โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 340

หยางเทียนตอบ แสงใสสว่างวาบใต้ดวงตาของเขา

ฮั่วเทียนหลันซื้อฉีหลรนในราคา 200 ล้าน เกรงว่าเขาจะยังไม่ละทิ้งความหวังในการไถ่บาป!

"หลิงรุ่ย อีกสักพักชุดเครื่องประดับนั้นจะเริ่มถ่ายแล้ว พวกเรารีบกลับกันเถอะ! " อยู่กับหยางหลิงรุ่ยสักพัก นึกถึงเครื่องประดับชุดไว้

หยางหลิงรุ่ยส่ายหัว และพูดว่า : "เดี๋ยวก่อน อีกสักพักค่อยกลับไป"

ได้เห็นผู้หญิงที่น่าสงสารเมื่อกี้ ท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูกจนชา ส่งผลกระทบอย่างมากต่อหัวใจของเธอ

นี่คือโลกปลาใหญ่กินปลาเล็ก ไม่มีเหตุผล มีเพียงพลังเท่านั้น

ในห้องเก็บของ ฮั่วเทียนหลันเห็นถ้วยรางวัลของเขาเมื่อกี้

ผู้หญิงที่สวมบิกินี มีโซ่เหล็กอยู่ที่ตัว

เขาเพียงแค่เหลือบมอง จากนั้นก็ลดตาลง

ต้องบอกเลยว่า ผู้หญิงคนนี้บอบบางมากจริงๆ น่าเสียดายที่เขาไม่ใช่คนประเภทที่ฮอร์โมนจะหุนหันพลันแล่น

"ปลดโซ่เถอะ! "

ผู้จัดการประมูลที่รับผิดชอบการขนส่งสินค้าลังเล และพูดว่า : "นายฮั่ว ผู้หญิงคนนี้ป่าเถื่อนมาก!"

"อื้ม? " น้ำเสียงที่อธิบายไม่ได้ของฮั่วเทียนหลัน ทำให้ผู้จัดการตกใจ เมื่อรู้ว่าเขาพูดมากแล้ว และรีบปลดโซ่ทันที

ฉีหลานไม่รู้ว่าเขาถูกโซ่ล่ามไว้นานแค่ไหน มีสะเก็ดเลือดเป็นชั้นที่ข้อมือ เท้าและลำคอ ฉีกขาดอีกครั้ง หายสนิทอีกครั้ง......

หลักจากปลดโซ่ เธอไม่ได้ดิ้นรน

ติดอยู่เป็นเวลานาน เธอได้ละทิ้งความหวังทุกอย่างในชีวิตแล้ว

สำหรับเธอ ไม่ประสบความสำเร็จก็พลีชีพ ในตอนนั้น เธอเตรียมพร้อมแล้ว

ตลอดเวลาสิบห้านาที เธอยังคงแข็งและไม่ขยับ

หากไม่ใช่เพราะหน้าอกที่เป็นคลื่นเล็กน้อยของเธอ มันจะทำให้ผู้คนสงสัยว่าเธอตายแล้วหรือเปล่า

"คุณฉี" ฮั่วเทียนหลันกล่าวเบา ๆ

ชื่อที่หายไปนานนี้.....แต่เป็นเวลานาน ฉีหลานยังคงเฉยเมย ดูเหมือนว่าทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ และเธอก็ล็อคหัวใจของเธอไว้อย่างลึกซึ้ง

เมื่อผู้จัดการเห็นว่าเธอไม่เชื่อฟัง เธอก็ขมวดคิ้วและพูดด้วยความโกรธว่า : "นังนี่ เธอหูหนวกเหรอ? ไม่ได้ยินที่นายฮั่วคุยกับเธอหรือไง? ต่อจากนี้นายฮั่วเป็นนายของเธอ ไม่ว่าจะให้เธอทำอะไรเธอก็ต้องทำตาม อย่าแกล้งตาย! "

ฉีหลานนิ่งเงียบ ทันใดนั้นผู้จัดการก็โกรธมาก สิ่งที่เขาไม่ชอบที่สุดคือผู้หญิงคนนี้

หากไม่ได้กล่าวไว้ข้างต้นแล้ว หากมีใครกล้าแตะต้องเธอ พวกเขาจะถูกโยนทิ้งไปที่สโมสรเพื่อรับแขก

เขาเคยใช้หอกพิชิตเธอเมื่อนานมาแล้ว ผู้หญิงคนนี้ ป่าเถื่อน แต่ยั่วยวนคนจริงๆ!

ทันทีที่เขายกมือขึ้นเพื่อตี แขนก็ถูกจับอย่างแรง

"ออกไปซะ! " ฮั่วเทียนหลันกล่าวอย่างเย็นชา

ผู้จัดการมือสั่น มองไปที่ใบหน้าที่มืดมนของฮั่วเทียนหลัน รู้ว่าตัวเองแหย่ปัญหาแล้ว รีบพยักหน้าและโค้งคำนับ

ฮั่วเทียนหลันลุกขึ้น เดินไปข้างหน้าฉีหลาน

เอนตัวเล็กน้อย จ้องมองไปที่ดวงตาที่หลบตาของฉีหลาน

ร่างกายของหญิงสาวได้รับการทำความสะอาดใหม่ มีกลิ่นน้ำหอมที่รุนแรงแต่ไม่ฉุน เนื่องจากถูกผูกมัดนาน จึงยังมีเหงื่อจางๆ อยู่และมีประกายเล็กน้อยภายใต้แสงไฟ

"คุณฉีหลานไม่รู้จักฉันแล้วเหรอ? "

ในที่สุดฉีหลานก็มีการเคลื่อนไหวเล็กน้อย แต่ก็จำกัดให้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

ก่อนที่จะเลื่อนสายตาไปที่ร่างของฮั่วเทียนหลัน ก็แข็งตัวอีกครั้ง

"มีสิ่งหนึ่ง ที่ฉันไม่รู้ว่าควรไม่ควรพูด ในการประมูลวันนี้หยู่ซิงเหวินก็มาด้วย คุณฉีจำเขาได้ไหม? "

ครั้งนี้ ปฏิกิริยาของฉีหลานมากขึ้น

เธอกำหมัดแน่นด้วยมือทั้งสองข้าง ได้ยินเสียงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันของเธอดังเอี๊ยดอ๊าดด้วยความเกลียดชัง

ฮั่วเทียนหลันสังเกตเห็นถึงความโกรธของเธอได้อย่างว่องไว จากนั้นเขาก็โล่งใจ

โชคดี ที่ผู้หญิงคนนี้ ไม่ได้ปิดตัวเองอย่างสมบูรณ์ เธอยังมีชีวิต

เขากดปุ่มบนโต๊ะ และมีบอดี้การ์ดเดินเข้ามา

"นายฮั่ว ของที่คุณต้องการครับ"

บอดี้การ์ดถือกล่องไว้ในมือ ฮั่วเทียนหลันรับมันขึ้นมาเปิด และส่งให้ฉีหลาน

"ใส่เสื้อผ้าเถอะ! ต่อไปนี้ จะไม่มีใครให้คุณใส่แบบเปิดเผยอีก! "

ฉีหลานตกตะลึง ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นมองไปที่ฮั่วเทียนหลัน

สมองที่แข็งทื่อของเธอ คิดว่าผู้ชายคนนี้คุ้นเคย แต่เธอจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาตัวเองถูกทรมานมานานเกินไป และยิ่งต่อต้านพยายามกู้คืนศักดิ์ศรีเล็กๆน้อยๆ มากเท่าไหร่ ก็จะยิ่งถูกปราบปรามและถูกทำร้ายมากขึ้นเท่านั้น

ดังนั้น เธอจึงเรียนรู้ที่จะขังตัวเอง เรียนรู้ที่จะแข็งทื่อ และเป็นทาสรับใช้

เธออยากจะตาย แต่เมื่อมาถึงประตู เธอก็ลังเล

"เธออยากตายเหรอ?

เธอเต็มใจที่จะละทิ้งความเกลียดชังทั้งหมด และตายแบบนี้เหรอ?

เธอหยิบเสื้อผ้า ใส่บนร่างกายของเธอ ต่อหน้าฮัวเทียนหลัน

เมื่อมองไปที่จุดอ่อนไหวที่ท่าทางผู้หญิงตรงหน้า ที่เปิดเผยโดยไม่ได้ตั้งใจ ฮั่วเทียนหลันลดสายตาลง ไม่ควรดู

หลังจากที่ฉีหลานสวมเสื้อผ้าของเธอเสร็จแล้ว เธอก็รู้สึกถูกผูกมัดเล็กน้อย

เมื่อเธอชินกับชีวิตที่ไม่ต้องการอะไร จู่ๆเธอก็รู้สึกไม่คุ้นเคยกับชีวิตจริง

ฮั่วเทียนหลันมองไปที่ผู้หญิงตรงหน้าเขา ชี้ไปที่โซฟาด้านหนึ่ง แล้วพูดว่า : "เชิญนั่ง!"

ฉีหลานลังเล ไม่ได้นั่งลง แต่ก้มหน้าลึก : "ขอบคุณค่ะ"

เมื่อเธอสวมเสื้อผ้าเมื่อกี้ สมองที่น่าเบื่อของเธอ ได้ตอบสนองแล้ว

ชายที่อยู่ตรงหน้า คือฮั่วเทียนหลัน และภรรยาของเขา เคยเป็นเพื่อนสนิทของเธอ