โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 231

คำพูดคำนี้ทำให้อันหรันหมดเรี่ยวแรง และทรุดตัวลงบนเบาะรถทันที

และฮั่วเทียนหลันก็เดินจากไป

เธอยากจะตามฮั่วเทียนหลันไป แต่เธอไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะขยับนิ้ว

ฮั่วเทียนหลันกำลังเดินไปเอากุญแจรถอีกคันเพื่อที่จะขับรถไปโรงพยาบาล แต่เมื่อเขาเดินไปถึงที่ประตูของคฤหาสน์ก็ได้ยินเสียงป้าdingดังขึ้นมาทันที “เทียนหลัน คุณไปโดนอะไรมา?”

ตอนนั้นป้าdingออกทิ้งขยะพอดี เธอจึงเปิดไฟ

ฮั่วเทียนหลันจึงหยุด ส่ายหน้าและพูดออกไปว่า “ไม่มีอะไรครับ ป้าding”

พูดจบ เขาก็เดินไปที่รถอีกคัน และขับมันออกไป

ป้าdingมีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจเธอ เธอเดินออกมาสามสี่ก้าว เธอเห็นฝุ่นที่ฮั่วเทียนหลันทิ้งไว้ตอนที่เขาขับรถออกไป และเธอก็หันมาเห็นอันหรันที่กำลังถือกระป๋องโค้กลงมาจากรถ

อันหรันเพิ่งจะลงจากรถได้ไม่นาน ก็เห็นป้าdingกำลังจ้องมองเธออยู่

ดวงตาของป้าdingจ้องมองไปที่กระป๋องโค้กในมือของอันหรัน และรอยเลือดที่ติดอยู่บนนั้นอย่างชัดเจน

“ป้าding ฉัน....” อันหรันพยายามที่จะพูด เธออยากอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่เธอก็ไม่สามารถพูดมันออกมาได้

ป้าdingถอนหายใจ เธอเดินเข้าไปหาอันหรัน หยิบกระป๋องที่อยู่ในมือของอันหรันมา

“คุณนาย เทียนหลันเขาไปแล้ว คุณกลับเข้าไปพักผ่อนเถอะ!”

ป้าdingรู้สึกไม่สบายใจ แท้จริงแล้วมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ถึงทำให้สามีภรรยาต้องทะเลาะกันถึงขั้นมีเลือดออก

อันหรันพูดออกมาว่า “ป้าding ฉันไม่ได้ตั้งใจ ก็แค่.....”

“คุณนาย คุณเหนื่อยมากแล้ว ไปพักผ่อนก่อนเถิด!”

ป้าdingพยายามหยุดในสิ่งที่อันหรันกำลังจะพูด แล้วบอกให้เธอกลับเข้าไปในคฤหาสน์

เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของสามีภรรยา เธอจึงไม่มีสิทธิที่จะเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย

อันหรันเขาไปในห้องนอน มองไปที่กำไลหยกที่ข้อมือของเธอ และถามตัวเองขึ้นมาในใจ

กำไลข้อมือวงนี้ทำให้เรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นมากมาย และยังทำให้เธอต้องไปทำร้ายฮั่วเทียนหลัน

เขาบอกเธอมาตั้งหลายครั้งแล้ว แต่เธอกลับไม่ฟัง เธอเป็นคนที่ดื้อด้านขนาดนั้นจริงๆหรอ?

หลังจากที่ป้าdingลงมาด้านล่างเธอก็ยังมีเรื่องสงสัยอยู่ สุดท้ายเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

ถึงแม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้น เธอควรจะรายงานให้กับหลี่รูยาได้รับรู้

แต่จากประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านมาของเธอ เรื่องของสามีภรรยาถ้าหากให้คนอื่นคอยมาช่วย มันก็อาจจะทำให้เรื่องเล็กๆกลับกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ง่ายๆ

เธอไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ถึงทำให้นายน้อยและคุณนายต้องทะเลาะกัน

เธอก็สงสัยว่าในต้องมีอะไรเกิดขึ้นที่นั่น ตอนที่เธอยังไม่ได้ออกมา

คืนนี้ฮัวเส้าซู่ทำงานนอกเวลาอีกแล้ว

แน่นอน เขาทำมันจริงๆ

เพื่อให้โครงการให้ที่ทำร่วมกับต่างประเทศดำเนินการอย่างราบรื่น ฮั่วเทียนหลันจึงให้ฮัวเส้าซู่เป็นผู้รับผิดชอบ

ด้วยช่วงเวลาที่ต่างกันของแต่ละประเทศ ดังนั้นเขาจึงทำงานมาตลอดจนถึงตีสองถึงจะทำเสร็จ

แต่ก็ยังเหลืองานที่ไม่สำคัญอยู่นิดหน่อย เขาจึงให้ผู้ช่วยเป็นผู้จัดการแทน

เขาขับรถกลับบ้าน เมื่อขับรถไปถึงสี่แยกไฟแดง ปกติเขาต้องเลี้ยวซ้าย แต่เขาเบรกรถและหักพวงมาลัยเพื่อเลี้ยวขวา

ทางซ้ายคือทางกลับบ้าน ทางขวาคือบ้านที่เขาเพิ่งจะซื้อ

หลายวันมานี้เขาได้แต่ยุ่งอยู่กับการทำโครงการนี้ ฮัวเส้าซู่ไม่ได้เจอหน้ากับทันเหว่ยเลย

เธอเปรียบเสมือนนางฟ้า เขาไม่เคยเบื่อแม้แต่ครั้งเดียวเมื่อได้อยู่กับเธอ

เมื่อขับรถไปถึงที่หมาย ไฟทุกด้วยมันก็ปิดหลงหมดแล้ว

ฮัวเส้าซู่สแกนลายนิ้วมือเพื่อเข้าไป เขาเข้าไปล้างมือที่ห้องน้ำชั้นล่าง จากนั้นเข้าก็เดินขึ้นไปห้องนอนชั้นสอง

เมื่อเปิดประตูเข้าไป เขาก็เห็นเรือนร่างที่เย้ายวนนอนอยู่ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่าง

ทันใดนั้นเขาก็เกิดอารมณ์ขึ้นมาทันที เขาดึงผ้าที่อยู่บนเรือนร่างของเธอออก และก็ใส่มันเข้าไป

ทันเหว่ยที่กำลังนอนหลับอยู่ก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างเข้ามาในตัวเธอ

ด้วยความเจ็บเนื่องจากจุดนั้นของเธอยังไม่มีสิ่งหล่อลื่น เธอจึงอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมา

ทันเหว่ยลืมตัวขึ้นมา เขารู้สึกรำคาญเล็กน้อย

แต่เธอก็เก็บความรู้สึกรำคาญของเธอเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“เส้าซู่ คุณกลับมาแล้ว!”

ทันเหว่ยจึงเปลี่ยนท่านอนของเธอเล็กน้อย นั่นทำให้ฮัวเส้าซู่จะได้ทำในสิ่งที่เขาอยากทำได้ง่ายขึ้น

จากนั้นเธอก็โอบแขนของเธอขึ้นไปที่คอของฮัวเส้าซู่ เพื่อที่จะให้ฮัวเส้าซู่เข้ามาได้ลึกขึ้น

สิ่งที่ฮัวเส้าซู่ชอบมากที่สุดคือ ทันเหว่ยอดีตสุภาพสตรีผู้สูงศักดิ์และเย็นชา ทำอะไรก็มีเสน่ห์ไปหมด

แต่เมื่อมาเจอกับเขา ถ้าหากเขาต้องการ เธอก็สามารถทำให้เขาได้ทุกเมื่อ

ปะ ปะ ปะ เสียงของการกระทบกันระหว่างร่างกาย มันทำเขารู้สึกดีจนอธิบายไม่ได้

“อืม.....ไม่ได้ทำกันมาหลายวัน มันทำให้คุณเสร็จไวจริงนะ!”

เวลาผ่านไปยังไม่ถึงสามนาที ฮัวเส้าซู่ก็รู้สึกไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ และปล่อยมันออกมาในที่สุด

ทันเหว่ยเม้มริมฝีปาก เธอรู้ว่าเวลานี้ไม่ควรพูดอะไรออกมา เพราะมันอาจจะทำให้ฮัวเส้าซู่เสียหน้าได้

ตอนนี้ฮัวเส้าซู่รู้สึกอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน มันเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร ปกติเขาทำมันได้เป็นชั่วโมง

ทำไมวันนี้ถึงเสร็จไวขนาดนี้!

รู้แล้ว เข้าใจแล้วว่าเป็นเพราะอะไร! สองสามวันที่ผ่านมันคงหดหู่และอดกลั้นมันมานาน จึงทำให้ไม่สามารถควบคุมมันได้ดีสักเท่าไหร่

ฮัวเส้าซู่หาเหตุผลที่สมเหตุสมผลให้กับตัวเอง ดังนั้นเขาจึงเล้าโลมกับร่างกายของทันเหว่ยเพื่อให้เกิดอารมณ์

ทันเหว่ยรับรู้ได้ถึงความปรารถนาที่ฮัวเส้าซู่ต้องการที่จะทำมันอีกครั้ง เธอจึงยิ้มออกมาน้อยๆพร้อมพูดออกมาว่า “สองสามวันนี้เครียดมากเกินไปหรือเปล่า?”

ฮัวเส้าซู่พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไร พยายามเล้าโลมต่อไปเพื่อเป็นการแก้ตัว