โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 279

ตระกูลฉีต่างก็ถูกตระกูลหยูเล่นงานอย่างไม่เหลือชิ้นดี การกระทำอย่างไม่คำนึงถึงผลลัพธ์ของฉีหลานนั้นจำเป็นต้องได้รับการชดใช้!

แต่การที่ต้องมองดูฉีหลานตายไปนั้น อันหรันเองก็ไม่สามารถทำใจได้เช่นกัน

และเรื่องนี้หลักฐานทั้งหมดต่างชี้เป้าไปที่ฉีหลาน

ตระกูลฮัวสามารถยื่นมือเข้าไปแทรกได้ก็จริง แต่เพื่อเพื่อนของตัวเองเพียงคนเดียว ต้องถึงกับให้ตระกูลฮัวสร้างศัตรูกับตระกูลหยูเลยงั้นเหรอ

ยังไม่ต้องพูดถึงว่าฮั่วเทียนหลันจะยื่นมือเข้าไปหรือไม่ แค่มองจากหลักจิตวิทยาอันหรันเองยังคิดว่าไม่ควรทำเช่นนั้นเลย

มีวันหนึ่งอันหรันบอกว่าคิดถึงเจ้ารวยแล้ว อยากไปที่ Jinxiu Garden

แม้ว่าฮั่วเทียนหลันจะรู้สึกแปลกๆ แต่เขาก็ยอมมากับเธอด้วย

เจ้ารวยยังคงออกไปเล่นสนุกสนานข้างนอกเช่นเคย และไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นที่ได้เห็นฮั่วเทียนหลันเลยสักนิด

แต่เมื่อมองเห็นอันหรันเดินลงมาจากอีกด้าน มันก็รับวิ่งเข้ามาหาทันที

สมองของมันจดจำว่าหากเมื่อใดที่อันหรันมาจะต้องมีของกินอร่อยๆมากมายแน่นอน

และก็เป็นเช่นนั้น ครั้งนี้อันหรันเตรียมปลาแห้งและขนมต่างๆมากมายมาด้วย

ทั้งยังไม่มีเจ้าต้าหลางตามมาแย่งอาหาร นั่นจึงทำให้มันเกิดความพึงพอใจเป็นอย่างมาก

หลังจากที่มันกินดื่มเสร็จเรียบร้อยก็เตรียมออกไปวิ่งเล่นข้างนอก

แต่กลับถูกฮั่วเทียนหลันคว้าเข้าที่หลังก่อนจะยกมันขึ้นมา

เจ้าหญิงรวยผู้ซึ่งยิ่งใหญ่เกรียงไกรและไม่เคยยอมแพ้ใครกลับเลือกที่จะทำตัวประนีประนอม และนอนแผ่หลาบนตัวฮั่วเทียนหลัน

อันหรันซื้อผลไม้มาจำนวนมาก หลังจากเธอล้างอย่างพิถีพิถันจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว จากนั้นจึงถามว่าฮั่วเทียนหลันต้องการดื่มชาชนิดไหน

การแสดงความเอาอกเอาใจเช่นนี้ ไม่ต้องให้อันหรันบอกฮั่วเทียนหลันก็พอเดาได้ว่าเธอมีเรื่องอยากคุยกับเขา

พอกลับมาที่ Jinxiu Garden แล้ว มีเจ้ารวยคอยอยู่ข้างๆจึงทำให้จิตใจดีขึ้นมาด้วย

ดังนั้นหากมันเป็นเรื่องที่ไม่เกินความสามารถ ฮั่วเทียนก็จะไม่ปฏิเสธ

หลังจากรินชาให้ฮั่วเทียนหลันเสร็จ อันหรันเห็นว่าฮั่วเทียนหลันยังไม่ได้แตะผลไม้สักชิ้นก็คิดว่าวันนี้เขาคงไม่อยากกินมันเท่าไหร่ เธอจึงเตรียมออกไปซื้อขนมหวานให้เขา

แต่ทันทีที่เธอลุกขึ้น ฮั่วเทียนหลันก็ยื่นมือออกมาทำท่าบอกให้เธอนั่งลง

“เธอมีเรื่องกังวลใจเหรอ” ฮั่วเทียนหลันถามออกไปตรงๆ

อันหรันชะงักเล็กน้อย นี่เธอแสดงออกมากขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมเขาถึงดูออกล่ะ

เธอเอ่ยขึ้นเสียงเบา : "อืม ใช่ค่ะ แต่ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี"

เธอประหม่าเล็กน้อย สองมือถูกันไปมาไม่หยุด หากเพิ่มความเร็วขึ้นคาดว่าผิวหนังของเธออาจจะหลุดออกมาได้

ฮั่วเทียนหลันมองดูท่าทีของเธอก็ตัดสินได้ทันที

เพราะโจวหยวนคอยรายงานให้เขาทราบเสมอว่าช่วงนี้อันหรันกำลังยุ่งอะไรอยู่

เรื่องของฉีหลานนั้น เขาเองก็เคยพิจารณาอยู่บ้าง

แต่เรื่องนี้หากก้าวเข้าไปยุ่งเกี่ยวแล้ว แม้จะเป็นตระกูลฮัวที่มีอำนาจมากแค่ไหนก็ถือได้ว่าเป็นการก้าวลงหลุมที่ค่อนข้างใหญ่มากเช่นเดียวกัน

