โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 293

พูดถึงฉีหลาน บรรยากาศที่ครึกครื้นก็ค่อยๆจางหายไป

เหลียวซิรงถอนหายใจติดกันรั่วๆจากนั้นพูดว่า “ได้ ฉันจะไปดูสักหน่อย แล้วนี่เธอจะไปไหน?”

ในความทรงจำของเธอ อันหรันไม่ใช่คนที่ชอบออกไปไหนไกล

และเธอก็คิดว่า ฮั่วเทียนหลันคนไม่เห็นด้วย

อันหรันไม่ได้ตอบคำถามนี้ เธอวางสายโทรศัพท์ลง

ใกล้ได้เวลาขึ้นเครื่องมากขึ้นเรื่อยๆ เธออยากจะมองเมืองนี้เพื่อทิ้งท้ายกับความเศร้าของเธอ

เมื่อดวงอาทิตย์ตก แสงจันทร์ก็ค่อยๆสาดส่อง

แสงไฟที่ส่องสว่างในเมืองz ทำให้มันสวยขึ้นอีกแบบ

อันหรันมองไปด้านนอกอย่างเพ้อฝัน ตอนนั้นเธอดื่มกาแฟไปแล้วสามถ้วย

จู่ๆโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมา เธอถึงรู้ตัวว่า ถึงเวลาต้องไปแล้ว

เธอลุกขึ้นและเดินออกมาจากร้านกาแฟ

เธอยืนอยู่หน้าร้านสักพัก และมองภาพเมืองนี้เพื่อจดจำในความทรงจำของเธอ

และในขณะเดียวกัน ก็มีรถหนึ่งที่ติดไฟแดงอยู่บนถนน เข้าใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ

พอข้ามถนนก็จะถึงสนามบิน

ตอนนี้เป็นไฟแดงสำหรับคนเดินเท้า อันหรันยืนอยู่ท่ามกลางฝูงคนที่ต้องการข้ามถนน

อธิบายไม่ได้จริง ๆ เธออยากให้เวลานั้นเดินช้าลง ให้เธอได้อยู่ที่นี่นานอีกสักหน่อย

และจู่ๆก็มีเสียงคำรามของเครื่องยนต์กับเสียงแตกตื่นของฝูงชน

อันหรันยังไม่รู้สึกตัว ร่างกายของเธอก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง และทิวทัศน์เบื้องหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป

ความจริงทำสุดท้ายของเธอ คือก็กำลังลอยขึ้นบนอากาศ

โรงแรม ST ที่หรูหราที่สุดในยุโรปเป็นธุรกิจของตระกูลฮั่วที่สืบทอดกันมายาวนานถึง 600 ปี

เพื่องานแต่งงานครั้งนี้ ฮั่วเทียนหลันได้เตรียมการทุกอย่างไว้อย่างดี

ทุกอย่างได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่รอเขากลับไป

เมื่อนึกถึงใครบางใครที่อยู่ประเทศจีน เขาก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

จู่ๆเสียงกริ่งประตูก็ดังขึ้น

เขามองไปเห็นคนอายุวัยกลางคน น่าจะมาส่งอาหาร

ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้นไปเปิดประตู หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันเจอหน้าเขา ใบหน้าของฮั่วเทียนหลันก็เปลี่ยนไป

“เธอมาได้อย่างไร? คนที่อยู่หน้าประตูคือมู่เหว่ย สวมชุดเมด เข็นรถส่งอาหาร”

เธอจับมือของฮั่วเทียนหลันแล้วเม้มริมฝีปากของเธออย่างยั่วยวน “ไม่มีใครในบ้านคิดถึงคุณ ยังดีที่มีฉันอยู่ที่นี่ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อเซอร์ไพรส์คุณ คุณชอบไหม?”

มู่เว่ยปล่อยมือและหมุนไปรอบ ๆ ความเย้ายวนของชุดสาวใช้ทำให้ผู้ชายอดละสายตาจากเธอไม่ได้

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วพร้อมพูดว่า “งานของเธอเยอะแยะ รีบกลับไปทำงานไป!”

พูดจบเขาก็จะเดินไปปิดประตู

เขาตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตคู่กับอันหรันแล้ว ดังนั้นความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมู่เหว่ยควรจะต้องตัดขาดจากกัน

มู่เหว่ยคิดไม่ถึงว่าฮั่วเทียนหลันจะทำแบบนี้กับเธอ เธอพยายามทำทุกวิถีทางให้ฮั่วเทียนหลันหันมามองเธอ สร้างเรื่องต่างเพื่อใส่ร้ายอันหรัน แต่ทำไมฮั่วเทียนหลันไม่สนใจอะไร และยังจะเย็นชากับเธอถึงขนาดนี้อีก?

