โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 34

วันแบบนี้ต่อเนื่องมาหนึ่งสัปดาห์ แผนกต้อนรับก็ได้รู้จักกับอันรันแล้ว ชื่อเรียกว่าคุณนายก็เรียกอย่างไมตรี

ในตอนแรกอันรันจะส่งกล่องอาหารกลางวันให้โจวหยวน แต่ทุกครั้งฮัวเทียนหลันก็จะตอบว่าเขาไม่ว่างและไม่กิน

หลังจากอันรันมาติดต่อกันสามวัน ก็ไม่ได้รบกวนโจวหยวนเลย

ทุกครั้งหลักจากที่เธอมา เธอก็จะเปิดอาหารทานเองในห้องรับรอง

หลังจากนั้นหนึ่งสัปดาห์ เธอรู้สึกว่าหน้าท้องของเธอเต็มไปด้วยความกลม

เมื่อวิดีโอคอลกับลั่นลาน ลั่นลานก็จะบอกแม่ของเธอกลายเป็นคนอ้วนตัวน้อยแล้ว

นี่เป็นมื้อสำหรับสองคน และเธอรู้สึกสิ้นเปลืองถ้าจะไม่กิน

ต่อมาเธอพบว่ามีลูกสุนัขแรกเกิดครอกหนึ่งอยู่หลังตึกฟาเรนไฮต์ ลูกสุนัขตัวกลมขาดสารอาหารซึ่งทำให้อันรันช้ำใจมาก

การจัดส่งอาหารทุกวันก็มีเจ้าของใหม่ อันรันจะแม่สุนัขและลูกสุนัขกิน

จนกระทั่งวันหยุดสุดสัปดาห์ อันรันและฮัวเทียนหลันต้องกลับบ้านด้วยกันอีกครั้ง

ในขณะที่รับประทานอาหารจู่ๆ แม่ฮัวก็พูดว่า : "เทียนหลัน อันรันส่งอาหารให้ทุกวัน ทำไมถึงไม่อ้วนขึ้นล่ะ? "

ส่งอาหาร?

ฮัวเทียนหลันตะลึงไปชั่วขณะ เขาจำได้ว่าสามวันที่แล้ว เธอมาส่งอาหาร

เขาปฏิเสธโดยตรงทุกครั้ง ส่วนอันรันจัดการกับอาหารเหล่านั้นอย่างไรเขาก็ไม่สน

แต่ตอนนี้ฟังที่คุณแม่ฮัวพูด อันรันไปส่งอาหารทุกวัน

เขามองไปที่อันรันอย่างสงสัย สีหน้าของอันรันแดงและหยุดชั่วขณะเพื่อพูดความจริง

แต่ได้ยินฮัวเทียนหลันตอบกลับ : "แม่ ทำงานหนักทุกวัน ไม่ว่าจะกินมากแค่ไหน สารอาหารหายก็หมด "

แม่ฮัวพยักหน้าหลังจากฟัง : "งานสำคัญมาก แต่ร่างกายก็ต้องดูแลด้วย ฉันยังคงรอให้เธอสองคนคลอดหลานชาย จากนั้นฉันจะไม่อยู่บ้านเบื่อๆ"

เมื่อแม่ฮัวนึกถึงชีวิตเล็กๆ น้อย ๆ ที่จะปรากฏในอนาคต รอยยิ้มแห่งความสุขก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

อันรันยิ้มอย่างเขินอาย ฮัวเทียนหลันยกมุมปากขึ้นอย่างไม่เต็มใจซึ่งถือว่าเป็นการตอบสนองต่อคำพูดของมารดา

ฮัวเทียนหลันกล่าวหลังกินผลไม้หลังอาหาร : "แม่ ไม่ต้องให้อันรันส่งอาหารให้ฉันทุกวันหรอก ลำบากเปล่าๆ อาหารของบริษัทก็ดีเช่นกัน"

แม่ฮัวโบกมือและกล่าวว่า : "ยุ่งอะไรไม่ยุ่งเลย วันๆฉันไม่มีอะไรทำที่บ้าน ฉันจะทำอาหารให้ และให้อันรันไปส่งให้"

ฮัวเทียนหลันระงับความโกรธในใจ อาหารที่อันรันส่งให้ทุกวัน คือแม่ของเขาทำเองกับมือ

แต่เขาไม่กินสักคำ

เขาข่มอารมณ์มุมปากของเขาเพิ่มขึ้นเล็กน้อย และเขามองไปที่อันรันและพูดว่า : "ถ้าอย่างนั้น ลำบากอันรันแล้วจริงๆ"

น้ำเสียงที่รุนแรงขึ้นเป็นพิเศษของเขา ทำให้อันรันอดไม่ได้ที่จะตกใจ * และรอยยิ้มที่มุมปากก็แข็งขึ้น

ในฐานะฮัวเส้าซู่ที่รู้เรื่องเหล่านี้ดีที่สุด ในขณะที่ดูฉากที่ดูกลมกลืนกัน แต่มีความปั่นป่วนอยู่ข้างใน เขาก็อดไม่ได้ที่จะย่อตัวลงและจดจ่ออยู่กับการกินไก่

พี่ชายคนที่สองโกรธ แต่เขาก็ยุ่งไม่ได้

ในตอนเย็น อันรันคุยกับคุณแม่ฮัวเป็นเวลานาน

จนกระทั่งแม่ฮัวกำลังจะพักผ่อน เธอถึงเข้าห้องนอน

การพักผ่อนที่คฤหาสน์ฮัว สัปดาห์ละครั้ง ถือเป็นข้อตกลงเงียบๆ ระหว่างทั้งคู่

ฮัวเทียนหลันจะเอนกายบนเตียงถือนิตยสารการเงินไว้ในมือ แต่กลับหัวกลับด้านเห็นได้ชัดว่าความสนใจของเขาไม่ได้อยู่ที่นิตยสารเล่มนั้นเลย

อันรันเขย่งเดินไปห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ไม่กล้ารบกวนฮัวเทียนหลัน

ฮัวเทียนหลันค่อยๆวางนิตยสารในมือลง เมื่อเห็นอันรันเดินเหมือนโจร ความโกรธที่ถูกระงับไว้ก็ปะทุ

"หยุด! "

น้ำเสียงที่เย็นชาของฮัวเทียนหลันทำให้อันรันสั่นสะท้านด้วยความตกใจ และหยุดลงอย่างรวดเร็ว หันหลังกลับอย่างเชื่องช้า : "เทียน เทียนหลัน......ราตรี ราตรีสวัสดิ์! "

เธอเองก็รู้ว่าตัวเองกำลังสั่น แต่เธอไม่สามารถควบคุมปากของเธอได้เลย

อารมณ์ของฮัวเทียนหลัน ชัดเจนมากสำหรับในใจเธอ

แต่ในขณะที่ทำความเข้าใจ เธอก็รู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าฮัวเทียนหลันไม่ได้กิน เธอไปส่งกี่ครั้งก็ไม่รับ ดังนั้นก็แบ่งปันในสุนัข ยังผิดหรอ?