“เรื่องของตระกูลหยูน่ะเหรอ”

"อืม ไม่ ไม่ใช่... " อันหรันโบกมือปฏิเสธอย่างรวดเร็วหลังจากหลุดตอบไปอย่างไม่ทันคิด

แต่เมื่อเผชิญหน้ากับดวงตาอันแหลมคมของฮั่วเทียนหลัน อันหรันจึงก้มหน้าลงและเลือกที่จะเงียบ

"ทำไมถึงไม่บอกฉัน"

“เพราะว่าคุณยุ่งมาก คุณชายฮั่วยุ่งกับงานทุกวันเลย ฉันไม่ทำให้คุณเหนื่อยใจเพิ่ม” อันหรันเอ่ยตอบเสียงเบา

ฮั่วเทียนหลันตบเข้าที่หัวเจ้ารวยหนึ่งครั้ง ก่อนจะเริ่มออกแรงกว่าเดิมจนทำให้เจ้ารวยร้องขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

ตนเองอารมณ์ไม่ดีทำไมต้องมายุ่งกับหัวคนอื่นด้วย ฉันไปทำอะไรให้นายนักหนา เจ้ารวยคิด

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกโกรธเล็กน้อย อันหรันบอกเองว่าไม่อยากให้เขาเหนื่อยใจ แล้วนี่เธอไม่ได้กำลังทำเช่นนั้นอยู่เหรอ

การที่เธอยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ก็เท่ากับกำลังทำให้ฮัวเทียนหลันโดนไฟเผาอยู่แล้ว

ไม่ว่าผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไร ทุกคนต่างก็รู้จักเธอในนามคุณหญิงฮั่วไม่ใช่อันหรัน

"เธออยากจะช่วยเขาจริงๆเหรอ แล้วรู้หรือเปล่าว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร เขายอมรับโทษทั้งหมดแล้ว" ฮั่วเทียนหลันเอ่ยขึ้นอย่างใช้เหตุผล

อันหรันอืมตอบ เธอลังเลอยู่ครู่นึงก่อนจะเอ่ย : "คุณชายฮั่วคะ พี่ฉีหลานเป็นเพื่อนของฉัน และตามที่ฉันตรวจสอบข้อมูลมา... "

"เธอตรวจสอบอะไร แล้วให้ใครตรวจสอบให้" ฮั่วเทียนหลันพูดตัดบทอันหรัน ก่อนจะโยนคำถามที่สามารถฆ่าเธอได้ออกมา

อันหรันพูดไม่ออกชั่วขณะ ก่อนจะเอ่ย : "เรื่องนั่น คือ... "

ฮั่วเทียนหลันยกมือขึ้นมาเพื่อบอกให้เธอเปลี่ยนเรื่องคุย

บางครั้งการสื่อสารกับอันหรันนั้นก็เป็นเรื่องยาก แต่เรื่องนี้ฮั่วเทียนหลันรู้ดีว่าฮัวเส้าซู่ได้ยื่นมือเข้าไปยุ่งแล้ว

แต่อันหรันกลับชอบคิดว่าตัวเองทำอะไรนั้นสามารถรอดพ้นสายตาของเขาได้ จึงเอาแต่คอยปิดบังอยู่อย่างนี้

"ตอนนี้เธอตอบฉันมาเพียงข้อเดียวว่าเธออยากจะช่วยเขาไหม!"

"อยากค่ะ!" อันหรันเอ่ยขึ้นในทันที

แม้ว่าจะถูกบดขยี้จนแหลก แต่ถ้าไม่ลองก็ไม่รู้

"โอเค ฉันเข้าใจแล้ว" ฮั่วเทียนหลันตอบเสียงเรียบ ทำให้อันหรันนิ่งงัน

เข้าใจแล้ว? เข้าใจแล้วคืออะไร?

นี่เขาตกลงยอมช่วยเธอแล้วงั้นเหรอ

ฮั่วเทียนหลันหยิบโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างๆขึ้นมาและโทรออก

"ตรวจสอบข้อมูลเกี่ยวกับคดีของครอบครัวหยูให้ละเอียดจากนั้นไปหาทนายชซ่างหยวนเพื่อเป็นขอให้เขามาตัวแทนในการพิจารณาคดีล่าสุดหน่อย"

ฮั่วเทียนหลันออกคำสั่งเสร็จก็วางสายทันที

อันหรันจ้องมองไปที่เขาเหม่อลอย พร้อมทั้งความสับสนที่ตีวนอยู่ในใจ

เนื่องจากพักหลังมานี้เธอได้ทำการตรวจสอบหาข้อมูลมากมายเพื่อช่วยชะล้างความผิดของฉีหลาน และได้ติดต่อสำนักงานกฎหมายหลายแห่ง แต่ก็ถูกปฏิเสธหมดเนื่องจากเรื่องนี้มีความยุ่งยากเป็นอย่างมาก

และอันหรันเองก็รู้จักสำนักงานกฎหมายซ่างหยวนด้วยเช่นกัน เพราะสำนักงานนี้ถูกจัดเป็นอับดับที่หนึ่งของสำนักงานกฏหมายในประเทศ

ทุกกรณีที่พวกเขาเป็นตัวแทนทนายนั้น ต่างก็สามารถชนะความได้ทั้งหมด