โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 249

อันหรันจับคำพูดสองคำนี้ได้เป็นอย่างดี ระหว่างเธอกับเหลียวซิรงนั้นเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียน

แต่กับคนพวกนั้น แน่นอนว่าไม่ได้สนิทด้วยเลย

เธอกำลังพูดถึงใครกัน

ทันใดนั้นเองหนังก็ฉายฉากจูบขึ้นมา อันหรันชำเลืองมองเล็กน้อย เธอเหมือนจะรู้แล้วล่ะ

“คุณชายฮั่วกับผู้หญิงคนนั้นเหรอ”

เหลียวซิรงอืมรับ เป็นครั้งแรกที่เธอพยายามทำน้ำเสียงให้อ่อนโยนที่สุด : "ฉันเห็นพวกเขาเข้าไปที่ห้องไพรเวทข้างๆพวกเราน่ะ"

ทันทีที่เธอพูดจบ เสียงจากห้องด้านข้างก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงของผู้หญิงที่กำลังพูดออดอ้อน

นั่นคือเสียงมู่เหว่ย อันหรันคุ้นเคยเสียงนี้เป็นอย่างดี

เธออึ้งไปชั่วขณะ ...

และหัวเราะขึ้นมาด้วยความขมขื่น เขาพาผู้หญิงที่เขาชอบมาดูหนังมันก็ไม่ได้ทำผิดอะไรไม่ใช่เหรอ

ภรรยาปลอมเช่นเธอนั้นสามารถเข้าไปยุ่งได้ด้วยเหรอ

อันหรันเลือกที่จะทำตัวราวกับเป็นนกกระจอกเทศ เธอนั่งดูหนังฉายจนจบก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

เหลียวซิรงรู้ว่าอันหรันกำลังอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นเมื่อเธอจึงเลือกที่จะพูดแค่เรื่องธรรมดาทั่วไปไม่ให้เธอคิดมาก

อันหรันตอบรับบ้างเงียบไปบ้าง ใบหน้าของเธอตอนนี้ไม่หลงเหลือรอยยิ้มเลยสักนิด

ทันทีที่พวกเขาสามคนเดินออกจากโรงหนัง ก็เผชิญเข้ากับร่างสูงสง่าตรงหน้า

ฮั่วเทียนหลันเดินมาพร้อมกับถุงอาหารในมือที่มู่เหว่ยต้องการ

ในกลุ่มคนมากมาย แต่เขากลับมองเห็นอันหรันคนแรกเสมอ

อันหรันที่กำลังมีเรื่องข้างในใจและต้องการที่จะเดินเข้าไปพูดกับเขาก็ถูกเหลียวซิรงรั้งเอาไว้ก่อน

เธอหันไปมองเหลียวซิรง ก่อนจะพบว่าเหลียวซิรงตอนนี้กำลังโมโหเป็นอย่างมาก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย : "โอ้ ประธานฮั่วถึงกับเดินออกมาซื้อของกินให้เองเลยเหรอ ดูท่าจะเชื่อฟังแฟนเด็กดีนี่!"

ฮั่วเทียนหลันไม่สนใจคำพูดของเหลียวซิรง เขามองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของอันหรัน ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "ใครให้เธอออกมา"

อันหรันตัวหดลงเล็กน้อย เพราะเธอจำได้ว่าฮั่วเทียนหลันบอกให้เธออยู่บ้านห้ามออกไปไหน

แต่ทันใดนั้นเธอก็ยืดตัวขึ้นดังเดิม

ที่เขาไม่ยอมให้เธอออกมาเพราะกลัวว่าเธอจะพบเขาอยู่กับมู่เหว่ยอย่างนั้นสินะ

เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งนักหนาเมื่อคืนนี้ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ : "ฉันออกมาเอง"

ฮั่วเทียนหลันก้าวไปข้างหน้าก่อนจะก้มลงมองอันหรัน มือข้างที่ว่างเอื้อมไปแตะที่หน้าผากของเธอ

อันหรันอยากจะหลบ แต่ก็ถูกจับไว้ด้วยมืออีกข้างของเขา

หลังจากลองวัดอุณหภูมิหน้าผากของอันหรันกับของตัวเองแล้ว ฮั่วเทียนหลันก็ปล่อยตัวเธอออก

อันหรันห่อหุ้มตัวเองราวนกเพนกวินตัวใหญ่ ใบหน้าของเธอเล็กมาก แต่ส่วนประกอบของใบหน้ากลับเด่นชัด ทำให้คนมองรู้สึกว่าเธอน่ารักและดูไร้เดียงสาอย่างบอกไม่ถูก

“ร่างกายอ่อนแอขนาดนี้ ยังจะออกมาเที่ยวเล่นอีก”