โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 232

ฮัวเส้าซู่พยายามที่จะพาตัวฮั่วเทียนหลันออกไป แต่ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ยอมตามเขาไป

เขาพยายามทำมันอยู่หลายครั้ง จนเกือบจะถูกฮั่วเทียนหลันฟาดด้วยขวดเหล้า

ไม่มีวิธีอื่นแล้ว เขาทำได้แค่โทรหาหมิหงเหวิน

หมิหงเหวินเป็นนักเรียนแพทย์ พอเรียนจบมาก็มารับกิจการต่อจากพ่อ และเขาก็ยังเปิดโรงพยาบาลเพื่อเป็นงานอดิเรกของเขา

หมิหงเหวินได้ยินว่าฮั่วเทียนหลันได้รับบาดเจ็บ เขาก็ใช้เวลาไม่ถึง 15 นาที ก็มาถึงที่

“เกิดอะไรขึ้น? ฮั่วเทียนหลันได้รับบาดเจ็บ?” หมิหงเหวินเดินเข้าประตูมาได้ไม่นานก็เอ่ยปากถาม

ฮัวเส้าซู่ทำท่าทางให้หมิหงเหวินเงียบๆ และในตอนนั้นหมิหงเหวินก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าฮั่วเทียนหลันนอนอยู่บนโซฟา และเหมือนกับว่าเขาจะหลับไปแล้ว

“พี่เหวิน คืนนี้ต้องรบกวนพี่แล้ว” ฮัวเส้าซู่กระซิบออกมา หมิหงเหวินเดินมาอยู่ตรงหน้าของฮั่วเทียนหลันแล้ว

เห็นว่าฮั่วเทียนหลันดื่มจนเมาขนาดนี้ มันก็ทำให้เขารู้สึกตกใจเล็กน้อย

เขาเพิ่งเคยเห็นฮั่วเทียนหลันอยู่ในสภาพแบบนี้ครั้งแรก

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

เขาอดไม่ได้ที่จะถามออกมา ฮัวเส้าซู่ส่ายหน้าพร้อมตอบกลับไปว่า “ผมก็ไม่รู้ เขาโทรมาหาผม ให้ผมมาดื่มเหล้าเป็นเพื่อน แต่ตอนที่ผมมาถึง เขาก็เป็นแบบนี้แล้ว แต่ที่ฟังจากที่เขาพูดออกมา เหมือนจะมีปัญหาในเรื่องของความรัก”

ปัญหาด้านความรัก? ฮัวเส้าซู่และหมิหงเหวินจินตนาการออกมาเป็นภาพเดียวกัน คือฮั่วเทียนหลันกำลังสารภาพรักกับผู้หญิงคนหนึ่ง ตะโกนออกไปดังๆว่า ‘ฉันรักเธอ’ แต่ถูกกลับเธอปฏิเสธกลับมาอย่างไม่มีเยื่อใย

หมิหงเหวินพูดอะไรไม่ออก เขามองไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยความลำบากใจจากนั้นเขาก็เอามือไปเปิดกล่องยา

เขาฉีดยาชาให้กับฮั่วเทียนหลันก่อน หลังจากนั้นเขาก็เริ่มรักษาบาดแผลให้

ยังดีที่บาดแผลไม่ลึกมาก ใช้เวลาไม่นานมาก แค่ครึ่งชั่วโมงก็เรียบร้อยแล้ว

ฮัวเส้าซู่จึงยื่นบุหรี่ไปออกไปหนึ่งมวล หมิหงเหวินก็ยื่นมือออกมารับและหยิบเข้าปากไป

เมื่อสูดเข้าไปหนึ่งลมหายใจ ก็ได้ยินเสียงที่ฮัวเส้าซู่พูดออกมา “พี่เหวิน พี่คิดว่าพี่ชายของผมกับพี่สะใภ้เขาเหมาะสมกันไหม?”

หมิหงเหวินรู้สึกประหลาดใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมฮัวเส้าซู่ถึงถามคำถามนี้ออกมา

เขาคิดอยู่สักพักแล้วพูดออกมาว่า “พี่สะใภ้ของนายควรจะอ่อนโยนกว่านี้อีกนิดหนึ่ง และเธอไม่ได้มีเสน่ห์เหมือนกับมู่เหว่ย”

ในมุมมองของหมิหงเหวิน นั่นเป็นแค่คำยินยอ เซา (แพรวพราวไปด้วยเสน่ห์เผื่อดึงดูดผู้ชาย)

ฮัวเส้าซู่เขาเพิ่งจะเรียนรู้คำมาใหม่หนึ่งคำ เขาไม่เรียกมู่เหว่ยว่ามู่เหว่ยอีกต่อไปแล้ว เขาเรียกเธอว่าเซาเหว่ย

ชื่อนี้เขาได้แรงบันดาลใจมาจากหมิหงเหวิน

“ไม่รู้ว่าพี่ชายของผมเป็นอะไรไป ถึงได้ไปชอบเซาเหว่ยคนนั้น เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้คงต้องเกี่ยวข้องกับเธอแน่ๆ”

ฮัวเส้าซู่พูดออกมาด้วยความโศกเศร้า เขาส่งข้อความไปหาอันหรันทางวีแชทสิบกว่าครั้ง แต่อันหรันไม่ตอบกลับมาสักครั้งเดียว

“นี่เป็นปัญหาส่วนตัวของพี่ชายนาย ฉันแนะนำว่านายไม่ควรยื่นมือเข้ามายุ่ง”

หมิหงเหวินเข้าใจเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากกว่าฮัวเส้าซู่ สำหรับเรื่องนี้ใครจะมาพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์ นอกจากให้พวกเขาจัดการกันเอง

ฮัวเส้าซู่ถอนหายใจออกมายาวๆ หลังจากสูบบุหรี่เสร็จ เขากำลังเตรียมที่จะหยิบมวลต่อไปขึ้นมา แต่หมิหงเหวินก็มาแย่งซองบุหรี่ที่อยู่ในมือของเขาไป

“นายคิดจะดูบุหรี่ให้หมดซองและมองดูพี่ชายของนายนอนอยู่บนโซฟา? มาช่วยฉันยกพี่ชายของนายไปที่โรงพยาบาลของฉัน”

หมิหงเหวินกลัวว่าแผลของฮั่วเทียนหลันจะอักเสบขึ้นมา ดังนั้นเขาจึงอยากที่จะนำตัวของฮั่วเทียนหลันไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาลสักหน่อย

ฮัวเส้าซู่มองมาที่มือที่ว่างเปล่าของตัวเอง เขาจึงรีบไปช่วยหมิหงเหวินจัดการกับเรื่องนี้

ตอนที่พวกเขาทั้งสองยกร่างของฮั่วเทียนหลันขึ้น จางเหยาที่กำลังมองอยู่หน้าประตูจึงรีบวิ่งเข้ามาถาม “พวกคุณต้องการให้ฉันช่วยอะไรไหม? กำลังจะไปโรงพยาบาลกันหรอ?”

ฮัวเส้าซู่มองไปที่จางเหยา ตอนนี้จางเหยารู้ว่าตัวเองพูดมากพอแล้ว

“ฉันสามารถช่วยพวกคุณเรียกรถ.....”

ตอนที่ฮั่วเทียนหลันตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าก็สว่างแล้ว

เมื่อคืนเขาดื่มเหล้าเข้าไปมาก และผลกระทบจากอาการเมาค้างทำให้เขาต้องลืมตาขึ้นมาเป็นเวลานานกว่าจะเห็นโคมไฟที่แขวนอยู่บนเพดาน

เขายันตัวขึ้นมา และพบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย

โรงพยาบาล? ฉันมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?

เขามองไปเห็นคนที่กำลังฟุบหลับอยู่ที่ข้างๆเขา รูปร่างที่คุ้นเคย ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเขาคนนั้นเป็นใคร

เขายกขาขึ้นและเตะฮัวเส้าซู่ที่ยังคงหลับอยู่และพูดว่า “ยังจะมานอนอยู่อีก ทำไมไม่ไปทำงาน!”

ฮัวเส้าซู่ลืมตาขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือ เห็นฮั่วเทียนหลันที่ฟื้นขึ้นมาแล้วจึงพูดออกไปด้วยความดีใจ “พี่รอง พี่ฟื้นแล้ว ฉัน....”

เหมือนเช่นเคย ฮั่วเทียนหลันก็พูดขึ้นมาขัดจังหวะเขา

“งานที่บริษัทมีมากมาย นายยังไม่รีบไปทำงานแต่เช้า? นี่มันสิบโมงครึ่งแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะเดิมหนักจนเมา แต่นายก็ควรเข้ามาปลุกฉันให้ลุกขึ้นไปทำงาน”

ฮัวเส้าซู่อ้าปากขึ้น แต่ก็ไม่รู้จะเถียงกลับไปยังไง

ฟังที่พี่รองของเขาพูดออกมา ไม่ว่าเขาจะพูดออกไปยังไง เขาก็เป็นคนผิดอยู่ดี

ฮั่วเทียนหลันบอกฮัวเส้าซู่ให้รีบไป แต่ตอนที่ฮัวเส้าซู่ออกไปนั้น เขาก็สั่งให้พยาบาลสองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูรีบเข้าห้อมา

“พวกเธอดูแลพี่ชายของฉันให้ดีๆ” เขาหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วให้ไปกับนางพยาบาลสองคนนั้น

พยาบาลสองคนเดินเข้ามา ฮั่วเทียนหลันเงยหน้าขึ้นไปมองพร้อมกับถามว่า “พวกเธอมาทำอะไร?”

