โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 325

ลูกตุ้มสะกดจิตเริ่มแกว่ง หูของเธอได้ยินเสียงของคุณหมอแว่วๆ

สมองก็เริ่มรู้สึกอ่อนล้า เพียงครู่เดียวตาของหยางหลิงรุ่ยก็ลืมไม่ขึ้น

เธอนอนหลับสนิท แต่ดูเหมือนว่ามีใครบางคนกำลังถามอะไรบางอย่างอยู่ในหูของเธอ

เธอต้องการตอบคำถามเหล่านี้ แต่ในสมองกลับว่างเปล่า

เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น เกี่ยวกับอดีตของเธอเอง ดูเหมือนว่าสมองของเธอจะลบภาพเหล่านั้นออกไป

แต่ผู้ชยาที่มีใบหน้าหล่อเหลาคนนั้น ท่าทางที่มุ่งมั่นของเขายังคงฝังลึกอยู่ในใจของเธอ

เขาเป็นคนเผด็จการ และต้องการที่จะครอบครองชีวิตของเธออย่างเห็นแก่ตัว

แม้ว่าตัวเองจะขัดขืน แต่เขาก็ยังไม่เปลี่ยนความตั้งใจเดิมของเขา

ทำไม? ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?

หยางหลิงรุ่ยคิด พยายามที่ย้อนความทรงจำอันเลือนลางของเธอ

แต่ความเจ็บปวดในนั้น มันถูกตีกลับออกมาแทน

เธอยังจำสิ่งที่หมอพูดได้ ให้เธอปล่อยแรงไปที่มือของเธอ ก็จะสามารถฟื้นด้วยตัวเองได้

แต่หยางหลิงรุ่ยไม่ยอม วันนี้เธอต้องเข้าไปค้นหาสิ่งที่ลึกลับนั้นให้ได้

แต่สิ่งที่ใจคิด กลับถูกร่างกายต่อต้าน

เธอนอนหลับไปไม่รู้ตัว ไร้สติ

หยางหลิงรุ่ยฝัน เธอฝันว่าอยู่ในห้องนั่งเล่นที่ไหนสักแห่ง

ด้านหน้า มีคนสองคนกำลังเผชิญหน้ากัน

"เธอจะทำอะไร?"

"ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าอยากคุยกับเธอ หรันหรัน เราสองคนมีอะไรก็ต้องพูดออกมา ไม่ควรที่จะมาทะเลาะกันแบบนี้"

"ปล่อยมือฉัน ออกไป ความอดทนฉันมีจำกัด ถ้าไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ ว่าเธอกำลังบุกเข้ามาในบ้านส่วนตัว"

"“เธอกลัวที่จะคุยฉันเหรอ กลัวว่าฉันจะเห็นความความขี้ขลาดในตัวของเธอ ก็ใช่ คุณฮั่วเขาชอบฉันมาก เธอก็ได้แค่อยู่ข้างเขา สักวันเธอก็ถูกถีบหัวส่งเป็นหมาหัวเน่า"

...

ผู้หญิงที่อยู่ตรงข้ามดูเป็นคนก้าวร้าว แต่เธอ ไม่สิ เธอมองไปที่หญิงคนนั้น

แต่ไร้เรี่ยวแรงที่จะต้านทาน เธอทำได้เพียงแค่รู้สึกสมเพช

หยางหลิงรุ่ยจิตใจเป็นกังวลและต้องการพูดแทนเธอ

แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะมีพลังงานบางอย่างมาดึงเธอออกจากห้วงนิทรา

"หลิงรุ่ยโอเคไหม"

"คุณนายไม่ต้องกังวล ผมปลุกเธอแล้ว ... "

หยางหลิงรุ่ยค่อยๆลืมตาขึ้น การมองเห็นของเธอเปลี่ยนไปจากพร่ามัวเป็นชัดเจน และเธอก็เห็นนักจิตวิทยาและพี่สะใภ้อยู่ตรงหน้าเธอ

"ฉัน ฉันนอนไปนานแค่ไหน" เธออ้าปากพูดด้วยเสียงที่แหบแห้ง

นี่คือเสียงของตัวเองเหรอนี่?

“ สามวัน คุณหยางคุณหลับสนิท ปลุกวิธีไหนก็ไม่ตื่น” จิตแพทย์เช็ดเหงื่อที่ศีรษะของเธอและกล่าวด้วยน้ำเสียงดีใจ

เดิมทีเขาคิดว่าการรักษาเคสนี้เป็นเพียงปัญหาเล็ก ๆ

ความเข้มแข็งและทรหดในใจของผู้หญิงด้อยกว่าผู้ชาย

แต่ไม่คิดเลยว่าคุณหยาง แม้ว่าเธอจะหมดสติเป็นลมไป เธอก็ไม่ยอมตื่นจากความทรงจำของเธอ

มันสำคัญแค่ไหนที่ทำให้เธอต้องทนกับความเจ็บปวดเช่นนี้

"โอ้ ..."หยางหลิงรุ่ยพูด เมื่อเห็นพี่สะใภ้ของเธอดูเหมือนจะยุ่งอยู่กับเรื่องอื่น เธอก็กระแอมในลำคอและพูดว่า "หมอคะฉันไปนอนอีกครั้งได้ไหม"

หยางหลิงรุ่ยอยากรู้ว่าใครคือคนที่กำลังเผชิญหน้ากับเธอ?

ฮั่วเทียนหลันปกปิดหลายสิ่งจากเธอจริงๆ

จิตแพทย์ตกใจ พระเจ้าช่วย เขาจะกล้าปล่อยให้คุณหยางคนนี้หลับไปอีกครั้งได้อย่างไร

หากในกรณีที่เธอไม่สามารถตื่นขึ้นมาได้ ตระกูลหยางจะฆ่าเขาแน่ๆ

แต่เมื่อมองไปที่แววตาที่คาดหวังและอ้อนวอนของหยางหลิงรุ่ยเขาก็ไม่สามารถพูดปฏิเสธได้

โชคดีที่มีเสียงมาจากข้างหลังเขาในตอนนี้ "นอนทำไม ไม่ห่วงชีวิตตัวเองแล้วใช่ไหม"

ตงเหยียนเดินมาพร้อมกับแก้วน้ำ เธอนั่งลงข้างๆหยางหลิงรุ่ยและโน้มตัวไปข้างหน้าเพื่อประคองเธอขึ้นมา

“ เธอนอนมาสามวันสามคืนแล้ว แต่ทุกคนไม่เป็นอันจะกินจะนอน ถ้าไม่ใช่ว่าฉันรู้จักกับหมอแจ็ค พี่ชายเธอคงยำเขาเละเป็นโจ๊กแน่ๆ!”

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่หมอด้วยความตกใจ เธอไม่คาดคิดว่าการนอนหลับสนิทของเธอจะสร้างปัญหาให้กับหมอมากขนาดนี้

"ขอโทษค่ะ ฉันผิดเอง" เธอกล่าวขอโทษ

เรื่องจะนอนต่อนั้น ไม่ต้องคิดแล้ว

ตงเหยียนอยู่กับเธอสักพัก เธอบอกว่าเธอต้องการพักผ่อน ทุกคนจึงออกไป

เหลือเพียงเธอคนเดียวในห้องขนาดใหญ่

เธอมองไปที่การประดับประดาบนบนเพดานที่เต็มไปด้วยดวงดาว พลางนึกถึงคำพูดที่ทั้งสองเผชิญหน้ากันในฝันของเธอ

เพื่อนสนิทก็คงไม่ใช่แน่นอน

ชีวิตตัวเองก่อนหน้านี้ มันช่รงวุ่นวายจริงๆ!

คำพูดของพี่ชาย และความฝันที่หลับสนิทในตอนนี้ ทำให้เธอหายสงสัยแล้ว

แต่ทำไมก่อนหน้านี้เธอถึงจำอะไรไม่ได้เลย?

เป็นไปไม่ได้เลยที่จะสูญเสียความทรงจำไปหมดจากอุบัติเหตุทางรถยนต์

ยิ่งไปกว่านั้นคำถามที่ให้เธอนั้นเลือกชีวิตในปัจจุบันหรือไปทนรับกับชีวิตก่อนหน้านี้

คนไม่ใช่ต้นไม้ ที่จะไร้ความรู้สึก

เธอรู้สึกว่าปวดหัวอีกครั้ง รู้สึกหน้ามืดและเวียนหัว ความคิดในสมองของเธอที่ตีกันไปมามันไร้ผล

จนเช้าวันรุ่งขึ้น เธอก็ต้องไปโรงพยาบาล

หลังจากที่ตงเหยียนรู้ เธอก็ไม่ได้ห้าม แต่ส่งหยางเทียนไปติดตามหยางหลิงรุ่ยตลอด 24 ชั่วโมงเพื่อความปลอดภัยของเธอ

ที่ล็อบบี้ชั้นหนึ่ง หยางหลิงรุ่ยพูดขึ้นว่า "หยางเทียนไม่ต้องตามฉันแล้วค่ะ ฉันจะขึ้นไปคุยอะไรบางอย่าง"

"ผมแค่ต้องการปกป้องความปลอดภัยของคุณ" แม้ว่าจะไม่มีใครตำหนิเขาในสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งที่แล้ว หยางเทียนไม่สามารถปกป้องเธอในครั้งที่แล้ว ทำให้ตัวเขาเองก็รู้สึกผิดมาก"

แม้ว่าเขาพยายามเต็มที่แล้ว ...

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไปหาคุณฮั่ว ปลอดภัยอยู่แล้ว" หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยพูดจบ ด้วยความเป็นผู้ใหญ่เธอตบบ่าหยางเทียนแล้วขึ้นลิฟต์ไป"

ที่ชั้นบนสุดหลังจากออกจากลิฟต์เธอลังเลอีกครั้งเมื่อมองไปที่บอดี้การ์ดฝั่งตรงข้าม

แต่ก็ยังเช้าอยู่ เธอก็เลยรู้สึกเกรงใจ