โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 298

เถ้ากระดูกของอันหรัน ถูกส่งมาในช่วงบ่ายของวันที่สาม

ฮัวเทียนหลันส่งคนไปเก็บกวาดสุสานตระกูลอัน และนำอันหรันฝังไว้ข้างพ่อแม่ของเธอ

บนหลุมศพพ่อแม่ของอันหรันมีรูปถ่ายของเด็กชายคนหนึ่ง

เขาดูน่ารักและเขาต้องเป็นน้องชายของอันหรัน

ฮั่วเทียนหลันไปที่สุสานทุกเช้าต่อเนื่องกันเป็นเวลากว่าครึ่งเดือน และจะไม่กลับมาจนกว่าดวงอาทิตย์ตก

ไม่ว่าจะมีลมแรงหรือฝนตกเขาจะนั่งข้างๆหลุมฝังศพของอันหรันและพูดถึงเรื่องราวที่ดีของเขากับอันหรัน

แม้ว่าเรื่องนี้จะถูกเก็บเป็นความลับ แต่หลี่รูยาก็ยังรู้เรื่องนี้อยู่ดี

คืนนั้นหลี่รูยา ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน

การรักษากินเวลาไปทั้งวัน ฮั่วเทียนหลันคอยนั่งเฝ้าอยู่ข้างเตียง จนเธอฟื้นขึ้น

หลังจากฟื้นขึ้นมา ใบหน้าของหลี่รูยาก็ดูซีดเซียว ใบหน้าไม่มีร่อยรอยความงดงามหญิงสาวที่ดูแข็งแกร่งเลย

เธอจับมือของฮั่วเทียนหลันและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไร้เรี่ยวแรง "เทียนหลัน การตายของหรันหรัน โทษแม่ แม่ผิดเอง ... "

แววตาของฮั่วเทียนหลันเป็นสีแดงเล็กน้อย แต่เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อระงับความเศร้าในใจ จับมือแม่ด้วยมือทั้งสองข้างและกระซิบว่า "แม่พักผ่อนให้ดีและดูแลร่างกายตัวเอง ถึงแม้ว่าแม่จะอาการดีขึ้นแล้ว แต่ผมก็ไม่อยากเห็นแม่เศร้าอย่างนี้ครับ "

ใช่สิ อันหรันมักมีใบหน้าที่ยิ้มแย้มมอบให้กับทุกคน และไม่แสดงใบหน้าที่แสดงถึงความเศร้าโศกให้ใครได้รับรู้ ทั้งๆที่เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เข้มแข็งแต่อย่างใด

มีรายงานมาจากเมืองW ว่าเจอตัวเด็กหญิงที่ชื่อลั่นลานแล้ว

นอกจากนี้ก็พบตัวของสองสามีภรรยาตระกูลหวัง

คืนนั้นฮั่วเทียนหลันขึ้นเครื่องบินไปยังเมืองw

อพาร์ทเมนต์ที่เคยมาครั้งก่อน มีสายลับหลายสิบคนยืนอยู่ภายนอกอาคาร

เพราะคำสั่งตายจากเบื้องบน หากบุคคลห้อง202ได้รับอันตราย ทุกคนจะต้องพบกับความโชคร้าย

นี่เป็นคำสั่งส่วนตัวจากหัวหน้าใหญ่ หากเกิดปัญหาอะไรขึ้นทุกคนก็ไม่อาจรับผิดชอบได้

ฮั่วเทียนหลันไม่ให้ทุกคนเข้าใกล้ เขาขึ้นไปชั้นบน หยุดหน้าประตูห้อง202 แล้วเคาะเบาๆ

ไม่นานประตูก็เปิดออก

"สวัสดีค่ะคุณฮั่ว เข้ามาก่อนสิคะ"

หญิงวัยกลางคนเปิดประตู เธอจำฮั่วเทียนหลันได้ลางๆ

เขาเดินเข้าไป และเห็นเสื่อปูที่พื้น

บนเสื่อมีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ กำลังนอนหลับสนิท

ความทุกข์ที่ไม่สามารถอธิบายได้วนเวียนอยู่ในใจ

“ ทำไมถึงให้เธอนอนกับพื้น” เขาทำเสียงเข้ม

ป้าเฉินใชหน้าเศร้าหมองและอธิบายว่า: "ลั่นลานเพิ่งร้องไห้และหลับไป ... "

"ทำไมครับ?"

