โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 230

ฮั่วเทียนหลันโกรธถึงขั้นที่ควบคุมตัวเองไม่ได้

ผู้หญิงคนนี้สมองเลอะเลือนไปแล้วหรอ ยังจะมาพูดถึงความรู้สึกปลอดภัยกับเขาอีก?

“นอนดีๆ! ไม่ต้องพูดเรื่องกำไรข้อมือแล้ว ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้มันหายไป!”

คำพูดของฮั่วเทียนหลันทำให้อันหรันทำอะไรไม่ถูก

เธอรีบนอนลงไปนิ่งๆทันที แม้แต่นิ้วยังไม่อยากจะขยับ

อันหรันนอนพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลสองวัน ตอนแรกคุณหมอจะให้เธอนอนต่ออีกสักระยะเพื่อรอดูอาการ

เนื่องจากเธอเป็นคนสำคัญ ถ้าหากรักษาไม่ดี อาจจะเป็นปัญหาใหญ่ขึ้นในอนาคต

แต่ว่าอันหรันก็กลัวหลี่รูยาจะรู้เรื่องนี้ ดังนั้นหลังจากที่เธอไปคุณกับคุณหมออย่างเป็นทางการ คุณหมอก็พิจารณาจากผลตรวจสามครั้งล่าสุดของเธอ จึงอนุญาตให้เธอออกจากโรงพยาบาลได้

เมื่อฮั่วเทียนหลันรู้ว่าอันหรันสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เขาก็ไม่ได้ปรับเธอด้วยตัวเอง แต่สั่งให้โจวหยวนไปรับแทน

เมื่อโจวหยวนมารับอันหรันแล้ว จึงถามกับเธอว่า “คุณนายต้องการจะไปที่ไหนครับ?”

อันหรันมองไปที่กำไลหยกบนข้อมือของเธอ และบอกที่อยู่ออกมา

โจวหยวนตะลึง แต่แล้วเขาสตาร์ทรถและขับรถไปที่นั่น

เขารู้ว่าสถานที่ที่เธอจะไปคือสุสานของครอบครัวอัน

พอไปถึงจุดหมาย โจวหยวนก็รออยู่ด้านนอกปล่อยให้อันหรันเข้าไปคนเดียว

เมื่อเธอเดินเข้าไปถึงหลุมศพของพ่อแม่ เธอก็คุกเข่าลงและพูดอะไรบางอย่างออกมา

เธอมีความทุกข์มาก อยากจะบ่น แต่ไม่มีคนในครอบครัวของเธออยู่เลย

มีวิธีเดียวที่สามารถทำให้เธอคลายความทุกข์ได้ ก็คือมาที่สุสานของครอบครัวอันและเล่าเรื่องราวทั้งหมดหน้าหลุมฝังศพ

ลมที่พัดอย่างรุนแรงบนภูเขา ทำให้อันหรันรู้สึกเจ็บที่ใบหน้า

หลังจากที่ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงครึ่ง เธอก็ออกจากที่นี่

พอกลับมาถึงที่คฤหาสน์ก็พลบค่ำแล้ว

เมื่อเห็นอันหรันกลับมาถึงบ้าน ป้าdingก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อยจึงถามออกมาว่า “คุณนาย ไม่ใช่ว่าคุณออกไปเที่ยวหรอ?”

เพื่อทำให้หลี่รูยาไม่ต้องกังวล อันหรันจึงอ้างว่าเธอไปเที่ยวทางภาคใต้เพิ่งจะกลับมา

“ที่นั่นไม่ค่อยมีอะไรน่าเที่ยว ฉันจึงรีบกลับมา” อันหรันพยายามอย่างที่สุดเพื่อยิ้มออกมากลบเกลื่อน แต่รอยยิ้มนั้นก็ดูฝืนใจเล็กน้อย

ป้าdingตอบรับ แต่เมื่อเธอเห็นท่าทางการขึ้นบันไดของอันหรัน เธอจึงคิดว่ามันแปลกไป

โจวหยวนยังไม่ได้ไปไหน เพราะอาหารเสริมที่ฮั่วเทียนหลันสั่งให้เขาซื้อไว้อยู่บนรถ

แน่นอน ฮั่วเทียนหลันไม่ได้อธิบายอะไร เขาพูดออกมาแค่คำเดียว “ตอนนี้ร่างกายของเธอกำลังอ่อนแออยู่ใช่ไหม?”

ในความเข้าใจของโจวหยวน นี่คือของที่ฮั่วเทียนหลันแอบไปซื้อมาเพื่อบำรุงร่างกายของคุณนาย

ป้าdingจึงเดินเข้าไปหาโจวหยวนแล้วถามออกมาว่า “โจวหยวน คุณนายไปเที่ยวมาจริงๆใช่ไหม?”

โจวหยวนรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่เขาก็ทำเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ เขาพบเจอผู้คนมามาก เขาจึงตอบกลับไปว่า “ป้าding ผมไปรับคุณนายมาจากสนามบิน เธอไปเที่ยวที่ไหนบ้างบ้าง ผมเองก็ไม่รู้”

สายตาของป้าdingราวกับสามารถมองเธอจิตใจคนได้ เธอรู้ว่าโจวหยวนพูดออกมาด้วยความไม่สบายใจ

“พวกเธอนี่นะ!”

หลังจากที่โจวหยวนกลับไปได้ไม่ถึงชั่วโมง ฮั่วเทียนหลันก็กลับมา

ตอนนี้ป้าdingกำลังทำอาหารอยู่ อันหรันก็ยังไม่ได้ลงมา

ช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมามีปัญหาเกิดขึ้นมากมาย Fahrenheit Group

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะอันหรันนอนอยู่ที่โรงพยาบาล เขาคงบินไปต่างประเทศไปแล้ว

เขานั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร อันหรันก็ลงมาพอดี

ฮั่วเทียนหลันหันมามองที่อันหรัน แล้วก็ค่อยๆหรี่ตาลง

อันหรันเอากำไลหยกอันนั้นมาใส่ที่ข้อมืออีกแล้ว

หลังจากนั้นไม่นาน ความโกรธที่ไร้ขอบเขตของฮั่วเทียนหลันแทบจะเผาโต๊ะที่เข้านั่งอยู่ให้มอดเป็นเถ้าถ่าน

ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้อวดดีนักนะ!

อันหรันสัมผัสได้ถึงสายตาที่มีกลิ่นอายของความตาย เธอจึงนำข้อมือของเธอไขว้ไปไว้ด้านหลัง

ตอนรับประทานอาหาร จากเดิมที่เธอใช้มือขวา แต่ครั้งนี้กลับมาเป็นมือซ้าย

ท่าทางทานข้าวที่น่าเกลียด ทำให้ป้าdingอดไม่ได้ที่ถามออกมา “คุณนาย มือขวาของคุณไปโดนอะไรมาหรือ?”

อันหรันส่ายหัว เธออยากจะพูดออกไปว่าไม่มีอะไร แต่จู่ๆก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ถึงท่าทางรับประทานอาหารของเธอ

ดังนั้นจึงตอบกลับไปเบาๆว่า “ป้าding ฉันเจ็บข้อนิดหน่อย อาจจะเป็นเพราะได้รับความเย็นมากเกินไป!”

ป้าdingพูดต่อออกมาด้วยความเป็นห่วง “แบบนั้นก็ต้องรีบไปโรงพยาบาล” ฮั่วเทียนหลันทนไม่ไหว ดวงตาทั้งสองข้างของเขาจ้องเขม่นไปที่อันหรัน

ผู้หญิงคนนี้เป็นคนโง่?

นี่มันคือเหตุผลอะไร? ไปเที่ยวที่ภาคใต้มา อุณหภูมิที่นั่นอยู่ราวๆ 20 องศา แล้วบอกว่ารู้สึกหนาว ไปอาบน้ำเย็นจากที่ไหนมาหรือเปล่า?

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ เดิมทีอันหรันจะต้องช่วยป้าdingเก็บภาชนะ

แต่เธอดันถูกฮั่วเทียนหลันดึงแขน และลากเธอออกไปเดินเล่นด้านนอกด้วยวิธีการที่ดูอ่อนโยน

พอออกมาด้านนอกได้ไม่นาน ฮั่วเทียนหลันก็จับอันหรันไปพิงไว้ใต้ต้นไม้ใหญ่และพูดออกมาด้วยเสียงทุ้มๆว่า “ใครอนุญาตให้เธอใส่มัน?”

ด้วยการกระทำที่ฮั่วเทียนหลันทำกับเธอ จึงทำให้อันหรันรู้สึกกลัว เธอจึงกระซิบออกมาว่า “คุณฮั่ว ฉันเคยพูดไปแล้ว ฉันใส่กำไลหยกวงนี้แล้วฉันรู้สึกปลอดภัย!”

รู้สึกปลอดภัย? ฮั่วเทียนหลันคิดว่ามันน่าหัวเราะ

ในบ้านของเธอ ก็มีสามีอยู่ด้วย เธอยังไม่รู้สึกปลอดภัยอีกหรอ?

นี่ไม่ใช่เธอกำลังจะบอกว่า เธออยู่กับฉันแล้วไม่มีความสุขแบบนั้นหรอ?

“เธอยังสร้างความวุ่นวายไม่พอ?”

ฮั่วเทียนหลันมีเส้นขอบเขตของเขา ดังนั้นเขาจึงไม่อนุญาตให้อันหรันเหยียบเส้นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า