โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 231

คำพูดคำนี้ทำให้อันหรันหมดเรี่ยวแรง และทรุดตัวลงบนเบาะรถทันที

และฮั่วเทียนหลันก็เดินจากไป

เธอยากจะตามฮั่วเทียนหลันไป แต่เธอไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะขยับนิ้ว

ฮั่วเทียนหลันกำลังเดินไปเอากุญแจรถอีกคันเพื่อที่จะขับรถไปโรงพยาบาล แต่เมื่อเขาเดินไปถึงที่ประตูของคฤหาสน์ก็ได้ยินเสียงป้าdingดังขึ้นมาทันที “เทียนหลัน คุณไปโดนอะไรมา?”

ตอนนั้นป้าdingออกทิ้งขยะพอดี เธอจึงเปิดไฟ

ฮั่วเทียนหลันจึงหยุด ส่ายหน้าและพูดออกไปว่า “ไม่มีอะไรครับ ป้าding”

พูดจบ เขาก็เดินไปที่รถอีกคัน และขับมันออกไป

ป้าdingมีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจเธอ เธอเดินออกมาสามสี่ก้าว เธอเห็นฝุ่นที่ฮั่วเทียนหลันทิ้งไว้ตอนที่เขาขับรถออกไป และเธอก็หันมาเห็นอันหรันที่กำลังถือกระป๋องโค้กลงมาจากรถ

อันหรันเพิ่งจะลงจากรถได้ไม่นาน ก็เห็นป้าdingกำลังจ้องมองเธออยู่

ดวงตาของป้าdingจ้องมองไปที่กระป๋องโค้กในมือของอันหรัน และรอยเลือดที่ติดอยู่บนนั้นอย่างชัดเจน

“ป้าding ฉัน....” อันหรันพยายามที่จะพูด เธออยากอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่เธอก็ไม่สามารถพูดมันออกมาได้

ป้าdingถอนหายใจ เธอเดินเข้าไปหาอันหรัน หยิบกระป๋องที่อยู่ในมือของอันหรันมา

“คุณนาย เทียนหลันเขาไปแล้ว คุณกลับเข้าไปพักผ่อนเถอะ!”

ป้าdingรู้สึกไม่สบายใจ แท้จริงแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ถึงทำให้สามีภรรยาต้องทะเลาะกันถึงขั้นมีเลือดออก

อันหรันพูดออกมาว่า “ป้าding ฉันไม่ได้ตั้งใจ ก็แค่.....”

“คุณนาย คุณเหนื่อยมากแล้ว ไปพักผ่อนก่อนเถิด!”

ป้าdingพยายามหยุดในสิ่งที่อันหรันกำลังจะพูด แล้วบอกให้เธอกลับเข้าไปในคฤหาสน์

เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของสามีภรรยา เธอจึงไม่มีสิทธิที่จะเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย

อันหรันเขาไปในห้องนอน มองไปที่กำไลหยกที่ข้อมือของเธอ และถามตัวเองขึ้นมาในใจ

กำไลข้อมือวงนี้ทำให้เรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นมากมาย และยังทำให้เธอต้องไปทำร้ายฮั่วเทียนหลัน

เขาบอกเธอมาตั้งหลายครั้งแล้ว แต่เธอกลับไม่ฟัง เธอเป็นคนที่ดื้อด้านขนาดนั้นจริงๆหรอ?

หลังจากที่ป้าdingลงมาด้านล่างเธอก็ยังมีเรื่องสงสัยอยู่ สุดท้ายเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ถึงแม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้น เธอควรจะรายงานให้กับหลี่รูยาได้รับรู้

แต่จากประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาของเธอ เรื่องของสามีภรรยาถ้าหากให้คนอื่นคอยมาช่วย มันก็อาจจะทำให้เรื่องเล็กๆกลับกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ง่ายๆ

เธอไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ถึงทำให้นายน้อยและคุณนายต้องทะเลาะกัน

