โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 298

เถ้ากระดูกของอันหรัน ถูกส่งมาในช่วงบ่ายของวันที่สาม

ฮัวเทียนหลันส่งคนไปเก็บกวาดสุสานตระกูลอัน และนำอันหรันฝังไว้ข้างพ่อแม่ของเธอ

บนหลุมศพพ่อแม่ของอันหรันมีรูปถ่ายของเด็กชายคนหนึ่ง

เขาดูน่ารักและเขาต้องเป็นน้องชายของอันหรัน

ฮั่วเทียนหลันไปที่สุสานทุกเช้าต่อเนื่องกันเป็นเวลากว่าครึ่งเดือน และจะไม่กลับมาจนกว่าดวงอาทิตย์ตก

ไม่ว่าจะมีลมแรงหรือฝนตกเขาจะนั่งข้างๆหลุมฝังศพของอันหรันและพูดถึงเรื่องราวที่ดีของเขากับอันหรัน

แม้ว่าเรื่องนี้จะถูกเก็บเป็นความลับ แต่หลี่รูยาก็ยังรู้เรื่องนี้อยู่ดี

คืนนั้นหลี่รูยา ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน

การรักษากินเวลาไปทั้งวัน ฮั่วเทียนหลันคอยนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง จนเธอฟื้นขึ้น

หลังจากฟื้นขึ้นมา ใบหน้าของหลี่รูยาก็ดูซีดเซียว ใบหน้าไม่มีร่อยรอยความงดงามหญิงสาวที่ดูแข็งแกร่งเลย

เธอจับมือของฮั่วเทียนหลันและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้เรี่ยวแรง "เทียนหลัน การตายของหรันหรัน โทษแม่ แม่ผิดเอง ... "

แววตาของฮั่วเทียนหลันเป็นสีแดงเล็กน้อย แต่เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความเศร้าในใจ จับมือแม่ด้วยมือทั้งสองข้างและกระซิบว่า "แม่พักผ่อนให้ดีและดูแลร่างกายตัวเอง ถึงแม้ว่าแม่จะอาการดีขึ้นแล้ว แต่ผมก็ไม่อยากเห็นแม่เศร้าอย่างนี้ครับ "

ใช่สิ อันหรันมักมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มมอบให้กับทุกคน และไม่แสดงใบหน้าที่แสดงถึงความเศร้าโศกให้ใครได้รับรู้ ทั้งๆที่เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เข้มแข็งแต่อย่างใด

มีรายงานมาจากเมืองW ว่าเจอตัวเด็กหญิงที่ชื่อลั่นลานแล้ว

นอกจากนี้ก็พบตัวของสองสามีภรรยาตระกูลหวัง

คืนนั้นฮั่วเทียนหลันขึ้นเครื่องบินไปยังเมืองw

อพาร์ทเมนต์ที่เคยมาครั้งก่อน มีสายลับหลายสิบคนยืนอยู่ภายนอกอาคาร

เพราะคำสั่งตายจากเบื้องบน หากบุคคลห้อง202ได้รับอันตราย ทุกคนจะต้องพบกับความโชคร้าย

นี่เป็นคำสั่งส่วนตัวจากหัวหน้าใหญ่ หากเกิดปัญหาอะไรขึ้นทุกคนก็ไม่อาจรับผิดชอบได้

ฮั่วเทียนหลันไม่ให้ทุกคนเข้าใกล้ เขาขึ้นไปชั้นบน หยุดหน้าประตูห้อง202 แล้วเคาะเบาๆ

ไม่นานประตูก็เปิดออก

"สวัสดีค่ะคุณฮั่ว เข้ามาก่อนสิคะ"

หญิงวัยกลางคนเปิดประตู เธอจำฮั่วเทียนหลันได้ลางๆ

เขาเดินเข้าไป และเห็นเสื่อปูที่พื้น

บนเสื่อมีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กำลังนอนหลับสนิท

ความทุกข์ที่ไม่สามารถอธิบายได้วนเวียนอยู่ในใจ

“ ทำไมถึงให้เธอนอนกับพื้น” เขาทำเสียงเข้ม

ป้าเฉินใชหน้าเศร้าหมองและอธิบายว่า: "ลั่นลานเพิ่งร้องไห้และหลับไป ... "

"ทำไมครับ?"