พยาบาลคนที่รูปร่างสูง เธอทำงานอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว ประสบการณ์ค่อนข้างมาก เธอจึงเดินเข้ามาแล้วถามกับฮั่วเทียนหลันว่า “คุณยังป่วยอยู่ พวกฉันมาดูแลคุณ คุณยังรู้สึกปวดศีรษะอยู่ไหม?”

ศีรษะ? ฮั่วเทียนหลันมีศีรษะที่ค่อนข้างแข็ง เมื่อได้ยินที่นางพยาบาลพูดเขาถึงนึกขึ้นได้ว่างศีรษะของเขาได้รับบาดเจ็บ

เขาส่ายหัวแล้วตอบกลับไปว่า “ไม่ปวดแล้ว เมื่อคืนฉันมาที่นี่ได้อย่างไร?”

ในความทรงจำของเขา จำได้แค่เขากำลังดื่มเหล้าอยู่ที่ Mystery fog เท่านั้น

เหมือนกับว่าตอนนั้นอันหรันก็ไปกับเขา และเขาก็ยังกอดเธออยู่เลย

“เป็นเพราะว่าผู้ชายท่านที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อสักครู่ กับผู้อำนวยการของพวกเราเป็นคนพามา” พยาบาลคนสูงตอบ

ผู้อำนวยการ? ฮั่วเทียนหลันมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง จึงรู้ว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาลของหมิหงเหวิน

เขาโบกมือขึ้น เพื่อบ่งบอกให้พยาบาลทั้งสองคนออกไปได้แล้ว

พยาบาลรูปร่างสูงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ถ้าหากเธอบริการถูกใจผู้ชายคนนี้ เธอก็อาจจะมีสิทธิที่ได้เลื่อนขั้น

แต่พยาบาลอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอถอนหายใจออกมายาวๆ เธอเพิ่งจะมาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน และเธอก็เคยได้ยินเรื่องราวสีเทาที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาลแห่งนี้

ฮั่วเทียนหลันโทรไปหาหมิหงเหวิน ให้เขารีบเอาเสื้อมาให้ตนเองเปลี่ยนหนึ่งชุด

เสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่ตอนนี้เต็มไปด้วยรอยเลือด มันเป็นไปไม่ได้เลยถ้าเขาจะออกไปสภาพแบบนี้

หลังจากที่หมิหงเหวินเข้ามา เขาเอาเสื้อสูทมาให้พร้อมกับพูดออกมาว่า “ศีรษะหายดีแล้วหรอ? สูทชุดนี้ฉันเพิ่งจะสั่งทำขึ้นมาใหม่ยังไม่มีโอกาสได้ใส่เลย เลยเอามาให้นาย”

“ขอบคุณ” ฮั่วเทียนหลันพยักหน้า เหมือนกับว่าเขาคิดอะไรขึ้นมาได้สักอย่าง “คุณรู้จักตระกูลฟู่ไหม?”

ตระกูลฟู่? หมิหงเหวินคิดอยู่สักพักหนึ่ง แต่เขาก็ไม่เคยได้ยินชื่อตระกูลนี้ในแวดวงคนรวย

เขาเพิ่งจะพูดออกไปว่าเขาไม่รู้จัก แต่จู่ๆเขาก็นึกชื่อคนออกมาได้หนึ่งคน ฟู่ฮั่นหยู

เขามีชื่อเสียงมากในช่วงนี้ และเขายังนำเงินกลับเข้ามาลงทุนในประเทศ

นอกจากนี้เขายังเป็นคนที่จิตใจดี เขาบริจาคเงินให้มูลนิธิกู้ภัยเพื่อซื้ออุปกรณ์มากมาย และสร้างชื่อเสียงมากขึ้นเรื่อยๆในเมืองzแห่งนี้

“คุณกำลังพูดถึงฟู่ฮั่นหยู?” หลังจากที่เห็นฮั่วเทียนหลันพยักหน้า หมิหงเหวินก็พูดต่อไปว่า “น้องชายขอฉันสนิทกับเขามาก รอเขากลับมาจะถามเขาให้!”

ฮั่วเทียนหลันตอบรับและพูดออกมาว่า “ถ้าจะทำให้เขาหายไปจากเมืองz จะลำบากไปไหม?”