เธอก็สงสัยว่าในต้องมีอะไรเกิดขึ้นที่นั่น ตอนที่เธอยังไม่ได้ออกมา

คืนนี้ฮัวเส้าซู่ทำงานนอกเวลาอีกแล้ว

แน่นอน เขาทำมันจริงๆ

เพื่อให้โครงการให้ที่ทำร่วมกับต่างประเทศดำเนินการอย่างราบรื่น ฮั่วเทียนหลันจึงให้ฮัวเส้าซู่เป็นผู้รับผิดชอบ

ด้วยช่วงเวลาที่ต่างกันของแต่ละประเทศ ดังนั้นเขาจึงทำงานมาตลอดจนถึงตีสองถึงจะทำเสร็จ

แต่ก็ยังเหลืองานที่ไม่สำคัญอยู่นิดหน่อย เขาจึงให้ผู้ช่วยเป็นผู้จัดการแทน

เขาขับรถกลับบ้าน เมื่อขับรถไปถึงสี่แยกไฟแดง ปกติเขาต้องเลี้ยวซ้าย แต่เขาเบรกรถและหักพวงมาลัยเพื่อเลี้ยวขวา

ทางซ้ายคือทางกลับบ้าน ทางขวาคือบ้านที่เขาเพิ่งจะซื้อ

หลายวันมานี้เขาได้แต่ยุ่งอยู่กับการทำโครงการนี้ ฮัวเส้าซู่ไม่ได้เจอหน้ากับทันเหว่ยเลย

เธอเปรียบเสมือนนางฟ้า เขาไม่เคยเบื่อแม้แต่ครั้งเดียวเมื่อได้อยู่กับเธอ

เมื่อขับรถไปถึงที่หมาย ไฟทุกด้วยมันก็ปิดหลงหมดแล้ว

ฮัวเส้าซู่สแกนลายนิ้วมือเพื่อเข้าไป เขาเข้าไปล้างมือที่ห้องน้ำชั้นล่าง จากนั้นเข้าก็เดินขึ้นไปห้องนอนชั้นสอง

เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาก็เห็นเรือนร่างที่เย้ายวนนอนอยู่ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่าง

ทันใดนั้นเขาก็เกิดอารมณ์ขึ้นมาทันที เขาดึงผ้าที่อยู่บนเรือนร่างของเธอออก และก็ใส่มันเข้าไป

ทันเหว่ยที่กำลังนอนหลับอยู่ก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างเข้ามาในตัวเธอ

ด้วยความเจ็บเนื่องจากจุดนั้นของเธอยังไม่มีสิ่งหล่อลื่น เธอจึงอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมา

ทันเหว่ยลืมตัวขึ้นมา เขารู้สึกรำคาญเล็กน้อย

แต่เธอก็เก็บความรู้สึกรำคาญของเธอเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“เส้าซู่ คุณกลับมาแล้ว!”

ทันเหว่ยจึงเปลี่ยนท่านอนของเธอเล็กน้อย นั่นทำให้ฮัวเส้าซู่จะได้ทำในสิ่งที่เขาอยากทำได้ง่ายขึ้น

จากนั้นเธอก็โอบแขนของเธอขึ้นไปที่คอของฮัวเส้าซู่ เพื่อที่จะให้ฮัวเส้าซู่เข้ามาได้ลึกขึ้น

สิ่งที่ฮัวเส้าซู่ชอบมากที่สุดคือ ทันเหว่ยอดีตสุภาพสตรีผู้สูงศักดิ์และเย็นชา ทำอะไรก็มีเสน่ห์ไปหมด

แต่เมื่อมาเจอกับเขา ถ้าหากเขาต้องการ เธอก็สามารถทำให้เขาได้ทุกเมื่อ

ปะ ปะ ปะ เสียงของการกระทบกันระหว่างร่างกาย มันทำเขารู้สึกดีจนอธิบายไม่ได้

“อืม.....ไม่ได้ทำกันมาหลายวัน มันทำให้คุณเสร็จไวจริงนะ!”

เวลาผ่านไปยังไม่ถึงสามนาที ฮัวเส้าซู่ก็รู้สึกไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ และปล่อยมันออกมาในที่สุด

ทันเหว่ยเม้มริมฝีปาก เธอรู้ว่าเวลานี้ไม่ควรพูดอะไรออกมา เพราะมันอาจจะทำให้ฮัวเส้าซู่เสียหน้าได้

ตอนนี้ฮัวเส้าซู่รู้สึกอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน มันเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร ปกติเขาทำมันได้เป็นชั่วโมง

ทำไมวันนี้ถึงเสร็จไวขนาดนี้!

รู้แล้ว เข้าใจแล้วว่าเป็นเพราะอะไร! สองสามวันที่ผ่านมันคงหดหู่และอดกลั้นมันมานาน จึงทำให้ไม่สามารถควบคุมมันได้ดีสักเท่าไหร่

ฮัวเส้าซู่หาเหตุผลที่สมเหตุสมผลให้กับตัวเอง ดังนั้นเขาจึงเล้าโลมกับร่างกายของทันเหว่ยเพื่อให้เกิดอารมณ์

ทันเหว่ยรับรู้ได้ถึงความปรารถนาที่ฮัวเส้าซู่ต้องการที่จะทำมันอีกครั้ง เธอจึงยิ้มออกมาน้อยๆพร้อมพูดออกมาว่า “สองสามวันนี้เครียดมากเกินไปหรือเปล่า?”

ฮัวเส้าซู่พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไร พยายามเล้าโลมต่อไปเพื่อเป็นการแก้ตัว

ทันเหว่ยก็พูดประเด็นหนึ่งขึ้นมาตรงๆ “ฉันได้ยินมาว่า คุณแม่ของคุณกำลังเตรียมที่จะให้คุณหมั้นกับฉินฟางเร็วๆนี้ใช่ไหมคะ?”

ฮัวเส้าซู่ตอบรับ และเสียงครางของเขาก็ค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ

เรื่องงานหมั้น แม่ของเขาเป็นคนจัดการให้

และด้วยอำนาจของพี่รอง เข้าไม่มีทางขัดขืนได้

และเมื่อเวลานั้นมาถึง เขาก็ได้แต่ทำตามคำสั่งเท่านั้น

แต่ถ้าหากถามว่าผู้หญิงที่เขาอยากจะแต่งงานด้วยจริงๆ ไม่ต้องคำนึงถึงสถานะ แน่นอนผู้หญิงคนนั้นก็คือทันเหว่ย

“ฉินฟางเป็นคนที่สวยมาก คิดว่าลีลาบนเตียงก็น่าจะดีด้วย เธอจะต้องทำให้คุณพอใจได้แน่นอน เมื่อคุณทั้งสองหมั้นหมายกันแล้ว ความสัมพันธ์ของเราทั้งสองก็คง....”

คำพูดต่อจากนั้นทันเหว่ยยังไม่ได้พูดออกมา

ไม่รู้ว่าทำไม อยู่ดีๆก็มีความรู้สึกที่ขมขื่น ทำให้เธอรู้สึกว่าไม่สามารถที่จะพูดต่อไปได้

ฮัวเส้าซู่หยุดนิ่ง และรู้สึกหมดอารมณ์กับเธอแล้ว

“เธอหมายความว่าอย่างไร กำลังทดสอบฉัน?” ฮัวเส้าซู่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ทันเหว่ยส่ายหน้าพร้อมกับพูดออกมาว่า “จะเป็นแบบนั้นไปได้อย่างไร ฉันเป็นคนรักของคุณนะ หากคุณบอกอะไรฉันก็ต้องเชื่อฟัง และหากคุณต้องการให้ฉันทำอะไร ฉันก็จะทำมันอย่างเต็มใจ”

คำพูดนี้ทำให้ฮัวเส้าซู่รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก เขาขยับตัวเข้าไปใกล้ทันเหว่ย จากนั้นก็ดึงผ้าห่มเข้ามา เขากอดเธอไว้ในอ้อมแขนพร้อมกับพูดออกมาว่า “เรื่องงานหมั้นฉันคงทำอะไรมากไม่ได้ แต่เธอก็อยู่กับฉันมานานขนาดนี้แล้ว เธอก็รู้ว่าฉันเป็นคนอย่างไร ถ้าเธอต้องการอะไรหากฉันให้เธอได้ ฉันก็หามาให้เธอ และหลังจากที่แต่งงานแล้วฉันก็ยังสามารถมาหาเธอได้เรื่อยๆ รักษาความสัมพันธ์ของเราแบบนี้ต่อไป”

ฮัวเส้าซู่เป็นคนที่ชัดเจน เขาคิดอะไรเขาก็จะพูดออกมาแบบนั้น

แต่ความสำคัญของเรื่องนี้คือความยินยอมของทั้งสองฝ่าย และค่าเลี้ยงดูที่จะได้รับ

มันเป็นไปไม่ได้ที่หลังจากฮัวเส้าซู่แต่งานไปแล้ว จะสามารถทำทุกอย่างกับทันเหว่ยเหมือนเดิมตามปกติ

“งั้น เป็นไปได้ไหมที่ฉันอยากเป็นมากกว่านั้น?”

ทันเหว่ยพูดประโยคนี้ออกมาพร้อมกับใช้มือหนึ่งข้างของเธอกดหน้าอกของฮัวเส้าซู่ไว้จากนั้นก็พลิกตัวขึ้นมาอยู่ด้านบน

ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในตอนนี้มันช่างอิ่มเอมใจเสียเหลือเกิน ทำให้เธออดไม่ได้ที่จะเปล่งเสียงออกมา

เธอเริ่มบรรเลงท่วงทำนองแห้งความรัก แต่ฮัวเส้าซู่ไม่ชินกับท่าที่เธอกำลังทำอยู่

แต่เข้าก็กลับพูดออกมว่า ด้วยรูปร่างที่น่าหลงไหลและลีล่าที่เย้ายวนของทันเหว่ยนั้น

ทำให้เขารู้สึกดีอย่างมาก และยังทำให้เขาไม่คิดที่จะกลับมาเป็นคนเริ่มมันอีกเลย

ผ่านไปไม่นาน โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู พี่รอง? เขาจะโทรมาทำอะไรตอนนี่?

ฮัวเส้าซู่บอกให้ทันเหว่ยเงียบลงก่อน จากนั้นเขาก็รับโทรศัพท์

เขายังไม่ได้พูดอะไร เสียงของก็ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์ทันที “ออกมากินเหล้าเป็นเพื่อนฉัน!”

ฮัวเส้าซู่ยังไม่ทันได้ถามว่าดึกขนาดนี้ยังจะกินเหล้าทำไม ฮั่วเทียนหลันก็วางสายไปเสียแล้ว

ฮัวเส้าซู่กำโทรศัพท์ไว้แน่น และอดไม่ได้ที่จะคิดว่าพี่ชายของเขามันน่าเบื่อ

และต่อมาไม่นานโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง นั้นคือข้อความที่ฮั่วเทียนหลันส่งมา เป็นสถานที่นัดพบ

เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากจะบอกให้ทันเหว่ยหยุด จากนั้นเขาก็รีบไปอาบน้ำและออกไป

คืนวันนี้ฮั่วเทียนหลันนัดเขาที่ Mystery fog Mystery fogเป็นผับที่มีเชื่อเสียงที่สุดของเมืองz ในตอนนี้

ทุกครั้งที่ผู้ชายคนนี้โทรหาเขา และบอกให้เขาออกมากินเหล้าด้วยในเวลากลางคืน มันก็คงจะเป็นปัญหาเกี่ยวกับเรื่องของหัวใจ

เขาขับรถไปยังสถานที่ที่นัดกันไว้

เมื่อเปิดประตูเข้าไปในผับ ก็เห็นฮั่วเทียนหลันกำลังถือแก้วเหล้าไว้ในมือ สาวสวยที่บอบบางกำลังรินเหล้าให้กับเขาอยู่

บนโต๊ะมีขวดเหล้าเปล่าวางไว้สิบกว่าขวด และบนพื้นก็มีขวดที่หล่นมาแตกกระจายอยู่

เขารีบเดินเข้าไปทันที และแย่งเหล้าจากในมือของผู้หญิงคนนั้นออกมา

“พอแล้ว เธอไปได้แล้ว”

ฮัวเส้าซู่พูดออกมา แล่ผู้หญิงคนนั้นยังคงไม่ไปไหน

ฮัวเส้าซู่ขมวดคิ้วขึ้นมาทันที แต่เขายังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา ฮั่วเทียนหลันก็ดึงเด็กสาวคนนั้นเข้ามากอดและหอมไปที่แก้มของเธอหนึ่งที่

