โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 292

หลังจากที่ป้าDingเคาะประตูห้องอยู่หลายครั้ง อันหรันยังคงไม่ยอมเปิดประตู เธอจึงพูดขึ้นว่า “เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ คุณหญิงบอกกับป้าแล้ว ป้าคิดว่าคุณไม่ใช่คนแบบนั้น....”

“คุณมีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกป้าได้ ถ้าคุณลำบากใจที่จะบอกคุณหญิง ป้าจะไปบอกเธอให้เอง”

“คุณหญิงกับป้า ไม่มีใครคืดว่าคุณเป็นคนแบบนั้น แต่ถ้าคุณยังไม่ออกมาอธิบาย จะทำให้คุณหญิงเจ็บปวดใจ เมื่อกี้เธอเพิ่งจะถูกหามส่งโรงพยาบาลไป......”

ป้าDingยังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินเสียงเท้าเข้ามาใกล้ๆ จะนั้นประตูห้องก็เปิดออก

“ป้าDing ว่าไงนะ? คุณแม่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ทำไมเธอถึงต้องไปโรงพยาบาล?” เมื่อเธอพูดจบ เธอก็นึกได้ว่าเธอไม่สามารถเรียกหลี่รูยาแบบนั้นได้อีกแล้ว

ป้าDingเห็นท่าทางกังวลของอันหรัน เธอไม่อยากโกหกต่อไป เธอยื่นมือออกมาจับมือของอันหรันไว้ พูดออกมาจากใจ “ไม่มีอะไร คุณนาย คุณหญิงหัวใจวายเฉียบพลันเกิดจากความตื่นเต้นมากเกินไปและตอนนี้เธอพ้นขีดอันตรายแล้ว คุณนายคะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นคุณสามารถพูดกับคุณหญิงได้เลย คุณหญิงเข้าข้างคุณ ถ้าหากคุณมีเหตุผลที่จะอธิบายเธอก็พร้อมที่จะรับฟังเสมอ”

อันหรันยิ้มด้วยความเจ็บปวดพร้อมส่ายหน้า

เธอยังจะต้องอธิบายอะไรอีก? เธอจะต้องบอกว่าที่เธอทำไปทั้งหมดก็เพื่อลั่นลานอย่างนั้นหรอ?

ตอนนี้คนของยี่เฉียวถงจับตาดูลั่นลานอยู่ตลอดเวลา ตราบใดที่เธอยังไม่ออกไปจากบ้านหลังนี้ ชีวิตของลั่นลานก็จะตกอยู่ในอันตราย

เธอไม่อยากที่จะทำร้ายใครอีกแล้ว เก็บของเสร็จเธอก็จะออกไปจากที่นี้

ป้าDingอยู่ด้านหลังของอันหรัน เธออยากจะขวางอันหรันไว้ แต่ก็นึกถึงคำพูดของหลี่รูยาที่ว่า “ถ้าเธออยากจะอธิบายก็ให้เธออยู่ที่นี่ต่อไป แต่ถ้าเธอต้องการจะไปก็.....”

อันหรันเดินมาหยุดที่หน้าประตู หันหน้ามาหาป้าDingพร้อมพูดว่า “ป้าDing ช่วงเวลาที่ผ่านมาต้องรบกวนป้ามากเลย ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ถ้าภายภาคหน้ายังมีโอกาส ฉันจะต้องกลับมาตอบแทนบุญคุณ......”

อันหรันพูดถึงตรงนี้ เธอก็สะอื้นออกมา

เมื่อเธอเปิดประตูออกไป เธอถึงกับต้องตกใจ

“เธอมาได้อย่างไง?” อันหรันถาม

อันชิงผลักอันหรัน และมองคฤหาสน์แห่งนี้ด้วยความตื่นเต้น

คฤหาสน์แห่งนี้กว้างใหญ่มาก ถ้าเอาไปตีราคาในตลาดคงได้มากกว่าเก้าหลัก

รถหรูหลายคันจอดอยู่ด้านนอกซึ่งสอดคล้องกับความฝันของอันชิง

การตกแต่งภายในทุกอย่างหรูหรามาก

ถ้าเธอไม่ได้ตากวาดไป แจกันสองใบที่ตั้งอยู่หน้าประตู น่าจะเป็นแจกันที่ประมูลมาจากต่างประเทศมูลค่าสูงเฉียดฟ้า

แต่ตระกูลฮั่ว กลับเอามันมาตั้งโชว์หน้าประตูแค่นั้น

พอคิดว่าเธอจะได้ย้ายมาอยู่ที่นี่ ใบหน้าของเธอก็เบิกบานขึ้นมาทันที

“ไม่ใช่ว่าเธอกำลังจะไปหรอ? หลังจากนี้ฉันจะมาอยู่ที่นี่ ฉันแค่มาดูบ้านของฉันแค่นั้น”

เธอมองเห็นผู้หญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ด้านหลังอันหรัน น่าจะเป็นคนใช้ เธอจึงไม่สนใจอะไร

รอเธอย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้เมื่อไหร่ เธอค่อยไล่เขาออก

เธออยากจะจ้างผู้ชายหล่อๆสักสองสามคนมาอยู่แทน เพราะไม่ว่าจะใช้หรือ....ก็ค่อนข้างจะสะดวกสบาย

เหมือนกับว่าอันชิงไม่ได้เป็นคนนอก เธอเปิดดูทุกห้อง เธอตื่นเต้นเหมือนไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน

หน้าตาของป้าDingดูไม่ได้เลย เธอคิดว่านี่หรอคนที่จะมาเป็นคุณนาย?

ผู้หญิงแบบนี้เทียบกับอันหรันไม่ได้เลย!

อันชิงขึ้นมาดูที่ห้องนอน ค้นทุกซอกทุกมุม ไม่นานเธอก็เจอเครื่องประดับและเอามาใส่

ป้าDing ไม่สามารถทนพฤติกรรมเหมือนโจรของเธอได้อีกต่อไป

แต่อันหรันดึงมือของป้าDingไว้พร้อมกับเดินมาแล้วพูดว่า “อันชิง นี่เป็นของของตระกูลฮั่ว ก่อนที่เธอจะแต่งงานกับคุณฮั่ว เธออย่าเพิ่งไปแตะต้องมันดีกว่า”

อันชิงยิ้มออกมา เดินมาหาอันหรัน จงใจเขย่าแหวนทั้งสิบนิ้วต่อหน้าอันหรันพร้อมพูดว่า “อันหรัน เธออิจฉาฉันหรอ? อ่า ตระกูลฮัวดีกับเธอจริงๆ ฉันจำได้ว่าเคยเห็นแหวนเหล่านี้บางส่วนในการประมูล และแต่ละวงมันมีค่ามาก!”

อันหรันยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น “ถ้าเธอชอบ คุณฮั่วให้เธอ เธอถึงจะเอาไปได้”

พูดจบ เธอก็หยิบกระเป๋าพร้อมออกเดินทาง

แต่วินาทีต่อมา กระเป๋าเดินทางของเธอก็ถูกเหยียบเอาไว้

เสียงที่เย่อหยิ่งของอันชิงดังมาจากด้านหลังของเธอ “ของทุกอย่างในคฤหาสน์นี้เป็นของฉัน อันหรัน ฉันจะไว้หน้าเธอ อนุญาตให้เธอใส่ชุดนี้ออกไปได้ แต่ของอื่นให้!”

สีหน้าของอันหรันซีดลง เธอมองไปที่อันชิงพร้อพูดว่า “เธอหมายความว่าอย่างไร?”

“อืม ผู้ชนะย่อมมีสิทธิเหนือกว่า อันหรันเธอแพ้แล้ว และถูกไล่ออกไปจากบ้านหลังนี้ ของทุกอย่างในนี้เป็นของฉัน ถ้าหากฉันไม่ยินยอม เธอก็ไม่สามารถเอาไปได้”

พูดจบ อันชิงก็ปรบมือ ไม่นานชายชุดดำร่างกายกำยำก็เดินเข้ามา

อันหรันรู้ดี อันชิงไม่เหมือนกับยี่เฉียวถง

อย่าน้อยยี่เฉียวถงยังสามารถเดาทางได้ แต่อันชิงเป็นเพียงผู้หญิงที่บ้าบิ่นเท่านั้น

ป้าDingโกรธจนตัวสั่น เธอเป็นคนเก่าคนแก่ของตระกูลฮั่ว เกียรติของครอบครัวฮั่วคือเกียรติของเธอ

เธอนึกไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้จะกล้าทำแบบนี้ และคนแบบนี้หรอที่จะมาเป็นสะใภ้ของตระกูลฮั่ว

อันหรันมองไปที่อันชิงอย่างดุดัน ความโกรธในดวงตาของเธอทำให้อันชิงรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย

แต่เมื่อเธอเห็นคนที่มายืนอยู่ด้านหลังเธอ ความกลัวเหล่านั้นก็หายไป

ถึงแม้จะเถียงไม่ขึ้น แต่ใช้แรงสู้ได้ จะต้องกลัวอะไร?

แต่แม่บ้านที่อยู่ด้านหลังของอันหรัน ยังคงมีอารมณ์โกรธเหลืออยู่

นี่อยู่ในเขตชานเมือง ถ้ามีคนหายตัวไปกว่าจะรู้ก็.....

อันหรันมองเห็นแววตาที่ดุร้ายของอันชิง เธอเกรงว่าอันชิงจะทำอะไรที่ไม่คาดคิดออกมา

ในกระเป๋าเดินทางของเธอไม่ได้มีของสำคัญอะไร มีแค่เสื้อผ้าที่เธอเอามาจากตระกูลอัน และคอมพิวเตอร์พกพา

และข้อมูลทั้งหมดที่อยู่ในคอมพิวเตอร์เธอได้สำรองไว้แล้วในระบบคลาวด์

เธอรีบลากกระเป๋าไปหน้าอันชิงพร้อมพูดว่า “ของทุกอย่างฉันคืนเธอหมดแล้ว ตอนนี้ฉันไปได้แล้วใช่ไหม?”

อันชิงกรอกตามองไปรอบๆ และใช้ชายที่ใส่ชุดดำลากกระเป๋าออกมาทันที

อันหรันเห็นพวกเขากรีดกระเป๋าของเธอออก หลังจากนั้นก็ตรวจดูข้างในอย่างละเอียด อันชิงพูดออกมาว่า “พี่สาว ในนี้มันไม่มีของสิ่งนั้น”

อันชิงมาที่นี่ในคราวนี้ ที่แท้ก็เพื่อจะมาเอาคลิปวิดีโอเสียง

เพราะตราบใดที่หลักฐานยังไม่ถูกกำจัด อันหรันก็สามารถกลับมาแก้แค้นกับเธอได้ทุกเมื่อ

แต่นึกไม่ถึงว่า อันหรันจะเอามันไปซ่อนเอาไว้แล้ว

เธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและสายตาของเธอก็มองไปที่อันหรันและป้าDingเป็นระยะ ๆ

สุดท้ายเธอก็ทำอะไรไม่ได้ จึงโบกมือแล้วพูดว่า “ไปได้แล้ว!”

ด้วยความโกรธป้าDingจึงอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เธอก็ถูกอันหรันดึงตัวออกมา

ด้านนอกมีคนเรียกรถให้เธอแล้ว ระยะทางจากที่นี่ไปถึงบ้านที่ลั่นลานอยู่ค่อนข้างไกล

อันหรันจูงมือป้าDingมาตลอดทาง หลังจากที่เห็นว่าไม่มีใครตามมาแล้วเธอจึงพูดออกไปว่า “ป้าDing เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ฉันต้องขอโทษป้าจริงๆ ทั้งหมดมันเกิดจากฉัน”

หลังจากได้เห็นความไร้ยางอายของอันชิง ป้าDingก็รับรู้ถึงความอ่อนโยนของอันหรันได้มากขึ้น

เธอพูดออกมาว่า “คุณนาย นี่คือน้องสาวของคุณหรอ? ทำไมนิสัยถึงต่างกันขนาดนี้? ป้าจะต้องบอกกับคุณหญิงตามตรง ว่าอย่ารับผู้หญิงคนนี้เข้ามาอยู่ในตระกูลฮั่ว!”

ดวงตาของอันชิงเหมือนกับงูพิษ ซึ่งทำให้ป้าDingรู้สึกการรู้สึกเสียวซ่า

อันหรันถอยหายใจในใจ กุมมือป้าDingพร้อมกับขอร้องออกมาว่า “ป้าDing ฉันขอร้องอะไรป้าอย่างหนึ่งได้ไหม?”

ป้าDingสงสัย เธอไม่เข้าใจว่าอันหรันหมายถึงอะไร

เธอตอบไปว่า “คุณนาย แค่คุณพูดออกมาก็พอ ไม่ต้องมาทำแบบนี้ก็ได้”

อันหรันกระซิบออกมา “เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ ขอให้เก็บไว้เป็นความลับ สามเดือนหลังจากนี้ค่อยเอาไปบอกคุณหญิงได้ไหม?”

ป้าDingตะลึง ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องรอถึงสามเดือน

เธอตอบกลับมาว่า “นี่มัน....”

แต่เมื่อมองไปที่ดวงตาของอันหรัน เธอก็รู้ว่าอันหรันมีเรื่องที่ไม่สามารถพูดได้อยู่

สุดท้ายเธอถอนหายใจและพูดออกมาว่า “ป้าเข้าใจแล้ว ป้าก็แก่แล้ว ถึงเวลาที่จะกลับไปพักผ่อนที่บ้านละ”

อันหรันไตรตรองอย่างรอบครอบตลอด แต่เธอก็ไม่คิดว่าอันชิงจะมาทำแบบนี้ก่อนที่เธอจากไป

หากป้าDingเอาเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ไปบอกหลี่รูยา หลี่รูยาก็จะรู้ว่าเธอมีเรื่องที่ไม่สามารถพูดออกมาได้อยู่

ดังนั้นเธอต้อวการเวลาสามเดือนเพื่อที่จะพาลั่นลานออกไปจากเมืองw ไปให้ไกลกว่านี้ ยิ่งออกจากประเทศนี้ได้เลยยิ่งดี

เธอเสียใจสำหรับทุกเรื่องที่ทำให้ตระกูลฮั่วต้องเสีอชื่อเสียง

ลั่นลานคือทุกอย่างของเธอ ครั้งนี้เธอจำเป็นต้องเห็นแก่ตัว

ทั้งคนยื่นอยู่ข้างถนน สักพักก็มีรถมารับอันหรันกลับไป

เธอพาป้าDingไปส่งก่อน บ้านของป้าDingเป็นอาคารที่พักอาศัยสมัยเก่าในช่วงทศวรรษ 1980

พูดตามเหตุผล ป้าDingอยู่กับตระกูลฮั่วมานานขนาดนี้แล้ว เงินเดือนที่เธอได้ไม่สี่หลักก็ห้าหลัก หาเธอใช้สมองอีกสักหน่อยชีวิตของเธอก็จะดีขึ้นกว่านี้อีก

แต่ป้าDingไม่เคยมีความคิดที่จะคดโกง

ตลอดเวลาที่เธอทำงานให้กับตระกูลฮั่ว เธอซื่อสัตย์มาโดยตลอด

ตอนที่ป้าDingลงจากรถ เธอจับมืออันหรันขึ้นมาแล้วพูดออกมาอย่างไม่เต็มใจ “คุณนาย ถ้าหาก ป้าหมายถึงถ้าหากคุณนายกลับมาเมื่อไหร่ อย่าลืมบอกป้าด้วยนะ ตราบใดที่ป้ายังมีแรง ป้าพร้อมที่จะปรนนิบัติรับใช้คุณนายและเทียนหลันต่อไป”

ดวงตาของอันหรันเป็นสีแดง เธอสามารถพูดออกไปได้ว่าเพียงคำเดียวว่า ฉันขอโทษ

หลังจากถึงสนามบิน เธอลงจากรถ และไปนั่งรอที่ร้านกาแฟข้างๆสนามบิน

ด้านนอกของร้านกาแฟ มีผู้ชายวัยกลางคนนั่งอยู่ในรถแท็กซี่ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปอันหรันแล้วส่งออกไป

“ใช่ผู้หญิงคนนี้ไหม?”

อีกฝั่งหนึ่งตอบมาว่า “ใช่เธอ”

ผู้ชายคนนั้นเก็บโทรศัพท์ และครุ่นคิดว่าจะทำให้เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้อย่างไร

เขาเพิ่งจะได้รับคำสั่งมาเมื่อวาน แต่ฆ่าคนคนเดียว ได้เงินถึงสามสิบล้านหยวน

สามสิบล้านหยวนเลยนะ หลังจากที่เขาทำเรื่องนี้ ตามกฎหมายจราจร เขาจะถูกตัดสินจำคุกไม่เกินสองสามปี

ค่าตอบแทนแบบนี้ ทั้งชีวิตก็หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว

อันหรันสั่งน้ำผลไม้มาหนึ่งแก้ว และกำลังคุยกับเหลียวซิรงผ่านทางวีแชท

“ช่วงนี้ยุ่งไหม?” อันหรันถาม

เหลียวซิรงกำลังแต่งหน้า เพราะอีกสักครู่จะมีถ่ายฉากถัดไป

เมื่อได้รับข้อความของอันหรัน เธอตกใจมาก เนื่องจากอันหรันไม่เคยทักเธอมาแบบนี้ ปกติจะทักเรื่องงานเท่านั้น

เธอรีบตอบกลับไปว่า “ฉันว่าง จะนัดเจอหรอ? ฉันเพิ่งจะเจอร้านอาหารอร่อยเมื่อไม่นานมานี้.......”

อันหรันยิ้มออกมาเบาๆ เหลียวซิรงเหมือนกับเธอเลย เป็นคนที่ชอบชิมอะไรใหม่ๆ

และเวลาที่ทานอาหาร พวกเขาทั้งสองคนก็จะผ่อนคลาย และขจัดข้ออ้างต่างๆของการสนทนา

“ฉันว่าคงไม่มีเวลาขนาดนั้น ฉันจะออกไปจากแถวนี้สักพัก ใช้เวลานานพอสมควร ถ้าหากเธอมีเวลาว่างก็ไปดูพี่ฉีหลานสักหน่อยเถอะ! เมื่อสองวันก่อนฉันไปหาเธอ แต่ก็ไม่พบ”