หรือว่าผู้หญิงคนนั้น ทำยาใส่เขา?

“อย่าเพิ่ง รอก่อน......” มู่เหว่ยรีบเดินไปที่ประตู

หลังจากที่ฮั่วเทียนหลันถอยหลังมาสองสามก้าว มองเห็นว่ามู่เหว่ยไม่ยอมออกไป เขาจึงพูดขึ้นมาว่า “ฉันยังมีเรื่องต้องทำ ไม่มีเวลามาดูแลเธอ เธอสามารถพักผ่อนที่ห้องนี้ได้ แต่ถ้าเสร็จแล้วก็รีบออกไป!”

พูดจบเขาก็เดินกลับมานั่งที่โซฟา

เขาทำงานเสร็จหมดแล้ว แต่ว่ามู่เหว่ยยังอยู่ที่นี่ เขาเลยต้องหาอะไรอย่างอื่นทำต่อ

มู่เหว่ยส่งอาหารกลางวันให้เขา อาหารที่เธอนำมานั้นมีแต่ของดีๆ จากร้านที่ได้มิชลินสตาร์ระดับหกดาว

ไม่นานด้านหน้าของฮั่วเทียนหลันก็เต็มไปด้วยอาหารมากมาย และนั้นก็ไปกระตุ้นความอยากอาหารของเขา

ด้วยสภาพแวดล้อมแบบนี้ ทำให้ฮั่วเทียนหลันไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำงานต่อ

“เทียนหลัน รีบทานเถอะค่ะ!”

เขาปิดคอมพิวเตอร์ และพูดออกมาอย่างฟืนใจ “ฉันกินอาหารกลางวันไปแล้ว”

มู่เหว่ยนั่งลงข้างๆฮั่วเทียนหลัน มือด้านหนึ่งลูบไปที่ต้นขาของเขา และพูดออกมาอย่างยั่วยวน “เทียนหลัน นี่มันเป็นความปรารถนาของฉัน ได้โปรอย่าปฏิเสธมันเลย!”

ยิ่งเธอยั่วยวนมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกรำคาญมากขึ้นเท่านั้น

ไม่รู้ว่าทำไม เขาถึงคิดว่ามู่เหว่ยเสแสร้ง

เขาพูดออกมาว่า “เธอกินเถอะ รีบกินรีบไป ฉันจำได้ว่าตอนบ่ายเธอยังต้องไปถ่ายละคร?”

คำพูดของฮั่วเทียนหลัน ทำให้ใบหน้าของมู่เหว่ยเปลี่ยนไป

เธอพูดออกมาเบาๆว่า “เทียนหลัน พักนี้คุณกำลังเตรียมตัวกลับประเทศอยู่หรอ? ฉันได้ยินว่าแถวนี้มีบ้านพักริมภูเขาอยู่ที่หนึ่งบรรยากาศดีมาก พวกเราไปที่นั่น......”

ฮั่วเทียนหลันหันหน้ามองไปที่ดวงตาที่เต็มไปด้วยคาดหวังของมู่เหว่ย เขาถอนหายใจและพูดว่า “เธอจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร?”

ประโยคนี้ ทำให้หัวใจของมู่เหว่ยหยุดเต้น

เธอแสร้งทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร “เทียนหลัน คุณกำลังพูดอะไรอยู่? ฉันทำอะไรไม่ดี? ฉันอยู่กับคุณก็มีความสุขดี ไม่ได้ลำบากอะไรเลยสักนิด”

“ฉันเคยบอกเธอไปแล้วมู่เหว่ย เรื่องระหว่างเรามันจบลงไปแล้ว”

คำพูดของฮั่วเทียนหลันทำให้จิตใจของมู่เหว่ยเกือบจะสลายอีกครั้ง

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ที่เธอทำทุกอย่างให้อันหรันดูไม่ดี นั่นมันไม่มีผลกับมุมมองของฮั่วเทียนหลันเลยแม้แต่น้อย

มู่เหว่ยเม้มปาก และพูดออกมาอย่างอายๆว่า “เทียนหลัน อย่าทำแบบนี้ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณ ขอร้องหละ ขอร้องคุณอย่าไล่ฉันเลย!”

น้ำเสียงของฮั่วเทียนหลันเยือกเย็น แววตาของเขาที่มองไปที่มู่เหว่ยนั้นได้บ่งบอกถึงคำตอบในใจของเขาแล้ว

ท่าทีของมู่เหว่ยก็เหมือนกับอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะ มันไม่ได้ดึงดูดอะไรเขาเลย

เขาลุกขึ้นมา เดินมาที่ระเบียง มองออกไปไกลๆพร้อมพูดว่า “ฉันได้วางแผนเปิดตลาดภาพยนตร์ในประเทศm ไว้ให้คุณแล้ว ตลาดภาพยนตร์ในประเทศmกว้างกว่าประเทศจีนมาก ถ้าเธออยู่ที่นี่เธอจะสามารถเจริญก้าวหน้า และไม่จำเป็นต้องมีฉันอยู่ข้างกาย.......”

มู่เหว่ยมองไปที่ด้านหลังของฮั่วเทียนหลันอยู่ตลอด เมื่อได้ยินที่เขาพูดออกมาเธอก็เริ่มสะอื้น

เธอรีบวิ่งไปกอดฮั่วเทียนหลันพร้อมพูดออกมาว่า “เทียนหลัน อย่า อย่าไล่ฉันไปเลย....แค่คุณในฉันอยู่ที่นี่ ไม่ว่าอะไรฉันก็ยอมรับได้ทั้งนั้น......”

หรืออีกความหมายหนึ่งของเธอก็คือ เธอเต็มใจที่จะเป็นมือที่สามของฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันค่อยๆยื่นมือเพื่อผลักมู่เหว่ยออก

เขาหยิบบัตร ATM ออกมา จากนั้นยัดใส่มือของมู่เหว่ยไป บอกให้เธอกำไว้แน่นๆ

“ในนี้มีเงิน สองพันล้าน ซึ่งเป็นค่าเลี้ยงดูของเธอตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา”

สองพันล้านหยวน ไม่ใช่ยี่สิบหยวน

ตราบใดที่มู่เหว่ยไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับการพนัน เธอก็สามารถเอาเงินจำนวนนี้ไปใช้ได้ทั้งชีวิต

มู่เหว่ยมองไปที่บัตร ATM ที่อยู่ในมือ ความโศกเศร้าปกคลุมไปทั่วใบหน้าของเธอ เธอเซถอยหลังไปสองสามก้าว มองไปที่ฮั่วเทียนหลันอยู่นาน และพูดออกมาพร้อมกับสายตาที่มุ่งมั่น “ฮั่วเทียนหลัน ฉันอยู่กับคุณมาตั้งนาน คุณไม่รู้หรอว่าฉันรู้สึกอย่างไรกับคุณ? แต่ตอนนี้ คุณกลับใช้เงินสองพันล้านเพื่อที่จะผลักไสไล่ส่งฉัน คุณคิดว่าฉันเป็นคนอย่างไร? คุณเคยคิดถึงจิตใจของฉันบ้างไหม?”

มูลค่าของมู่เหว่ยไม่ได้ต่ำ แต่เงินสองพันล้านหยวนก็เพียงพอสำหรับการสร้างภาพยนตร์เป็นเวลาหลายปี

แต่ประเด็นสำคัญอยู่ที่ ถ้าเธอยังอยู่กับฮั่วเทียนหลันต่อไปจำนวนเงินที่เธอได้มันก็ไม่มีที่สิ้นสุด และเธอจะมายอมแพ้กับเรื่องแค่นี้ง่ายๆได้อย่างไร?

ฮั่วเทียนหลันหันกลับมามองที่หน้าของมู่เหว่ย มองไปทั่วเรือนร่างของเธอพร้อมกับพูดเสียงต่ำๆออกมาว่า “มู่เหว่ย เรื่องของเรามันเกิดขึ้นโดยสุดวิสัย และเหตุสุดวิสัยในครั้งนี้ก็กินเวลามานานมากเกินไปแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาจะต้องจบมัน!”

เหตุสุดวิสัยที่เกิดขึ้นในปีนั้น ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกผิดต่อจิตใจของมู่เหว่ย

และในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ฮั่วเทียนหลันก็พยายามชดใช้สิ่งเลหล่านั้นให้กับมู่เหว่ย

ถ้าไม่ทำแบบนั้นชีวิตของมู่เหว่ยก็คงตกต่ำไปตั้งนานแล้ว

ใบหน้าของมู่เหว่ยซีดและเธอขอร้องอย่างเศร้า ๆ “เทียนหลัน อย่าทำแบบนี้เลย เรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณในคืนนั้น มันทำให้ฉันจดจำไปทั้งชีวิต แต่ตอนนี้คุณไม่ต้องการฉันแล้ว แล้วฉันจะสามารถมีชีวิตต่อไปได้อย่างไรกัน!”

มู่เหว่ยพูดเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดเพื่อกดดันฮั่วเทียนหลัน

แต่สายตาเย็นชาของฮั่วเทียนหลันทำให้ความหวังในใจของเธอเล็กลงเรื่อย ๆ

“เรื่องในคืนนั้น ฉันต้องขอโทษเธอจริงๆ และหลายปีที่ผ่านมานี้ฉันต้องขอบคุณเธอมากๆที่คอยดูแลฉันมาตลอด แต่ตอนนี้มันก็ถึงเวลาแล้ว ฉันไม่สามารถทำผิดกับคนของฉันได้แล้ว พวกเรายังสามารถเป็นเพื่อนกันได้ และถ้าหากต่อไปเธอเจอปัญหาอะไร ก็สามาถมาหาฉันได้ตลอด”

เรื่องบางเรื่อง ฮั่วเทียนหลันก็ไม่อยากพูดออกมา

ของในมือที่มู่เหว่ยถืออยู่นั้นมันก็มีมูลค่าไม่ใช่น้อย แต่ฮั่วเทียนหลันก็ไม่ใช่คนที่จะตัดหางปล่อยวัด

ฉันเคยขอโทษเธอไปแล้ว และเธอก็ขอโทษฉันกลับมา ตอนนี้พวกเราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้ว

มู่เหว่ยเห็นว่าฮั่วเทียนหลันตัดสินใจอย่างแน่วแน่ น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาจากดวงตาไม่หยุด

“เทียนหลัน คุณอยากจะให้ฉันไปจริงๆหรอ?”

ทำไมเธอถึงยังไม่เข้าใจว่าฮั่วเทียนหลันไล่เธอไปเพราะอะไร?

ในใจของฮั่วเทียนหลันตอนนี้ ไม่มีใครเทียบกับอันหรันได้เลย

แต่ฮั่วเทียนหลันก็ยังตัดขาดกับเธอไม่ได้

มันเป็นเพราะอะไร ตั้งแต่เล็กจนโตอันหรันดีกว่าเธอทุกอย่าง โชคดีกว่า ประสบความสำเร็จมากกว่า!

ฮั่วเทียนหลันหยิบเอกสารจากโต๊ะของเขาและโยนมันไปที่โต๊ะกาแฟ “เราจบเรื่องนี้กันแค่นี้ ด้านในนี้เป็นสิ่งที่เธอทำมาตลอดหลายปี ฉันรู้ทุกอย่าง แต่สิ่งที่ฉันไม่รู้ก็คือควรจะให้ค่าเลี้ยงดูเธอเท่าไหร่ แต่ฉันก็ให้เธอไปแล้ว!”

น้ำตาที่ไหลออกมาของมู่เหว่ยนั้น สำหรับฮั่วเทียนหลันแล้ว เขาไม่รู้สึกหวั่นไหวเลยสักนิด เพราะมันมันคือการเสแสร้ง

และเขาก็รู้ว่า เขาไม่สามารถใจอ่อนได้อีกแล้ว

ถ้าเขาไม่ตัดความสัมพันธ์นี้ เขาจะมีชีวิตคู่ที่ดีกับอันหรันได้อย่างไร?

มู่เหว่ยยังคงไม่ยอมแพ้ แต่ฮั่วเทียนหลันก็กดปุ่มบนโต๊ะเพื่อเรียกใครบางคน

ผ่านไปไม่นานก็มีบอดี้การ์ดสองคนเข้ามาในห้อง

“ท่านประธาน......”

“พาเธอไปส่งที่บ้าน”

บอดี้การ์ดเดินไปข้างหน้า เห็นมู่เหว่ยที่กำลังสวมชุดเมดอยู่ “คุณมู่เหว่ยครับ โปรดให้ความร่วมมือด้วย”

ความเศร้าในดวงตาของมู่เหว่ยค่อยๆจางหายไป แต่เปลี่ยนมาเป็นอารมณ์ที่ลุกลี้ลุกลนแทน

“ฮั่วเทียนหลัน แล้วคุณจะเสียใจ!”

มู่เหว่ยพูดจบ เธอผลักบอดี้การ์ดทั้งสองคนออก และเดินออกไปเอง

ประตูถูกกระแทกอย่างแรง จากนั้นมันก็เปิดออก บอดี้การ์ดทั้งสองคนก็เดินตามออกไป

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย เขานั่งลงที่โซฟาและอดไม่ได้ที่จะเอามือมาขยี้ศีรษะ

ไม่รู้ว่าเวลานี้ อันหรันกำลังทำอะไรอยู่?

กำลังเล่นกับดาหลาง? หรือกำลังออกแบบผลงานที่ไม่สามารถเอาไปแข่งได้กันนะ

รอหลังแต่งงานเสร็จ เขาจะออกเงินเพื่อจัดงานนิทรรศการให้อันหรัน

และออกเดินทางไปรอบโลก ไปทุกที่ที่เธออยากไป

อะไรที่ภรรยาของเขาเป็นคนออกแบบ มันต้องเป็นสิ่งที่ดีที่สุด