"เธอร้องหาแม่ของเธอ! "

คำพูดของป้าเฉินทำให้ฮั่วเทียนหลันหยุดนิ่งและเขาไม่ได้พูดอะไร

เขาถอดเสื้อคลุมออก และนำมาห่มให้ลั่นลานอย่างอ่อนโยน

คิ้วของลั่นลานค่อยๆขยับและเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้น

“ ลุง ... ” น้ำเสียงที่บริสุทธิ์ แฝงไปด้วยความไพเราะ น้ำเสียงนั้นทำให้ผู้ใหญ่ที่ฟังอยู่รู้สึกเศร้าขึ้นมา

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกเจ็บปวดคุกเข่าลงและกอดลั่นลานเบา ๆ

ลั่นลานพยายามดิน เนื่องจากไม่ได้ใกล้ชิดกับฮั่วเทียนหลัน แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังคงเอนกายแน่นในอ้อมแขนของเขา

เสียงสะอื้นเบาๆ เกือบทำให้หัวใจของฮั่วเทียนหลันแตกสลาย

เขาไม่รู้ว่าจะปลอบลั่นลานอย่างไร แล้วก็ไม่กล้่าเอ่ยถึงอันหรันให้ลั่นลานฟัง

การตายของอันหรันทำให้เขาคิดเสมอว่าเขาเป็นคนผิดเอง

"คุณลุง หนูอยากไปหาแม่ แม่สัญญากับหนูว่าจะกลับมา แต่แม่โกหก หรือแม่จงใจที่จะไม่กลับมา ต้องการจะหนีหนูไป?"

น้ำเสียงที่อ่อนโยนของลั่นลาน ยิ่งทำให้หัวใจของฮั่วเทียนหลันเจ็บปวด

เขายื่นมือออกมาสางผมที่หักบนหน้าผากของหลานหลานเบา ๆ และกระซิบเบา ๆ ว่า “แม่ไม่ได้โกหกลั่นลาน แม่ต้องไปทำธุระที่ต่างประเทศ"

“ ไปต่างประเทศเหรอคะ ไปทำอะไรคะ คุณลุง พาลั่นลานไปหาแม่ได้ไหมคะ”

คำถามของลั่นลาน ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกหนักอกหนักใจ

เขามองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่นั่งเศร้าตรงหน้า และอยากจะบอกอะไรกับเธอ

เธอไม่ควรเรียกว่าเขาว่าลุง เธอควรเรียกว่าพ่อ

ฮั่วเทียนหลัยพูดกล่อมลั่นลานเป็นเวลานาน หลังจากที่เธอไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน เธอก็ค่อยๆผลอยหลับไป

ป้าเฉินกล่าวว่า "คุณฮั่ว ฉันขอคุยกับคุณหน่อยได้ไหมคะ"

ฮั่วเทียนหลันเหลือบมองป้าเฉิน พยักหน้า และส่งลั่นลานให้หวังถิงที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างระมัดระวัง

ทั้งสองเดินไปที่ห้องนอนข้างๆ ป้าเฉินพูดว่า "คุณฮั่ว ลั่นลานเป็นลูกสาวแท้ๆของคุณ อันหรันน่าจะบอกเรื่องนี้กับคุณแล้ว ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน คุณสามารถพาเธอไปตรวจดีเอ็นเอได้"

ฮั่วเทียนหลันส่ายหน้า เขาผิด ที่เขาไม่วางใจ

และตอนนี้พระเจ้าได้ให้บทลงโทษกับเขาแล้ว ทำให้อันหรันต้องจากเขาไป

ดังนั้นเมื่อเขาเจออันหรันเมื่อไหร่ เขาสาบานว่าถ้าเธอสามารถกลับมาอยู่เคียงข้างเขา เขาจะเชื่อใจอันหรัน อย่างไม่มีเงื่อนไข100% และจะเป็นสามีภรรยาที่สมบูรณ์แบบ

