โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 297

ฮั่วเทียนหลันไปที่บริษัท ฮัวเส่าซู่คอยนำ ตามทางที่ฮั่วเทียนหลันได้กำหนดไว้แล้ว

ดังนั้นเขาจึงทำตัวเหมือนไม่มีปัญหาอะไรเกิดขึ้น

อย่างไรก็ตามยังมีบางเรื่องที่ยังสะสางไม่เสร็จ ทำให้ช่วงนี้รู้สึกสับสนวุ่นวาย

ฮั่วเทียนหลันยุ่งอยู่ในห้องทำงานจนถึงบ่าย เมื่อท้องฟ้าเริ่มครึ้ม เขาถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก ยืดเอว ยกศีรษะขึ้นจากกองเอกสาร และพิงพนักเก้าอี้เพื่อพักผ่อนสักพัก

แปลกจัง ทำไมเขาจึงชอบช่วงเวลาที่ดูวุ่นวายนี้

เพียงแค่ช่วงเวลานี้เท่านั้น ที่เขาจะไม่ได้นึกถึงอันหรัน ว่าเธอยังคงสบายดีอยู่ไหม

เขาลุกขึ้นยืนอยู่ริมหน้าต่าง มองทิวทัศน์เมือง Z ในช่วงพลบค่ำ มีผู้คนไปมาในช่วงเวลาเร่งด่วนนี้

ไม่รู้ว่าอันหรันซ่อนตัวอยู่ในฝูงชนพวกนี้ แล้วอาจจะกำลังแอบมองเขามาทางนี้

ในเวลานั้น เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เข้ามาได้!"

โจวหยวนเดินเข้ามา ฮั่วเทียนหลันหันไปมองโจวหยวน แต่พบว่าโจวหยวนดูกระวนกระวายเล็กน้อย

“ เกิดอะไรขึ้น?” สิ่งที่สามารถทำให้โจวหยวนกระวนกระวายนั้น น่าจะเป็นเรื่องใหญ่

"คุณฮั่ว เมื่อกี้ มีสถานีตำรวจโทรมา ..." เสียงของโจวหยวนสั่นเล็กน้อย

"สถานีตำรวจ?" ฮั่วเทียนหลันมองโจวหยวนด้วยความประหลาดใจ

“ พูดมาตรงๆ!”

"สถานีตำรวจให้เราไประบุศพและดูว่าเป็นคุณนายหรือไม่ ... " โจวหยวนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังคงรายงานตามความเป็นจริง

"อะไรนะ!" ฮั่วเทียนหลันเดินไปข้างหน้า คว้าคอเสื้อของโจวหยวน แล้วถามซ้ำ "คุณพูดอะไร! พูดอีกครั้ง!"

ฮั่วเทียนหลันใช้แรง ซึ่งก็ทำให้โจวหยวนอยู่ในท่าทีตึงเครียด

เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง "คุณฮั่ว คุณ ปล่อยผมก่อน ... "

ฮั่วเทียนหลันเพิ่งรู้สึกตัว เขาแจึงปล่อยโจวหยวนออกไป

โจวหยวนกล่าวว่า "เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อไม่นานมานี้ ถังน้ำมันรถระเบิด ไฟลุกไหม้มีผู้เสียชีวิตหลายคนรวมทั้ง มีหญิงสาวที่ถูกไฟลวกจนจำไม่ได้ แต่ตำรวจ. ฉันค้นหาข้อมูลทางซิมการ์ด พบว่าเป็นซิมการ์ดของคุณนาย ... "

ฮั่วเทียนหลันตะลึง เขาค่อยๆห่อตัวลง

นี่มันอะไรกันนี่?

มันหมายความว่า อันหรันตายแล้ว?

เป็นไปได้ยังไง!

ไหนบอกกันว่าคนดีจะมีอายุยืนยาว

ผู้หญิงอย่าง An Ran ทำไมถึงตายง่ายขนาดนี้ได้ยังไง!

"อย่ามาพูดซี้ซั้ว!" ฮั่วเทียนหลันพูดด้วยความโกรธ

โจวหยวนเงียบ เขาก็เศร้าเช่นกันเมื่อได้ยินว่าหญิงคนนั้นอาจจะเป็นคุณนายฮั่ว

อันหรันแม้จะรับตำแหน่งคุณนายตระกูลฮั่วมาไม่ถึงปี แต่เธอก็ได้ฝากความประทับใจที่ดีให้กับทุกคนใน Fahrenheit ที่พบปะกับเธอ

ฮั่วเทียนหลันผลักโจวหยวนออกไปเดินออกไปและกดลิฟต์

ลิฟต์ขึ้นไปอย่างรวดเร็ว แต่เขากลับรู้สึกว่ามันช้า

พวกเขากระแทกประตูลิฟต์

"ลิฟต์นี่ทำไงมันช้าอย่างนี้ คนซ่อมบำรุงไปทำอะไรกันอยู่ ไล่ออก ไล่ออกให้หมด!"

โจวหยวนทำได้เพียงตอบรับท่านประะธานที่กำลังโกรธอยู่

ทั้งสองเดินไปที่ลานจอดรถชั้นใต้ดิน คนขับก็จอดรออยู่ตรงหน้าลิฟต์

ฮั่วเทียนหลันขึ้นรถและขอให้คนขับรถรีบไปที่สถานีตำรวจโดยเร็วที่สุด

โจวหยวนที่กำลังจะเปิดประตูและเข้าไปในข้างคนขับ เห็นรถนั่นวิ่งด้วยความเร็วสูง ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มแห้งๆออกมา

ทำได้เพียงขับแบบในใจอยู่ในฝั่งของตัวเอง

ตอนนี้ประธานฮัวอารมณ์ไม่ดี เขากังวลมากเว่ามันจะทำให้นายของเขาจะหุนหันพลันแล่น

ในช่วงเวลาเร่งด่วน รถมักจะติดเป็นพิเศษ

สามกิโลเมตรใช้เวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมง

เมื่อได้ยินเสียงแตรข้างนอก สีหน้าของฮั่วเทียนหลันก็มืดมน

เขากดโทรศัพท์และพูดว่า "เตรียมเฮลิคอปเตอร์แล้วมาที่ถนนเจิ้นหวา"

สิบห้านาทีต่อมาคนขับรถก็ฝ่าฝูงรถและฝูงชนได้ในที่สุด

เฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งกำลังบินอยู่บนท้องฟ้า

เส้นทางในการบินจำเป็นต้องได้รับการอนุมัติจากทางการก่อน จึงสามารถบินได้

เสียงโทรศัพท์ของฮั่วเทียนหลันทำให้หมิหงเหวินแทบอกแตกตาย เพราะเขาต้องจัดหาเฮลิคอปเตอร์

ที่ทางเข้าของสถานีตำรวจ เจ้าหน้าที่ตำรวจที่กำลังยืนพูดคุยกันอยู่ เมื่อเห็นMaybachมาจากท้องฟ้าก็ตกตะลึง

ฮั่วเทียนหลันลงจากรถและก้าวเข้าไปในสถานีตำรวจ

ตำรวจคนหนึ่ง เดินเข้ามาและพูดว่า "สวัสดี ตอนนี้งานบริการด้านสังคมปิดทำการแล้วครีบ คุณต้องการแจ้งความไหมครับ"

ฮั่วเทียนหลันไม่ตอบ แต่มองไปเจ้าหน้าที่ตำรวจที่อยู่ด้านหลัง

ผู้กำกับสถานีตำรวจนายนี้เป็นชายวัยกลางคน รูปร่างลงพุงแต่ค่อนข้างแข็งแรง รีบออกมาจากห้องทำงาน

"คุณฮั่ว เชิญทางนี้ครับ ต้องขออภัยด้วยครับ เจ้าหน้าที่มาใหม่ยังไม่ค่อยรู้ประสา"

เขาก้าวไปข้างหน้าและผลักตำรวจออกไปโดยพยักหน้าและโค้งคำนับ

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ผู้กำกับอย่างเย็นชาและพูดว่า "คนที่พวกคุณบอกอยู่ที่ไหน"

ผู้กำกับนำทางไปทันทีแ เมื่อเดินตามทางมา ทุกคนก็เดินมาถึงชั้นใต้ดินชั้นสอง

นี่คือห้องเก็บศพชั่วคราวซึ่งใช้เก็บศพไร้ญาติ

หากไม่มีใครติดต่อมารับศพ สถานีตำรวจจะปฏิบัติตามกฎว่าด้วยเรื่องเกี่ยวกับศพไร้ญาติ ทำเรื่องบริจาคให้กับวิทยาลัยแพทย์

แพทย์นิติเวชสองคนดึงลิ้นชักขนาดใหญ่ออกมาแล้วและมายืนด้านข้าง

ฮั่วเทียนหลันมองร่างที่อยู่ภายใต้ผ้าสีขาว ทันใดนั้นขาของเขาก็อ่อนลงและเขาเซเล็กน้อยและเกือบจะล้มลง

ผู้กำกับเดินก้าวไปข้างหน้าเพื่อจะประคองเขา แต่ถูกฮัวเทียนหลันผลักออกไป

“ คุณแน่ใจได้อย่างไร ว่าเธอคืออันหรัน” ฮั่วเทียนหลันไม่กล้ายกผ้าขาวขึ้น เขาหวังเพียงว่าเบาะแสที่สถานีตำรวจค้นพบอาจจะมีอะไรหักล้างได้

นี่เป็นอาจเป็นการพิสูจน์ว่าอันหรันยังไม่ตาย

ผู้กำกับขอให้แพทย์นิติเวชนำถาดออกมา ในถาดมีโทรศัพท์ที่ถูกไฟไหม้ และมีซิมการ์ดวางอยู่

แม้มันจะถูกหลอมเหลวไปกับเปลวไฟแล้ว แต่ยังเห็นชิปอยู่

ด้านข้าง ยังมีสร้อยข้อมือหยก ซึ่งหักเป็นสองชิ้น

เมื่อเห็นเคสโทรศัพท์ลายคิตตี้ ที่ไหม้เกรียมอยู่ด้านหลังโทรศัพท์ ฮั่วเทียนหลันก็ตกใจ

ความเจ็บปวดนี้ เป็นสิ่งที่ไม่อาจบรรยายออกมาได้ มันแทรกซึมออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ตอนนี้เขารู้สึกหายใจลำบาก

ของพวกนี้เป็นของอันหรัน และเป็นของอันหรันแน่ๆ

แม้ว่าโดยปกติเขาจะปฏิบัติต่อลอันหรันอย่างไม่สนใจใยดี แต่เขาก็ยังคงสังเกตุสิ่งรอบตัวของอันหรัน โดยเฉพาะสิ่งที่เธอหวงแหน

"ของพวกนี้ พบมันตกที่พื้นใช่ไหมครับ" ฮั่วเทียนหลันถามด้วยความหวังที่ริบหรี่

แพทย์นิติเวชตำรวจส่ายหัวและกล่าวว่า "ค้นที่พบที่ตัวผู้ตาย ตามอายุและรูปร่างของผู้ตาย คาดว่าน่าจะเป็นคุณอัน หากคุณฮั่วมีผมหรือเสื้อผ้าของคุณอันเราสามารถตรวจสอบเพื่อระบุดีเอ็นเอได้ ... ”

ตรวจดีเอ็นเอ? ฮั่วเทียนหลันคิดว่ามันมีประโยชน์อะไร ?

ผู้หญิงอย่างอันหรันจะตายง่ายขนาดนี้เชียวหรือ?

ไม่จริง มันไม่ควรจะเป็นเช่นนั้น!

"ไม่ต้องตรวจครับ เธอไม่ไช่อันหรัน พวกคุณจัดการกับศพได้เลย!"

ฮั่วเทียนหลันเดินออกจากห้องเก็บศพ

ผู้กำกับรีบตามไปเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของฮั่วเทียนหลันเขาจึงระมัดระวังในคำพูด "ประธานฮั่ว คุณอย่าเศร้าไปเลย!"

ดวงตาที่เศร้าหมองของฮั่วเทียนหลันกวาดไปทั่วใบหน้าของผู้กำกับและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก "คุณพูดอะไร?"

สายตาของที่เย็นยะเยือกนี้ทำให้ผู้กำกับตัวสั่น

ในฐานะเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ปฏิบัติหน้าที่มานานกว่า 30 ปี เขาได้ยิงและสังหารนักโทษที่พยายามขัดขืนมาก็มากมาย แต่ครั้งนี้ผู้กำกับกลับมีอาการใจสั่น

"ก็คือ ผมหมายถึง....คนนั้น อาจเป็นคุณนายก็ได้"

ผู้กำกับก้มหัวลง ในฐานะเจ้าหน้าที่ตำรวจ เขาไม่สามารถพูดอะไรคลุมเครือ

ฮั่วเทียนหลันตัวสั่น เขาหายใจไม่ทั่วท้อง เขาค่อยๆห่อตัวลง

“ คนขับมันยังอยู่หรือเปล่า” น้ำเสียงธรรมดา แต่แฝงเจตนาที่อาฆาตอย่างรุนแรง

"ถูกควบคุมตัวแล้วครับ เขาแค่ได้รับบาดเจ็บ เขาใช้คันเร่งแทนเบรกไม่ได้ฝ่าฝืนกฎจราจรอะไร อาจถูกตัดสินจำคุกตามกฎหมาย 3 ปี" ผู้กำกับตอบด้วยความระมัดระวัง

สามปี?

ฮั่วเทียนหลันกำมือทั้งสองข้าง มีคนต้องมาตาย แต่เขาถูกตัดสินจำคุกเพียงสามปี

กฎหมายไร้สาระแบบนี้มีไว้ทำไม?

ขณะนั้นโจวหยวนเดินมาพร้อมกับตำรวลงมาจากบันไดด้วย

"คุณฮั่ว ผู้กำกับหวัง"โจวหยวนได้คุยกับผู้กำกับเรียบร้อย และชัดเจนทุกอย่างแล้ว

“ เรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับก่อน เรื่องนี้ใครก็ไม่สามารถเอาไปแพร่งพรายได้” ฮั่วเทียนหลันกล่าวอย่างเคร่งขรึม เขาไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไป

การเก็บเรื่องนี้เป็นความลับก็เพื่อไม่ให้แม่รู้

แม้ว่าแม่ของเขาจะไม่เคยพูดถึงเรื่องของอันหรัน แต่ฮั่วเทียนหลันก็รู้ว่า แม่ของเธอคิดถึงอันหรันมาก

คงไม่มีใครคิดว่า การจากไปในครั้งนี้จะเป็นการจากไปตลอดกาล

ฮั่วเทียนหลันรู้สึกเจ็บปวดในใจ เขาเกือบต้องให้โจวหยวนช่วยประคองออกจากสถานีตำรวจ

หลังจากขึ้นรถแล้วเขาก็ไม่ได้เร่งให้คนขับไป แต่ถามว่า "คนขับรถที่ทำให้เกิดอุบัติเหตุคุณได้ตรวจสอบหรือยัง"

โจวหยวนกล่าวว่า“ เป็นคนขับแท็กซี่ธรรมดา เขาไม่ได้หลบหนีหลังจากเกิดอุบัติเหตุ แล้วเขาช่วยเหลือทุกชีวิต เขามีทัศนคติที่ดียอมรับความผิดพลาดของเขา แม้ว่ามันจะทำให้มีผู้บาดเจ็บมากมาย และเขาก็ทำตามกฎหมายจราจร อาจจะทำให้ได้รับการปล่อยตัวจากเรือนจำก่อนกำหนด ... "

ฮั่วเทียนหลันหลับตาลงในตอนนี้เขาไม่ใช่ประธานผู้มีอำนาจสูงสุดของฟาเรนไฮต์อีกต่อไป

เขาเป็นเพียงคนธรรมดาที่ภรรยาจากเขาไป แถมยังสามารถแก้แค้นได้

แม้ว่าในใจเขาจะยังคงปฏิเสธยังไร แต่ลึกๆแล้วนั้นเขาก็ไม่สามารถทำได้

อันหรันตายแล้วจริงๆ!