โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 238

ยี่เฉียวถงสังเกตความเคลื่อนไหวในห้องรับแขกอยู่ตลอดเวลา เธอได้ยินอันหรันกล้าขัดขืนคำสั่งของอันหงไชเพื่อจะปกป้องคนรับใช้

จู่ๆเธอก็ใช้มีดสับลงไปที่เขียงอย่างรุนแรง ยัยเด็กคนนี้ คิดว่าจะพึ่งพาคนอื่นได้ตลอดอย่างนั้นหรอ？

เธอปลอกผลไม้ออกมาสองจาน และรีบเดินเอามันมาวางไว้ที่โต๊ะอาหาร “เทียนหลัน หรันหรัน ทานผลไม้สักหน่อยไหม？ วันนี้อากาศค่อนข้างแห้ง ทานของที่มีวิตามินเข้าไปทำได้ทำให้ร่างกายสดชื่น”

ฮั่วเทียนหลันค่อยๆนั่งลงข้างตัวของอันหรัน เขาเอื้อมมือไปหยิบมะเขือเทศราชินี และก็ค่อยๆบีบมัน

สีแดงที่ไหลลงมา เหมือนกับเลือดของอันหรันที่เพิ่งหยดลงไป เสียงแผวเบาดังขึ้น “ช่วยบำรุงเลือดด้วยหรอ？”

ยี่เฉียวถงตะลึงและกระวนกระวายใจเป็นอย่างมาก จึงตอบกลับไปว่า “ช่วย ช่วยมั้ง？”

“ดังนั้นเลยต้องทำให้อันหรันได้รับบาดเจ็บจนถึงขั้นมีเลือดออก？” คำพูดของฮั่วเทียนหลันก็รุนแรงขึ้นทันที

ยี่เฉียวถงขาอ่อนขึ้นทันที และก้าวถอยหลังโดยไม่ได้ตั้งใจ

“นี่เธอ เธอเป็นอะไร？”

อันหงไชจึงรีบลุกขึ้นเพื่อที่ไปพยุงตัวของยี่เฉียวถง และมองไปที่เธอด้วยสายตาที่ไม่พอใจ

มันเป็นเพราะเธอ ที่ลงมือกับอันหรัน แน่นอนว่าตอนนี้ฮั่วเทียนหลันกำลังต้องการคำอธิบาย

“โรคโลหิตจาง เธอเป็นโรคโลหิตจาง.....” แน่นอนว่ายี่เฉียวถงกลัวจนไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา

อันหงไชมองไปที่อันหรันด้วยแววตาที่น่าสงสาร และหวังว่าเธอจะพูดออกมาว่าเธอล้มลงไปเอง

แต่แววตาของอันหรันก็เบิกขึ้นเล็กน้อย และไม่ได้พูดอะไรออกมา

ฮั่วเทียนหลันหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ในมือของอันหรันออกมา จากนั้นก็ค่อยๆเช็ดรอยแดงบนใบหน้าของเธอ

จมูกของเธอแดงมาก แค่มองก็รู้ว่าเธอไม่ได้ล้มลงไปเบาๆ

ฮั่วเทียนหลันเช็ดเบาๆต่อไป แต่อันหรันขมวดคิ้วขึ้นมาเพราะความเจ็บปวด

“เทียนหลัน นี่เป็นเพราะหรันหรันไม่ระวังจึงล้มลง พวกเราไม่ได้......” อันหงไชกัดฟันที่จะอธิบายออกมา

แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งรู้สึกละอายใจ

ยี่เฉียวถงควบคุมสติได้จึงช่วยอธิบายออกมาอีกว่า “เทียนหลัน คุณกำลังเข้าใจผิดพวกเราอยู่ ตั้งแต่พ่อแม่ของเธอจากไป ฉันและลุงของเธอก็ช่วยดูแลเธอมาโดยตลอด อย่าโทษว่าพวกเราเป็นทำ มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก! เมื่อสักครู่เธอลื่นล้ม จมูกไปกระแทกกับพื้น พวกเราก็เป็นห่วงเธอเหมือน........”

พอพูดถึงตรงนี้ ดวงตาของยี่เฉียวถงก็แดงขึ้น และไม่นานน้ำตาก็ไหลออกมา

แต่ว่าการแสดงของเธอ ไม่ได้อยู่ในสายตาของฮั่วเทียนหลันเลยแม้แต่น้อย

เขามองไปที่อันหรัน พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “เธอหกล้มหรอ？”

อันหรันเม้มริมฝีปากหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า “ใช่”

ฮั่วเทียนหลันหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ในมือของเธอออกมา จากนั้นก็ค่อยๆใช้แรงบิดจนเลือดที่อยู่ในนั้นหยดลงมาที่บนโซฟา

นี่ทำให้อันหงไชรีบยื่นแขนออกมาพร้อมพูดว่า “ผ้าขนหนูมันเย็นหมดแล้ว เดี๋ยวฉันเอาผืนใหม่มาให้”

ฮั่วเทียนหลันปล่อยมือ ผ้าขนหนูตกลงมาผ่านมือของอันหงไช และร่วงลงไปที่พื้น

สีหน้าของอันหงไชแข็งกระด้าง แต่เขาก็ยังโน้มตัวไปหยิบมันมาจากพื้น แล้วก็ยื่นให้คนรับใช้

บรรยากาศเต็มไปด้วยความอึดอัด ยี่เฉียวถงจึงพูดออกมาว่า “หรันหรัน เธอยังรู้สึกเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า？ ฉันพาเธอไปตรวจที่โรงพยาบาลหน่อยดีไหม？”

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ราวกับว่าเธอเป็นป้าที่รักของอันหรันจริงๆ

อันรันอ้าปากรู้สึกอ่อนแรงและพูดว่า “ไม่จำเป็น”

ห้องรับแขกถูกปกคลุมไปด้วยความเงียบงันอีกครั้ง แต่โชคดีที่ไม่นานความเงียบนั้นก็ถูกทำลายลง เพราะอาหารกลางวันทำเสร็จแล้ว

บนโต๊ะมีอาหารทั้งหมดสิบแปดอย่าง มีทั้งเนื้อสัตว์และผัก ซึ่งหรูหรามาก

อันหรันคีบข้าวที่อยู่ตรงหน้าของเธอขึ้นมาทานทีละเม็ดทีละเม็ด เหมือนกับมีความรู้สึกเบื่ออาหาร

แต่ยี่เฉียวถงกับอันหงไชกลัวว่าฮั่วเทียนหลันจะรู้ว่าพวกเธอทำอะไรไม่ดีไว้กับอันหรัน พวกเขาจึงเลื่อนอาหารมาให้อันหรันสองสามอย่าง

“หรันหรัน ทานให้เยอะๆนะ พักนี้เธอผอมเป็นอะไรไปแล้ว？” ยี่เฉียวถงพูดจบก็เรียกให้คนรับใช้นำข้าวมาเพิ่มอีกหนึ่งถ้วย

พวกเขาอยากจะคีบอาหารให้ฮั่วเทียนหลัน แต่ยี่เฉียวถงแค่ทำท่าว่าจะตัก

ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ได้พูดอะไร เขาวางตะเกียบไว้บนชามข้าว แสดงให้เห็นว่าเขาปฏิเสธอย่างชัดเจน

อันหรันไม่ได้แตะต้องอาหารที่อยู่ตรงหน้าเธอ ความรักที่เสแสร้งแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนเป็นอย่างมาก

หลังจากที่ทานข้าวเสร็จ อันหงไชก็ชวนทุกคนออกมาเดินเล่น

ฮั่วเทียนหลันไม่ตอบสนอง แต่กลับมุ่งความสนใจไปที่อันหรัน เห็นได้ชัดว่าอันหรันเป็นผู้คุมเกม

อันหรันส่ายหน้า พูดออกมาเบาๆว่า “ฉันรู้สึกเหนื่อย พวกเรากลับไปพักผ่อนกันเถอะ!”

พูดจบ อันหรันก็ลุกขึ้น

เมื่อเห็นอันหรันจะไปจากที่นี้ อันหงไชจึงรู้สึกกระวนกระวายอย่างมาก

เรื่องที่สำคัญที่สุดของวันนี้ คือเรื่องเงิน

เมื่อกี้เพิ่งจะทำขายหน้าไป ข้าวก็ทานแล้ว และตอนนี้พวกเขาก็จะไปกันแล้ว？

เขาส่งสายตาไปที่ยี่เฉียวถง อันหงไชจึงรีบวิ่งไปจับแขนของอันหรันไว้ และพยายามพาเธออันหรันขึ้นไปชั้นบน “หรันหรัน จะรีบกลับไปไหน อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันอีกสักมื้อสิ พวกเราไม่ได้เจอกันมาตั้งนาน ฉันหละคิดถึงเธอมาก! หลังจากนี้ก็คงอีกนานกว่าพวกเราจะได้เจอกัน เธอขึ้นไปนอนด้านบนก่อนก็ได้นะ!”

เพื่อทำให้อันหรันและฮั่วเทียนหลันอยู่ต่อ ยี่เฉียวถงยอมยกห้องของอันชิงให้อันหรันพักผ่อนชั่วคราว

อันหรันไม่ตอบสนอง และถูกยี่เฉียวถงดึงจนเซไปสองก้าว

จู่ๆก็มีมือเข้ามาอีกหนึ่งมือ สะบัดมือของอันหรันออกจากมือของยี่เฉียวถง

ยี่เฉียวถงสูญเสียการควบคุม เธอเซถอยหลังไปสองสามก้าวจากนั้นก็ล้มลง

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ท่าทีของเขาแสดงออกอย่างชัดเจนว่าจะไม่ให้ใครมายุ่งกับอันหรัน

เขาจูงมือของอันหรัน ไม่ได้เห็นไปมองที่ยี่เฉียวถงสักนิด และเดินออกพร้อมที่จะกลับบ้าน

อันหงไชพยุงยี่เฉียวถงขึ้นมา และใช้สายตาสะกดความโกรธของเธอไว้

เมื่ออันหงไชรู้ว่าไม่สามารถรั้งพวกเขาไว้ได้ จึงบอกให้คนรับใช้ไปเตรียมของขวัญ และในขณะเดียวกัน เขาก็เดินออกไปคุยกับฮั่วเทียนหลันเรื่องการทำธุรกิจ

ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร ฮั่วเทียนหลันก็ได้แต่พยักหน้า และไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรออกมา

ตอนนี้อันหงไชคิดว่าจะต้องเสียอะไรมากแค่ไหนก็ยอม เขาจึงพูดเรื่องเงินที่เขากำลังต้องการอยู่ออกไปตรงๆ

แต่ในตอนนั้นฮั่วเทียนหลันอุ้มอันหรันขึ้นรถไปเรียบร้อยแล้ว นั้นแสดงว่าเขาก็ลังพูดอยู่คนเดียว

หลังจากที่อุ้มอันหรันมานั่งและคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ เขาก็เหยียบคัดเร่ง ขับระกลับบ้าน

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาก็คิดว่าคำพูดของอันหงไชเป็นแค่อากาศ

หลังจากที่เขาไป อันหงไชก็รู้สึกโกรธขึ้นมาทันที เขาเตะไปที่บันไดสองที่เพื่อระบายความโกรธ

แต่เขาลืมไปว่ารองเท้าที่กำลังใส่อยู่คือรองเท้าแตะ เท้าของเขารู้สึกปวดขึ้นมาทันที และร้อง โอ๊ย! ออกมาดังๆ

คนรับใช้ที่ตอนแรกถูกสั่งให้ไปเตรียมของขวัญในตอนแรก ถือของขวัญออกมา เขาเห็นว่าที่จอดรถมีรถอยู่คนเดียวรู้สึกงงวยจึงถามออกมาว่า “คุณท่าน ของเหล่านี้....？”

“ของอะไร？ ใครให้เธอเป็นคนไปเอามา？ ไร้ประโยชน์ เอามันกลับไปวางไว้ที่เดิม!”

อันหงไชยังไม่ได้พูดอะไร ยี่เฉียวถงก็ระบายอารมณ์ใส่คนรับใช้ทันที

หลังจากที่มีถึงคฤหาสน์อย่างปลอดภัย อันหรันลงจากรถ แล้วก็เดินเข้าไปคฤหาสน์อย่างเงียบๆคนเดียว

ตอนนี้เป็นตอนกลางวัน ฮั่วเทียนหลันยังต้องกลับไปทำงาน

หลังจากที่เธอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกมือที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นดึงเอาไว้

อันหรันเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจ และเห็นใบหน้าที่หล่อเหลาของฮั่วเทียนหลัน

อันหรันรู้สึกว่าฮั่วเทียนหลันในตอนนี้อ่อนโยนเอามากๆ