โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 299

จมูกของฮั่วเทียนหลันแดงขึ้นเล็กน้อย ช่วงนี้อากาศค่อนข้างแห้งจึงทำให้โรคจมูกอักเสบของเขากลับมาอีกครั้ง

ลั่นลานนั่งอยู่ที่พื้น ไม่นานเธอก็ประกอบหุ่นยนต์ทรานฟอร์เมอร์จนเสร็จ

เธอเล่นทรานฟอร์เมอร์อย่างสนุกสนาม อยู่ดีๆเธอก็เงยหน้าขึ้นและเห็นหน้าของฮั่วเทียนหลัน

ถึงแม้ว่าฮั่วเทียนหลันจะค่อยๆเข้ามา แต่เธอก็รับรู้ถึงตัวตนของฮั่วเทียนหลันได้อย่างรวดเร็ว ในใจของเธอก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

ตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่คฤหาสน์ นิสัยของลั่นลานก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เมื่อก่อนเธอมองโลกในแง่ดีเหมือนกับนางฟ้าตัวน้อย

แต่ตอนนี้เธอเงียบลงนิดหน่อย

ฮั่วเทียนหลันก็ไม่รู้ว่าการเปลี่ยนไปของเธอมันดีหรือไม่ดี แต่ท้ายที่สุดการเติบโตก็จะทำให้ความไร้เดียงสาค่อยๆเลือนหายไป

มีแต่ใจของลั่นลานเท่านั้นที่รู้ เธอไม่ชอบที่นี่ และก็ไม่ชอบนอนคนเดียวในเวลากลางคืน

เธอคิดถึงแม่ คิดถึงยายเฉิน คิดถึงตาหวาง และคิดถึงน้าหวาง.....

เธอไม่รู้ว่าทำไมลุงคนนี้ถึงพาเธอมาที่นี่ และเธอก็ต่อต้านในใจ

แต่ยายเฉินบอกกับเธอว่า ถ้าหากเธอต้องการตามหาแม่ของเธอ เธอจะต้องอยู่กับคุณลุงคนนี้

และก็ต้องฟังที่คุณลุงคนนี้พูด ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ช่วยตามหาแม่ของเธอ

คิดถึงแม่ ดวงตาของลั่นลานก็มีสีแดงขึ้นมา และหยดน้ำตาก็ค่อยๆไหลลงมา

ฮั่วเทียนหลันสังเกตลั่นลานอยู่ตลอด เห็นเธอเป็นแบบนั้นใบหน้าของเขาก็กังวลขึ้นมา

ทำไมเธอถึงร้องไห้อีกแล้ว?

ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้น หยิบกระดาษทิชชู่บนโต๊ะ เขาคุกเข่าลงข้างลั่นลาน จากนั้นก็ค่อยเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ

“ตัวน้อย เป็นอะไรหรอ? ใครทำให้เธอเสียใจ?”

ลั่นลานส่ายหน้า มองไปที่ฮั่วเทียนหลันอย่างน่าสงสารและพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความหวัง “คุณลุงคะ ลั่นลานเป็นเด็กดีมาโดยตลอด เมื่อไหร่คุณลุงจะพาลั่นลานไปหาคุณแม่หละคะ?”

ร่องรอยของความพ้ายแพ้ปรากฏขึ้นในดวงตาของฮั่วเทียนหลัน เมื่อเขาเห็นท่าทางของลั่นลาน ทำให้เขานึกถึงอันหรันขึ้นมา

ทุกครั้งที่อันหรันขอร้องเขา เธอจะทำท่าทางที่หน้าสงสารและเขาก็อดไม่ได้ที่จะมอบอ้อมกอดของความรักให้เธอ

“รอลั่นลานปิดเทอมก่อน ลุงจะพาไปหาแม่ โอเคไหมคะ?” ฮั่วเทียนหลันพูดประโยคนี้พร้อมกับความเจ็บปวดในใจ

แสงแห่งความสุขฉายไปทั่วใบหน้าของลั่นลาน ถึงแม้เธอจะเพิ่งเปิดเรียนแต่รออีกแค่ครึ่งปีเธอก็จะได้เจอแม่แล้ว!

