โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 326
พูดจบ เธอก็หันกลับไปอย่างรวดเร็ว
ช่างไม่มีมารยาทเสียจริงๆ เธอค่อนข้างเข้าใจแล้ว
“ คุณหยาง คุณถามผมไม่ใช่เหรอว่าผมเป็นอย่างไรบ้าง? มันค่อนข้างอธิบายยาก ก็เลยอยากให้คุณดูเอง” เสียงล้อเลียนของฮั่วเทียนหลันดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ
"บ้าจริงๆเลย รีบใส่เสื้อเถอะค่ะ ถ้าไม่อย่างงั้นฉันจะไปแล้วนะคะ" เธอตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงโกรธ เธอไม่ทันสังเกต ดูเหมือนว่าการทะเลาะกับฮั่วเทียนหลันจะกลายเป็นเหมือนคู่รักมากขึ้นเรื่อย ๆ
จากนั้นก็มีเสียงพูดขึ้นว่า "โอเค ก็ได้ครับ"
จากนั้นหยางหลิงรุ่ยก็โล่งใจ หันกลับมา และมองไปที่ฮั่วเทียนหลันท เตรียมที่จะตำหนิเขา
แต่วินาทีต่อมา เธอก็ตกตะลึง
เขาถอดเสื้อตัวบนออกทำไมกันเนี่ย
ร่างกายท่อนบนที่แข็งแรง ไร้ไขมัน เส้นโค้งของกล้ามเนื้อที่สมบูรณ์ แต่ติดตรงที่มีผ้าพันแผลพันไว้
"คุณ คุณ เอิ่ม ..." หยางหลิงรุ่ยร้องออกมา ใบหน้าแดงก่ำ เธอก็รีบปิดใบหน้าของเธอทันที
“คุณถอดจนหมดทำไม!”
"คุณจะได้เห็นมันชัดๆ ไม่น่าดูหรือครับ คุณลองดูสิ..." เสียงหัวเราะเบา ๆ ของฮั่วเทียนหลันทำให้ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงยิ่งขึ้น
“ ฉันมาหาคุณ ไม่ได้อยากจะมาดูร่างกายคุณ”
“ คุณพอใจในรูปร่างผมไหมครับ” ฮั่วเทียนหลันถาม
"ใส่เสื้อผ้า!"
"ไม่ต้องกังวล ผมแข็งแรงดี" ฮั่วเทียนหลันพูด "มีบางอย่างที่ผมยังไม่สะสาง แล้วผมจะล้มง่ายๆได้ยังไงกัน!"
“ เรื่องอะไรคะ?” หยางหลิงรุ่ยถาม เธอยังไม่ทันสังเกตว่าฮั่วเทียนหลันพาเธอนอกเรื่อง
เธอมองไปที่ร่างของเขาผ่านนิ้วของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ
เหมือนจะดูดีกว่านางแบบชายระดับต้น ๆ ของโลกเสียอีก
“ มาสิครับ ผมจะให้คุณดู” ฮัวเทียนหลันเหมือนหมาป่าตัวใหญ่ที่ยั่วยวนกระต่ายขาวตัวน้อย
ทันทีที่เขาพูดออกมาหยางหลิงรุ่ยก็ค่อยๆถอยห่างออกไป
“ ไม่ ไม่ ฉันไม่อยากรู้แล้ว”
เธอไม่กล้าเข้าใกล้ฮั่วเทียนหลัน ผู้ชายคนนี้เหมือนกำลังจะแกล้งอะไรเธอ
ฮั่วเทียนหลันทำได้เพียงสวมเสื้อเชิ้ตติดกระดุมอย่างเรียบร้อย เขามองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาก็อดไม่ได้ที่จะเอามือไปจับที่หน้าผาก
"โอเค ผมใส่เสื้อแล้วครับ คุณอย่าตื่นเต้นไปเลยหน่ะ"
ทั้งที่หยางหลิงรุ่ยแอบมองผ่านง่ามนิ้วของเธอ แต่เธอก็แสร้งทำเป็นไม่ได้มองอยู่
ถ้าไม่อย่างงั้น เขาจะรู้หมดน่ะสิว่าเธอแอบมองเขาอยู่
"ฮึ!"
