โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 325
ลูกตุ้มสะกดจิตเริ่มแกว่ง หูของเธอได้ยินเสียงของคุณหมอแว่วๆ
สมองก็เริ่มรู้สึกอ่อนล้า เพียงครู่เดียวตาของหยางหลิงรุ่ยก็ลืมไม่ขึ้น
เธอนอนหลับสนิท แต่ดูเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังถามอะไรบางอย่างอยู่ในหูของเธอ
เธอต้องการตอบคำถามเหล่านี้ แต่ในสมองกลับว่างเปล่า
เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น เกี่ยวกับอดีตของเธอเอง ดูเหมือนว่าสมองของเธอจะลบภาพเหล่านั้นออกไป
แต่ผู้ชยาที่มีใบหน้าหล่อเหลาคนนั้น ท่าทางที่มุ่งมั่นของเขายังคงฝังลึกอยู่ในใจของเธอ
เขาเป็นคนเผด็จการ และต้องการที่จะครอบครองชีวิตของเธออย่างเห็นแก่ตัว
แม้ว่าตัวเองจะขัดขืน แต่เขาก็ยังไม่เปลี่ยนความตั้งใจเดิมของเขา
ทำไม? ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?
หยางหลิงรุ่ยคิด พยายามที่ย้อนความทรงจำอันเลือนลางของเธอ
แต่ความเจ็บปวดในนั้น มันถูกตีกลับออกมาแทน
เธอยังจำสิ่งที่หมอพูดได้ ให้เธอปล่อยแรงไปที่มือของเธอ ก็จะสามารถฟื้นด้วยตัวเองได้
แต่หยางหลิงรุ่ยไม่ยอม วันนี้เธอต้องเข้าไปค้นหาสิ่งที่ลึกลับนั้นให้ได้
แต่สิ่งที่ใจคิด กลับถูกร่างกายต่อต้าน
เธอนอนหลับไปไม่รู้ตัว ไร้สติ
หยางหลิงรุ่ยฝัน เธอฝันว่าอยู่ในห้องนั่งเล่นที่ไหนสักแห่ง
ด้านหน้า มีคนสองคนกำลังเผชิญหน้ากัน
"เธอจะทำอะไร?"
"ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอยากคุยกับเธอ หรันหรัน เราสองคนมีอะไรก็ต้องพูดออกมา ไม่ควรที่จะมาทะเลาะกันแบบนี้"
"ปล่อยมือฉัน ออกไป ความอดทนฉันมีจำกัด ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ ว่าเธอกำลังบุกเข้ามาในบ้านส่วนตัว"
"“เธอกลัวที่จะคุยฉันเหรอ กลัวว่าฉันจะเห็นความความขี้ขลาดในตัวของเธอ ก็ใช่ คุณฮั่วเขาชอบฉันมาก เธอก็ได้แค่อยู่ข้างเขา สักวันเธอก็ถูกถีบหัวส่งเป็นหมาหัวเน่า"
...
ผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามดูเป็นคนก้าวร้าว แต่เธอ ไม่สิ เธอมองไปที่หญิงคนนั้น
แต่ไร้เรี่ยวแรงที่จะต้านทาน เธอทำได้เพียงแค่รู้สึกสมเพช
หยางหลิงรุ่ยจิตใจเป็นกังวลและต้องการพูดแทนเธอ
แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะมีพลังงานบางอย่างมาดึงเธอออกจากห้วงนิทรา
"หลิงรุ่ยโอเคไหม"
"คุณนายไม่ต้องกังวล ผมปลุกเธอแล้ว ... "
หยางหลิงรุ่ยค่อยๆลืมตาขึ้น การมองเห็นของเธอเปลี่ยนไปจากพร่ามัวเป็นชัดเจน และเธอก็เห็นนักจิตวิทยาและพี่สะใภ้อยู่ตรงหน้าเธอ
"ฉัน ฉันนอนไปนานแค่ไหน" เธออ้าปากพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง
นี่คือเสียงของตัวเองเหรอนี่?