เธอยืนเขย่งเท้าและจูบไปที่ใบหน้าของฮั่วเทียนหลัน

“หนูรักคุณลุงที่สุดเลย!”

ลั่นลานยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ใบหน้าของเธอทำให้ฮั่วเทียนหลันนึกถึงรอยยิ้มของอันหรัน

เขามองไปที่นาฬิกา ตอนนี้มันก็ดึกแล้ว ถึงเวลาที่ลั่นลานควรจะเข้านอน

ห้องนอนของลั่นลานอยู่ที่ชั้นสอง

ลั่นลานเป็นเด็กดีมา เธอไม่ได้ต้องการให้ฮั่วเทียนหลันคอยมาดูแลเธอ เธออาบน้ำด้วยตัวเอง และหลังจากอาบเสร็จเธอก็ขึ้นเตียง จากนั้นก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาห่ม

ฮั่วเทียนหลันปรับอุณหภูมิห้อง และเปิดเครื่องควบคุมความชื้น เมื่อเขากำลังจะปิดไฟจู่เขาก็ได้ยินเสียงอ้อนของลั่นลาน “คุณลุงคะ ช่วยเล่านิทานให้หนูฟังหน่อยได้ไหมคะ?”

ฮั่วเทียนหลันแข็งตัวชั่วขณะและความรู้สึกผิดในใจของเขาก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

พักนี้งานที่บริษัทเยอะมาก และจิตใจของเขาก็ค่อนข้างอ่อนแอ

ตอนที่เขารับลั่นลานมาใหม่ๆ ป้าเฉินเคยบอกกับเขาว่า ทุกวันต้องเล่านิทานให้ลั่นลานฟังก่อนนอน

แต่เขาทำได้แค่ดูแลชีวิตประจำวันของลั่นลานให้ดี ไม่มีเวลามาเล่นกับเธอมากนัก และนั่นทำให้เขาลืมเรื่องนี้ไปสนิทเลย

ฮั่วเทียนหลันกลับมานั่งบนเตียงของลั่นลาน และกุมไปที่มือนุ่มๆของเธอ

“ลั่นลานอยากฟังนิทานเรื่องอะไรคะ?” ถึงแม้ว่าฮั่วเทียนหลันจะเป็นคนที่ละเอียดรอบคอบ แต่เขาก็ไม่มีความสามารถในการเล่านิทานให้เด็กฟัง

ลั่นลานจ้องไปที่ฮั่วเทียนหลันด้วยสายตาที่สดใสและพูดว่า “หนูอยากฟังเรื่องคุณลุงกับคุณแม่ของหนูค่ะ!”

ลั่นลานยังเด็ก แต่เธอก็เคยได้ยินป้าDingพูดอย่างคลุมเครือว่า แม่ของเธอเป็นภรรยาของคุณลุง

ภรรยา!

ถ้าอย่างนั้นลั่นลานก็ต้องเป็นลูกสาวของคุณลุงหรอ?

เธออยากเรียกฮั่วเทียนหลันว่าพ่อ แต่เธอไม่กล้า

เช่นเดียวกับที่เธอโหยหาความรักจากพ่อ แต่เธอก็ไม่เคยรู้สึกถึงมันมาก่อนเลย

เห็นกันอยู่ว่ามันอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่เธอก็กลัวการสูญเสีย

ประธานบริษัทที่เข้มงวดอย่างฮั่วเทียนหลัน ช่วงที่ผ่านมานี้เขาอ่อนโยนลงมาก และเขาก็ได้ได้กลายเป็นพ่อที่ให้ความรักแก่เธอไปโดยปริยาย

ฮั่วเทียนหลันตกใจ เล่าเรื่องระหว่างเขากับอันหรัน?

เขานึกถึงหญิงสาวที่ตื่นตระหนก ที่เขาเคยเห็นในห้องโถงของคลับเฮาส์

เขาเป็นคนช่วยชีวิตผู้หญิงคนนั้นไว้ นั้นเพราะดวงตาที่บริสุทธิ์ของเธอ

หลังจากนั้น เธอก็เป็นคนช่วยเขา.....

ฮั่วเทียนหลันตัดสินใจเอาเรื่องราวระหว่างเขากับอันหรันออกมาในรูปแบบของความรักที่สวยหรู

ลั่นลานยังเด็กมาก เธอยังไม่ควรได้ฟังเรื่องราวในเชิงลบ

แต่เขาจะเล่าเรื่องราวไม่ดีที่เขาเคยทำกับอันหรันให้ออกมาในรูปแบบของความรักที่สวยงามได้อย่างไร?

ในวันหยุดสุดสัปดาห์หลังอาหารเช้าฮั่วเทียนหลันพาลั่นลานมาที่บ้านของวังเทียจุน

เธอคิดถึงป้าเฉินและน้าหวางมาก และอยากเจอพวกเขามาตั้งนาน

ชั้นแรกของบ้านถูกเปลี่ยนเป็นร้านสะดวกซื้อที่ขายของใช้ในชีวิตประจำวันและอาหารเช้า

พื้นที่ด้านข้างถูกหวังถิงใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด นั้นก็คือเธอเคยเรียนทำเล็บมาก่อน เธอจึงเอาพื้นที่ตรงนั้นมาเปิดร้านทำเล็บ

โดยปกติหลังจากเลิกงานที่ฟาเรนไฮต์ ก็จะกลับมาทำเล็บ

เนื่องจากการดูแลของฟาเรนไฮต์พวกอันธพาลที่อยู่ใกล้เคียงจึงไม่กล้าเข้ามาทำเรื่องก่อกวน

บ้านที่เคยอาศัยอยู่ที่เมืองw ก็ถูกฟาเรนไฮต์เช่าเป็นหอพักพนักงานโดยมีค่าเช่ารายเดือน เมื่อเทียบกับตอนที่ป้าเฉินอยู่ที่เมืองw ชีวิตของเธอที่นี่ดีขึ้นกว่าที่นั่นเรื่อยๆ

ทันทีที่รถหยุด ลั่นลานก็เปิดประตูรถวิ่งไปหาป้าเฉินที่กำลังเก็บผักอยู่ข้างประตูบ้านและตะโกนอย่างไพเราะ "คุณยายคะ!"

ป้าเฉินที่ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย เธอหันมาเห็นนางฟ้าตัวน้อย ผักที่อยู่ในมือเธอจึงหล่นลงไปแบบไม่รู้ตัว เธอเอนตัวลงเพื่อที่จะอุ้มลั่นลาน

แต่เมื่อฉันเห็นเสื้อผ้าที่มีราคาแพงมากของลั่นลาน เธอก็นึกขึ้นได้ว่ามีของเธอสกปรกอยู่ เธอจึงรีบกลับไปล้างมือ

แต่ลั่นลานกอดต้นขาของเธอไว้และไม่ยอมปล่อยเธอไปพร้อมตะโกนว่า “ยาย ลั่นลานคิดถึงยาย คิดถึงยายมากๆ!”

จมูกของป้าเฉินเปลี่ยนเป็นสีแดง และน้ำตาก็เริ่มซึมออกมา

เธอเอามือของเธอเช็ดกับเสื้อผ้าตัวเอง จากนั้นก็อุ้มลั่นลานขึ้นมา

“ตัวน้อย เป็นเด็กดีหรือเปล่า?”

“เป็นเด็กดีคะ? ลั่นลานเป็นเด็กดีตลอด คุณพ่อ.....คุณลุงเล่าเรื่องเกี่ยวกับแม่ให้ลั่นลานฟังเยอะแยะเลย!”

ฮั่วเทียนหลันที่เพิ่งผลักประตูรถออกก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ เมื่อได้ยินเสียงเรียกแบบนั้น

แต่คำว่าลุงที่ตามมา ทำให้เขาคิดว่าเป็นแค่ภาพหลอน

เขาไม่ได้เลี้ยงดูลั่นลานให้ดีที่สุด และเขาก็เป็นคนทำให้อันหรันต้องเจอกับเรื่องราวแบบนี้

คำเรียกแบบนี้ เขาคิดว่ามันไม่เหมาะสมกับเขา

ฮั่วเทียนหลันระบายความรู้สึกในใจ และหยิบถุงกระดาษยื่นให้ป้าเฉิน “ฉันมาที่นี่อย่างกะทันหันและไม่ได้ซื้ออะไรมาฝากเลย นี่เป็นน้ำใจเล็กน้อยเอาไว้ให้พวกคุณทั้งสองไว้ซื้ออะไรทาน”

ป้าเฉินเห็นว่าในถุงกระดาษมีธนบัตรอยู่มากมาย เธอจึงตกใจมาก

เธอรู้ว่าสามีของอันหรันนั้นร่ำรวยมาก หลังจากที่ให้ลูกสาวของเธอไปหาในอิมเทอร์เน็ต ก็พบว่าแค่ประตูบ้านของเขาก็ใช้เงินถึงสามสิบล้าน

รู้ไหมว่าราคาประตูบ้าน ถ้าพูดในเมืองwนั้น หนึ่งล้านก็ถือว่าแพงแล้ว

และพวกเธออาศัยอยู่ที่นี่โดยไม่เสียเงินและไม่ต้องจ่ายค่าสาธารณูปโภค

และความเป็นอยู่ของพวกเธอก็ดีมาก มีคนที่พักอยู่รอบๆเข้ามาซื้อของที่ร้านอยู่ตลิด

ทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่ชายคนนี้มอบให้

เพียงเพราะเธอดูแลอันหรันและลั่นลาน

เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว เธอไม่ได้ต้องการเงินทองอะไร

ป้าเฉินดันถุงนั้นกลับไปแล้วพูดว่า "คุณฮั่ว แค่คุณลั่นลานมาพบฉันดีใจมากแล้ว ของพวกนี้คุณนำกลับไปเถอะ! แค่คุณให้เราได้ทำมาหากิน เปิดร้านค้าทำให้พวกเรามีเงินใช้แต่ละเดือน แค่นี้ก็พอแล้ว ไหนจะค่าเช่าในเมืองW นี่ก็เงินไม่ใช่น้อย ฉันไม่ต้องการมันจริงๆ "

ฮัวเทียนหลันผลักกลับไป แต่หลังจากเห็นท่าทีของป้าเฉินว่าเธอไม่ต้องการจริง ก็ไม่ได้บังคับ

เขาเป็นคนตรงไปตรงมา ป้าเฉินก็เช่นกัน ต่างคนก็ต่างเกรงใจ

ลั่นลานอยู่กับป้าเฉิน เหมือนกับผีเสื้อที่กำลังโบยบิน เธอหัวเราะร่าเริงมีความสุข

ภาพที่ดูผ่อนคลายแบบนี้ ที่คฤหาสน์ไม่มีให้เห็น

ตอนเที่ยงฮั่วเทียนหลันนัดลูกค้าเพื่อทานอาหารเย็น เลยพูดกับลั่นลานว่า: "ลุงไปคุยธุระ ลั่นลานอยู่ที่นี่ต้องเชื่อฟัง รอตอนเย็นลุงจะมารับ โอเคไหม?"

เมื่อฟังฮั่วเทียนหลันจบ ลั่นลานก็อดไม่ได้ที่จะจับมือเขาไป นัยตาของลั่นลานแดง "คุณลุง อย่าไปเลย อบู่เล่นกับลั่นลานที่นี่ไม่ได้เหรอคะ?"

