โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 249

อันหรันจับคำพูดสองคำนี้ได้เป็นอย่างดี ระหว่างเธอกับเหลียวซิรงนั้นเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียน

แต่กับคนพวกนั้น แน่นอนว่าไม่ได้สนิทด้วยเลย

เธอกำลังพูดถึงใครกัน

ทันใดนั้นเองหนังก็ฉายฉากจูบขึ้นมา อันหรันชำเลืองมองเล็กน้อย เธอเหมือนจะรู้แล้วล่ะ

“คุณชายฮั่วกับผู้หญิงคนนั้นเหรอ”

เหลียวซิรงอืมรับ เป็นครั้งแรกที่เธอพยายามทำน้ำเสียงให้อ่อนโยนที่สุด : "ฉันเห็นพวกเขาเข้าไปที่ห้องไพรเวทข้างๆพวกเราน่ะ"

ทันทีที่เธอพูดจบ เสียงจากห้องด้านข้างก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงของผู้หญิงที่กำลังพูดออดอ้อน

นั่นคือเสียงมู่เหว่ย อันหรันคุ้นเคยเสียงนี้เป็นอย่างดี

เธออึ้งไปชั่วขณะ ...

และหัวเราะขึ้นมาด้วยความขมขื่น เขาพาผู้หญิงที่เขาชอบมาดูหนังมันก็ไม่ได้ทำผิดอะไรไม่ใช่เหรอ

ภรรยาปลอมเช่นเธอนั้นสามารถเข้าไปยุ่งได้ด้วยเหรอ

อันหรันเลือกที่จะทำตัวราวกับเป็นนกกระจอกเทศ เธอนั่งดูหนังฉายจนจบก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

เหลียวซิรงรู้ว่าอันหรันกำลังอารมณ์ไม่ดี ดังนั้นเมื่อเธอจึงเลือกที่จะพูดแค่เรื่องธรรมดาทั่วไปไม่ให้เธอคิดมาก

อันหรันตอบรับบ้างเงียบไปบ้าง ใบหน้าของเธอตอนนี้ไม่หลงเหลือรอยยิ้มเลยสักนิด

ทันทีที่พวกเขาสามคนเดินออกจากโรงหนัง ก็เผชิญเข้ากับร่างสูงสง่าตรงหน้า

ฮั่วเทียนหลันเดินมาพร้อมกับถุงอาหารในมือที่มู่เหว่ยต้องการ

ในกลุ่มคนมากมาย แต่เขากลับมองเห็นอันหรันคนแรกเสมอ

อันหรันที่กำลังมีเรื่องข้างในใจและต้องการที่จะเดินเข้าไปพูดกับเขาก็ถูกเหลียวซิรงรั้งเอาไว้ก่อน

เธอหันไปมองเหลียวซิรง ก่อนจะพบว่าเหลียวซิรงตอนนี้กำลังโมโหเป็นอย่างมาก ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย : "โอ้ ประธานฮั่วถึงกับเดินออกมาซื้อของกินให้เองเลยเหรอ ดูท่าจะเชื่อฟังแฟนเด็กดีนี่!"

ฮั่วเทียนหลันไม่สนใจคำพูดของเหลียวซิรง เขามองไปที่ใบหน้าซีดเซียวของอันหรัน ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "ใครให้เธอออกมา"

อันหรันตัวหดลงเล็กน้อย เพราะเธอจำได้ว่าฮั่วเทียนหลันบอกให้เธออยู่บ้านห้ามออกไปไหน

แต่ทันใดนั้นเธอก็ยืดตัวขึ้นดังเดิม

ที่เขาไม่ยอมให้เธอออกมาเพราะกลัวว่าเธอจะพบเขาอยู่กับมู่เหว่ยอย่างนั้นสินะ

เธอเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่ทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งนักหนาเมื่อคืนนี้ ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ : "ฉันออกมาเอง"

ฮั่วเทียนหลันก้าวไปข้างหน้าก่อนจะก้มลงมองอันหรัน มือข้างที่ว่างเอื้อมไปแตะที่หน้าผากของเธอ

อันหรันอยากจะหลบ แต่ก็ถูกจับไว้ด้วยมืออีกข้างของเขา

หลังจากลองวัดอุณหภูมิหน้าผากของอันหรันกับของตัวเองแล้ว ฮั่วเทียนหลันก็ปล่อยตัวเธอออก

อันหรันห่อหุ้มตัวเองราวนกเพนกวินตัวใหญ่ ใบหน้าของเธอเล็กมาก แต่ส่วนประกอบของใบหน้ากลับเด่นชัด ทำให้คนมองรู้สึกว่าเธอน่ารักและดูไร้เดียงสาอย่างบอกไม่ถูก

“ร่างกายอ่อนแอขนาดนี้ ยังจะออกมาเที่ยวเล่นอีก”

อันหรันอยากบอกฮั่วเทียนหลันอยู่เต็มทนว่าที่เธอหน้าขาวซีดเช่นนี้ไม่ใช่เพราะเธอร่างกายอ่อนแอหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะว่าเธอกำลังรู้สึกเสียใจอยู่ต่างหาก

ขณะนี้มีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมามากมาย และมีคนไม่น้อยที่พอจะรู้ว่าฮั่วเทียนหลันเป็นใคร

“นั่นใช่ฮั่วเทียนหลันไหม”

"เธอหมายถึงประธานหนุ่มของ Fahrenheit Groupเหรอ เหรอ ดูท่าจะใช่นะ!"

“ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาเป็นใครอะ ถูกเขากอดด้วย ช่างโชคดีเสียจริง”

“น่าจะเป็นภรรยาของเขานะ ได้ยินมาว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนไม่ดีไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมตอนนี้ถึงได้ดูรักกันขนาดนั้นอะ!”

...

คำพูดนินทาดังขึ้นมาไม่หยุด จนทำให้อันหรันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

เธอดิ้นตัวสองสามทีก่อนจะดึงตัวออกจากอ้อมแขนของฮั่วเทียนหลัน จากนั้นเอ่ยขึ้นเสียงเบา : "คุณชายฮั่ว คุณมู่คงกำลังรอคุณอยู่ รีบไปเถอะค่ะ!"

ฮั่วเทียนหลันไม่ขยับตัว เขาเอ่ยขึ้น : "กลับบ้านได้แล้ว!"

อันหรันไม่ได้พยักหน้าหรือส่ายหน้าใดๆ เหลียวซิรงเริ่มจะทนดูอันหรันถูกรังแกต่อไปไม่ไหว ฮั่วเทียนหลันมีสิทธิ์อะไร ตัวเองออกมาเที่ยวเล่นกับผู้หญิงคนอื่นได้ แต่ทำไมอันหรันถึงจะออกมาบ้างไม่ได้

เธอจึงพูดขึ้น : "ประธานฮั่ว ทีคุณเองยังออกมาได้เลยแล้วทำไมถึงไม่ยอมให้คนอื่นออกมาบ้างล่ะ อันหรันอยู่แต่บ้านทั้งวันจนจะเป็นบ้าอยู่แล้ว การที่คุณละเลยเธอแล้วออกมาหาคนอื่นเช่นนี้ก็ยังพอทนได้ แต่การที่คุณไม่ให้พวกเราดูแลเธอนั้นมันเกินไปหรือเปล่า"

ทุกประโยคที่ออกจากปากของเหลียวซิรงทิ่มแทงหูของฮั่วเทียนหลันเป็นอย่างมากเขากำมือแน่นพร้อมคิดในหัวว่าควรโทรไปบอกโจวหยวนให้แบนผู้หญิงน่าเกลียดชังคนนี้ไปเลยดีไหม

นี่เป็นเรื่องระหว่างพวกเขาสองสามีภรรยา แล้วเธอมายุ่งอะไรด้วย

ทันใดนั้นเองน้ำเสียงใสชัดเจนก็ดังขึ้นมาจากทางประตูโรงหนัง : "เทียนหลัน คุณกำลังทำอะไรอยู่คะ"

มู่เหว่ยมองเห็นอันหรันตั้งแต่แรก แต่เธอแสร้งทำเป็นมองไม่เห็น ก่อนจะเดินผ่านตัวเธอไปแล้วเกาะเข้าที่แขนของฮั่วเทียนหลัน จากนั้นเอ่ยขึ้นอย่างออดอ้อน : "ฉันรอคุณตั้งนานแต่คุณก็ไม่มาสักที จนฉันไม่มีแม้แต่อารมณ์จะดูหนังต่อแล้ว!"

เหลียวซิรงชักสีหน้าอย่างอดไม่ได้ เธอพยายามกดเก็บความรู้สึกที่อยากจะเดินเข้าไปตบแม่นี่อยู่เต็มทน

จะแสดงความรักอะไรกันก็ควรรู้จักกาลเทศะเสียบ้าง

อันหรันเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย การกระทำเช่นนี้ของเธอมันกำลังเหยียมหยามกันอยู่ชัดๆ!

ท่าทางหยิ่งผยองของเธอ ทำให้เหลียวซิรงอยากจะถ่ายมันและโพสต์ลงบนโซเชียลให้รู้แล้วรู้รอด ให้แฟนคลับได้เห็นธาตุแท้ของยัยเทพธิดาของพวกเขาชัดๆว่ามันเป็นคนยังไง!

อันหรันมองมู่เหว่ยอย่างไม่แสดงอารมณ์ใดๆ และท่าทางไร้ความรู้สึกของเธอนั้นทำให้มู่เหว่ยรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เพราะที่เธอทำนั้นก็เพื่อที่จะยั่วโมโหอันหรัน

"คุณชายฮั่ว ผู้หญิงของคุณมาตามถึงที่ขนาดนี้แล้วก็ไปทำในเรื่องที่ควรทำเถอะค่ะ อย่ามาเสียเวลาอยู่ตรงนี้เลย!"

พูดจบอันหรันก็เดินผ่านฮั่วเทียนหลันออกไปทันที

แต่ยังไม่ทันไปถึงไหน เธอก็ถูกลำแขนแกร่งดึงรั้งเอาไว้เสียก่อน

“ฉันบอกให้เธอกลับบ้าน!”

อันหรันเงยหน้าขึ้นมองฮัวเทียนหลันที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความโมโห

เธอออกแรงขืนตัวออกจากการเกาะกุมของเขา ก่อนจะเอ่ยขึ้น : "คุณชายฮั่วคะ คนอื่นกำลังมองมากรุณาคิดถึงชื่อเสียงของตระกูลฮัวด้วยนะคะ แล้วก็... "

อันหรันมองไปที่มู่เหว่ย ก่อนจะยิ้มขึ้นอย่างเย้ยหยัน : "คุณมู่ ศักดิ์ศรีเป็นสิ่งที่ดี หวังว่าคุณจะมีมันสักหน่อยนะคะ!"