โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 233

ถึงแม้ว่าหมิหงเหวินจะเป็นแค่เจ้าของโรงพยาบาล แต่ตระกูลหมิของเขาก็มีอิทธิพลมากให้สังคม

แต่ตระกูลของเขาถูกล้มล้างเร็วเกินไป และมีหลายตระกูลที่เพิ่งเกิดขึ้นมาใหม่ที่ยังไม่รู้ถึงเรื่องราวเหล่านี้

“นายคิดจะลงมือ? เขาไปทำอะไรให้นายไม่พอใจ?” หมิหงเหวินอดไม่ได้ที่จะถามออกมา เพราะฟู่ฮั่นหยูคนนี้นำนักลงทุนจากต่างประเทศเข้ามามากมาย พื้นเพของเขาคงไม่ได้อ่อนแออย่างที่คิด

“ต้องการเหตุผลด้วยหรอ?” ฮั่วเทียนหลันมองไปที่หมิหงเหวินอย่างเย็นชา

ด้วยแววตาที่ไร้ความปรานี

หมิหงเหวินมองหน้าฮั่วเทียนหลันด้วยความตกใจ เขาไม่ได้เห็นฮั่วเทียนหลันไม่มีเหตุผลแบบนี้มานานแล้ว และในตอนนี้เขาต้องการที่จะฆ่าคนหนึ่งคน

จำได้ลางๆว่าครั้งล่าสุดที่เขาเป็นแบบนี้ก็ตอนที่ตระกูลฮั่วเกิดเรื่อง

“ได้ ถ้านายคิดจะทำ แค่บอกฉันมาคำเดียว ฉันจะจัดการให้นายเอง”

เรื่องของพี่น้อง หมิหงเหวินไม่มีทางปฏิเสธเป็นอันขาด

ฮั่วเทียนหลันพยักหน้าพร้อมลุกขึ้นมาจากเตียง หลังจากที่เข้าไปตรวจร่างกายอย่างละเอียด เขาก็เดินทางไปที่ Fahrenheit Group

ตอนนี้มีงานเข้ามามากมาย จนเขาไม่มีเวลาได้พักผ่อน

เขาเข้ามานั่งในห้องทำงานได้ไม่นาน ประตูห้องก็ถูกเปิดออกโดยไม่มีเสียงเคาะประตู

“พี่รอง ทำไมพี่ถึงได้กลับมาไวขนาดนี้? แผลบนศีรษะของพี่ไม่เป็นอะไรแล้วหรอ? พี่ต้องพักผ่อนให้มากๆนะ! และยังมีหญิงสาวที่เข้ามาใกล้ชิดพี่เมื่อวาน เธอคนนั้นอยากจะ......”

ฮัวเส้าซู่ที่เพิ่งเข้ามา ก็พูดเรื่องราวเหล่านี้ขึ้นมาทันที

ฮั่วเทียนหลันไม่อยากจะฟังคำพูดเหล่านั้น เขาจึงลุกขึ้นและเอามือทุบไปที่โต๊ะ ฮัวเส้าซู่จึงหยุดพูดทันที

“นายเข้ามาเพื่อจะมาพูดเรื่องแค่นี้?” ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วพูด

ฮัวเส้าซู่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงหวั่นเกรง “ไม่... ผมก็แค่เป็นห่วงพี่ไม่ได้หรอ? ศีรษะของพี่ได้รับบาดเจ็บ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ฮั่วเทียนหลันก้มหน้าลง และเขาไม่ได้พูดอะไรออกมา

ฮัวเส้าซู่รู้สึกประหลาดใจที่เห็นพี่ชายของเขาอยู่ในสภาพแบบนั้น

จากนั้นก็มีความคิดที่น่าตกใจผุดขึ้นมาให้หัวของเขา

“หรือว่าเมื่อคืน....” ฮัวเส้าซู่ยังไม่ทันพูดจบ ฮั่วเทียนหลันก็กระแอมขึ้นมาขัดทันที

“นายก็รู้อยู่แล้วหนิ ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปทำธุระของนายได้แล้ว! แล้วโครงการที่ให้ทำหละเป็นไงบ้าง?”