แววตานี้ทำให้หัวใจของฮั่วเทียนหลานแทบละลาย

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็โทรหา และยกเลิกนัดในตอนเที่ยง

เขาไม่สามารถปฏิเสธคำขอของลูกสาวได้

ลั่นลานชอบวาดภาพด้วย คงเป็นเพราะได้มาจากอันหรัน

มีต้นแปะก๊วยอยู่หน้าประตู หลังจากลั่นลานเล่นจนเหนื่อย เธอก็นั่งบนขั้นบันไดถือกระดานวาดภาพและค่อยๆร่างภาพออกมา

ฮั่วเทียนหลันนั่งข้างเธอ ลั่นลานใช้เบาะวางไว้ที่ขั้นบันไดแล้วนั่ง

เสื้อผ้าราคาแพงเต็มไปด้วยฝุ่น

“ที่นี่ เปลี่ยนไปแล้ว” มองเห็นลั่นลานที่ปากคาบปากกาและวาดภาพอย่างตั้งใจ ฮั่วเทียนหลันก็บอกถึงสิ่งบกพร่องของเธอเป็นครั้งคราว

ป้าเฉินนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์มองผู้ชายที่สวมเสื้อผ้าราคาแพงที่อยู่ตรงบันได ชุดสูทที่มีรสนิยม นาฬิกาที่หรูหรา นั้นแสดงให้เห็นถึงสถานะของเขาอย่างชัดเจน

แต่คนที่หยิ่งผยองคนนี้ มาพร้อมกับลูกสาวของเขาซึ่งนั่งอยู่บนบันไดที่สกปรก พร้อมกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้า เขาก็เหมือนลุงปกติทั่วไปคนหนึ่ง

ทำให้ป้าเฉินนึกถึงอันหรันขึ้นมา

ถ้าตอนนี้ มีคนอีกคนอยู่ข้างๆลั่นลานด้วยคงจะดีมาก!

หลังจากย้ายมาเมืองz เธอก็ได้มาอาศัยในที่ที่อันหรันเคยอาศัยอยู่

ที่นี่สภาพแวดล้อมไม่เลว มีแม่น้ำ มีภูเขา และมีรถสัญจรไปมาน้อย

เงียบสงบ เป็นสถานที่ที่เหมาะกับอันหรันมาก ถ้าเธออยู่ที่นี่คนมีความสุขมาก

ในเวลานี้วังเทียจุนมาพร้อมกับกล่องกระดาษแข็ง และเมื่อเขาเห็นหญิงชราที่ยังคงอยู่ในภวังค์ เขาจึงไอออกมา “มองอะไรอยู่? ตาแข็งเชียว!”

ป้าเฉินฟื้นขึ้นจากภวังค์ เธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่วังเทียจุนอย่างว่างเปล่าและพูดว่า “ผู้ชายหยาบคาย คุณเคยเข้าในความรู้สึกของผู้หญิงบ้างไหม?”

วังเทียจุนยิ้มอย่างร่าเริง เขาเป็นทหาร ทำอะไรไม่อ้อมค้อม

มีสิ่งเดียวที่เขาเลื่อมใสศรัทธา ก็คือภรรยาของเขาสั่งอะไร เขาก็ทำแบบนั้น

ดังนั้นเมื่อเขาเห็นภรรยาของเขาไม่มีความสุขเขาจึงยกมือขึ้นและยอมจำนนทันที “ฉันผิดไปแล้ว แม่ทูนหัวอย่าได้โกรธ คุณกับลังมองอะไรอยู่ ฉันจะมองกับคุณด้วย!”

พูดจบ เขาก็เอนหัวมามอง เมื่อเธอเห็นวังเทียจุนทำท่าทางที่ไม่สุภาพ ป้าเฉินจึงผลักเขาออกไป

“จะมามองอะไรหละ ถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว ยังไม่ทำทำอาหารอีก! ฉันหิวแล้ว คุณฮั่วกับลั่นลานก็หิวแล้วเหมือนกัน!”