โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 296

อันหงไชเงยหน้าขึ้น มองไปที่ลูกสาวคนที่ไม่เคยทำให้เขากังวล

บางเรื่องก็ไม่ควรจะโลภมาก

โครงการที่ได้รับจากตระกูลฮั่ว ก็ทำให้เงินตระกูลอันอย่างเต็มที่แล้ว

แม้ว่าอันชิงจะไม่ได้อยู่ในตำแหน่งนั้น แต่อันหรันก็ยังเป็นภรรยาของตระกูลฮั่วมาโดยตลอด และตระกูลฮั่วก็ให้ตระกูลอันพึ่งพามาตลอด

แต่ตอนนี้ ทุกอยากจบสิ้นหมดแล้ว แล้วสิ่งที่แลกมาเป็นเรื่องน่าเศร้า

"แม่อยู่ที่ไหน?"

"แม่บ้าไปแล้ว ตอนนี้แม่เหมือนผู้หญิงที่แค้น หนูเลยทิ้งแกไว้ที่รถ คงจะกลับมาเมื่อสงบสติได้" อันชิงพูดด้วยท่าทีที่เป็นธรรมชาติ

ทันใดนั้นหัวใจของอันหงไชก็ลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ นั่นคือภรรยาของเขา และเป็นแม่ของอันชิง

ต่างก็ว่าวันว่าสายใยรักของแม่ลูก อันชิงไม่ควนจะทิ้งแม่ของเธอไว้เพียงลำพัง ควรที่จะปลอบใจแม่ของเธอตั้งหาก

"ทำไมถึงทิ้งแม่แกไว้ กลับมาคนเดียว เธอยิ่งมีนิสัยหวาดระแวงอยู่ หากคิดไม่ได้ขึ้นมาจะทำยังไง" อันหงไชน้ำเสียงดุดัน

สีหน้าของอันชิงเปลี่ยนไป แต่เธอก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร

“ พ่อ พ่อหมายความว่าไง พ่อเป็นคนสาดไฟใส่หนูทำไม ก่อนที่จะมาว่าหนู เมื่อกี้พ่อเพิ่งจะตบแม่ไปเอง"

"แกว่าไงนะ" อันหงไชยืนงง ทำไมเธอถึงพูดกับพ่อแม่แบบนี้

อันชิงยิ้มเยาะและพูดว่า "หมาบ้า! หนูขี้เกียจจะมาสนใจแล้ว"

เธอหันหลังกลับ และเดินออกไปจากห้องสมุด

อันหงไชเตะไปที่โต๊ะหนังสือ คว้าเสื้อของอันชิง และพูดด้วยความโกรธ: "มา วันนี้ฉันจะสอนแก กลัวแกจะลืมว่าแกเองคือใคร!"

เสียงดังโครมคราม คนรับใช้ที่อยู่ด้านล่างก็เห็นอันชิงวิ่งออกมา

“ฉันมันแก่หนังเหนียว แกต้องรอนะ ต้องมีสักวันที่ฉันจะทำให้แกรู้สึกเสียดาย”

อันหงไชยืนอยู่หน้าประตู มองไปที่คนรับใช้ที่ชั้นล่างด้วยท่าทางเย็นชาและพูดว่า "ดูอะไรอยู่หะ ไม่มีอะไรต้องทำแล้วหรือไง เป็นอะไรหรือเปล่า? ไปทำความสะอากซะ แล้วเรื่องนี้ให้เงียบกริบหล่ะ"

เขาหันหลังไป และปิดประตูเสียงดัง

หลังจากนั้นดูเหมือนว่าร่างกายดูเหมือนจะหมดแรง และเดินโซซัดโซเซลงกับพื้น

ตอนนั้นอันหงไฉก็รู้ว่า. เขาไม่ใช่คนที่มีความสามารถ เขาเป็นคนความทะเยอทะยาน แต่เขาที่จริงเขานั้นขาดความสามารถอย่างสิ้นเชิง

ถ้าไม่อย่างงั้น กลุ่มตระกูลอันที่อยู่ภายใต้การดูแลอยู่ในมือของเขามาหลายปีแล้ว ก็จะไม่ตกต่ำลงไป

คนแบบนี้ หากผิดครั้งแรกแล้ว ก็จะผิดอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ตอนแรกที่ไล่อันหรันไป เขาก็ไม่ได้จัดการอะไร

ต่อมาเมื่อรู้ว่าอันหรันถูกบังคับ เขาก็ยังไม่จัดการอะไร

แต่พออันหรันจากไป แล้วถูกยี่เฉียวถงใช้อำนาจคุกคามจนกลับมา แน่นอนเขาไม่ได้จัดการอะไรเลย

ผ่านไปหลายต่อหลายเรื่อง ในใจแม้จะคิดว่ามันผ่านไปแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยเอ่ยออะไรออกมาจากปาก

เพราะจากก้นบึ้งของหัวใจ เขานั้นก็เกิดมาแสวงผลกำไร

ตอนนี่ การลงโทษทั้งหมดก็มาถึง เขาใช้มือทั้งสองข้างกุมศีรษะ

ก็แค่หวังว่า จะลืมเรื่องราวบ้าๆนี้ไปให้ได้

อันชิงออกมาจากบ้าน ก็เห็นแท็กซี่กำลังจะจอด และยี่เฉียวถงก็เดินลงมาจากรถ

จะว่าไม่เป็นธรรมอย่างก็เถอะ แต่ยังไงรถคันนั้นมีมูลค่ากว่าสามล้าน

ยี่เฉียวถงกลับมา หลังจากโทรหาบริษัทประกันเพื่อเคลียร์ทุกทุกอย่าง

ไม่คาดคิดว่าพอลงจากรถ จะเห็นลูกสาวยืนร้องไห้อยู่

"อังชิง เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น?" อย่างไรก็ตามเธอเป็นแม่ แม้ว่าเธอจะเกลียดขนาดไหน แต่ยี่เฉียวถงก็ยังคงรู้สึกเป็นทุกข์เมื่อเห็นลูกสาวของเธอมีสภาพแบบนี้

อันชิงโผเข้าไปในอ้อมแขนของยี่เฉียวถง และร้องไห้ "แม่ พ่อทุบตีฉัน!"

ความโกรธของยี่เฉียวถงปะทุขึ้นอย่างรวดเร็ว "คนใจหมาแบบนี้ ไม่ได้ดั่งใจก็มาลงที่พวกเรา ตอนแรกเรื่องนี้ เขาก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบด้วยสิ แล้วเรื่องนี้ นังนั่นมันต้องเป็นคนทำแน่ๆ เพื่อที่จะแก้แค้นพวกเรา ก็เลยให้ฟาเรนไฮต์ขายหุ้น ทำให้ตะกูลอันต้องล้มละลาย มันก็คงมีความสุข! "

"ใช่ ต้องเป็นอันหรันแน่ๆ แม่ พวกเราต้องไปหามัน ฆ่ามันสะ !" อันชิงกล่าวด้วยสีหน้าและแววตาที่โหดเหี้ยม

ตำแหน่งคุณนายฮั่ว เธอไม่กล้าที่จะคิดถึงมัน

แต่อันหรันไม่ยอมแพ้ เธอก็ไม่ทางที่จะหลีกให้ เธอกล้าที่จะเผชิญหน้าออกไป ให้อีฝ่ายต้องรู้สึกเสียดาย และคุกเข่าขอร้องเธอ!

ฮั่วเส้าซุ่มาที่เมืองW การล้มละลายของตระกูลอันประกาศให้ทราบโดยทั่วกันแล้ว

เมื่อถึงเวลา โครงการของตระกูลอันก็จะถูกFahrenheitครอบครองในราคาที่ต่ำหว่าท้องตลาด

กลุ่มของตระกูลอันจะถูกรวมเข้าด้วยกัน นี่เป็นคำสั่งของแม่ ที่ต้องการให้ตระกูลอันจดจำ

เขามาที่เมืองW เพื่อตามพี่รองของเขากลับ เพราะเขาอยู่ที่นี่มานานมากแล้ว

ฟังจากที่โจวหยวนเล่าให้ฟัง ชีวิตของเขาดูย่ำแย่มาก

รถของเขาจอดอยู่ที่ฮาเร็ม คลับบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดในเมืองW

เมื่อได้ยินชื่อนี้ใคร ๆ ก็อดคิดไม่ได้

เมืองWเป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ เหมือนกัยเมืองZ แต่ศูนย์รวมความบันเทิงที่นี่นั้นยิ่งใหญ่ โอ่อ่า ตระการตา

เขาขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุด ชั้นนี้มีห้องวีไอพีอยู่ห้องเดียว

ทันทีที่เปิดประตูออกมา ก็จะเห็นสาวงามนับสิบที่สวมชุดบิกินี่ร้องเพลงและเต้นรำอยู่

การเคลื่อนไหวในแต่ละท่วงท่านั้น ทำให้ฮั่วเส้าซู่ซึ่งเป็นคาสโนว่าเก่า ก็ค่อยๆมีแววตาที่เร้าอารมณ์

ฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่บนโซฟาโดยมีบอดี้การ์ดสี่คนยืนอยู่ข้างๆ โจวหยวนเห็นฮั่วเส้าซู่มาจึงลุกขึ้นและเดินเข้าไปหา

“ นายสาม”

“ เกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงแบบนี้ พี่รองชอบด้วยเหรอ ” ฮัวเส้าซู่เห็นผู้หญิงหน้าอกบึ้มเหน็บแก้วไว้ตรงจุดสำคัญ ค่อยเอนตัวส่งมอบไปที่ปากของฮั่วเทียนหลัน"