"ผมมีเรื่องราวสำคัญที่ต้องบอกคุณ คุณเข้ามาเถอะ ผมสาบานจะไม่แตะแม้ปลายขนของคุณ"
เมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังของฮั่วเทียนหลันที่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่หลอกเธอ หยางหลิงรุ่ยจึงเดินเข้าไป
"พูดสิคะ"
“ เข้ามาใกล้อีกครับ!”
“ เท่านี้ก็พอค่ะ จะพูดก็พูด ไม่งั้นฉันขอตัวนะคะ!”
พอหยางหลิงรุ่นพูดจบ เธอก็หันหลังกลับเหมือนกับจะเดินออกไป
แต่กลับมีเสียงกระแอมเบา ๆ จากชายที่อยู่ข้างหลัง เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็หันกลับมา และโน้มตัวเข้าไปใกล้ฮั่วเทียนหลัน
“ตอนนี้จะคุยได้ยังคะ”
ลมหายใจอุ่น ๆ กลิ่นกายที่หอม กระตุ้นอะดรีนาลีนของฮั่วเทียนหลันให้หลั่งออกมาอย่างรวดเร็ว
เขาระงับความปรารถนาที่มีทั้งหมด หายใจเข้าลึก ๆ เข้าไปใกล้เธอแล้วพูดว่า "คือว่าผม อยากแต่งงานกับคุณครับ!"
คำพูดเหล่านี้เหมือนแหที่มองไม่เห็นขนาดใหญ่กำลังเหวี่ยงมาจับหัวใจของหยางหลิงรุ่ย และมัดเธอไว้แน่น
เธอตัวแข็งทื่อ แล้วรีบถอยหลังสองสามก้าว หลังจากรู้สึกถึงระยะปลอดภัยแล้วเธอจึงหยุด
“ ไร้สาระค่ะ คุณฮั่วเทียนหลันฉันมีแฟนแล้วนะคะ!”
"อะไรนะ!" น้ำเสียงของฮั่วเทียนหลันดูตกใจ
ดวงตาที่เย็นชาของฮั่วเทียนหลัยมองตรงไปที่หยางหลิงรุ่ย
ราวกับโกรธหยางหลิงรุ่ยมาก
เธอรู้สึกหายใจค่อนข้างลำบาก
"คุณ คุณ.....ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว"
หยางหลิงรุ่ยบ่นพึมพำ เหมือนจะสู้ต่อ แต่ก็ยอมดีกว่า
ชายคนนี้ ดูเหมือนจะโกรธแล้ว ดังนั้นอย่าทำให้เขาหงุดหงิดเพิ่ม
หยางหลิงรุ่ยออกมาจากห้องอย่างงุนงง เสียงปิดประตูดังปั้ง เพื่อบอกให้ฮั่วเทียนหลันรู้ว่าเธอก็โกรธเช่นกัน
ฮั่วเทียนหลันเอนกายบนเก้าอี้ หลับตาพักผ่อน พยายามสงบสติอารมณ์
แต่ในสมองก็เต็มไปด้วยคำพูดของหญิงคนนั้น
มีแฟนแล้ว ฮึ!
เธอลืมเรื่องของตัวเองจนหมด แต่เขาก็ยังจะตามเธอ
แต่แล้วเธอล่ะ? กำลังจะมีชีวิตใหม่
ทำไมเธอจำได้แค่จางรัน ? แล้วจางรันไปเจอเธอได้อย่างไร?
ฮั่วเทียนหลันเหมือนคิดอะไรออกมาได้
หยางหลิงรุ่ยออกมาด้วยความโกรธ และก็ไดพบกับหญิงสาวคนนั้นอีก
“ พี่สะใภ้ ทำไมออกมาเร็วจังคะ?” ฮัวเสี่ยวน่าถามด้วยความประหลาดใจ
เธอคิดว่าพี่สะใภ้และพี่ชาย ควรจะคุยอะไรกันนานกว่านี้
แต่นี่เข้าไปแค่แปปเดียว? หรือว่าพี่รองทำอะไรอีกเนี่ย?
"ขอโทษด้วยนะคะ คุณน่าจะเข้าใจผิด ฉันคือหยางหลิงรุ่ย ไม่ใช่พี่สะใภ้ของคุณค่ะ" หยางหลิงรุ่ยพยายามมระงับความโกรธ แล้วเดินขึ้นลิฟท์ไป
ฮั่วเสี่ยวน่ายังคงสงสัยจึงเปิดประตูห้องเพื่อจะไปถาม
“ พี่รอง ... เมื่อกี้ ... ”
“ ไม่มีอะไร!”
“ แต่พี่สะใภ้”
"เธอว่างเหรอ ถ้างั้นฉันจะได้ให้โจวหยวนส่งเธอกลับประเทศ"
ฮั่วเสี่ยวน่าเงียบปาก เธอรู้ดีว่าเมื่อพี่ชายคนที่สองของเธอโกรธ ก็จะส่งเธอกลับไปที่ประเทศจีนจริงๆ
อยู่ที่ออสเตรเลียเธอแสนจะสบาย เธอไม่อยากกลับไปทรมาน
เมื่อหยางหลิงรุ่ยขับรถกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลหยาง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เธอมอง จึงรู้ว่าเป็นเบอร์ของจางรัน
เธอจึงนึกขึ้นได้ว่า จางรันติดต่อมาล่าสุด ถูกฮั่วเทียนหลันกดตัดสายไป
เธอลืมสนิท ที่จะติดต่อจางรันกลับไป
เธอรีบรับโทรศัพท์ทันที "ขอโทษนะคะ พอดีหรงหรงมีประชุมผู้ปกครองเมื่อสองสามวันก่อน เลยไม่สะดวกรับ พอนั่นฉันก็เลยลืม ... "
หยางหลิงรุ่ยขาดความมั่นใจเล็กน้อย เมื่อต้องพูดออกมา แต่เรื่องทั้งหมดควรจะไปตำหนิฮั่วเทียนหลัยสิ
“ อ่อ ไม่เป็นไรครับ วันนี้ว่างไหม”
"หืม?" หยางหลิงรุ่ยรู้สึกแปลกใจ เธอจำได้ว่าจางรันไปจีนเพื่อทำธุรกิจไม่ใช่หรือ? แต่จากที่ฟัง ทำไมเขาดูเหมือนว่ายังอยู่ที่ออสเตรเลีย?
“ คุณไม่ได้ไปจีนเหรอ”
"อืม พอดีผมเปลี่ยนตารางงานครับ" จางรันพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูผ่อนคลาย แต่ที่จริงในมมือของเขากำโทรศัพท์ไว้แน่น
วันนั้น เขารู้ว่าหยางหลิงรุ่ยไปหาฮั่วเทียนหลัน
ยิ่งกว่านั้นชิงหรงไม่ได้มีประชุมผู้ปกครอง
เธอโกหกตัวเองเพื่อคนๆนั้น ...
"มีค่ะ มีอยู่แล้ว"ความรู้สึกผิดในใจ ทำให้หยางหลิงรุ่ยต้องการที่จะชดเชยความผิดพลาดของเธอ "ไปสวนสนุกกันเถอะ!"
"โอเคค่ะ"
หลังจากนัดกันแล้ว หยางหลิงรุ่ยก็ขับรถไป
ถนนที่มุ่งหน้าไปสนามเด็กเล่นรถโล่ง ทำให้เธอมาถึงก่อนเวลา
แต่เมื่อจางรันออกมา บังเอิญวิ่งเข้าไปทางที่ปิดถนน เนื่องจากเกิดอุบัติเหตุ เขาจึงมาช้า
ใช้เวลาสักพักกว่าที่จางรันจะมาถึง และหยางหลิงรุ่ยก็รออยู่อย่างเบื่อๆตรงที่นั่งในสวนสนุก
ทันใดนั้นพนักงานที่สวมชุดหมีคุมะมงมานั่งข้างๆเธอ และทำมือเป็นสัญลักษณ์แห่งชัยชนะ
หยางหลิงรุ่ยมองไป ก็เห็นไม้เซลฟี่ของเขา
จากนั้นเธอก็ยิ้ม เดินเข้าไปใกล้ สะบัดผมเล็กน้อย ภาพในวันเด็กก็ผุดมาทันที
พนักงานนำหมีคุมะมงมอบให้หยางหลิงรุ่ย
เธอกอดหมีคุมะมง และมองดูมัน เพราะเรื่องของฮั่วเทียนหลัน ทำให้เธอจิตใจรู้สึกได้รับผลกระทบไปด้วย ตอนนี้มุมปากของเธอก็เบิกกว้างอย่างมีความสุข
ในเวลานี้ จางรันก็เดินเข้ามา
แสงอ่อน ๆยามสายส่องมาที่เธอ รอยยิ้มที่บริสุทธิ์และสวยงามทำให้ เขาอดไม่ได้ที่พยายามจดจำรอยยิ้มนี้ไว้
"อันหรัน ... เธอกลับมาแล้ว!" หยางหลิงรุ่ยหันกลับมาเห็นจางรันพอดี เธอจึงลุกขึ้นและเดินไป
เธอเอาหมีคุมะมงไปไว้ในอ้อมแขนของจางรันและพูดว่า "คุมามงที่แสนน่ารักตัวนี้ มอบให้คุณ ทุกวันคุณจะได้มีความสุขเหมือนมัน!"
ในหัวใจของหยางหลิงรุ่ยจางรันเป็นคนที่สำคัญมาก
นอกจากครอบครัวของเธอแล้ว หยางหลิงรุ่ยก็แทบจะไม่มีเพื่อนเลย
ส่วนจางรัน หลังจากที่เธอจำเรื่องราวได้สักพัก ตอนนี้เธอก็มาอยู่ข้างกายเขาแล้ว
เขารู้สิ่งที่เธอชอบทำและเข้าใจอารมณ์ของเธอ
เธอชอบที่จะอยู่กับจางรัน เธอจะผ่อนคลายมากจนลืมเรื่องทุกข์ร้อนทั้งหมด
ซึ่งนั่นทำให้ทั้งสองคนตกลงเป็นแฟนกัน และเริ่มที่จะพูดคุยเรื่องแต่งงาน
แต่ว่า ที่น่าแปลกคือหยางหลิงรุ่ยไม่ได้คิดแบบนั้น
เพราะเธอไม่เคยคิดจะแต่งงานกับจางรัน
ในใจของเธอจางรันเป็นเหมือนญาติของเธอ ทั้งสองสามารถดูแลกันและกัน แต่พวกเขาไม่ได้หมายถึงการสานความสัมพันธ์ต่อ
จางรันกอดคุมามงพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นธรรมชาติบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา เขากางร่มให้หยางหลิงรุ่ย "คุณไม่กลัวดำเหรอ?"
หยางหลิงรุ่ยเบะริมฝีปากของเธอ: "ถ้าดำแล้วคุณจะยัง ... "
เธอตั้งใจจะบอกว่าคุณไม่ต้องการฉันเหรอ? แต่ทันใดนั้นก็มีอารมณ์ในใจที่ปิดกั้นคำพูดของเธอ
ความคิดเรื่องการเป็นคู่รักกับจางรันนั้น ค่อยๆมีท่าทีที่เปลี่ยนไป
แน่นอนว่าจางรันรู้ว่าประโยคต่อไปเธอเธอจะพูดคืออะไร เพราะมันมันเป็นคำพูกที่พูดกันบ่อยๆ
แต่วันนี้เธอพูดไม่จบ
เขาจึงพูดว่า "คุณอยากเล่นอะไร ผมจะไปกับคุณ!"
หยางหลิงรุ่ยโยนความทุกข์ทิ้งไว้ข้างหลัง และมองไปที่จางรันแล้วพูดว่า "ฉันจะเล่นอะไร ก็จะไปกับฉัน?"
"แน่นอน!"
"งั้นดีเลย!"
นั่งบนรถไฟเหาะ คาดเข็มขัดนิรภัย จางรันก็รูสึกเสียดายขึ้นมา
เขารู้ว่า หยางหลิงรุ่ยอยากให้เขากลัว
แต่เมื่อรถไฟเหาะเริ่มต้นมันก็หมุนอย่างรวดเร็ว
หัวใจของเขาเต้นรัว เธอข้างๆเขาก็หัวเราะอย่างมีความสุข
เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เขากลัวแค่ไหนก็ไม่เป็นไร เพียงแค่เธอมีความสุขก็พอ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง