องของเธอก็บวมแล้ว

นอนอยู่บนเตียง คิดถึงพรุ่งนี้ที่เป็นวันเกิดของฮั่วเทียนหลัน

ของขวัญที่หลี่รูยาเตรียมไว้ให้ เขาน่าจะชอบใช่ไหม?

ส่วนคืนนี้ฮั่วเทียนหลันไม่กลับมา อันหรันไม่บังคับ

ถึงอย่างไรสำหรับการทรมานอีกครั้ง เธอมีความกลัวแล้ว

ในตอนเช้า อันหรันลืมตาขึ้นและสัมผัสโดยไม่รู้ตัว รอบๆ ตัวไม่มีอะไรเลย

ฮัวเทียนหลันไม่ได้อยู่ข้างๆ เธอยังรู้สึกไม่ชินเล็กน้อย

ดั่งคนดื่มน้ำ ร้อนเย็นรู้เอง

เธอหยิบโทรศัพท์มา เมื่อเวลาเที่ยงคืน มีคนเพิ่มเพื่อน WeChat ของเธอ

หลังจากมองดูหมายเหตุ อันหรันก็ลังเลว่าจะเพิ่มหรือไม่

หมายเหตุมีเพียงสองคำเท่านั้น : ฉินฟาง

ฉินฟางมาหาอันหรัน แม้ว่าจะไม่ได้ใช้สมอง อันหรันก็รู้ว่าเรื่องอะไร

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และกดตกลง คาดไม่ถึงในสองนาทีต่อมาฉินฟางก็ส่งข้อความมา

"พี่สะใภ้ สามารถมาเจอคุยกันหน่อยได้ไหม? "

อันหรันตะลึง ที่จริงแล้วเธอเกลียดสิ่งที่ฉินฟางเรียกเธอจริงๆ ฉินฟางไม่ได้เป็นสมาชิกของครอบครัวฮัว และพี่สะใภ้นี้ของเธอ ดูไม่เป็นทางการ

อันหรันไตร่ตรอง และตอบว่า : "ฉันไม่ค่อยมีเวลา มีอะไรค่อยคุยกันทีหลัง!"

ทันทีที่เธอตอบ เธอก็เห็นว่าฉินฟางกำลังพิมพ์

อันหรันรออยู่นาน แต่ข้อความของฉินฟางไม่ส่งมา เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังพิมพ์ยาว

อันหรันเสียใจที่หลังที่รับเพื่อนของฉินฟาง แต่สิ่งนี้จะไม่สามารถลบได้ มิฉะนั้นมันจะดูไม่มีน้ำใจเกินไป

เหลียวซิรงเคยบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ไม่น้อย คนเราต้องตรงไปตรงมา และถ้าเธอรู้สึกไม่สบายใจ ก็รีบส่งไปที่กลุ่มห้องดำทันที

ผู้หญิงชอบแก้แค้น ทั้งวัน

"พี่สะใภ้ ฉันไม่รู้ว่าคุณเจอทันเหว่ยได้ยังไง แต่คุณรู้จักทันเหว่ยไหม? เธอริเริ่มที่จะเข้าหาฮัวเส้าซู่ หลังจากที่ตายในต่างประเทศ เธอสำส่อน เสพยา ฆ่าคนด้วยปืน และแม้กระทั่งการร่วมประเวณีระหว่างพี่น้อง......สิ่งเลวร้ายทั้งหมดนี้ เธอเคยทำ คนเลวแบบนี้ ถ้าฉันบอกให้ป้ารู้ ฉันกลัวว่าเขาจะโกรธ! "