“ สามวัน คุณหยางคุณหลับสนิท ปลุกวิธีไหนก็ไม่ตื่น” จิตแพทย์เช็ดเหงื่อที่ศีรษะของเธอและกล่าวด้วยน้ำเสียงดีใจ
เดิมทีเขาคิดว่าการรักษาเคสนี้เป็นเพียงปัญหาเล็ก ๆ
ความเข้มแข็งและทรหดในใจของผู้หญิงด้อยกว่าผู้ชาย
แต่ไม่คิดเลยว่าคุณหยาง แม้ว่าเธอจะหมดสติเป็นลมไป เธอก็ไม่ยอมตื่นจากความทรงจำของเธอ
มันสำคัญแค่ไหนที่ทำให้เธอต้องทนกับความเจ็บปวดเช่นนี้
"โอ้ ..."หยางหลิงรุ่ยพูด เมื่อเห็นพี่สะใภ้ของเธอดูเหมือนจะยุ่งอยู่กับเรื่องอื่น เธอก็กระแอมในลำคอและพูดว่า "หมอคะฉันไปนอนอีกครั้งได้ไหม"
หยางหลิงรุ่ยอยากรู้ว่าใครคือคนที่กำลังเผชิญหน้ากับเธอ?
ฮั่วเทียนหลันปกปิดหลายสิ่งจากเธอจริงๆ
จิตแพทย์ตกใจ พระเจ้าช่วย เขาจะกล้าปล่อยให้คุณหยางคนนี้หลับไปอีกครั้งได้อย่างไร
หากในกรณีที่เธอไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ ตระกูลหยางจะฆ่าเขาแน่ๆ
แต่เมื่อมองไปที่แววตาที่คาดหวังและอ้อนวอนของหยางหลิงรุ่ยเขาก็ไม่สามารถพูดปฏิเสธได้
โชคดีที่มีเสียงมาจากข้างหลังเขาในตอนนี้ "นอนทำไม ไม่ห่วงชีวิตตัวเองแล้วใช่ไหม"
ตงเหยียนเดินมาพร้อมกับแก้วน้ำ เธอนั่งลงข้างๆหยางหลิงรุ่ยและโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อประคองเธอขึ้นมา
“ เธอนอนมาสามวันสามคืนแล้ว แต่ทุกคนไม่เป็นอันจะกินจะนอน ถ้าไม่ใช่ว่าฉันรู้จักกับหมอแจ็ค พี่ชายเธอคงยำเขาเละเป็นโจ๊กแน่ๆ!”
หยางหลิงรุ่ยมองไปที่หมอด้วยความตกใจ เธอไม่คาดคิดว่าการนอนหลับสนิทของเธอจะสร้างปัญหาให้กับหมอมากขนาดนี้
"ขอโทษค่ะ ฉันผิดเอง" เธอกล่าวขอโทษ
เรื่องจะนอนต่อนั้น ไม่ต้องคิดแล้ว
ตงเหยียนอยู่กับเธอสักพัก เธอบอกว่าเธอต้องการพักผ่อน ทุกคนจึงออกไป
เหลือเพียงเธอคนเดียวในห้องขนาดใหญ่
เธอมองไปที่การประดับประดาบนบนเพดานที่เต็มไปด้วยดวงดาว พลางนึกถึงคำพูดที่ทั้งสองเผชิญหน้ากันในฝันของเธอ
เพื่อนสนิทก็คงไม่ใช่แน่นอน
ชีวิตตัวเองก่อนหน้านี้ มันช่รงวุ่นวายจริงๆ!
คำพูดของพี่ชาย และความฝันที่หลับสนิทในตอนนี้ ทำให้เธอหายสงสัยแล้ว
แต่ทำไมก่อนหน้านี้เธอถึงจำอะไรไม่ได้เลย?
เป็นไปไม่ได้เลยที่จะสูญเสียความทรงจำไปหมดจากอุบัติเหตุทางรถยนต์
ยิ่งไปกว่านั้นคำถามที่ให้เธอนั้นเลือกชีวิตในปัจจุบันหรือไปทนรับกับชีวิตก่อนหน้านี้
คนไม่ใช่ต้นไม้ ที่จะไร้ความรู้สึก
เธอรู้สึกว่าปวดหัวอีกครั้ง รู้สึกหน้ามืดและเวียนหัว ความคิดในสมองของเธอที่ตีกันไปมามันไร้ผล
จนเช้าวันรุ่งขึ้น เธอก็ต้องไปโรงพยาบาล
หลังจากที่ตงเหยียนรู้ เธอก็ไม่ได้ห้าม แต่ส่งหยางเทียนไปติดตามหยางหลิงรุ่ยตลอด 24 ชั่วโมงเพื่อความปลอดภัยของเธอ
ที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่ง หยางหลิงรุ่ยพูดขึ้นว่า "หยางเทียนไม่ต้องตามฉันแล้วค่ะ ฉันจะขึ้นไปคุยอะไรบางอย่าง"
"ผมแค่ต้องการปกป้องความปลอดภัยของคุณ" แม้ว่าจะไม่มีใครตำหนิเขาในสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้ว หยางเทียนไม่สามารถปกป้องเธอในครั้งที่แล้ว ทำให้ตัวเขาเองก็รู้สึกผิดมาก"
แม้ว่าเขาพยายามเต็มที่แล้ว ...
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไปหาคุณฮั่ว ปลอดภัยอยู่แล้ว" หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยพูดจบ ด้วยความเป็นผู้ใหญ่เธอตบบ่าหยางเทียนแล้วขึ้นลิฟต์ไป"
ที่ชั้นบนสุดหลังจากออกจากลิฟต์เธอลังเลอีกครั้งเมื่อมองไปที่บอดี้การ์ดฝั่งตรงข้าม
แต่ก็ยังเช้าอยู่ เธอก็เลยรู้สึกเกรงใจ
และในตอนนี้...
เธอก็รู้สึกลังเล แล้วประตูลิฟต์ก็เปิดออก
สาวสวยคนหนึ่งออกมาพร้อมกับถุงมันฝรั่งทอดในมือและโยนมันเข้าปาก
หลังจากได้เห็นหยางหลิงรุ่ย ดูเหมือนว่าเธอจะเห็นผี เธอจ้องมองด้วยดวงตาที่เบิกกว้างและมันฝรั่งทอดในมือของเธอก็ตกลงที่พื้น
"พี่สะใภ้ พี่สะใภ้?" ฮั่วเสี่ยวน่ามองผู้หญิงตรงหน้าด้วยความตกใจ และสงสัย เธอคิดว่าตัวเองตาฝาด
เธอขยี้ตาแรง ๆ แต่เมื่อเธอเห็นอันหรันที่ยังคงยืนอยู่ต่อหน้าต่อตา เธอก็รู้ว่านี่คือพี่สะใภ้จริงๆ
แต่พี่สะใภ้เธอยังไม่ตายเหรอ?
เป็นไปได้ไหมที่มีคนหน้าตาแบบเดียวกันนี้อยู่บนโลกนี้?