"เธอร้องหาแม่ของเธอ! "

คำพูดของป้าเฉินทำให้ฮั่วเทียนหลันหยุดนิ่งและเขาไม่ได้พูดอะไร

เขาถอดเสื้อคลุมออก และนำมาห่มให้ลั่นลานอย่างอ่อนโยน

คิ้วของลั่นลานค่อยๆขยับและเธอก็ค่อยๆลืมตาขึ้น

“ ลุง ... ” น้ำเสียงที่บริสุทธิ์ แฝงไปด้วยความไพเราะ น้ำเสียงนั้นทำให้ผู้ใหญ่ที่ฟังอยู่รู้สึกเศร้าขึ้นมา

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกเจ็บปวดคุกเข่าลงและกอดลั่นลานเบา ๆ

ลั่นลานพยายามดิน เนื่องจากไม่ได้ใกล้ชิดกับฮั่วเทียนหลัน แต่ถึงอย่างไรเธอก็ยังคงเอนกายแน่นในอ้อมแขนของเขา

เสียงสะอื้นเบาๆ เกือบทำให้หัวใจของฮั่วเทียนหลันแตกสลาย

เขาไม่รู้ว่าจะปลอบลั่นลานอย่างไร แล้วก็ไม่กล้่าเอ่ยถึงอันหรันให้ลั่นลานฟัง

การตายของอันหรันทำให้เขาคิดเสมอว่าเขาเป็นคนผิดเอง

"คุณลุง หนูอยากไปหาแม่ แม่สัญญากับหนูว่าจะกลับมา แต่แม่โกหก หรือแม่จงใจที่จะไม่กลับมา ต้องการจะหนีหนูไป?"

น้ำเสียงที่อ่อนโยนของลั่นลาน ยิ่งทำให้หัวใจของฮั่วเทียนหลันเจ็บปวด

เขายื่นมือออกมาสางผมที่หักบนหน้าผากของหลานหลานเบา ๆ และกระซิบเบา ๆ ว่า “แม่ไม่ได้โกหกลั่นลาน แม่ต้องไปทำธุระที่ต่างประเทศ"

“ ไปต่างประเทศเหรอคะ ไปทำอะไรคะ คุณลุง พาลั่นลานไปหาแม่ได้ไหมคะ”

คำถามของลั่นลาน ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกหนักอกหนักใจ

เขามองไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่นั่งเศร้าตรงหน้า และอยากจะบอกอะไรกับเธอ

เธอไม่ควรเรียกว่าเขาว่าลุง เธอควรเรียกว่าพ่อ

ฮั่วเทียนหลัยพูดกล่อมลั่นลานเป็นเวลานาน หลังจากที่เธอไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน เธอก็ค่อยๆผลอยหลับไป

ป้าเฉินกล่าวว่า "คุณฮั่ว ฉันขอคุยกับคุณหน่อยได้ไหมคะ"

ฮั่วเทียนหลันเหลือบมองป้าเฉิน พยักหน้า และส่งลั่นลานให้หวังถิงที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างระมัดระวัง

ทั้งสองเดินไปที่ห้องนอนข้างๆ ป้าเฉินพูดว่า "คุณฮั่ว ลั่นลานเป็นลูกสาวแท้ๆของคุณ อันหรันน่าจะบอกเรื่องนี้กับคุณแล้ว ถ้าคุณไม่เชื่อฉัน คุณสามารถพาเธอไปตรวจดีเอ็นเอได้"

ฮั่วเทียนหลันส่ายหน้า เขาผิด ที่เขาไม่วางใจ

และตอนนี้พระเจ้าได้ให้บทลงโทษกับเขาแล้ว ทำให้อันหรันต้องจากเขาไป

ดังนั้นเมื่อเขาเจออันหรันเมื่อไหร่ เขาสาบานว่าถ้าเธอสามารถกลับมาอยู่เคียงข้างเขา เขาจะเชื่อใจอันหรัน อย่างไม่มีเงื่อนไข100% และจะเป็นสามีภรรยาที่สมบูรณ์แบบ

สำหรับลั่นลาน เมื่อเห็นลั่นลานครั้งแรกที่เมือง W ฮั่วเทียนหลันก็รู้สึกได้ถึงความสัมพันธ์ทางสายเลือด

เขาไม่สามารถอธิบายความรู้สึกนี้ได้ แต่ตอนนี้กำลังรู้อย่างถ่องแท้แล้วว่าจริงๆมันคือความรู้สึกทางสายเลือดของพ่อและลูกสาว

ไม่ว่าอย่างไร เพียงแค่ได้เจอกัน หัวใจมันก็จะเชื่อมโยงหากัน

"ลั่นลานเป็นลูกสาวของผม ผมจะพาเธอกลับไป ให้เธอได้เรียน และได้ใช้ชีวิตที่ดีที่สุด และปล่อยให้เธอเติบโตโดยไม่เป็นกังวลใดๆ ..."

ฮั่วเทียนหลันบอกป้าเฉิน และบอกกับอันหรันด้วย

เธอ เธอไปซ่อนอยู่ที่ไหนกัน

ลูกสาวของเธอฉันก็เจอแล้ว แต่ทำไมเธอถึงไม่ออกมาหาฉันสักที

"ฉันขอถามได้ไหมคะ อันหรันเธอไปไหนเหรอ" ป้าเฉินขัดจังหวะฮัวเทียนหลันและถามขึ้น