โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 295

“ คุณฮั่ว นี่คือการเดินทางของคุณนาย เธอมาที่สนามบิน จากนั้นก็ไม่พบร่องรอยอะไรเลย”

“ เธอขึ้นเครื่องบินแล้วเหรอ”

"ไม่พบว่าคุณนาย บินเที่ยวบินในวันนั้น"

"ฉ้นเข้าใจแล้ว เตรียมเครื่องบิน ฉันจะไปเมืองW

อันหรันหายตัวไป ทำให้ฮั่วเทียนหลันรู้สึกสับสน

เธอไม่สามารถหายไปไหนได้ มีเพียงที่เดียวที่คิดว่าเธอจะหลบอยู่ที่นั่น

ขณะนั่งอยู่บนเครื่องบินเขาหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน

เมื่อวานนี้ เกิดเหตุรถชนกันใกล้สนามบิน คนขับใช้คันเร่งแทนเบรก ทำให้มีผู้เสียชีวิตและบาดเจ็บหลายคน

สามชั่วโมงต่อมา ฮั่วเทียนหลันลงจากเครื่องบิน

เจ้าหน้าที่ของฟาเรนไฮต์ในเมือง W นำรถมารอรับอยู่แล้ว หลังจากเห็นฮัวเทียนหลันเขาก็รีบเดินเข้ามาหา "คุณฮั่ว นี่คือข้อมูลที่คุณขอให้ฉันตรวจสอบ"

มันเป็นเรื่องง่ายมากการดึงข้อมูลมาจากสถานีตำรวจสำหรับฟาเรนไฮต์

ฮั่วเทียนหลันเหลือบมองไปที่ที่อยู่ จากนั้นจึงขอให้คนขับรถขับพาไป

ฮัวเทียนหลันนั่งอยู่ในรถโดยไม่สามารถบอกได้ว่าเขาอยู่ในอารมณ์แบบไหน

ผลการตรวจหาดีเอ็นเอของเส้นผมของผู้หญิงคนนั้นคืออันหรันจริงๆ

และเร็ว ๆ นี้เขาจะได้พบอันหรันและลูกสาวของเธอ

เด็กหญิงน่ารักคนนั้นยังเป็นลูกสาวของตัวเอง

เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เขียนในจดหมายของอันหรันเป็นเรื่องจริงหรือไม่

แต่ในใจ ฮั่วเทียนหลันก็เชื่อมั่นเป็นอย่างมาก

อันหรันหายไป แต่ตามลักษณะของเธอแล้ว ไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรก็ตาม ยังไงเธอก็ต้องกลับมาอยู่เคียงข้างลูกสาวของเธออย่างแน่นอน

ฮั่วเทียนหลันคิดไว้แล้วถ้าหากเจออันหรันล่ะก็จะต้องลงโทษด้วยการเอาเธอมากอดแน่นๆ

ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากเขา เธอจะมาจากเขาไปได้อย่างไร

ก็เห็นอยู่ว่ า เรื่องของงานแต่งก็จัดการเสร็จหมดแล้ว

รถจอดที่หน้าประตู ผู้คนที่พักอยู่ที่นี่ต่างมามุงดูรถหรู

มีคนเปิดเส้นทางข้างหน้าให้ ฮั่วเทียนหลันก็รีบเดินมุ่งหน้าไปยังอาคาร3 ห้อง202

บอดี้การ์ดเคาะประตู แต่รออยู่นาน ก็ไม่มีใครเปิดประตู

ฮั่วเทียนหลันจึงพยายามติดต่ออันหรันโดยโทรศัพท์ แต่ะโทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง

สักพักคนที่อยู่ห้องตรงข้ามก็โผล่หน้าออกมา ก็ตกใจที่เห็นบอดี้การ์ดชุดดำจำนวนมาก

โจวหยวน จึงถามว่า "สวัสดีครับ รบกวนหน่อยครับ ห้องนี้มีคนพักอาศัยอยู่ไหมครับ"

หญิงสาวพยักหน้าแล้วกล่าวว่า "สองสามวันนี้ ฉันยังไม่เห็นพวกเขาออกมาเลย! สงสัยพวกเขาน่าจะไปเที่ยวกัน"

ฮั่วเทียนหลันขมวดคิ้วเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว

โจวหยวนกล่าวว่า "คุณฮั่วเรามาครั้งนี้อาจเปล่าประโยชน์"

"พังประตู!"

ฮั่วเทียนหลันพูดอย่างเย็นชา ทำให้โจวหยวนตกใจ

ที่นี่เป็นย่านที่อยู่อาศัยและมีผู้คนจำนวนมาก พวกเขาไม่ใช่ตำรวจ การพังประตูอาจทำให้ผู้คนเอิกเกริก และอาจส่งผลกระทบที่ไม่ดีต่อฟาเรนไฮต์

เมื่อเห็นท่าทีที่แน่วแน่ของฮั่วเทียนหลัน เขาทำได้เพียงทำตามคำสั่ง เขาโบกมือส่งสัญญาณให้บอดี้การ์ดเดินไปชั้นล่างเพื่อขับไล่ทุกคนออกไป

อย่างไรก็ตามอีกมือหนึ่งของโจวหยวนก็สั่งให้คนจากบริษัทกุญแจ เปิดประตูห้อง202

หลังจากที่ฮั่วเทียนเข้ามาได้ ก็พบว่าห้องนั้นว่างเปล่าและไม่มีใครอยู่

ดวงตาของเขาหดหู่ และหัวใจของเขาก็แทบสลาย

พวกเขาย้ายออกไป พวกเขาจะไปที่ไหน?

ในช่วงเวลานี้เมือง W ดูเหมือนจะสงบ แต่ก็ยังมีความมืดมนที่เต็มไปด้วยความน่ากลัว

ฟาเรนไฮต์ออกประกาศตั้งรางวัลเพื่อค้นหาบุคคลเหล่านี้

แต่ค้นหากันทั้งเมือง ก็ดูเหมือนพวกเขาจะล่องลอยหายไปกับอากาศที่เบาเบา

มีเพียงคำให้บอกเล่าเพียงว่า เห็นคนจำนวนหนึ่งขึ้นรถบูอิคไป

ป้ายทะเบียนถูกบังเหมือนจงใจเพื่อที่จะไม่ให้ใครเห็น

ฮั่วเทียนหลันยังคงอยู่ในเมืองW หากเขาไม่พบอันหรันเขาจะไม่กลับไป

เรื่องในบริษัท เขาให้ฮัวเส้าซู่เป็นคนจัดการดูแล

เช้าวันนี้ โจวหยวนมาส่งเอกสารที่ห้องของฮั่วเทียนหลัน

ทันทีที่เขาเดินเข้าไป ในห้องก็คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหล้า

ในห้องนั้นเละเทะ เต็มไปด้วยขวดเหล้า เสื้อผ้า ข้าวของต่างๆถูกวางกระจัดกระจาย

ฮั่วเทียนหลันนั่งอยู่บนโซฟา ในมือถือขวดเบียร์ ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราเนื่องจากไม่ได้โกนมาหลายวัน

ถ้าเขาไม่ได้เห็นด้วยตาของเขาเอง โจวหยวนไม่อยากจะเชื่อเลยว่าประธานฮั่วซึ่งเป็นคนสะอาด และเด็ดเดี่ยวมาโดยตลอด กลับกลายเป็นคนที่ดูโทรมเช่นนี้

“ คุณฮั่ว นี่ครับ... ”

โจวหยวนยังพูดไม่ทันจบ ฮั่วเทียนหลันก็กระแอม ขัดจังหวะคำพูดของเขา “ เอาหุ้นของตระกูลอันที่ถืออยู่ออกไป”

โจวหยวนตกตะลึง เขาเข้าใจผลกระทบของการนำหุ้นออกไปเป็นอย่างดี

เพราะความสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูล หลี่รูยาจึงซื้อหุ้น 70% ของตระกูลในราคาที่สูง ซึ่งทำให้ราคาหุ้นของตระกูลอันอยู่ในระดับต้นๆ และตลาดหุ้นมีความไว้วางใจในระดับสูง

และตอนนี้ถ้าฟาเรนไฮต์นำหุ้นออกไปทั้งหมดมันจะเป็นเอฟเฟกต์แบบหิมะถล่มอย่างแน่นอน และตระกูลอันจะต้องล้มละลายแน่นอน

"ทราบครับ"