“เพราะอะไร? มันเป็นเพราะอะไร? เธอถึงได้ไปมีคนอื่น เธอไม่รู้ว่าใจของฉันมันมีแค่เธอหรือ? ”

พูดจบ ฮั่วเทียนหลันก็เริ่มทำจะถอดเสื้อผ้าของหญิงสาวคนนั้นออก

ผู้หญิงคนนั้นคือจางเหยา เนื่องจากแม่ของเธอไม่สบายต้องใช้เงินรักษาเป็นจำนวนมาก และเธอก็ไม่อยากจะไปรบกวนคนอื่น

ดังนั้นตอนกลางวันเธอเรียนหนังสือ ตอนกลางคืนจึงหางานพิเศษทำ

และด้วยความเจ้าชู้ของฮั่วเทียนหลัน ใจของเธอจึงไม่ได้รู้สึกปฏิเสธอะไร

ฮั่วเทียนหลันหน้าตาหล่อขนาดนี้ แถมยังรวยมหาศาล และที่สำคัญยังเป็นคนที่เธอแอบชอบ

และเมื่อได้ฟังคำพูดของเขาแล้ว ดูเหมือนว่าเขาจะมีปัญหาในเรื่องของความรัก

ฮัวเส้าซู่ไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป เพราะเขาคนว่าพี่สะใภ้ของเขามีเพียงแค่อันหรันคนเดียวเท่านั้น

เขาดึงผู้หญิงคนนั้นออกมา พร้อมกับพูดว่า “พี่ดื่มมากเกินไปแล้ว ออกไปสูดอากาศข้างนอกหน่อยดีไหม?”

ถ้าแม้จะเป็นการพูดคุยกันธรรมดา แต่เข้าก็ใช้น้ำเสียงในเชิงบังคับ

จางเหยามองฮั่วเทียนหลันด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับพูดออกมาว่า “คุณคนนี้ คุณฮั่ว เขาได้รับบาดเจ็บ ตอนที่เขาเดินเข้ามาศีรษะของเขามีเลือดไหล ฉันทำแผลให้เขาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าแผลจะติดเชื้อหรือเปล่า คุณรีบพาเข้าไปโรงพยาบาล.....”

จางเหยายังไม่ทันพูดจบ ฮัวเส้าซู่ก็พูดขัดจังหวะขึ้นมาทันที “โอเค ฉันรู้แล้ว เธอออกไปก่อนได้ไหม?”

ฮัวเส้าซู่เบื่อผู้หญิงประเภทนี้มาก เป็นเพราะพี่ชายของเขาใส่เสื้อผ้าที่ดูมีราคา ดังนั้นเธอจึงถือโอกาสเข้ามาดูแล

จางเหยามีรูปร่างบอบบางและสูง จึงทำให้ดูคล้ายคลึงกับพี่สะใภ้ของเขา ดังนั้นที่พี่รองของเขาพูดออกมาเมื่อกี้ ก็เป็นเพราะคงกำลังคิดว่าพูดอยู่กับอันหรัน

เมื่อเห็นฮัวเส้าซู่รู้สึกรังเกียจเธอ เธอจึงพยักหน้าและรีบเดินออกมา

ในความเป็นจริงเธอรู้สึกเศร้ามาก เนื่องจากความช่วยเหลือของฮั่วเทียนหลัน ดังนั้นเธอจึงคิดว่าฮั่วเทียนหลันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเธอไปแล้ว

ในแง่ของคนทั่วไปนี่คือความรักที่ไม่สมหวัง

ทั้งสองคนทำได้แค่สนิทกัน

วันนี้ เธอได้เขาไปทำในสิ่งที่เธอฝันไว้ เขาหอมมาที่แก้มของเธอ แต่ตอนนั้นเขากลับคิดว่าเธอเป็นคนอื่น

ตอนนี้จางเหยารู้สึกถึงความรักที่พังทลาย แต่ก็มีเสียงของความหวังเล็กๆในใจของเธอ ว่าเธออาจจะมีโอกาสที่ได้อยู่รวมกับฮั่วเทียนหลันก็ได้