ไม่แปลกใจเลย ไม่แปลกใจที่พี่รองอยู่ออสเตรเลียไม่ยอมกลับบ้าน
ฮั่วเสี่ยวน่าเข้าใจทันทีถึงท่าทีแปลกๆของฮั่วเทียนหลัน
เธอยังได้ยินมาว่าหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้น พี่ชายของเธอก็ยังทำใจไม่ได้ จึงแอบขึ้นเครื่องบินหนีไป
แม้ว่าความสัมพันธ์กับเกาฮั่นจะดีขึ้นขึ้นในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา แต่ก็ยังมีความขัดแย้งระหว่างแม่สามีและลูกสะใภ้
ถ้าเธอออกมาได้ เธอก็ไม่อยากอยู่บ้านสักเท่าไหร่
เธอมองไปที่หยางหลิงรุ่ย และ หยางหลิงรุ่ยก็มองมาที่เธอเช่นกัน
เพราะการแสดงออกของอีกฝ่ายมันเหมือนกับได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลก ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยจึงอยากจะเพิกเฉย แต่ก็ไม่สามารถทำได้
"คุณคือ ฉันคิดว่าคุณน่าจะจำคนผิดค่ะ!"หยางหลิงรุ่ยถามอีกฝ่ายอย่างสุภาพ และในขณะเดียวกันก็แก้ไขว่าเธอไม่ใช่พี่สะใภ้ของเธอ
เธอไม่ได้คิดว่าจะยอมรับชีวิตก่อนหน้านี้หรือไม่ ดังนั้นเธอจึงไม่ยอมรับตัวตนของเธอก่อนหน้านี้
ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอสวมชุดเดรสยาวแฟชั่นตัวใหม่ล่าสุด พร้อมใส่เครื่องประดับที่สวยงาม
และจากการเรียกเธอเมื่อสักครู่ หยางหลิงรุ่นคิดว่าเธอน่าจะเป็นครอบครัวของฮั่วเทียนหลัน
ฮั่วเสี่ยวน่าก้าวถอยหลังและมองหยางหลิงรุ่ยตั้งแต่หัวจรดเท้า
ในตอนนี้เธอรู้สึกว่าเธอจำคนผิดจริงๆ
ผู้หญิงตรงหน้าเธอ เหมือนกับพี่สะใภ้ของเธอ
แต่นิสัยใจคอ และการแต่งตัวไม่เหมือนกัน
พี่สะใภ้เป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและแต่งตัวเรียบง่ายเสมอ
ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนม และนิสัยของเธอค่อนข้างเฉียบแหลม
"ขอโทษค่ะ ฉันน่าจะทักคนผิดค่ะ"หลังจากฮัวเสี่ยวน่ามองไปรอบ ๆ เธอก็อธิบายไปด้วยความไม่แน่ใจ"
ปัญหาของพี่สะใภ้ ปกติพี่ชายของเธอจะเป็นคนจัดการ เธออยากจะช่วย แต่ก็เกรงว่าจะช่วยไม่ได้
“คุณมาเยี่ยมคุณฮั่วเหมือนกันใช่ไหมคะ?” หยางหลิงรุ่ยถาม
ฮั่วเสี่ยวน่าส่ายหัวทันทีและกล่าวว่า "เปล่า ฉันก็แค่ผ่านมาดูค่ะ พี่ชายของฉันอยู่ห้องนี้นะ เชิญค่ะ"
ที่จริงเธอไม่อยากเป็นก้างขวางคอ
ฮั่วเสี่ยวน่าพูดพลางผายมือเชิญ
พร้อมโอบหยางหลิงรุ่ยไปที่ประตู
บอดี้การ์ดรอบ ๆ รู้จักเธอ และไม่มีใครขวางเธอ
ฮั่วเสี่ยวน่าเปิดประตูและตะโกน "พี่คะ พี่สะใภ้มาหาค่ะ!"
หลังจากพูดเสร็จเธอก็ผลักหยางหลิงรุ่ยเข้าไป
"ฉันไม่ ไม่...."
หยางหลิงรุ่ยยังไม่ทันพูดจบ ประตูห้องก็ปิดลง
เธอยืนอยู่ในห้องนั่งเล่น ได้ยินเสียงแป้นพิมพ์คอมพิวเตอร์อยู่ข้างใน
“ คุณหยางมาแล้วหรือครับ เชิญนั่งลงก่อนครับ!”