ตอนนี้ฮั่วเทียนหลันไม่อยากพูดอะไรมาก ฮัวเส้าซู่ก็ไม่มีเหตุผลที่อยู่ที่นี่ต่อไป

เขาพูดออกมาว่า “ผมจ่ายเงินไปแล้วสามสิบล้าน ซึ่งตามปกติแล้วมันน่าจะเพียงพอ แต่ผมได้ยินมาว่าเรื่องนี้มีคนกำลังคอยขัดขวางพวกเราอยู่”

ฮั่วเทียนหลันตอบรับ พร้อมกับพูดออกมาว่า “ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายดาย ดังนั้นนายต้องระวังไว้ให้มากๆ”

เขารู้สึกว่าตัวเองเหนื่อยมาก จึงโบกมือไล่ให้ฮัวเส้าซู่รีบออกไป

เขาลุกขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าต่างเพื่อรับแสงอาทิตย์ที่อบอุ่น สายลมที่พัดเข้ามาทำให้เขารู้สึกสบายตัวเป็นอย่างมาก

ฮั่วเทียนหลันสูดหายใจเข้าลึกๆ และในสมองก็คิดถึงแต่อันหรัน

เนื่องจากเธอไม่อยากให้เขาแตะต้องตัวเธอ ดังนั้นจึงเธอทำร้ายเขา

อันหรันคนนี้ไม่เหมือนกับคนเดิมที่เขาเคยรู้จัก

การทำงานของเขาในแต่ละวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว สองทุ่มฮั่วเทียนหลันเพิ่งจะเซ็นเอกสารฉบับสุดท้ายเสร็จ เขาลุกขึ้นมาขยับร่างกาย เพื่อเตรียมพร้อมที่จะเลิกงาน

เขาขับรถไปที่ garden Jinxiu ไม่ได้มุ่งกลับบ้าน

หลังจากที่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผ่านไปสักพัก เขาก็ยังไม่เคยพบหน้าอันหรันอีกเลย

พอเข้าไปที่นั่น เมื่อเปิดไฟ พบว่าด้านในถูกทำความสะอาดไว้อย่างดี แม้แต่ขนแมวยังยากที่จะหาเจอ

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกตกใจเล็กน้อย เนื่องจากพักนี้เขาไม่ค่อยได้มาที่นี่

และคนที่มีกุญแจของที่นี่อยู่ ก็มีแต่อันหรัน

เขารู้สึกสับสนขึ้นในใจ เพราะว่าที่โซฟามีเส้นผมของผู้หญิงตกอยู่

ฟู่กุ้ยอารมณ์ไม่ดี

เมื่อวานมันมีเรี่ยวแรงที่จะไปเดินเตร่

จู่ๆช่วงนี้มันก็หันมาดูแลเอาใจใส่ตัวเองมากขึ้น ถึงไม่ได้อยากได้ชุนจือมาครอบครอง มันพยายามอวดความสง่างามของมัน

ฟู่กุ้ยโกรธ ไอ้แมวตัวผู้ตัวนี้ ช่างไม่เป็นสุภาพบุรุษเสียเลย

ชุนจือพยายามแสดงออกมาว่าชอบ และพยายามเกลี้ยกล่อมให้มันเป็นผู้สืบเผ่าพันธุ์ของมัน

จากการที่เฝ้าสังเกตอยู่สามเดือน คาดไม่ถึงว่าจะเปลี่ยนไป

ดูเหมือนจะทนได้ แต่ก็อดไม่ไหวที่จะฟาดไปสองสามที จนอยากจะวิ่งหนีไป

ชุนจือตกใจ ไม่คิดว่าแมวน้อยน่ารักอย่างมัน จะถูกเอาเปรียบรังแก

มันมองขู่ แต่ก็เห็นฟู่กุ้ยก็โกรธเช่นกัน มันก็เลยทีท่าที่สงบลง

มันส่งเสียงร้องเหมียว มันถูกดันจนติดพื้น มันพยายามดิ้นสู้กลับ

ตีกันเสร็จ ฟู่กุ้ยก็เหมือนยังอาการหงุดหงิดอยู่ทั้งวัน

กว่ามันจะเพลียก็ล่วงเลยมาเป็นระยะเวลาพอสมควร แถมตอนนี้ยังจะมีคนมารบกวนอีก

เมื่อเห็นหน้าตาที่เบื่อต่อโลกของฟู่กุ้ย ฮั่วเทียนหลันก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา สำหรับวันนี้นี่เป็นครั้งแรกที่เขายิ้มออกมาจากใจ

เขาเดินไปหาฟู่กุ้ย และอุ้มมันขึ้นมา

ฟู่กุ้ยยังไม่ทันนอนหลับสนิทก็ถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แต่พอได้มาอยู่ในอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลันมันก็หลับไปอย่างสนิท

“เป็นแมวแบบแกนี่มันดีจริงๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก อยากกินก็กิน อยากนอนก็นอน”

ฮั่วเทียนหลันพูดออกมาอย่างไร้อารมณ์

ฟู่กุ้ยก็ไม่ได้สนใจอะไร มันนอนหลับต่อไปและส่งเสียงกรนออกมา

ผู้ชายคนนี้ต้องมีปัญหาอะไรบางอย่างมาแน่ๆ ถึงได้พูดออกมาแบบนี้

มันต้องมีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้นแน่ๆ ฟู่กุ้ยสามารถรับรู้ได้ ก็เพราะมันเป็นแมวที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างโชกโชน

ฮั่วเทียนหลันเข้าใจฟู่กุ้ย จากท่าทางที่ฟู่กุ้ยเป็นอยู่ เขาก็รับรู้ได้ทันทีถึงอารมณ์และความรู้สึกของมันทั้งหมดได้ทันที

ตอนนี้เมื่อเขาอยู่คนเดียว จะเป็นช่วงเวลาที่เขาเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด

ฮั่วเทียนหลันยิ้มออกมาแบบฝืนๆ ลูบไปที่หัวของฟู่กุ้ยพร้อมกับพูดว่า “ดูจากท่าทางแกแล้ว แกกำลังดูถูกฉันอยู่หรอ?”

เหมียว ฟู่กุ้ยร้องออกมา มันคิดว่าทำไมวันนี้เขาถึงพูดจาไร้สาระออกมามากมาย

มันจึงกระโดดออกจากอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลันเพื่อที่จะไปยังโซฟาที่อยู่ตรงข้าม และเตรียมที่จะนอนต่อ

ฮั่วเทียนหลันตกใจที่ฟู่กุ้ยทำแบบนี้ ถึงแม่ว่าเขาจะอยู่กับมันมาเป็นสิบปี แต่ในก็มีบางครั้งที่มันยังทำให้เขาตกใจอยู่

เจ้าแมวตัวนี้! หยิ่งจริงๆ!

เขาเดินขึ้นไปด้านบน นอนลงบนเตียงที่อยู่ในห้องนอน และคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวานทั้งหมด

เรื่องที่อันหรันหลงใหลในกำไลข้อมือ ต่อต้านเขา และยังพูดถึงเรื่องของน้องชาย.....

ทั้งหมดนี้ เหมือนว่ามันจะมีความสัมพันธ์เชื่อมโยงกันอยู่

แต่เมื่อเขาคิดไปคิดมา เขาก็ไม่สามารถจับประเด็นสำคัญของเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้

เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาก็เริ่มกระวนกระวายใจ

เขากำหมัดและทุบลงไปที่เตียงอย่างรุนแรง แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกตัวขึ้นมาเพียงเล็กน้อย

และไม่นานโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น ป้าdingเป็นคนโทรมา

“เทียนหลัน คุณจะกลับมากี่โมง ป้าจะได้ทำข้าวมื้อดึกไว้ให้”

สถานะของป้าding ก็เปรียบเสมือนแม่คนที่สองของเขา

ฮั่วเทียนหลันตอบกลับไปว่า “ป้าding ไม่เป็นไรครับ ป้ารีบพักผ่อนเถอะ!”

ป้าdingตอบรับ และพูดออกมาด้วยความลังเล “ป้ามีเรื่องอยู่เรื่องหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะพูดกับคุณดีไหม”