โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 296

อันหงไชเงยหน้าขึ้น มองไปที่ลูกสาวคนที่ไม่เคยทำให้เขากังวล

บางเรื่องก็ไม่ควรจะโลภมาก

โครงการที่ได้รับจากตระกูลฮั่ว ก็ทำให้เงินตระกูลอันอย่างเต็มที่แล้ว

แม้ว่าอันชิงจะไม่ได้อยู่ในตำแหน่งนั้น แต่อันหรันก็ยังเป็นภรรยาของตระกูลฮั่วมาโดยตลอด และตระกูลฮั่วก็ให้ตระกูลอันพึ่งพามาตลอด

แต่ตอนนี้ ทุกอยากจบสิ้นหมดแล้ว แล้วสิ่งที่แลกมาเป็นเรื่องน่าเศร้า

"แม่อยู่ที่ไหน?"

"แม่บ้าไปแล้ว ตอนนี้แม่เหมือนผู้หญิงที่แค้น หนูเลยทิ้งแกไว้ที่รถ คงจะกลับมาเมื่อสงบสติได้" อันชิงพูดด้วยท่าทีที่เป็นธรรมชาติ

ทันใดนั้นหัวใจของอันหงไชก็ลุกเป็นไฟด้วยความโกรธ นั่นคือภรรยาของเขา และเป็นแม่ของอันชิง

ต่างก็ว่าวันว่าสายใยรักของแม่ลูก อันชิงไม่ควนจะทิ้งแม่ของเธอไว้เพียงลำพัง ควรที่จะปลอบใจแม่ของเธอตั้งหาก

"ทำไมถึงทิ้งแม่แกไว้ กลับมาคนเดียว เธอยิ่งมีนิสัยหวาดระแวงอยู่ หากคิดไม่ได้ขึ้นมาจะทำยังไง" อันหงไชน้ำเสียงดุดัน

สีหน้าของอันชิงเปลี่ยนไป แต่เธอก็ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไร

“ พ่อ พ่อหมายความว่าไง พ่อเป็นคนสาดไฟใส่หนูทำไม ก่อนที่จะมาว่าหนู เมื่อกี้พ่อเพิ่งจะตบแม่ไปเอง"

"แกว่าไงนะ" อันหงไชยืนงง ทำไมเธอถึงพูดกับพ่อแม่แบบนี้

อันชิงยิ้มเยาะและพูดว่า "หมาบ้า! หนูขี้เกียจจะมาสนใจแล้ว"

เธอหันหลังกลับ และเดินออกไปจากห้องสมุด

อันหงไชเตะไปที่โต๊ะหนังสือ คว้าเสื้อของอันชิง และพูดด้วยความโกรธ: "มา วันนี้ฉันจะสอนแก กลัวแกจะลืมว่าแกเองคือใคร!"

เสียงดังโครมคราม คนรับใช้ที่อยู่ด้านล่างก็เห็นอันชิงวิ่งออกมา

“ฉันมันแก่หนังเหนียว แกต้องรอนะ ต้องมีสักวันที่ฉันจะทำให้แกรู้สึกเสียดาย”

อันหงไชยืนอยู่หน้าประตู มองไปที่คนรับใช้ที่ชั้นล่างด้วยท่าทางเย็นชาและพูดว่า "ดูอะไรอยู่หะ ไม่มีอะไรต้องทำแล้วหรือไง เป็นอะไรหรือเปล่า? ไปทำความสะอากซะ แล้วเรื่องนี้ให้เงียบกริบหล่ะ"

เขาหันหลังไป และปิดประตูเสียงดัง

หลังจากนั้นดูเหมือนว่าร่างกายดูเหมือนจะหมดแรง และเดินโซซัดโซเซลงกับพื้น

ตอนนั้นอันหงไฉก็รู้ว่า. เขาไม่ใช่คนที่มีความสามารถ เขาเป็นคนความทะเยอทะยาน แต่เขาที่จริงเขานั้นขาดความสามารถอย่างสิ้นเชิง

ถ้าไม่อย่างงั้น กลุ่มตระกูลอันที่อยู่ภายใต้การดูแลอยู่ในมือของเขามาหลายปีแล้ว ก็จะไม่ตกต่ำลงไป

คนแบบนี้ หากผิดครั้งแรกแล้ว ก็จะผิดอยู่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ตอนแรกที่ไล่อันหรันไป เขาก็ไม่ได้จัดการอะไร

ต่อมาเมื่อรู้ว่าอันหรันถูกบังคับ เขาก็ยังไม่จัดการอะไร

แต่พออันหรันจากไป แล้วถูกยี่เฉียวถงใช้อำนาจคุกคามจนกลับมา แน่นอนเขาไม่ได้จัดการอะไรเลย

ผ่านไปหลายต่อหลายเรื่อง ในใจแม้จะคิดว่ามันผ่านไปแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยเอ่ยออะไรออกมาจากปาก

เพราะจากก้นบึ้งของหัวใจ เขานั้นก็เกิดมาแสวงผลกำไร

ตอนนี่ การลงโทษทั้งหมดก็มาถึง เขาใช้มือทั้งสองข้างกุมศีรษะ

ก็แค่หวังว่า จะลืมเรื่องราวบ้าๆนี้ไปให้ได้

อันชิงออกมาจากบ้าน ก็เห็นแท็กซี่กำลังจะจอด และยี่เฉียวถงก็เดินลงมาจากรถ

จะว่าไม่เป็นธรรมอย่างก็เถอะ แต่ยังไงรถคันนั้นมีมูลค่ากว่าสามล้าน

ยี่เฉียวถงกลับมา หลังจากโทรหาบริษัทประกันเพื่อเคลียร์ทุกทุกอย่าง

ไม่คาดคิดว่าพอลงจากรถ จะเห็นลูกสาวยืนร้องไห้อยู่

"อังชิง เป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น?" อย่างไรก็ตามเธอเป็นแม่ แม้ว่าเธอจะเกลียดขนาดไหน แต่ยี่เฉียวถงก็ยังคงรู้สึกเป็นทุกข์เมื่อเห็นลูกสาวของเธอมีสภาพแบบนี้

อันชิงโผเข้าไปในอ้อมแขนของยี่เฉียวถง และร้องไห้ "แม่ พ่อทุบตีฉัน!"

ความโกรธของยี่เฉียวถงปะทุขึ้นอย่างรวดเร็ว "คนใจหมาแบบนี้ ไม่ได้ดั่งใจก็มาลงที่พวกเรา ตอนแรกเรื่องนี้ เขาก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบด้วยสิ แล้วเรื่องนี้ นังนั่นมันต้องเป็นคนทำแน่ๆ เพื่อที่จะแก้แค้นพวกเรา ก็เลยให้ฟาเรนไฮต์ขายหุ้น ทำให้ตะกูลอันต้องล้มละลาย มันก็คงมีความสุข! "

"ใช่ ต้องเป็นอันหรันแน่ๆ แม่ พวกเราต้องไปหามัน ฆ่ามันสะ !" อันชิงกล่าวด้วยสีหน้าและแววตาที่โหดเหี้ยม

ตำแหน่งคุณนายฮั่ว เธอไม่กล้าที่จะคิดถึงมัน

แต่อันหรันไม่ยอมแพ้ เธอก็ไม่ทางที่จะหลีกให้ เธอกล้าที่จะเผชิญหน้าออกไป ให้อีฝ่ายต้องรู้สึกเสียดาย และคุกเข่าขอร้องเธอ!

ฮั่วเส้าซุ่มาที่เมืองW การล้มละลายของตระกูลอันประกาศให้ทราบโดยทั่วกันแล้ว

เมื่อถึงเวลา โครงการของตระกูลอันก็จะถูกFahrenheitครอบครองในราคาที่ต่ำหว่าท้องตลาด

กลุ่มของตระกูลอันจะถูกรวมเข้าด้วยกัน นี่เป็นคำสั่งของแม่ ที่ต้องการให้ตระกูลอันจดจำ

เขามาที่เมืองW เพื่อตามพี่รองของเขากลับ เพราะเขาอยู่ที่นี่มานานมากแล้ว

ฟังจากที่โจวหยวนเล่าให้ฟัง ชีวิตของเขาดูย่ำแย่มาก

รถของเขาจอดอยู่ที่ฮาเร็ม คลับบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดในเมืองW

เมื่อได้ยินชื่อนี้ใคร ๆ ก็อดคิดไม่ได้

เมืองWเป็นเพียงเมืองเล็ก ๆ เหมือนกัยเมืองZ แต่ศูนย์รวมความบันเทิงที่นี่นั้นยิ่งใหญ่ โอ่อ่า ตระการตา

เขาขึ้นลิฟต์ไปชั้นบนสุด ชั้นนี้มีห้องวีไอพีอยู่ห้องเดียว

ทันทีที่เปิดประตูออกมา ก็จะเห็นสาวงามนับสิบที่สวมชุดบิกินี่ร้องเพลงและเต้นรำอยู่

การเคลื่อนไหวในแต่ละท่วงท่านั้น ทำให้ฮั่วเส้าซู่ซึ่งเป็นคาสโนว่าเก่า ก็ค่อยๆมีแววตาที่เร้าอารมณ์

ฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่บนโซฟาโดยมีบอดี้การ์ดสี่คนยืนอยู่ข้างๆ โจวหยวนเห็นฮั่วเส้าซู่มาจึงลุกขึ้นและเดินเข้าไปหา

“ นายสาม”

“ เกิดอะไรขึ้น ผู้หญิงแบบนี้ พี่รองชอบด้วยเหรอ ” ฮัวเส้าซู่เห็นผู้หญิงหน้าอกบึ้มเหน็บแก้วไว้ตรงจุดสำคัญ ค่อยเอนตัวส่งมอบไปที่ปากของฮั่วเทียนหลัน"

“ ตั้งแต่หาคุณนานไม่เจอ คุณฮั่วก็อารมณ์ไม่ดี ก็เลย... ” โจวหยวนอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจกับสภาพที่ย่ำแย่ฮั่วเทียนหลัน

ฮั่วเทียนหลันโอบรอบเอวของผู้หญิงคนนั้น เธอนั่งลงบนตัวเขา ฮั่วเทียนหลันค่อยๆก้มหัวลงไปดื่มเหล้าแก้วนั้น

เขาเห็นฮัวเส้าซู่มา แต่เขาร่างกายและจิตใจเหนื่อยล้านัก เลยไม่สนใจโลก

ฮัวเส้าซู่เดินไปจับไหล่พี่ชายของเขา แล้วพูดว่า "ลงไป!"

ประโยคนี้ เขาพูดกับผู้หญิงหน้าอกบึ้ม

ก่อนที่ผู้หญิงอกบึ้มคนนี้จะเข้ามา เธอก็นรับรู้เกียวกับเรื่องนี้มาบ้าง แต่ยังไงเขาก็เป็นคนรวย แค่คอยดูแล ออดอ้อน

ชักชวนให้เขาดื่มเหล้าบนหน้าอกของเธอ หากเขาสนใจในตัวเธอ อนาคตของเธอก็จะสบายไปทั้งชาติ

เธอจึงพูดอุทานขึ้น "ว้าย คุณคะ มาผิดที่หรือเปล่า คุณเขาไม่ได้ต้องการผู้ชายนะ!"

สีหน้าของฮั่วเทียนหลันเปลี่ยนไป ส่วนเธอยังไม่มีทีท่าใดๆ ฮั่วเทียนหลันก็ปล่อยผู้หญิงคนนั้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม "ออกไป!"

ใบหน้าของผู้หญิงหน้าอกบึ้มเปลี่ยนไปทันที เธอจึงรีบพูดว่า "คุณคะ อย่าโกรธนะคะ ใครทำอะไรผิดตรงไหนหรือคะ ... "

ก่อนที่เธอจะพูดจบโจวหยวนก็ขยิบตาให้หนึ่งในบอดี้การ์ดลากเธอออกไป

โจวหยวนปรบมือ แล้วกล่าวว่า "ทั้งหมดออกไป!"

การร้องเพลงและการเต้นรำหยุดลง ส่วนผู้หญิงทั้งหมดก็ออกไป

ฮั่วเทียนหลันหยิบไวน์แดงที่วางบนโซฟาแล้วรินเข้าปาก

ฮัวเส้าซู่กระชากมันจนตกลงไปที่พื้น

เพล้ง ไวน์สีแดงกระจายไปทั่ว

“ พี่รอง พี่ดูสิสภาพพี่ตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง" ฮัวเส้าซู่รู้สึกเกลียดที่ตัวเองที่ต้องพูดประโยคนี้ออกมา

พี่ชายคนที่สองของเขา เป็นประธานใหญ่ที่อายุน้อย มีภาพลักษณ์ของผู้ชายที่แข็งแกร่ง

ฮั่วเทียนหลันเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า เขาพูดว่าด้วยความอ่อนล้า "แกทำไมไม่อยู่ที่เมืองZของแกไป จะตามมาหาเรื่องฉันที่นี่ทำไม ?"

"แม่ขอให้ผมพาพี่กลับบ้าน!" ฮัวเส้าซู่พูดอย่างเคร่งขรึม

ฮั่วเทียนหลันหัวเราะลั่น เอนหลังพิงโซฟาและถอนหายใจยาว ๆ อย่างโล่งอก "บริษัทมีแกคนเดียวก็เพียงพอแล้ว ฉันต้องการอยู่ที่นี่อย่างเงียบ ๆ "

“ จะเงียบอีกนานแค่ไหน นี่ก็เกือบเดือนแล้ว พี่ พี่ต้องมีกำลังใจ! ฉันคิดว่าพี่สะใภ้จก็ไม่อยากเห็นพี่กลายเป็นแบบนี้!”

"เส้าซู่... แกเคยชอบใครสักคนไหม" ฮั่วเทียนหลันถามเบา ๆ

ในตอนนี้ ดวงตาของเขาเบิกโพลง

ฮัาเส้าซู่ตกใจเล็กน้อย ชอบใครสักคน?

เขาพบเจอหญิงสาวมานับไม่ถ้วน

จนกระทั่งได้พบกับทันเหว่ย

สำหรับความรู้สึกที่มีต่อทันเหว่ย มันซับซ้อนมาก เขารู้ว่าทันเหว่ยพยายามเข้าหาเขา แต่ถึงอย่างไรเขาก็กลับตกหลุมรักทันเหว่ยเช่นกัน

"มี มีครับ" ฮัวเส้าซู่กล่าวด้วยความมั่นใจ

"เมื่อผู้หญิงที่แกชอบหายไป แกก็อาจจะเข้าใจอารมณ์ของฉันในตอนนี้ แล้วแกก็คงไม่มาให้กำลังใจฉันแล้ว"

คำพูดของฮั่วเทียนหลัน ทำให้ใจของฮัวเส้าซู่หวิวๆ

เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าถ้าทันเหว่ยหายไป เขาก็คงเหมือนพี่รอง ตามหาเธอทุกซอกทุกมุม

แวบเดียว เขาก็ตั้งสติกลับมา

ตราบใดที่เขากอดทันเหว่ยไว้ให้แน่น ทันเหว่ยก็ไม่มีทางที่หนีไปไหน

"เธอจะไม่ทางไปไหนครับ ผมจะทะนุถนอมเธอไว้ ไม่ให้โอกาสเธอหนีผมไปไหน" ฮัวเส้าซู่กล่าว

รอนานมาก ก็ไม่มีเสียงตอบกลับจากพี่ชายของเขา

ทันทีที่เขาเงยหน้ามอง เขาก็เห็นว่าพี่ชายของเขาเอนหลังพิงโซฟา และหลับไปแล้ว

ฮั่วเส้าซู่ยิ้มอย่างระอา แล้วเรียกโจวหยวนไปให้นำตัวเขาขึ้นเครื่องบิน เพื่อจะกลับไปที่เมือง z ในคืนนี้

เมื่อฮั่วเทียนหลันตื่นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น หัวของเขาก็เหมือนจะระเบิด

เขาหิวน้ำมาก จึงตะโกนขึ้น "น้ำ น้ำ ... "

แต่นานมาก กลับไม่มีใครนำนำ้มาให้

รอสักพัก ฮั่วเทียนหลันก็เริ่มรู้สึกตัว ก็พบว่าไม่มีใครอยู่รอบข้างเขาเลย

เขาพยายามลุกขึ้นและมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าเขานั้นกลับมาแล้ว

ตู้ตรงข้างเตียงมีน้ำซึ่งเย็นแล้ววางอยู่หนึ่งแก้ว เป็นน้ำที่โจวหยวนวางไว้ให้เมื่อคืน

ฮั่วเทียนหลันดื่มจนหมดแก้ว ทำให้เขารู้สึกสดชื่นขึ้น

เขาลุกไปห้องน้ำ อาบน้ำโกนหนวดเคราบนใบหน้า และมองตัวเองที่ซีดเซียวในกระจก ราวกับว่าเขากำลังจะกลับเข้ารูปลักษณ์เดิมของเขาเอง

เขาเดินออกมาโดยมีผ้าขนหนูพันอยู่ ห้องนอนว่างเปล่า ผู้หญิงที่เขาไม่ยอมรับว่าเขาชอบเธอ ถ้ายังอยู่ที่นี่ เธอคงจะเตรียมจัดแจงหาเสื้อผ้า หารองเท้ามาให้

หลังจากที่แต่งตัวแล้วเธอก็จะหาเน็คไทที่เข้ากันและผูกให้เขาอย่างเรียบร้อย

เมื่อเสร็จแล้วเธอถึงจะเริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าของเธอ

เธอเป็นคนขี้อาย เธอจึงไปเปลี่ยนที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า และถ้าเธอไม่ได้ไปร่วมงานเลี้ยง เธอก็มักจะแต่งตัวเรียบๆธรรมดา

เธอไม่มีนิสัยชอบใส่เครื่องประดับ

สิ่งชอบอย่างเดียวคือสร้อยข้อมือหยก

แท้จริงแล้ว มันเป็นแค่กำไลหยกธรรมดา ทำไมเขาถึงไม่ชอบมันนะ

ทำไมเขาต้องทะเลาะกับเธอด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้

อันหรัน ฉันผิดเอง

เธอรีบกลับมาได้แล้ว