เสียงเรียบๆของฮั่วเทียนหลันดังมาจากห้องนอน
หยางหลิงรุ่ยรู้สึกประหม่าเล็กน้อยและจับไปที่เสื้อผ้าของเธอโดยไม่รู้ตัว
เหมือนกับต้องเดินฝ่าดงหนาม แต่เธอก็ยังรั้นที่จะเดินเข้ามา
ทันทีที่เธอเข้ามาในห้องนอน เธอก็เห็นเขาสวมเสื้อผ้าสบาย ๆ นั่งอยู่บนโต๊ะทำงาน พิมพ์งานบางอย่างอย่างอย่างรวดเร็ว และด้านข้างของเขาก็มีเอกสารบางอย่างวางอยู่
สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ แต่สิ่งที่สำคัญคือมือของเขายังคงมีเข็มปักอยู่
ขณะที่เขากดแป้นพิมพ์ สายน้ำเกลือก็สั่นไปมา
หยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกว่าชายคนนี้ประหลาดจริงๆ มือของเขาไม่เจ็บหรือไงถึงได้มากดแป้นพิมพ์แบบนี้
“ คุณฮั่ว มือคุณ ... ”
"ไม่เป็นไรครับ ก็แค่ยาฆ่าเชื้อ"
หลังจากเหตุครั้งนั้น ฮั่วเทียนหลันก็มีบาดแผลฟกช้ำตามร่างกาย
เมื่อเขาพักฟื้น ภูมิคุ้มกันอาจบกพร่อง นำไปสู่การติดเชื้อ
“ คุณหยางครับ หยางหยวนบังคับให้คุณมาครั้งนี้หรือครับ?”
ฮั่วเทียนหลันหยุดทำงานชั่วครู่ แล้วเงยหน้าขึ้นมองเธอที่อยู่ตรงหน้า และพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
ใบหน้าของหยางหลิงรุ่ยก็แดงขึ้นทันทีเมื่อเขาถาม
แม้ว่าเขาจะปกปิดอารมณ์ที่แท้จริงของเขาอย่างดี แต่หยางหลิงรุ่ยได้ฟังจากน้ำเสียงก็พอจะรับรู้ได้
ผู้ชายคนนี้ยังชอบคิดอะไรแคบๆอยู่อีก
เมื่อก่อน ตัวเองมาชอบคนแบบนี้ได้อย่างไงกัน?
"อันนี้มันสำคัญเหรอคะ"หยางหลิงรุ่ยพยายามเลี่ยงประเด็น และไม่ได้เข้าไปใกล้ฮั่วเทียนหลันนัก
ชายคนนี้สวมชุดลำลอง ติดกระดุมแค่เม็ดบนเม็ดล่าง มีผ้าก๊อซบาง ๆ พันรอบหน้าอกและเอวของเขา เผยให้เห็นครีมสีดำๆที่ทาอยู่
ฮั่วเทียนหลันเงยหน้าขึ้นและไม่ได้พูดอะไรต่อ
ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงแก่นกล้า พูดอะไรไปเธอก็ตื่นเต้นหวาดระแวง
"คุณสบายดีนะคะ" หยางหลิงรุ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
ฮั่วเทียนหลันก้มลงมองตัวเองและมองผู้หญิงตรงหน้าด้วยท่าทีประชดประชัน
เธอมองไม่เห็นเหรอ? หากบาดเจ็บเล็กน้อยตัวเองจะมานอนโรงพยาบาลนานขนาดนี้ไหม?
เขายื่นมือออกและเริ่มถอดเสื้อ
ค่อยๆปลดกระดุมทีละเม็ด ทีละเม็ด ...
หยางหลิงรุ่ยตะลึง ผู้ชายคนนี้ เขาจะทำอะไรกันนะ?
"เฮ้ คุณฮั่วเทียนหลัน ถอดเสื้อผ้าทำไมกันคะ? "
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง