โชคชะตาตื้นมาก แต่ความรักนั้นลึกซึ้ง นิยาย บท 364

หยางหลิงรุ่ยตระหนกตกใจและพยายามดิ้น แต่ในทางกลับกันเขากลับใช้แรงมากขึ้นเรื่อย ๆ

เวลานั้นเอง รถตู้วีไอพีก็มาจอกอยู่ไม่ใกลจากรถของหยางหลิงรุ่ย

นักเขียนบทหลายคนลงมาจากรถและเดินตรงมาที่รถMaybachของฮั่วเทียนหลัน พวกเขาอดไม่ได้ที่จะมองมัน

รถหรูจริงๆ

ประเด็นตอนนี้คือฉากในรถหรูทำให้คนอยากเข้าไปดูใกล้ ๆ

ผู้ชายคนนึงกำลังทับร่างผู้หญิงแบบนี้

มองก็รู้ว่าคนที่อยู่ใต้ร่างของผู้ชายคือใคร

หยางหลิงรุ่ยก็สังเกตเห็นมีคนเดินมา เธอก็รู้สึกประหม่าทันที และผลักชายตรงหน้าเธออย่างแรง

“ฮั่วเทียนหลัน คุณบ้าเหรอ มีคนมา ... ”

ด้วยความเป็นมนุษย์ จึงต้องรู้จักคำว่าอาย

แต่หยางหลิงรุ่ยยังคงประเมินเขาต่ำไป

ฮั่วเทียนหลันไม่ได้หันหัวไปตอง แต่ใช้แรงดันตัวเขาหนักขึ้น

"ให้พวกเธอดูไปเถอะ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอยู่แล้ว"

หลังจากเขาพูดจบ ร่างกายของหยางหลิงรุ่ยก็หยุดนิ่ง

เธอมองไปที่สายตาที่ดุดันของเขา

สายตาที่ดุดันทำให้เธอหลบตามองอย่างรวดเร็ว

“ แต่ แต่ ... ”

"ไม่มีคำว่าแต่"

ฮั่วเทียนหลันกดตัวลงเข้าใกล้หยางหลิงรุ่ยมากขึ้นเรื่อย ๆ ลมหายใจอุ่นๆของชายคนนั้นทำให้รหยางหลิงรุ่ยเกร็ง

“ ไม่ ฉันรู้แล้วว่า ฉันควรจะตอบแทนคุณ ”

ด้วยความกลัวข้อเรียกร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าของเขา ทำให้หยางหลิงรุ่ยก็รู้สึกกลัว

เธอเงยหน้าขึ้นจ้องมองของฮั่วเทียนหลัน

หลังจากได้ยินคำพูดของหยางหลิงรุ่ย ดวงตาของเขาก็ฉายแววประหลาดใจอย่างชัดเจนซึ่งมันแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์

การยอมที่ง่ายดายเช่นนี้ ทำให้หยางหลิงรุ่ยประหลาดใจมาก

แต่หยางหลิงรุ่ยก็รู้ว่าเธอต้องเคลียร์เรื่องราวระหว่างเธอกับฮั่วเทียนหลันเสียที มิฉะนั้นตามระดับความใกล้ชิดระหว่างคนทั้งสองมันจะพัฒนาไปถึงระดับ เธอก็ไม่กล้าที่จะคิด

นี่มันเป็นคืนอะไรกันนี่ .. ไม่ใช่สิ ที่เงียบๆไม่มีคนอย่างที่จอดรถใต้ดิน ถ้ารู้แต่แรก เธอก็ควรให้เขาจอดส่งเธอข้างบน

ผู้ชายคนนี้ คงจะคิดไว้แล้ว ว่ามาถึงที่นี่ก็พร้อมที่จะแกล้งเธอ

“คุณหยาง คุนจะตอบแทนผมอย่างไร” เขาหันหน้าไปทางหยางหลิงรุ่ย และไม่ได้บังคับเธอต่อ

มีคำพูดอยู่ว่า แตงที่แข็งกระด้างไม่หวาน หรือการทำอะไรโดยการฝืนก็คงเป็นเรื่องจริง

เขาอยากให้ความสัมพันธ์ของเขากับเธอแนบแน่น จนเธอไม่อาจทิ้งเขาไปได้

ตอนนั้นไม่ว่าเธอจะสูญเสียความทรงจำหรือไม่ เธอยังคงเป็นผู้หญิงของเขา และลั่นลานก็จะมีแม่

“ ฉัน ฉัน ... คุณฮั่ว คุณกลับไปนั่งที่เดิมก่อนได้ไหม”

หยางหลิงรุ่ยพูดตะกุกตะกักเล็กน้อย เธอก้มหัวลงและพูดประโยคนั้นออกมา

ฮั่วเทียนหลันเชื่อว่าหยางหลิงรุ่ย เธอสัญญากับเขาแล้ว เธอก็จะไม่แอบหนีไปอย่างแน่นอน

ดังนั้นเขาจึงกลับมานั่งที่เดิม แต่หันหัวไปรอหยางหลิงลุ่ย

ขณะนั้นโทรศัพท์มือถือของหยางหลิงรุ่ยก็ดังขึ้น หยางหลิงรุ่ยมองดูก็พบว่าเย่ถงโทรมา

เธอทำสัญลักษณ์มือเพื่อให้ฮั่วเทียนหลันเงียบๆ แล้วเธอก็รับสาย

"คุณหยาง คุณมาถึงเมื่อไหร่ พวกเรารอคุณอยู่"

"รอสักครู่นะคะ ฉันอยู่ที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินแล้ว"

หลังจากหยางหลิงรุ่ยวางสายโทรศัพท์ ก็มองไปที่ฮั่วเทียนหลัน

ดวงตาที่รู้สึกเคืองๆทำให้ฮั่วเทียนหลัยอยากที่จะเริ่มทำบางอย่างพิชิตมันอีกครั้ง

การที่ฮั่วเทียนหลันขยับตัว หยางหลิงรุ่ยก็รู้แผนการที่อยู่ในใจเขาทันที

เธอรีบพูดว่า: "หยุดนะคะ คุณฮั่ว นั่งดีๆ แล้วหลับตาลงค่ะ"

หลับตา?

ฮั่วเทียนหลันคิดในใจว่า พอเขาหลับตาลง เธอก็คงจะเปิดประตูรถ แล้วก็วิ่งหนีไป?

หรือเธอจะคิดที่จะจูบเขา?

ฮั่วเทียนหลันคิดพลางยิ้มที่มุมปาก

หยางหลิงรุ่ยเห็นแต่ก็พูดไม่ได้พูดอะไรออกมา

ชายคนนี้คิดในใจคิดเรื่องอะไรอยู่นะ? เป็นเรื่องหน้าด้านๆอีกแน่?

ฮั่วเทียนหลันหลับตาลงด้วยความร่วมมือ เขาตัดสินใจที่จะเชื่อใจผู้หญิงคนนี้ดูสักครั้ง

แม้ว่าเธอจะวิ่งหนี เขาก็สามารถจับเธอกลับมาได้

หากไม่ฟังกันที่ๆ ที่บริษัทก็คงจะมีเรื่องบางอย่างที่ทำให้คนต้องหน้าแดง

ฮั่วเทียนหลันคิดในใจ ไฟแห่งความปรารถนาเริ่มลุกโชน

หยางหลิงรุ่ยมองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของเขา ขนตายาว ผิวที่ผู้หญิงอิจฉา จมูกโด่ง ตาสวย รอยยิ้มที่เผยให้เห็นลักยิ้มที่มุมปาก ทุกๆที่ล้วนมีเสน่ห์

เธอนิ่งดูอยู่นาน

ฮั่วเทียนหลันรออยู่นาน ไม่เห็นว่าเธอจะทำอะไร

เสียงประตูรถก็ไม่ได้ยิน ผู้หญิงคนนั้นยังอยู่ในรถ แต่เธอไม่ทำอะไรเลย

เขาทนไม่ได้ จึงลืมตาขึ้นมองหยางหลิงรุ่ย

จากนั้นเขาก็เห็นเธอนิ่งอยู่ข้างๆ

ในสายตาของหยางหลิงรุ่ย ทำให้ฮั่วเทียนหลันยิ้มกว้างจากนั้นความรู้สึกอบอุ่นก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย โดยผ่านทางริมฝีปากของเธอ

"อื๊อ ..." หยางหลิงรุ่ยพยายามดิ้น ขณะที่ฮั่วเทียนหลันใช้แรงกดไปที่ร่างของเธอ ทำให้ตัวเธอสั่นเล็กน้อย

เป็นเวลาสามนาทีเต็ม เธอรู้สึกว่าเธอกำลังจะขาดอากาศหายใจหลายครั้ง จนในที่สุดฮั่วเทียนหลันก็ปล่อยเธอไป

เธอนอนหงายอยู่บนเบาะ หายใจแรงและพูดอย่างอ่อนแรงและไม่พอใจ "คุณฮั่ว คุณบอกเองไม่ใช่เหรอ ว่าจะให้ฉันตอบแทนคุณ"

ฮัวเทียนหลันหัวเราะเบา ๆ กับคำพูดของเธอ