โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 326
พูดจบ เธอก็หันกลับไปอย่างรวดเร็ว
ช่างไม่มีมารยาทเสียจริงๆ เธอค่อนข้างเข้าใจแล้ว
“ คุณหยาง คุณถามผมไม่ใช่เหรอว่าผมเป็นอย่างไรบ้าง? มันค่อนข้างอธิบายยาก ก็เลยอยากให้คุณดูเอง” เสียงล้อเลียนของฮั่วเทียนหลันดังขึ้นจากด้านหลังของเธอ
"บ้าจริงๆเลย รีบใส่เสื้อเถอะค่ะ ถ้าไม่อย่างงั้นฉันจะไปแล้วนะคะ" เธอตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงโกรธ เธอไม่ทันสังเกต ดูเหมือนว่าการทะเลาะกับฮั่วเทียนหลันจะกลายเป็นเหมือนคู่รักมากขึ้นเรื่อย ๆ
จากนั้นก็มีเสียงพูดขึ้นว่า "โอเค ก็ได้ครับ"
จากนั้นหยางหลิงรุ่ยก็โล่งใจ หันกลับมา และมองไปที่ฮั่วเทียนหลันท เตรียมที่จะตำหนิเขา
แต่วินาทีต่อมา เธอก็ตกตะลึง
เขาถอดเสื้อตัวบนออกทำไมกันเนี่ย
ร่างกายท่อนบนที่แข็งแรง ไร้ไขมัน เส้นโค้งของกล้ามเนื้อที่สมบูรณ์ แต่ติดตรงที่มีผ้าพันแผลพันไว้
"คุณ คุณ เอิ่ม ..." หยางหลิงรุ่ยร้องออกมา ใบหน้าแดงก่ำ เธอก็รีบปิดใบหน้าของเธอทันที
“คุณถอดจนหมดทำไม!”
"คุณจะได้เห็นมันชัดๆ ไม่น่าดูหรือครับ คุณลองดูสิ..." เสียงหัวเราะเบา ๆ ของฮั่วเทียนหลันทำให้ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยแดงยิ่งขึ้น
“ ฉันมาหาคุณ ไม่ได้อยากจะมาดูร่างกายคุณ”
“ คุณพอใจในรูปร่างผมไหมครับ” ฮั่วเทียนหลันถาม
"ใส่เสื้อผ้า!"
"ไม่ต้องกังวล ผมแข็งแรงดี" ฮั่วเทียนหลันพูด "มีบางอย่างที่ผมยังไม่สะสาง แล้วผมจะล้มง่ายๆได้ยังไงกัน!"
“ เรื่องอะไรคะ?” หยางหลิงรุ่ยถาม เธอยังไม่ทันสังเกตว่าฮั่วเทียนหลันพาเธอนอกเรื่อง
เธอมองไปที่ร่างของเขาผ่านนิ้วของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ
เหมือนจะดูดีกว่านางแบบชายระดับต้น ๆ ของโลกเสียอีก
“ มาสิครับ ผมจะให้คุณดู” ฮัวเทียนหลันเหมือนหมาป่าตัวใหญ่ที่ยั่วยวนกระต่ายขาวตัวน้อย
ทันทีที่เขาพูดออกมาหยางหลิงรุ่ยก็ค่อยๆถอยห่างออกไป
“ ไม่ ไม่ ฉันไม่อยากรู้แล้ว”
เธอไม่กล้าเข้าใกล้ฮั่วเทียนหลัน ผู้ชายคนนี้เหมือนกำลังจะแกล้งอะไรเธอ
ฮั่วเทียนหลันทำได้เพียงสวมเสื้อเชิ้ตติดกระดุมอย่างเรียบร้อย เขามองผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาก็อดไม่ได้ที่จะเอามือไปจับที่หน้าผาก
"โอเค ผมใส่เสื้อแล้วครับ คุณอย่าตื่นเต้นไปเลยหน่ะ"
ทั้งที่หยางหลิงรุ่ยแอบมองผ่านง่ามนิ้วของเธอ แต่เธอก็แสร้งทำเป็นไม่ได้มองอยู่
ถ้าไม่อย่างงั้น เขาจะรู้หมดน่ะสิว่าเธอแอบมองเขาอยู่
"ฮึ!"
"ผมมีเรื่องราวสำคัญที่ต้องบอกคุณ คุณเข้ามาเถอะ ผมสาบานจะไม่แตะแม้ปลายขนของคุณ"
เมื่อเห็นท่าทางที่จริงจังของฮั่วเทียนหลันที่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่หลอกเธอ หยางหลิงรุ่ยจึงเดินเข้าไป
"พูดสิคะ"
“ เข้ามาใกล้อีกครับ!”
“ เท่านี้ก็พอค่ะ จะพูดก็พูด ไม่งั้นฉันขอตัวนะคะ!”
พอหยางหลิงรุ่นพูดจบ เธอก็หันหลังกลับเหมือนกับจะเดินออกไป
แต่กลับมีเสียงกระแอมเบา ๆ จากชายที่อยู่ข้างหลัง เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็หันกลับมา และโน้มตัวเข้าไปใกล้ฮั่วเทียนหลัน
“ตอนนี้จะคุยได้ยังคะ”
ลมหายใจอุ่น ๆ กลิ่นกายที่หอม กระตุ้นอะดรีนาลีนของฮั่วเทียนหลันให้หลั่งออกมาอย่างรวดเร็ว
เขาระงับความปรารถนาที่มีทั้งหมด หายใจเข้าลึก ๆ เข้าไปใกล้เธอแล้วพูดว่า "คือว่าผม อยากแต่งงานกับคุณครับ!"
คำพูดเหล่านี้เหมือนแหที่มองไม่เห็นขนาดใหญ่กำลังเหวี่ยงมาจับหัวใจของหยางหลิงรุ่ย และมัดเธอไว้แน่น
เธอตัวแข็งทื่อ แล้วรีบถอยหลังสองสามก้าว หลังจากรู้สึกถึงระยะปลอดภัยแล้วเธอจึงหยุด
“ ไร้สาระค่ะ คุณฮั่วเทียนหลันฉันมีแฟนแล้วนะคะ!”
"อะไรนะ!" น้ำเสียงของฮั่วเทียนหลันดูตกใจ
ดวงตาที่เย็นชาของฮั่วเทียนหลัยมองตรงไปที่หยางหลิงรุ่ย
ราวกับโกรธหยางหลิงรุ่ยมาก
เธอรู้สึกหายใจค่อนข้างลำบาก
"คุณ คุณ.....ฉันไม่คุยกับคุณแล้ว"
หยางหลิงรุ่ยบ่นพึมพำ เหมือนจะสู้ต่อ แต่ก็ยอมดีกว่า
ชายคนนี้ ดูเหมือนจะโกรธแล้ว ดังนั้นอย่าทำให้เขาหงุดหงิดเพิ่ม
หยางหลิงรุ่ยออกมาจากห้องอย่างงุนงง เสียงปิดประตูดังปั้ง เพื่อบอกให้ฮั่วเทียนหลันรู้ว่าเธอก็โกรธเช่นกัน
ฮั่วเทียนหลันเอนกายบนเก้าอี้ หลับตาพักผ่อน พยายามสงบสติอารมณ์
แต่ในสมองก็เต็มไปด้วยคำพูดของหญิงคนนั้น
มีแฟนแล้ว ฮึ!
เธอลืมเรื่องของตัวเองจนหมด แต่เขาก็ยังจะตามเธอ
แต่แล้วเธอล่ะ? กำลังจะมีชีวิตใหม่
ทำไมเธอจำได้แค่จางรัน ? แล้วจางรันไปเจอเธอได้อย่างไร?
ฮั่วเทียนหลันเหมือนคิดอะไรออกมาได้
หยางหลิงรุ่ยออกมาด้วยความโกรธ และก็ไดพบกับหญิงสาวคนนั้นอีก
“ พี่สะใภ้ ทำไมออกมาเร็วจังคะ?” ฮัวเสี่ยวน่าถามด้วยความประหลาดใจ
เธอคิดว่าพี่สะใภ้และพี่ชาย ควรจะคุยอะไรกันนานกว่านี้
แต่นี่เข้าไปแค่แปปเดียว? หรือว่าพี่รองทำอะไรอีกเนี่ย?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง