โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 350

เมื่อได้ยินคำพูดที่ดังมาจากด้านหลังอย่างไม่ขาดสาย หยางหลิงรุ่ยก็ไม่ได้เอาคำพูดเหล่านั้นมาคิดอะไรมาก

เนื่องจากเธอเพิ่งจะไปที่ห้องเขียนบท เธอสังเกตเห็นว่าเย่ตงหายไปนานขนาดนี้แล้วยังไม่กลับมา เกรงว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอ

ดังนั้นที่เธอไปมาเมื่อสักครู่ ก็เพียงแค่ไปช่วยเย่ตงออกมาเท่านั้น

ส่วนเรื่องการเรียบเรียงข้อมูล แค่ใช้เวลาไม่กี่นาที ถ้าหยางหลิงรุ่ยอยากทำมันก็ไม่ใช่ปัญหา

และคำพูดเหน็บแนมที่คนพวกนี้พูด ก็ปล่อยให้พวกเธอพูดต่อไปเถอะ เพราะไม่ว่าพวกเขาจะพูดอย่างไรก็ไม่ได้ทำให้หยางหลิงรุ่ยเจ็บตัว

เธอรู้ดี เนื่องจากสถานะของเธอ หลายคนในบริษัทจึงวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับเธอไม่น้อย

Yang Group ได้รับซื้อกิจการเกี่ยวกับบริษัทภาพยนตร์มาเป็นจำนวนมาก และในจำนวนนั้นก็มีบริษัทใหญ่ๆอยู่หลายแห่ง

ก่อนที่หยางหลิงรุ่ยจะเข้ามา หลี่ชานซานใช้รูปร่างหน้าตาโดนเด่นของเธอให้เกิดประโยช์ โดยการเอาตัวเข้าหาผู้บริหารระดับสูงหลายคนเพื่อไต่เต้าขึ้นไปด้านบน

ดังนั้นตำแหน่งผู้อำนวยการนั้นเกือบจะตกเป็นของร้อยเปอร์เซ็นต์

และเนื่องจากเธอปรากฏตัวขึ้น ความฝันที่หลี่ชานซานหวังไว้ก็พังทลายลง

นี่ทำให้หลี่ชานซานเกลียดเธอ

หลี่ชานซานเป็นคนเก่าคนแก่ของบริษัท หลังจากที่หยางหลิงรุ่ยเข้ามารับตำแหน่งแล้ว เธอจึงให้คนตรวจสอบข้อมูลของหลี่ชานซานมาไม่น้อย

ไม่ตรวจสอบเสียยังจะดีกว่า เพราะตรวจสอบออกมาแล้วทำให้หยางหลิงรุ่ยรู้สึกไม่พอใจสักเท่าไหร่

ความสามารถในด้านการทำงานของหลี่ชานซานไม่ได้สูงส่งอะไร

แต่ความเกลียดชังในดวงตาของเธอมีอยู่เปี่ยมล้น

เธอไม่เคยต่อสู้แบบเปิดเผยกับบรรดาคู่แข่งก่อนหน้านี้ของเธอ

หรือพูดง่ายๆก็คือ เธอใช้เล่ห์เหลี่ยมและการเกี่ยวพัน และเธอก็เอาตัวเองเข้ามายืนในจุดๆนี้ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง

แม้กระทั่งในปีที่เธอทำงานเป็นผู้ช่วย มีข่าวลือออกมาว่า เธอคิดว่าจะต้องมีชื่อเสียงก่อนถึงจะทำเรื่องหลายๆอย่างได้

หลังจากนี้ ก็มีศัตรูเพิ่มขึ้นอีกคนที่ชื่อว่าหลี่ชานซาน

ผลงานของเธอถูกเก็บไว้ในห้องเขียนบท ดังนั้นหยางหลิงรุ่ยจึงให้ความสำคัญเป็นพิเศษ

เธอเป็นเก่าแก่ของบริษัทคนหนึ่ง แต่ผลงานของเธอนั้นแย่มาก

ผลงานของหลี่ชานซานแย่มาก ไม่แตกต่างอะไรกับงานธรรมดาเท่าไป ไม่มีอะไรโดดเด่นเลยสักนิด

มีเงินเข้าออกบัญชี มีชีวิตที่สดใส พนักงานแบบนี้ยังคงมีอยู่ใน Yang's Entertainment ในตอนที่มีการปรับปรุงโครงสร้างของบริษัท หยางหลิงรุ่ยสงสัยว่าทำไมเธอถึงไม่ถูกจัดการออกไป

แต่ยังโชคดีที่ประธานบริษัท Yang's Entertainment หลี่ซือหยวนเป็นผู้นำที่ฉลาด เกี่ยวกับการเสนอชื่อให้หลี่ชานซานมาเป็นผู้กำกับภาพยนตร์และโทรทัศน์ทุกครั้งจึงถูกปฏิเสธ

หลี่ซือหยวนดูถูกมาตรฐานของหลี่ชานซาน

และความคิดของหยางหลิงรุ่ยก็เหมือนกับหลี่ซือหยวนเลย หลี่ชานซานคนนี้เป็นเนื้อร้ายของ Yang's Entertainment ถ้ามีโอกาสจะต้องกำจัดเธอออกไป

ระหว่างทางที่เธอเดินกลับ ก็ได้มองไปที่แผนกอื่นๆ

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาพักแล้ว แต่ก็ยังมีพนักงานอีกหลายคนที่กำลังยุ่งอยู่กับการทำงาน ภาพที่เธอเห็นตอนนี้ทำให้เธอโล่งใจไม่เบา

อย่างน้อยพนักงานส่วนใหญ่ก็ยังทำงานเพื่อบริษัท

ดังนั้นเธอจึงตั้งใจที่เปิดประตูเข้าไปบอกพนักงานพวกนั้นให้ไปทายอาหารกันก่อน พักผ่อนสักหน่อยแล้วค่อยมาทำงานใหม่

สำหรับห้องเขียนบทเธอก็มีความคิดอยู่ในใจแล้ว

เธอกลับมาที่ห้องทำงาน เปิดประตูเข้าก็เห็นเย่ตงกำลังจัดเรียงเอกสารอยู่

หลังจากที่เห็นหยางหลิงรุ่ย เธอก็เก็บเอกสารทั้งหมดไว้ในมือ “ผู้อำนวยการยาง ฉันเพิ่งจะตรวจสอบเอกสารเหล่านี้ ตอนนี้ก็เรียบเรียงเรียบร้อยแล้ว!”

หยางหลิงรุ่ยพยักหน้าและปิดประตู

สำหรับเรื่องของเย่ตง ตอนนี้ก็ผ่านไปหลายวันแล้ว เธอก็พอเข้าใจมากขึ้น

เด็กผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนกับคนทั่วไป ความคิดของเธอโดดเด่นและกระตือรือร้น

ถ้าเป็นเวลาทำงานหละก็ เธอจะจริงจังและรอบคอบ งานที่ผ่านมือเธอมันแทบจะไร้ที่ติ

“อ่า ฉันทำมันเสร็จตั้งนานแล้ว” หยางหลิงรุ่ยพูดพร้อมยิ้มออกมา

เย่ตงตกใจ ผู้อำนวยการยางทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว? งั้นจะเรียกเธอเข้ามาทำไม?

ปกติตอนที่เธอทำงานในบริษัทเธอจะไม่ค่อยพูด แต่นั้นก็ไม่ได้แปลว่าเธอพูดไม่เก่ง แต่เป็นเพราะเธอไม่อยากจะพูดให้มากความ เนื่องจากกลัวจะทำให้เกิดปัญหามากขึ้น

ในความเป็นจริง เธอเป็นคนที่จัดการกับอารมณ์ของตัวเองได้ดี

เธอเกือบจะรู้ได้ทันที่ว่าที่หยางหลิงรุ่ยไปหาเธอที่ห้องเขียนบทให้เธอมาจัดเอกสารในห้องให้ ก็เพื่อที่จะกู้หน้าให้เธอ

เธอควรจะเห็นได้แล้วว่า เธอถูกหลี่ชานซานรังแกอย่างไรบ้าง

ใบหน้าของเย่ตงแดงขึ้นเล็กน้อย นั่นเป็นเพราะความรู้สึกตื้นตันใจ เธอลุกขึ้นและพูดว่า “ผู้อำนวยการยาง ฉันขอบคุณคุณมากจริงๆ”

หยางหลิงรุ่ยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เธอหยิบกระเป๋าสะพายขึ้นมาพร้อมพูดว่า “กลางวันนี้ไปทานข้าวกับฉัน”

“ได้ค่ะ”

ทั้งสองคนเดินทางออกจากบริษัท ตอนแรกเย่ตงคิดจะไปทานอาหารที่โรงอาหาร

แต่ด้วยคำเชื้อเชิญของหยางหลิงรุ่ย พวกเธอจึงไปยังร้านหม้อไฟที่อยู่เยื้องๆฝั่งตรงข้าม

สั่งหม้อไฟแยกน้ำมา ศีรษะเต็มไปด้วยเหงื่อ แต่ทานแล้วก็รู้สึกผ่อนคลาย

เมื่อถึงตอนที่ต้องจ่ายเงิน เย่ตงรีบหยิบตังเขินมาเพื่อจะเป็นคนจ่าย แต่พนักงานก็พูดออกมาอย่างสุภาพว่า “ขอโทษด้วยค่ะ ท่านผู้หญิงผู้นั้นจ่ายมาแล้วค่ะ”

เย่ตงมองไปที่หยางหลิงรุ่ยด้วยความสงสัย ว่าเธอไปจ่ายเงินมาตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่ตอนนั้นหยางหลิงรุ่ยก็พาเย่ตงเดินออกมาจากร้านหม้อไฟ