สำหรับลั่นลาน เมื่อเห็นลั่นลานครั้งแรกที่เมือง W ฮั่วเทียนหลันก็รู้สึกได้ถึงความสัมพันธ์ทางสายเลือด

เขาไม่สามารถอธิบายความรู้สึกนี้ได้ แต่ตอนนี้กำลังรู้อย่างถ่องแท้แล้วว่าจริงๆมันคือความรู้สึกทางสายเลือดของพ่อและลูกสาว

ไม่ว่าอย่างไร เพียงแค่ได้เจอกัน หัวใจมันก็จะเชื่อมโยงหากัน

"ลั่นลานเป็นลูกสาวของผม ผมจะพาเธอกลับไป ให้เธอได้เรียน และได้ใช้ชีวิตที่ดีที่สุด และปล่อยให้เธอเติบโตโดยไม่เป็นกังวลใดๆ ..."

ฮั่วเทียนหลันบอกป้าเฉิน และบอกกับอันหรันด้วย

เธอ เธอไปซ่อนอยู่ที่ไหนกัน

ลูกสาวของเธอฉันก็เจอแล้ว แต่ทำไมเธอถึงไม่ออกมาหาฉันสักที

"ฉันขอถามได้ไหมคะ อันหรันเธอไปไหนเหรอ" ป้าเฉินขัดจังหวะฮัวเทียนหลันและถามขึ้น

ตอนแรกอันหลันโทรมาหาป้าให้ย้ายบ้าน เพราะลั่นลานกำลังถูกคนเลวจับตามองอยู่

ป้าเฉินจึงพยายามสังเกตดู ก็พบว่ามีคนแปลกหน้ามากมายในชุมชน

ครอบครัวเธอทั้งสามคน จึงพาลั่นลานไปซ่อนตัว จนกระทั่งมีคนจากฟาเรนไฮต์มาตามพวกเธอกลับมา

แต่ตอนนี้สามีของอันหรัน หรือพ่อของลั่นลานอยู่ที่นี่แล้ว แต่ทำไมอันหรันกลับหายตัวไป?

ฮั่วเทียนหลันหยุดนิ่ง ในขณะนี้มือของเขาสั่นเล็กน้อย และในดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเศร้า

“ ขอโทษครับ……”

ประโยคที่แสดงความเสียใจนี้ทำให้ป้าเฉินชะงักงัน

เธออาบนำ้ร้อนมาก่อน ดังนั้นจึงรู้ดีว่าการที่ฮั่วเทียนหลันขอโทษ ต้องเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นแน่ๆ

ปกติอันหรันเป็นคนที่ซื่อสัตย์กับคำพูดมาตลอด

แต่ครั้งนี้เธอไม่มาตามนัด

ทันใดนั้นความคิดอันเลวร้ายก็ผุดขึ้นในใจของป้าเฉิน มันเป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้ ...

“ อันหรันอยู่ที่ไหน คุณฮั่ว คุณซ่อนเธอไว้ที่ไหน พาอันหรันมาเจอฉันที!”

ป้าเฉินเดินก้าวไปข้างหน้า เธอตื่นตระหนก คว้าคอเสื้อของฮั่วเทียนหลันแล้วตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

ฮั่วเทียนหลันไม่สนใจสิ่งที่ป้าเฉินทำอยู่ เขาพูดซ้ำด้วยเสียงแหบ“ผมขอโทษ ... ”

ป้าเฉินรู้สึกเหมือนท้องฟ้ากำลังจะถล่มลงมา อันหรันจริงๆแล้วก็เปรียบเสมือนลูกสาวของเธอเอง

เธอรักอันหรัน และรักหนูน้อนน่ารักลั่นลานมาก

ถ้าเธอทำได้ เธอจะไม่ให้ใครมาแตะต้องแม้กระทั่งปลายนิ้ว

แต่ตอนนี้...

"คุณฮั่ว โปรดบอกฉันที อันหรันยังมีชีวิตอยู่ ยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม" ป้าเฉินปล่อยฮั่วเทียนหลัน และถามด้วยความเจ็บปวดแม้ว่าเธอจะรู้คำตอบในใจแล้วก็ตาม

ในขณะนี้การหายใจของฮั่วเทียนหลันเหมือนหยุดนิ่งไป เขารู้สึกได้ถึงพลังสูบฉีดของเลือดในร่างกายเขา

เขาโกหกตัวเองได้ แต่เขาโกหกคนรอบตัวอันหรันไม่ได้

"ผมขอโทษครับ อันหรันเธอไม่อยู่แล้วครับ เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ไฟไหม้จนจำร่างของเธอไม่ได้ แต่ผมกลับคิดว่าเธอน่าจะยังมีชีวิตอยู่ ...

เมื่อพูดประโยคเหล่านี้ออกมา ฮั่วเทียนหลันก็รู้สึกเหมือนหมดพลัง

เขาเซถอยไปจนพิงเข้ากับกำแพง

ส่วนป้าเฉินอ่อนแรงล้มลงกับพื้น

"เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ อันหรัน ทำไมชีวิตเธอมัยช่างโชคร้ายอย่างนี้ เธอจะไปก็ไปง่ายๆแบบนี้ ถ้าลั่นลานคิดถึง้ธอขึ้นมาจะทำอย่างไง ห๊ะ!"

ป้าเฉินจะรู้สึกว่าหัวใจของเธอถูกดึงออกไปเธอมีอาการหัวใจเต้นผิดจังหวะในตอนแรกและริมฝีปากของเธอจะเปลี่ยนเป็นสีม่วงและจะหายใจได้ยากในไม่ช้า

เมื่อเห็นป้าเฉินหอบฮั่วเทียนหลันก็ส่ายหัวเพื่อให้กำลังใจตัวเองรีบไปที่ด้านข้างของป้าเฉินช่วยป้าเฉินและลูบหลังเธอเบา ๆ และพูดว่า: "อย่าตื่นเต้นป้าเฉินในอนาคต ฉันจะดูแลชีวิตของคุณฉันเชื่อว่า An Ran ยังไม่ตายผู้หญิงคนนี้เพิ่งหาโอกาสซ่อนตัวสักวันฉันจะพบเธอ! "

ใบหน้าของป้าเฉินซีด ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเศร้า

เธอนึงไม่ถึงว่าอันหรันจะจากไปเร็วขนาดนี้

ในขณะนี้เสียงและรอยยิ้มของอันหรันยังคงตราตรึงอยู่ตรงหน้าเธอ

เธอมาที่เมือง W นั่นเป็นครั้งแรกที่ได้พบกับเธอ เธอให้กำเนิดลั่นลาน แต่ด้วยความยากลำบากจึงฝากฝังลั่นลานไว้กับเธอและไปจากเมือง W ...

ถ้าเธอรู้ว่าเหตุการณ์มันจะเป็นแบบนี้ เธอคงจะรั้งอันหรันไว้ไม่ให้เธอไป

ป้าเฉินผ่อนลมหายใจ ผลักฮั่วเทียนหลันออกไป และกล่าวว่า "โทษคุณ ต้องโทษคุณ ถ้าอันหรันไม่ไปเมือง Z เหตุการณ์เหล่านี้ก็จะไม่เกิดขึ้น คุณปฏิบัติกับเธอไม่ดีด้วยไม่ใช่หรือ ทำร้ายเธอ ตอนนี้จะมาบอกว่าเธอหายไปได้ยังไง "

ฮั่วเทียนหลันก้มลง ในขณะนี้เขากำลังทรมานทั้งร่างกายและจิตใจเป็นเท่าทวี

ฮั่วเทียนหลันพาครอบครัวของป้าเฉินกับลั่นลานกลับมาที่เมืองZ ครอบครัวของป้าเฉินได้มาอยู่ในอาคารพานิชย์ในเขตเมือง ซึ่งฮั่วเทียนหลันซื้อไว้ ชั้นหนึ่งสามารถทำการค้าได้ ส่วนชั้นสองไว้สำหรับพักอาศัย

ค่าน้ำค่าไฟและค่าครองชีพทั้งหมด Fahrenheit Group จะเป็นผู้รับผิดชอบ

หวังถิงชอบเต้นรำ เธอจึงได้ไปฝึกงานที่แผนกภาพยนตร์และโทรทัศน์ของฟาเรนไฮต์

ภายใต้คำแนะนำของฮั่วเทียนหลัน โจวหยวนตั้งใจที่จะดันหวังถิงให้เป็นดารายอดนิยม

ในที่สุดกลุ่มของตระกูลอันก็ประกาศล้มละลาย เนื่องจากราคาหุ้นตกต่ำ

โจวหยวนลงมือโดยใช้เงินเพียง 300 ล้านหยวน เพื่อกำจัดตระกูลอันที่มีมูลค่านับหมื่นล้าน

ชีวิตดูเหมือนจะกลับมาเป็นปกติ ความเจ็บปวดเรื่องของอันหรัน ก็ค่อยๆหายไปตามกาลเวลา

ตอนนี้ในคฤหาสน์แห่งนี้ก็มีสมาชิกเพิ่ม คือหนูน้อยลั่นลาน

ฮั่วเทียนหลันไปทำงานทุกวัน การไปโรงเรียนของลั่นลานจึงถูกคุ้มกันโดยบอดี้การ์ดแปดคน

เพื่อป้องกันไม่ให้ลั่นลานรู้สึกกลัว ฮั่วเทียนหลันจึงขอให้ป้าdingส่งลั่นลานไปโรงเรียน โดยมีรถคุ้มกันสองคันขับตามกัน

ป้า Ding เคยบอกแล้วว่าเธอแก่เกินไป ที่จะมาคอยรับใช้แล้ว

แต่หลังจากได้ยินเรื่องราวของลั่นลาน เธอจึงกลับมา

ลั่นลานชอบคุณยายที่แสนใจดีแบบคุณยายDing ทุกวันที่เธอไปโรงเรียนและหลังเลิกเรียน เธอก็จะตะโกนเรียกคุณยาย Ding ซึ่งทำให้ป้า Ding มีรอยยิ้มทุกครั้ง

คืนนั้นฮั่วเทียนหลันทำงานเสร็จและกลับไปที่คฤหาสน์ก่อนเวลา

ลั่นลานกำลังตามป้า Ding และช่วยป้า Ding ทำงาน

แต่เธอยังเด็กเกินไป แม้ว่าเธอจะตั้งใจแค่ไหน แต่มันก็รู้สึกวุ่นวายเล็กน้อยในสายตาของผู้ใหญ่

แม้ว่าเธอจะทำได้ไม่ดีมากนัก แต่ป้าDing ก็ยังบอกว่าลั่นลานทำได้ดีมาก ซึ่งทำให้ลั่นลานมีความสุขมาก

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู ลั่นลานก็วิ่งออกจากห้องครัว อ้าแขนและพุ่งไปที่ฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันโน้มตัวลงและกอดลั่นลานไว้ในอ้อมแขน

“ วันนี้คุณลุงคุณยาย Ding ทำแกงจืดสาหร่ายใส่ไข่ค่ะ เมื่อกี้หนูแอบชิม มันอร่อยมากค่ะ!”

ฮั่วเทียนหลันยื่นมือออกมาเกาจมูกเล็กน่ารักของลั่นลานและพูดว่า "แมวน้อยตะกละ!"

หลังทานอาหารค่ำเสร็จ ลั่นลานนั่งบนเสื่อและทำการบ้านที่โรงเรียนมอบหมาย

ฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่บนโซฟามองไปที่ร่างเล็กจิ๋วของลั่นลาน ก็ค่อยๆย่อๆตัวลง

เขาย่อจนตัวจะเท่ากันกับลั่นลาน

ลั่นลานเหมือนอันหรันมาก ดูน่ารัก อ่อนโยนและบอบบาง แต่ดวงตาของเธอดูเหมือนฮั่วเทียนหลัน เธอเต็มไปด้วยความกล้าหาญ

นาทีนี้ ถ้าข้างๆลั่นลานมีผู้หญิงอีกคนนั่งอยู่

มันก็คงลงตัวและมีความสุขมากทีเดียว